Alþýðublaðið - 24.01.1959, Blaðsíða 4

Útgefandi: Alþýöuflokkurinn. Ritstjórar: Benedikt Gröndal, Gísli J. Ast-
jþórsson og Helgi Sæmundsson (áb). Fúlltrúi ritstjómar: Sigvaldi Hjálmars-
son. Fréttastjóri: Björgvin Guömundsson. Auglýsingastjóri Fétur Péturs-
son. Ritstjórnarsíniar: 14901 og 14902. Auglýsingasími: 14906. Afgreiðslu-
sími: 14900. Aðsetur: AlþýðuhúsiS. Prentsmiðja Alþýðubl. Hverfisg.-8—10.
Lúðvík leysir allt
LÚÐVÍK JÓSEFSSON er merkur maður og af
bragð sinna samtíðarmanna um ýmislegt, svo sem
jafnvel andstæðingar hans hafa viðurkennt á al-
þingi. Hann hefur lipran talanda, og kann jafnvel
við sig, hvort sem hann er í ræðustól eða ráð-
herrastól.
Þegar Lúðvík er í ræðustólnum, hefur hann
margsýnt þjóðinni fram á, að öll hennar vanda
mál eru auðleyst. Hann sannaði til dæmis fyr-
ir nokkrum árum, að hægt var að leysa dýrtíð-
arvandamálið með því að taka peninga þá, sem
vantaði, af tryggingafélögum og olíufélögum.
Svo einfalda lausn höfðu aðrir stjórnmálamenn
ekki komið auga á.
Því miður var Lúðvík svo önnum kafinn, þegar
hann var viðskiptamálaráðherra- að honum vannst
ekki ráðrúm til að framkvæma þessa einföldu
stefnu. Hvernig átti hann að hafa tíma til að leggja
fram tillögur í efnahagsmálum í fyrravetur, þegar
hann þurfti að fara í nauðsynleg ferðalög til A.ust-
ur-Þýzkalands og Moskvu, og koma á stórfelldum
uilkisokkainnflutningi frá Finnlandi að auki? Það
er því sannarlega ekki honum að kenna, þótt nú
'folasi við „botnlaus verðbólguhít" eins og Eysteinn
kallar það.
Nú er Lúðvík farinn úr ráðherrastólnum vegna
íljótfærni Hermanns, og heldur sig aðallega að
ræðustólnum. Hefur honum því gefizt tóm til að
hugsa um efnahagsmál, og hann kemst enn að sömu
uiðurstöðu og fyrr: Vandinn er auðleystur án þess
að leggja neitt á neinn. • • • •
Þetta er.u mikil tíðindi fyrir þjóðina. Biða
meim nu í ofvæni cftir því, að Lúðvík leggi 1
fram ítarlegt frumvarp um hina einföldu lausn, I
sem kostar engan neitt. í ráðherrastól krafðist I
hann þess af stjórnarandstöðunni, að hún legði 1
’ fram íillögur. Nú mun hann sýna þjóðinni, I
hvernig ábyrg stjórnarandstaða fer að.
hv Eru eiturlyf seld
Reykjavík?
'k Það, sem ég sagði fvr-
ir tveim árum.
|’k Úullyrðin^ar unga
man/nsins í útvarpinu
';k Vantar okkur ekki
ekki leynilögreglu.
FYRÍR íveimur árum sagöi
ég' frá Jjví, að ég hefði lieyrt
s m óhugnanlega eiturlyfjanautn
í íteykjavík, og að fuliyrt hefði
•verið við mig af fólki, sem ég
ialdi að væri kunnugt ástand-
inu, að að minnsta kosti á ein-
Tum staö í borginni, væru miðl-
rar að verki, sem fengju ungu
iólki svokailaðar marihuna-
vindlinga. — Marihuna er eitt
, kæðasta eiturlyf, sem pjakar
Ti.ngt rótslitið fólk í stórborgum
a n n es
h o r n i n u
j annarra landa. Það er ekki eins
hættulegt og kokain, heróin eða
slíkt dauða-lyf, en marihuna
leiðir tii þessara eiturlyfja.
ÉG SAGÐI líka frá því, að
hægt væri að fá hér í bænum
morfin, en það væri erfitt. Ég
gat þess að neyzla anfitamins
væri mjög útbreydd. — Ég gat
ekkert af þessu sannað, en
stundum verður að segja frá
málum, sem ekki er hægt að
færa fullar sönnur á. Ég veit
að lögreglumenn hafa haft aug-
un hjá sér í þessu efni, en að
líkindum hefur ekkert upplýstst
— enda er víst, að ef upp hefði
komizt um sölu eiturlyfja hér,
þá hefðu allir aðilar álitið það
svo mikinn glæp, að engum
hefði v.erið hlíft — og málið
verið gert o.pinbert.
NÚ HEFUR það gerzt, sem
ekki er hægt'að ganga framhjá
«€ 24. jan. 1959 — Alþýðublaðið
lenzkir menn
I DAGBLÖÐUNUM hefur
mátt lesa undanfama daga,
að mikill vandi sé framund-
an fyrir þjóðarheildina, ef
ekki finnast einhver ráð, til
þess að fá hingað færeyska •
sjómenn, svo einhver. fleyta *
fari til fiskjar í vetur, en
F'æreyingar eru vart viðmæl-
andi að sagt er, um að greiða
55% yfirfærslugjaldið á laun
sín.
Það er laglegt ástand að
tarna.
Nú er vitað, að hér verður
ekki lifað menningarlífi,
nema fiskur fáist úr sjó og-
gjaldeyris verði aflað, svo
hægt sé a& kaupa þær út-
lendu vörur, er við höfum
þörf fyrir.
Hvað á að gera?
Á að láta undan kröfum
Færeyinga og fella niður yf-
irfærslugjaldið, svo þeir fái
um 70% hærri laun en íslenzk
ir sjómenn, hvað kaupmætti
launanna viðkemur?
Kemur ekki til mála.
Ef Færeyingar vilja ekki
vera upp á sömu kjör og
starfsbræður þeirra íslenzkir,
eigum við að reyna að komast
af án þeirra.
Vertíðina 1957 voru hér
1356 færeyskir sjómenn á
fiskiskipum okkar.
Um áramótin síðustu voru
kjör sjómanna verulega bætt
og árangurinn sagði fljótt til
sín; þar sem á síðustu vertíð
voru ekki á skipum okkar
nema um 650 Færeyingar og
voru þó flestar fleytur á sjó.
Það sem einfaldlega þarf
að gera nú, er að bæta kjör
sjómanna verulega myndar-
lega, það myndarlega, að eft-
irsótt verði að fara á sjóinn,
kaups og kjara vegna.
Hlutatrygging þarf að verða
það há, að hún jafngildi kaupi
verkamanna í landi fyrir 8'
stunda vinnu á dag og tveggja
stunda í eftirvinnu að auki.
Með því væri hlutarmönnum
á bátum tryggt, að þeir bæru
jafnmikið úr býtum og þeir
fengju við vinnu í landi og að
auki vonin um meiri laun ef
svo vel aflast, að hlutur verði
bærri en trygging.
Fiskverð þarf að hækka
verulega til skipverja frá því
þegjandi og hljóðalaust, að ung-
ur maður, sem kunnugur er víða
í borginni að sögn, fullyrðir, að
eiturlyfjanautn sé útbreiddari
hér en menn hafa grun um. —
Hann hefur haldið því fram í
viðtali í útvarpinu að hér fáist
marihuna-vindlingar, morfin, —
auk anfitamins og megrunar-
lyfja, sem virka eins og eitur-
lyf og eru notuð sem slík.
ÞAÐ er sannar.lega nauðsyn-
legt að við séum á verði. Nóg er
samt. Drykkjuskapurinn eyðí-
leggur líf manna, en ef eitur-
lyf fara að herja meðal ungs
fólks í borginni, þá er voðinn
vís. Það ber líka að hafa í
huga, að óvíða í hafnarborgum
rnun smygl vera eins almennt og
hér í Réykjavík. Það kveður svo
ramt að þessu að hægt hefur
verið að smygla inn vörum í
stórum stíl og selja í opnum
verzlunum, jafnvel stilla þeim
út í glugga og auglýsa þær.
VÆRI þá nokkur furöa þó að
talið væri líklegt að smyglað
væri inn eiturlyfjiim. Við skul-
um ekki vera þau börn að halda
það, að enginn myndi leggjast
svo lágt að smygla inn slíku
eitri til þess að eyðiteggja líf
Framhaltl á 10. síðu.
Vörn gegn
illum öndiMTi
LeNGST inni í hinni
myrku Afríku kom heim-
spekingurinn, guðfræðing-
urinn, mannvinurinn, tón-
skáldið og læknirinn Al-
bert Schweitzer upp hjúkr
unarstöð sinni fyrir rúm-
um 45 árum. Hann valdi
sér það hlutskipti að lækna
og hjúkra hinum hrjáðu,
þar sem annars var engr-
ar hjálpar að vænta. Með
árunum hefur stofnun hans
orðið heimsfræg og hann
hefur sjálfur hloíið friðar-
verðlaun Nobels. Starfs-
fólkið á sjúkrastöðinni er
af ýmsu þjóðerni, og við
ber, að gesti ber að garði
til dvalar og starfs um
nokkurn tíma. Nýlega eru
nú t. d. heimkomin dönsk
læknishjón frá Silkiborg,
er dvöldust hjá Schweit-
zer um þriggja mánaða
sem nú er, til þess að nokk-
ur vissa sé fyrir sæmilegum
tekjum, ef óhöpp ekki steðja
að, eða afli er lítill.
Fiskimenn okkar eiga að
vera alveg fríir við að greiða
skatta af þeim tekjum er þeir
fá fyrir vinnu á sjó. .
Sumir menn virðast hrædd-
ir við að fara inn á þessa
braut og segja þetta muni
skapa slæmt fordæmi, en
þetta er vitleysa. Fiskimenn
okkar eiga að hafa algjöra
sérstöðu. Afli þeirra er und-
irstaða þjóðarbúsins, og hvar
væri þjóðin síödd, ef engir
fengjust til að vera á fiski-
skipunum. Þeir sem afla verð-
mætanna, sem þjóðin lifir á.
eiga verðlaun skilið.
Þetta mun erfitt fyrir þau
sveita- og bæjarfélög, sem
litlar tekjur hafa nema af
gjöldum fisldmannanna, en
til þess að þetta nái fram að
ganga, verður ríkið að hlaupa
undir bagga með þeim bæj-
arfélögum, sem svo er á-
statt um, og bæta þeim upp
það, er þau missa í tekjum,
(Frainhald á 10. síðu).
skeið. Læknirinn stundaði
skurðlækningar, en konan
annaðist foreldralaus börn
af svertingjakyni.
Lækninum segist svo
frá, að frumbyggjarnir
hafi komið með svo heift-
arlegar ígerðarmeinsemd-
ir, að jafnmiklar fyrirfinn-
ist alls ekki hér norður fra.
Þeir þar syðra ganga með
meinsemdirnar unz þraut-
irnar eru orðnar slíkar, að
þeir þola þær ekki. Stund-
um leita þeir fyrst til töfra
mannsins, eii hann stend-
ur ráðþrota gagnvart ili-
kynjuðum meinsemdum.
Læknirinn segir frá þvi,
að eitt sinn hafi foreldrar
komið með veikan dreng.
Annar handleggur hans
var öldungis undirlagður
af bólgu. Töframaðurinn
hafði gefizt upp. Það hefði
verið hægt að bjarga lífi
drengsins, með því að taka
af honum handlegginn, en
það vildu foreldrarnir ekki.
Þau hafa ef til vill verið
að hugsa um, hve örkumla
maður á erfitt með að
bjarga sér f frumskógin-
um. Schweitzer þótti óráð-
legt að leggja í aflimun.
Sjúkrahúsinu hefði ef til
vill verið kennt um, ef
drengurinn hefði dáið
samt.
Aðstandendur fylgja allt
af sjúklingnum. En þeir fá
ekki sjúkrarúm, heldur
hafast við um nætur á gólf-
inu, en halda sig utan húss
á daginn. Þar rnatreiða
þeir fyrir sig og gefa sjúkl-
ingnum með sér. Oft hafa
þeir húsdýrin með sér til
sjúkrahússins.
Þessar fréttir segja lækn
ishjónin frá Silkiborg. Þau
segja einnig, að meðal
frumbyggjanna sé slík
belgi á sjúkrastöðinni, að.
illir andar komist þar
hvergi að. Scweitzer er
þeim örugg vörn gegn ill-
um öndum.