Alþýðublaðið - 04.02.1959, Qupperneq 5

BREZKI verkalýðsþingmað-
urinn Richard, Grossman,
er fyrsti Vestur-Evrópubúinn
sem komizt hefur í kynni við
,,alþýðukommúnur“ kín-
verskra kommúnista, og hann
segir frá reynslu sinni í grein
í New Statesman. Kínverski H'mn gjiirskipulagði kínverski miigur hefur la úð yift aft lcggja járnbraut.
•.» sana
kommúnistaflokkurinn lét vagnarnír eru smiðaðir á staðnum — eða svo -c -1. ;*r a. m. k. í íexta myncSarinnar. Og á
fyrir skemmStu á .sér heýra, fremsta vagniiuun er mvnd af- einu—. fonTigi >num : Mao Tse-tung.
að of mikilli hárðneskju-væri Þcgar sojórinn er þungur ög blautur er auðvelt :ð moka hpr.u n hurt af grasvMG i.<K ihrúlta-
ef til vill beitt við skipulagn- svæði. Verkfærið er aðeins yenjulegur valti, sem vírncti- hefur veyið vaúð trn og
ingu kommúnanna. í kjölfar honum er síðan ékið um. völlinn. Snjórinn mu ^ ]iá vúllast unp á netið •r.ijs. .«•»• bi íutt deig.
þessárar gagnrýni fylgdi það, Þessi ji’Vnd er frá Belgíu, þar sem naúðsyu bár íii að hrcinsa snjóinh hu ' f; yi> J" sat .kenjuii.
að Mao Tse-tung mátti afsala
sér nokkru af völdum sínum.
En þetta þýðir samt engan
veginn, að kommúnukerfið
hafi verið lagt á hilluna; öðru
nær, kommúnunum fjölgar
jafnt og þétt.
CROSSMAN segir frá heim-
sókn í þrjár alþýðukomm-
únur. í kommúnu má ein-
staklingurinn ekkert eiga
nema húskofann sinn og land-
skika. í kommúnum eru gjarn
an 50—60 samyrkjubú og
höfðafjöldinn mimist 50.000.
Stærsta kommúnan, sem
Crossman heimsótti, hafði 85.
000 íbúa. Bændunum var
skipt í Vinnúflokka, sem í
voru þrjú til fjögur þúsund
menn. Þegar ég hreyfði því,
segir Crossman, að þarna
væri gengið á eipstaklings-
réttinn, yar svarið þstt.a:
„Með -stóruxn vinnuflokkum
getum við skipulagt vinnuna
þannig, að þúsundir bænda
geti fengist við iðnaðarstörí'
mestan hluta ársins. Eins eig-
um við að geta stefnt öllu
vinnuafli okkar á hrísgrjóna-
akrana þær fáu vikur, sem
þess er þörf“.'
FORSIBUMYNDIN
Ihin hefur birst í blöðum víða œr. heim, Rússneskt
blað varð fyrst tij að prenta hana, og skyltli húh sýná
vinnugleði og brótt kínverskrar aíbýðu. Eu í augiím
vestrænna manna verður hún óhjákvæmilega að við-
bjóðslegu tákni vitfirringarinnar, sem nú er stefnt að
í Kínn. Verkamehnirnir Iiamast í leðjimni í nafni kom-
múnisjiia og föðurlands. Og innan um þá ösla khaki-
klæddar stúlkur aurinn, hvetjandi þá til stærri afreka,
meiri aíkasta, stórkostlegra átaks — í .n.afni hjns dýr-
lega kommúnisma. '
U’
|M NÆTUR blikuðu blá
l.iós á ökrunum. „Við höf-
um l.esið, að þeir í Rússlandi
séu að gera' tilraunir með^
. þ.etta“, upplýstu Kínverjarn-
ir.. í þsssari kommúpu sá
' Oossman dæmi um þann á-
róour, sem hveRir Kínverja
tií að kaúpa ekki brezkar vör-
ur. Reistur hafði verið-.á torgi
einu gríðarstór tréhestur, sem
tróð á dvergi, sero bar brezka
‘fánann á maganum. Crossman
sá yinnuflokka að starfi, Við
Yangtse hafði fúndizt málm-
grýtisæð, og hluta af virmu-
floklii haföi'ver'.ð: s eínt þang
að. Þarn.a bauð að líta 220
karla og konur, sr.m börðust
við stórgrýtið með.hckum og
járnkörlum. Sk.ammt frá
voru aðrir verksnienn og
verkakonur. •sð-reua .bræðslu-
"ofna úr,deir. Þriðji hópurinn
var að móía eidfastan leir.
Þegar Crossman spuröi, hvern
ig hægt h fði verið að taka
allt þetta fólk 'f> á landbún-
aðarstörfú-.um, var- honum
tjáð, að það ýroi sent á vett-
vang, þegar grannar þess
Hvað er heimili?
HVERT fer ég, þegar ég fer
heim? Ekki þangað, sém margir
halda. Nafn mitt stendur skrifað
á ispjaldinu á dyrunum. Ég
hringi dyrabjöllunni og geng
inn.
En það er ekki víst, að ég sé
kominn heim. Það er undir því
komið, hver opnar dyrnar.
Dyrnar, bjallan, veggirnir,
allt liúsið. Það er svo sem mín
eign, ef út í það er farið. Ég
hef greitt fyrir það. Geymi meira
að segja kvittanirnar. En ég
hugsa aldrei um það. Ég þrái
það aldrei. Enda þótt margir
haldi, að þetta sé heimili mitt,
þá er það það ekki. Nei, alls
ekki. Það er mannvera, sem er
heimili mitt. Ef hún opnar dyrn-
ar dyrnar og tekur á móti mér,
þá er ég kominn heim.
* =:= *
Hver er hún? Hún, sem ég
elska, konan mín . . . . ef ég hef
gifzt þeirri, sem ég elskaði. Þá
er hún mitt heimili. Ef ég aftur
á móti hef ekki gifzt þeirri réttu
á ég ekkert heimili. Ég bara bý
einhvers staðar. Ég á þá heldur
enga konu. Ég hef þá bara konu
ffl að vera með.
Lífið er tómlegt. Hér er að-
heima hefðu ekki lenguc
undan.
f’ROSSMAIi spurði, hyort
L engirai þarna hefði hug á
að lésta sér að betri vinnjj,
hverfa til dæmis íii einhverr-
ar borgarinnar og vinna b:i. •
sem daglaunamaður. Hinir
kinversku gestgjafar hans
urSu hnsykslaðir á svip.
, Borgunum er harðlega bann-
r.ð að stela vinnuaili 'ckkar'ý.
var Crossman íiá;). ,.Enginr»
má fara héðan i .haimijdar-
leysi. Við ákveðum hváða.
vinna hesfi hverjum manni“.
Ein kommúnan réði einungis
ýfir þrjá íu fag’ærðum mönn
um. Þó gat fólkið þarna sýnt
mikla stiílu, seni það -hafði
reist. Crossman spurði, hver
hífði undirbúið verkið. Þa$
var kermsluk.ojia, cg hafði
hún haft að fyrirmynd teikn-
ingu af stiflu í kennslubób;
í á tækniskölanum í Tientsm,
SKIPULAG og rekstur kín-
versku „aiþýðukommún-
anna“ er á þann vcg, að vest-
rænir merm hljóta a$ li a á
þaár sein. h klur barnalega
duibúnar fangabúð>r. Átt-
hagafjötur bindur fólkið. sera
hið hrikalega keríi heíur
fangað. Það ræður ekki siáht
hvaoa vinnu það stnndat'; Þvý
er skipað í vinnuflokka, o.*
yfir'ýst makmio komrnún-
istaleiðíoganna er að skera n
fjölskylduböndin, tvístra fjöi-
skyldum, afnema eignar.ét -
inn með öllu. Fólkið á a A
matast í almenningseldhús-
u.rn. scfa í svefnskálum, klæ3
ast c’inkrm-úsbúmnjri h:n«
kommúnistiska Kína. Það
e.S gera Kína að stórveldi —
og fiandi-nn hafi af]eið)n.°'arr.' ■
ar fyrir núlifandi kynslóð.
eins kona, sem er alúðleg við
alla, einnig við mig. Fyrir það
fær hun hús, Ijós, brenni, fæði
og klæði. Vélrænt. Því einhvers
staðar verður hún líka að vera.
Herbergi, vistlega búið húsgögn-
um. Það laðar fólk að sér. Það
er sérstaklega vistlegt í augum
annajra. Öðru hvoru einnig í
mínum augum —, þegar .óveðrið
hvín fyrir utan. En það er eins
og á kaffihúsi.
Sá, sem ekki giftist þeirri
réttu, hann saknar alltaf ein-
hvers. Hann er aldr.ei heima.
Líkaminn hefur heimili, þæg-
indi, en hans raunverulegj ég,
tilfinning hans iimra mamjs, hef
ur enga ró. Og hvers vegna?
Vegna þess, að hann gerði
skakki í mikilvægustu ákvörð-
un lífsins, — hann giftist ekki
þeirri réttu. Og þá er eins ástatt
um hana.
Pianó, þvottavél eða húsgögn
geta aldrei verið heimili. Ný-
tízku eldhús ekki heldur.
Þegar vinnudegi er lokið,
mundi ég þá þjóta af stað í á-
kefð til þess að sjá aftur slíka
hluti? Nei, . . . það er konan
mín . . . kærastan mín séin
ég þrái. Ég er sjúkur af óþolin-
mæði að komast til hennar
Þrýsta henni að mér. Þá finn ég
ekki lengur til nolokurs saknað-
ar. Þá hef ég einskis framar að
óska, ekkert að þrá.
Innstu óskum minum er full-
nægt, ég hef öðlazt frið. Það er:
þetta er skoðun niín, að þannig
eigi það að vera.
Er það þamiig hjá ykkur, ■—
heiðvirðu lesendur?
* * *
Menn eiga' hvorki að búa í
höllu eða húsi. Við eigum ekki
hcldur að búa hvert með öðru,
én hvert í öðru. þfennar innri
tiífinningar eiga að utfyila han's
og hans innri tilfjnniiJgár eiga
að útfylla hennar.- Mín sál býr
í hennar — liennar í minni. —
Ef ég giftist þeirri, sem ég unni.
Ég mæti gömlum vini á förn-
urn vegi og spyr: „Nei, er það
virkilega þú? Hvefnig hefur þú
það?“
Svar: „Ágætt má segja. En
mig vantar eiginlega stærri í-
búð. Veizt þú uni nokkra?“
Þessu svara ég alltaf með einu
litlu orði, nei. — En ég hugsa
meira. Þori bara ekki að segja
það.' Ekki eiriu sinni að skrifa
það, Nei, eKsu ..
Ég hugsa: ,,Þú n. , .asulega
nóg húsrýrai. Það hefur verið
svo stórt, að þú hoíur týnt lton-
unni þinni þar. Þú hefur að
minnsta kcsli fjar’.ægst hana.
misst sjónar aí henni."
Hve margir lia-fa ekki týnt
konunni sinni af framsýni? —
Á£ ram . . . ti! þess að ná í íbúð
(Framhald 'á i'*. síðu).
Sójin cr farin að hækka á 1 oftv.
Það cr ekkert of saemnii a >
fara a$ hags.a f-yrir. voridæðr, -
aðinúm. Gg h,ér er t'Yk&n, slinS
plls, cfnið leðið cg liíyritjik
mosagt'ænn.
A'þýoublaðiií — 4. febr. 1939 S