Alþýðublaðið - 24.01.1959, Blaðsíða 11

ley.
■ Þeii\ hérna, spurði Brock
heppnir, tók hann til máls.
— Ekki það .
Flugíélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi er vænt-
anleg til Reykjavíkur kl.
16.35 í dag frá Kaupmanna-
höfn og Glasgow. Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í fyrra-
málið. Innanlandsflug: í dag
er áætlað að fljúga til Akur-
eyrar, Blönduóss, Egilsstaða,
Ísafjarðar, Sauðárkróks og
Vestmannaeyj a. Á morgun er.
áætlað að fljúga til Akureyr-
ar og Vestmannaeyja.
Foftleiðir.
Edda er væntanleg frá
New York um hádegi í dag.
Fer eftir skamma viðdvöl á-
leiðis til Osló, Kaupmanna-
hafnar og Hamborgar. Leigu
flugvélin er væntanleg frá
Kaupmannahöfn, Gautaborg
og Stavangri kl. 18.30. Fer
áleiðis til Néw York kl. 20.
Já, þeir exu ekki að leita ’X Maðurinn lagði hendui:
Ríkisskip.
Hekla fer frá Akureyri í
dag á vesturleið. Esja er
væntanleg til Siglufjarðar í
dag á austurleið. Herðubreið
er á Aústfjörðum. Skjald-
breið er á Skagafirði á leið
til Reykjavíkur. Þyrill er á
leið frá Reykjavík til Norð-
urlandshafna. Skaftfellingur
fór frá Reykjavík í gær til
Vestmannaeyja.
Skipadeiid SÍS.
Hvassafell er í Reykjavík.
Arnarfell kemur til Lá Spe-
zia, Ítalíu í dag. Jökulfell lest
ar á Norðurlandshöfnum. Dís
arfell fer væntanlega í dag
frá Ventspils til Rostock.
Litlafell er í olíufkitningum
í Faxaflóa. Helgafell er.vænt
anlegt til Houston 29. þ. m.
frá Cáen. Hamrafell er í
Reykjavík.
Eimskip.
Dettifoss fer frá New York
um 27/1 til Reykjavíkur.
Fjallfoss fer frá Hamborg
28/1 til Rotterdam, Antwer-
pen, Hull og Reykjavíkur.
Goðafoss fór frá Hamborg
20/1, væntanlegur til Rvíkur
í dag. Gullfoss kom til Kaup-
mannahafnar 23/1 frá Ham-
borg. Lagarfoss kom til Rvík
ur 17/1 frá Rotterdam og
Leith. Reykjafoss fór frá Hull
21/ ltil Reykjavikur. Selfoss
fór frá Vestmannaeyjum í
gær til Austur- og Norður-
landsins til Reykjayíkur.
Tröllafoss kom til Reykjavík
ur 17/1 frá New York. Tungu
foss fór frá Esbjerg 22/1 til
Gautaborgar, Helsingborgar
og Gdynia.
SÝNING á heimabakstri verð
ur í Garðastræti 8 á morg-
un (sunnudag). Margrét
Jónsdóttir sýnir 40 tegund-
ir af kökum. Að sýningu
lokinni verða allar skreytt-
ar kökur seldar fj'rir hálf-
virði. Sýningin hefst kl,
2.30. Bókin „Kökur Mar-
grétar“ verður til sölu á
sýningunni.
Þykk efni
í kjóla og pils.
millifóður. —
Kjóla-
Þorsteinsbúð
Snorrabraut 61.
Tjárnargötu, Keflavík.
hans í Lundúnum, máttu vitá.
Enda eir hann hérna einhvers
staðar. Við hjón'n sáum hann
í dag.
Brockley vissi ekki hvað
hann átti að halda. Hann
spurði e.nskis, — það var ef
til eins gott að vera ekkí að
hnýsast í þetta.
— Það segir sig sjálft að
ljósmyndin hefur verið send
í hendurnar á þeim hérna,
mæltl Bill :enn, enda þótt
þeirra orða hans garðist eng-
in þörf.
-— Já, ég skil.
Maður nokkur staðnæmdist
hjá þeim. Bauð þeim kunnug-
leg.a gott kvöld; þeir virtu
liann báðlr fyrir sér, en könn
uðust ekkert við hann. Þetta
var stillilegur maður, ungur
að árum en aldraður og reyr.d
ur að svip. Hann yppti öxl-
urn og mælti:
— Við stöndum lenn uppi
með tvær hendur tómar . . .
— Hver eru þér, ef ég má
spyrja, varð Bill að orði.
— Fyrirgefið, svaraði hann,
en þér virðist hafa gleymt
mér. Ég er einn af blaða-
mönnunum hérna, — við
ræddumst við þarna uppi í
dag.
— Álítið þér að hann sé enn
hér í bænum, spurði Brock-
ley.
En Bill greip greip fram í
áður ien manninum veittist
tími til svars. Ef lögreglan hef
ur ekki orðið neins vísari,
mælti hann, hvernig ættu
blaðamennirnir þá að hafa orð
ið nokkurs áskynja . . .
Það varð nokkur þögn.
Loks spurði blaðamaðurinn:
— Þeir hafa vitanlega eftir
lit með íbúðinni hans heima í
Lundúnum?
Þá bráð Brockley. Andrey
ein heima, — og lögregluvörð
ur umhverfis húsið. Hann
varð að komast f síma.
— Þér talið eins og Richard
væri hundeltur af lögregl-
unni, heyrði hann Bill segja
við blaðamanninn, og heldur
stygglega.
— Er það svo fjarri sanni,
spurði unglegi maðurinn m.eð
fullorðinslegu augun.
— Mér kann auðvitað að
skjátlast. en mér hefur skil-
izt, að lögreglan sé að leita
herra Tallents ti J þess að
segja honum hið hörmulega
slys, sem kona hans hiefur orð
ið fyrir. Og ef þér gefið ann
að f skyn í blaði yðar, þá far-
ið þér með órökstuddar að-
dróttanir.
— Ég verð að komast ein-
hiversstaðar í síma, varð
Bi’ockley að orði, og það var
eymdarhreimur í röddinni.
— Það er símaklefi þarna
fyriir handan, svaraði Bill
Wyatt og benti. Ég verð í
bílnum þarna, þegar þú kem
ur aftur. Þá ættum við að fá
næði til að talast við undir-
fjögur augu óáreittir.
Hann varaðist að gera svo
mikið sem líta á blaöamann-
inn í kveðjuskyni, þegar hann
lagði af stað yfir gangbraut-
ina, þangað sem bíll nn stóð.
Það var nokkurnveri - i jafn
snemma, að hann korr, a 3 bíln
um og lögreglubíll r. vrn stað
ar við gangstéttina h 5 næsta
honum; leynilögregl- \þjónn í
hversdagsklæðum steig út úr
bílnum og heilsaði þteim hjón-
um, einmitt þegar . Bill
smeygði sér inn í framsætið.
Hann tók hæversklega ofan,
þegar hann veittj Klöru at-
hygli.
— Við eru ekki beinlíni.s
;.‘«&bak aftur, stóð gleitt og horfði
á þau til skiptist, þar sem þau
sátu inni í bíl sínum.
— Að því eir- ég fæ bezt skil
ið, þá .skorbr okkur uppiýs-
ingar um viss atriði; það er að
minnsta kosti nokkurt ósam-
ræmi í þeim upplýsingum,
sem við höfum fengið frá ó-
líkum aðilum. Ég minnist
þess að minnsta kosti ekki,
að ég hafi heyrt yður segja,
áð þér hafið séð Richard Tall-
ent á ferðinni hérna í dag.
Klara kastaðj vindlings-
stubb út um gluggann. Strauk
ösku af pilsinu sínu. Bill
Wyatt svaraði:
— Það er hins vegar rétt,
CAESAil BMITM
ast til tekið í því skyni að
segja eitthvað.
— Já, og þó getur það á-
stand' ekki kallazt sem verst.
Um helgar, þegar sólskin er,
dvelzt hér að jafnaði um þrjú
hundruð þúsund manns í
bænum, íbúar og gestir ...
— Einn maður f slíkum
sæg, hugsaði Bill með sér.
Eins og saumnál í heystakki,
hugsaði hann og leið betur.
Andartaki síðar sagði hann:
— Það er bezt að við nemurn
staðar hérna.
Bílnum var lagt að gang-
stéttarbrúninni, þeir gengu
út á grasflötina og þegar kom
að baðtjöldunum, sagði Bill
Wyatt; — Það var þarna
niðri í flæðarmálinu ...
Leynilögreglumaðurinn
1*11\> 4r&
YLG
að við sáum hann hérna í dag.
— Einmitt það. Og hvenær?
■—- Ég get ekki sagt það ná-
kvæmlega. Það var nokkru eft
ir hádegið að minnsta kosti.
— Og hvar, ef ég má
spyrja?
— Niðri J flæðarmálinu . . .
Ströndin þaxna var ao
minnsta kosti átta kílómetra
löng, svo leynilögregluþjónn-
inn'mundi ekki verða margs
vísari.
— Þer muduð gera okkur
ómetanlega gneiða, ef þér vild
uð sýna okkur hvar . . . Okk-
ur er mjög í mun að ná sam
bandj við herra Tallent, og
þetta gæti einmitt reynst spor
í áttina.
Bill svaráði ekki tafarlaust.
En loks mælti hann:
— Það er í stakasta lagi.
Þér getið ekið mér þangað í
yðar bíl, en ég neyðist til
að iáta minn standa hérna,
því við lerum að hinkra við
eftir kunningja okkar.
-— Sjálfsagt, svaraðj leyni-
lögreglumaðurinn.
— Brockley skrapp í síma
klefann til að hringja heim,
sagði BilJ við Klöru. Ég bað
hann að hitta okkur hérna,
þegar hann kæmi aftur.
— Gott, svairaði hún.
— Gætuð þið svo ekki ek-
ið til móts við okkur, þegar
hann kemur, mælti Bill enn.
Ég geri ekki ráð fyrir að nokk
urt okkar langi til að dvelj-
ast hér lengur en nauðsyn
krefur.
Bill smeygði sér þá út úr
framsætinu og gekk með
hversdagsklædda leynilög-
regluþjóninum inn í bíl hans.
Svo var hinum mikla, svarta
vagni ekið af stað; Bill sat
fyrir aftan ekilinn og einkenn
isbúinn lögregluþjón. Það
heyrðist kall í talstöðinni; síð
an var tilkynnt að barn hefði
horfið og staður tilgreindur
og þeim hversdagsklædda,
sem sat við hlið Bills í aftur-
sætinu, varð að orði:
— Það fertugasta og þriðja!
— Fertugasta og þriðja
hvað?
— Barnið, sem týnist.
Helmingurinn af lögreglulið-
inu er þegar önnum kafinn
við að leita þau uppi.
— Og hafa öll þessi börn
týnzt í dag? spurði Bill, nán-
•iit:.
kinkaði kolli. — Og hvað hafð
ist hann að, þegar þér sáuð
hann?
— Hann var á leið upp frá
sjónum.
— Og veitti ykkur ekki
athygli? .
— Nei.
— Og þér gerðuð yður ekki
það ómak, að kalla á hann?
— Jú, reyndar, en hann
heyrði það ekki. Hann var það
langt frá . . .
— En þér veittuð honum
ekki eftirför? Að því er mér
skilst, komuð þér hingað fyrst
og fremst til að hafa tal af
honum, mælti lögregluþjónn-
inn enn.
— Við höfðum synt spöl-
korn undan landi, og kona
mín er ekki það leikin á sundi
að ég hirði ujm að skilja'hana
eftir eina, svaraði Bill og þótti
sér takast vel til, — enn sem
komið var að minnsta kosti.
— Einmitt það, varð þeim
hversdagsklædda að orði.
Hann horfði út yfir sjóinn og
varaðist að líta á Bill, þegar
hann spurði:
— Var hann einn?
— Já, svaraði Bill.
— Þessi Carter, sem bjó á
hæðinni fyrir neðan hann,
kveðst hafa séð hann á ferð
með ungri stúlku.
— Það er þó ómögulegt. . .
Bill Wyatt lézt mjög undr-
andi.
— Þér hafið vitanlega
enga hugmynd um hver hún
gæti verið?
— Ekki minnstu ...
Nokíkur börn Mupu fram.
hjá í eltingarleik við hund.
Bill Wyatt öfundaði þau.
•—■ Herra Carter gat þess
einnig, að þessi unga stúlka
myndi vera systir frú Tallents
þar sem hún dveldist hér um
þessar mundir í, sumarleyíi.
Nú fór að fara um Bill
Wyatt.
— Svo, sagði hann.
— Þér eruð ef til vill sömu
skoðunar?
— Hvernig ætti ég að geta
tekið nokkra afsiöðu? Ekki sá
ég þau saman . ..
— En er það satt, að systir
frú Tallent sálugu, dveljist
hér um þessar mundir, spurði
sá hversdagsklæddi leynilög-
regluþjónn og horfði enn á
haf út.
•— Hvernig ætti ég að vita
það . ..
— Jæja, ekki það? Þessi
herra Carter héÞ því þó fram,
að hann hefð’ taað eftir yður?
Nú missti Bill þclinmæð-
ina. Hann væri betur korninn
norður og niður, þessi bölv-
aður herra Carter, mælti
hann.
Rétt sem snöggvast varð
þeim hversdassklædda litið
niður fyrir sig. Svo starði
hann enn á haf út.
— Sem sasft,. •— það var
hann, sem veitti okkur þær
upnlýsingar, oe hann bar yð-
ur fyrir þeim. endurtók levni-
lögregluþjónninn.
— Þá hefur hann ekki sagt
yður rétt til. Og eí bað er ætl-
unin að yfirhevra mig. skuluð
þér aká mér til lögreglustöðv-
arinnar.
— Nei, nei. hað er alls ekkí
meiningin, flv+ti sá hversdags
klæ-ddi sér aö segja, og um
lpið gaut hann ausnnum á Bill
Wvatt. — Við böfum alls ekki
í hyggju að vfirheyra vður;
við erum einrönPu á höttun-
um eftir herra R.ichard Tal-
lent, og þér hafið einmitt
revnst okkur til mikillar að-
stoðar.
Bill Wyatt varp þungt önd-
inni.
— Þér báð"ð mia að sýna
vður hvar við hefðum séð
hann, og það hef éa gert. Haf-
ið þér nokkur not af mér
lengur? spurði hann.
— Nei, herra minn. Þakka
yður fyrir.
Wyatt kinkaði kolli lítið
eitt í kveðjuskyni og gekk yf-
ir sandinn, unz hann kom að
hliðinu út að akbrautinni.
Þar staðnæmdist hann og svip
aðist um eftir bílnum, sem
reyndist ókomirm. Hann hélt
enn út á grasflötina, reiðari
en nokkru sinni fyrr. Hann
CopyrijM P.l
i 6 Copenhogen
L-i—AGO,
n L
~T~

GRANNARNIR
— „Kannskj þú munix núna, hvaða
dagur er í dag.
Alþýðublaðið — 24. jan, 1959