Alþýðublaðið - 11.01.1959, Blaðsíða 6

k..
Féfækur kéngur
I BORGINNI Philadelph-
ia í Bandaríkjunum hefur
ungur maður vakið á sér
mikla athygli þótt hann
hyórki syngi Rock eða leiki
í kvikmyndum, hann ekur
ekki eínu sinni í Cadilac,
eða yfirleitt í nokkrum bíl.
Hann er nefnilega blankur.
Hann fer fótgangandi allra
sinna ferða og matast í ó-
dýrum veitingahúsum, og
er nemandi í Valley Farg.e
herforingjaskóla.
Þessi ungi maður er fyrr-
verandi kóngur, Simeon II.
af Búlgaríu, sem var settur
af árið 1946, en hann tók
við konungstigninni árið
1944, þá barn að aldri.
Hann flýði til Egypta-
landis, og síðan til Spánar.
Flestir uppgjafakóngar
lifa ,,kóngalífi“ þótt þeir
hafi verið hraktir frá völd-
um, þar sem þeim hefur tek-
ist að koma miklu af auðæf
um úr landi meðan tími
vannst til. En enginn hafði
vit fyr.ir Simeon.
Líklega hafa ráðgjafar
hans verið full fram-
kvæm^asamir.
Nú hefur bandaríska
stjórnin veitt honum styrk
til að ganga á herforingja-
skóla þar í landi. Eftir það
fer hann sennilega til Spán-
ar, þar sem móðir hans býr.
Einmig er tadið líklegt að
hann fari til Svíþjóðar, því
sagt er að þessi fátæki prins
renni. hýru auga til Birgittu
prinsessu.
☆
Upplogin
saga um
Picasso
BORGARSTJÓRINN í
litla bænum í Suður-Frakk-
landi, þar sem Picasso býr,
var í standandi vandræðum
með, að útvega peninga til
að gera nauðsynlega við-
gerð á ráðhúsinu. Þá datt
honum ráð í hug.
Hann bauð málaranum að
vera viðstaddan mikilsverð-
án fund hjá bæjarstjórninni
og lét hann stóra blokk fyr-
ir framan hann eins og aðra
fundarmenn.
Picasso leiddist ógurlega,
því fundurinn virtist aldrei
ætla að taka enda, og hvað
átti hann annað ag gera en
að krota á pappírinn.
Þegar fundurin loks var
úti bað borgarstjórinn meist
arann u.m að signera krotið,
— og selíM það síðan lista-
verkasala í París fyrir upp-
hæð sem var mun hærri en
þurfti til að gera við ráð-
húsið.
Missfí af lesfinni
BREZKUR strokufangi að
nafni Edmund G. Gownton
kom heldur betur upp um
sig, þegar hann sneri sér að
járnbrautaverði í Portland
og spurði, hvenær næsta
lest færi til Weymont. Svar:
Ferðunum var hætt íyrir
sex árurn.
VIÐ höfum stundum farið
á bíó í Hafnarfirði og höfum
ailtaf velt því fyrir okkur
hvernig væri innan dyra í
hvíta húsinu, sem stendur
vinstra megin við veginn
þegar ekið er inn í bæinn.
Fyrir skemmstu vorum
við á ferðinni þarna suður-
frá og létum undan forvitn-
inni. Ætluðum aldrei að
finna dyrnar og villt-
umst inn í hús —
fullt af karfa. Samt kom-
umst við um síðir inn í
hvíta húsið eða nánar til tek
ið viðbygginguna, sem er
vinnusalur frystihússins
Frost h.f.
Mannskapurinn var x kaffi
og Magnús Þórðarson verk-
stjóri og Jón Þorsteinsson
matsmaður sátu inni í gler-
herberginu í horni pökkun-
arsalarins og drukku kaffi
úr hitabrúsum. Þeir höfðu
gott útsýni yfir salinn og
karlarnir sátu þar á víð og
dreif á borðum og supu á
brúsunum. — Við ætl-
uðum að láta Ijós okk-
ar skína og sögðum
að líklegíi ynni þarna ein-
hver sægur af stúlkum, eða
hvort þeir væru búnir að fá
sér vélar í staðinn fyrir
þær? Magnús var ekki al-
veg á því. Stúlkurnar eru
hérna í gömlu kaffistofunni
sagði hann, þó karlarnir fá-
ist ekki til að fara þangað.
Það verður byggð ný kaffi-
stofa hér á nætsu hæð, sagði
Magnús, það stendur allt til
bóta.
Við vorum eitthvað að
hampa myndavél við þá fé-
lagana Jón og Magxiús, sem
sátu sitt í hvoru horni her-
bergisins. Magnús sat hjá út
varpsviðtækinu og Jón
sagði okkur að taka heldur
mynd af honum Manga. •—
Hann myndast miklu betur
en ég, sagði hann.
Svo var kaffitíminn á
enda og Magnús stóð upp
og leit á klukkuna og karl-
arnir sem setið höfðu á borð
unum í pökkunarsalnum
stóðu líka upp og tíndusi
inn í flökunarsalinn. Menn-
irnir stóðu í röðum við
vinnuborðið og tóku karf-
ann sem kom nýþveginn úr
þvottavélinni, lögðu hann á
hliðina fyrir framan sig og
skáru flökin. Við stóðum
nokkra stund og horfðum á
Guðmund þar sem. hann
risti hvern karfann af öðr-
um. Örugg handtök og mai'k
viss; Ekkert fum. Við viss-
um af Magnúsi verkstjóra á
næsta Leiti og venjulega er
verkstjórum ekkert um það
gefið að verið sé að truíla
mannskapinn svo við stillt-
um okkur um að spjalla við
Guðmund, sem auk þess var
önnum kafinn.
Yfir vinnuborðhtu var
fæiúband sem flutti karfa-
flökin alla leið fram í pökk-
unarsalinn. Við fylgdumst
með bandinu til þess að sjá
hvert flökin færu og lent-
um þá hjá þrem ungum og
fallegum stúlkum sem stóðu
við upplýst glerborð o.g gegn
umlýstu fiskinn.
Við erum að eðlisfari dá-
lítið feimnir, en forvitnin
rak okkur áfram og við feng
um að kíkja í gegnum eitt
flak: Það kemur fyrir að
hringormar eru í fiskinum,
sagði Hanna og Guðrún og
Sigríður sögðu að maður
yrði að vera vandvirkur: —
Guðxnundur — Örugg-
handtök.
Það væri ekkert grín ef slík
ur varningur færi út úr land
inu. Við spurðum þær vin-
konur hvort þær væru bún-
ar að vinna lengi í frysti-
húsinu. Þær eru allar í
Fiensborg, nánar tiltekið 3.
bekk og sögðust bara vera
þarna í jólafríinu.
Við sögðum sem svo, að
skólafólki veitti nú ekki af
aurunum sínum og það væri.
nokkuð dýrt að fara á dans-
æfingarnar í skólanum. Þær
brostu að þessari speki stúlk
urnar: SÖgðust ekki vera
mikið fyrir dansæfingar en
hlökkuðu mikið til að kom-
ast á dansieik í Þórskaffi,
sögðu þær.
Við spurðum hvað þær
hefðu upp úr vinnunni í jóla
fríinu. Þær sögðust vonast
eftir að geta unnið fyrir 15
huxidruð krónum þótt vinnu
dagarnir væru ekki margir.
Við sáum útundan okkur
að Jón matsmaður var far-
inn að gefa okkur auga, svo
við sögðum „Bless“ við
istúlkurnar. Þær spurðu
hvont myndin kæmi í blaði.
Við sögðum að það færi eft-
ir því hvernig hún yrði. —
Hinsvegar væri vissast að
kaupa Alþýðublaðið fram-
vegis, því þar væru l.íkurn-
ar mestar fyrir að sjá hana.
Það var eins og okkur
grunaði: Jón matsmaður var
JlllIIIIilllllllIIIIIIIIIIllIIIIIIIIIIIIIIIflllltlIIIIIIIIIllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIISIIIIIIIIIIIIIItt
| r |
| Ut og suður |
3iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiuiiiin
mannfár og ekki vert að
tefja fólkið hans. Jón sagði
okkur að sig stórvantaði
fólk við vinnsluna. Sagöist
get.a bætt mörgum við.
Á útleiðinni hittum við
Þór Gunnarsson. Flann er
sextán ára og búinn að
vinna í friystihúsinu í fjóra
og hálfan mánuð. Við spurð
um hvort hann fengi got't
kaup? Þór sagði það færi
eftir, aukavinnunni. Það hef
ur komið íyrir að ég hef
tvö og firnm á viku, sagði
hann. Þetta er Hka ágætis
vinna, sagði Þór um leið og
hann snaraði fullri pönnu
af innpökkuðum kai’faflök-
um á vagninn og ók af stað
inn í hraðfrystinguna.
Sv. S.
(iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiuimiiummiiimiuiijiiiiiuii
ORÐ
UGLUNNAR: .
Skyldi það vera
rétt, að Bern-
hard Stefánsson
sé staðráðinn í
að hleypa Páli
Zópahíassynl, 1. varafor-
seta Efri deildar, aldrei í
forsetastól, af ótta við að
honum vefjist tunga um
fót og atburðirnir komi yf-
ir hann eins og þjófar úr
heiðskíru Iofti?
(iiuuuiimiiimuimuiuiiiuimmmimiiimiiiii
í JÓLABLA
stutt grein um
eftir Gísla J. Ás
Hann vék þar a
tyrkneskra yfir
blaðamönnum. í
week er vikið ai
Tímaritið upjc
að samkvæmt
skýrslum hafi 2
ir blaðamenn ví
aðir og sektaði
förnum fjórum
Skömmu fy:
voru þrír blaðai
ir fyrir rétt í !
kæran: Þeir hö
birt grein eftir
blaðaútgefanda,
ast hafði um 1
ekki var allsko
af stjórnarfarin
★
mm
TONK
] BÆKU
| ÞAÐ eru nálega |
i hundrað bókaklúbbar |
= í Bandaríkjunum. Sá i
i elsti og kunnasti heit- |
i ir Mánaðarbókin — |
i (Book of the Month |
i Club). Meðlimir hans |
| hafa fengið 488 bæk- i
| ur á 32 árum; klúbb- |
1 urinn hefur á þessum \
i tíma selt bækur fyrir \
i 250 milljónir dala og i
! gefið bækur fyrir um \
! 200 milljónir. \
Mesta glappaskot \
| klúbbsins að dómi for- \
I stöðumanna: Þegar E
! han.n hafnaði handriti i
! Johns Steinbeck að \
! Þi’úgum reiðinnar.
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiniuiiuiiiiniiiiiiniiiiimiii
AÐDAUN fó:
msyndaleikurum
svo úr hófi frair
nærri guölasti.
gamánleikari,
fékk eitt sinn :
lega tannpinu, a
einni tönn fátæ!
Hann bað tann!
senda reikningii
ttrpja við tækifs
leið, en aldrei k(
urinn. Loks bars
eftirfarandi bré
lækninum:
„Æruverðugi
hef selt tönnina
um af aðdáendi.
ætlar hann að 1
sér hér eftir se
grip. Af upphæc
tekið greiðslu i
inginn, og jafn:
ég yður sjöfalda
í ávíisun“.
Hin upprunalega áhöfn
vólarinnar er nú tekin til
strangrar yfirheyrslu á flug
stöðinni. Þeir þykjast vera
alveg saklausir og segjast
vinna á vegura einkafélags,
sem verzli með kóralla. —
Ju hefur orð fyrir þeim. —
„Það eru
ar skartgripir
banriið það ekl
„En hvers vegr
að geyma þá í
einn viðstaddra
' ég ekki heldur