Alþýðublaðið - 04.02.1959, Page 6

m
aamw
»OWI
og þetta. — .
Sfendur' er hún
. sér til taorö úr
steihum. ailavega 1
þegar hún hefur
eiitfchvaú/gétur.engi
að hana: ;.Kf bú.véi
ig þ’ú vílt ‘ að/eitthv
-.•('• í
Á \ A
þér aö cakL'þinni.
ir henni.
Kf hún er ekl

> UM ÞESS AR mundir geis
ar hinn versti sjúkdómur í
Danmörku. Þetta er að vísu
engin venjulegur sjúkdóm
ur, sem hægt er að ráða bót
á með uppskurði eða spraut
um. Þetta er ólæknandi sjúk
dómur og hafa Banir kallað
hann „Armstrong-feber“.
Louis gamli Armstrong
hefur að undanförnu dvai-
izt í Kaupmannahöfn og
haldið þar hljómleika. Vart
er hægt að segja, að iiann
hafi „hrifið“ hugi áheyr-
enda, heldur væri sanni nær
að segja að hann hefði tryllt
þá. Og það eru ekki einung-
is unglingar sem verða
gripnir æði þessu. Ráðsett
heldrafólk heíur ekki stað-
izt mátið, og ósjálfrátt vagg
að sér eftir hljóðfallinu, —
hlegið og síappað niður fót-
sem leið á hljómleikana fór
hann að ókyrrast og öðru
hvoru rak hann upp skelli-
hlátur.
Þegar hljómleikunum var
lokið, óskaði hann eftir að
ná tali undramannsins Arm-
strong. Þeir ræddust við
langa stund og Armstrong
skýrði prófessornum frá
lögmálum jazzins, en þau
gat hann ekki með nokkru
móti skilið. „Þetta er mjög
merkilegt“, sagði Niels Bohr
— „mikill lærdómur, en ég
er sennilega orðinn of gam-
all til þess að nema hann“.
— í sama mund gaf sig fram
tólf ára gömul stúlka, sem
hafði hlerað á samtal þeirra.
„Þetta er ósköp einfalt“,
sagði tátan, „þetta skilja
allir krakkar“.
MARIÁ CALLAS
FYRIR SIG
Prófessorinn heimsfrægi,
Niels Bohr, sat til dæmis á
fremsta bekk á hljómleikum
Armstrongs ásamt frú sinni.
Prófessorinn hefur aldrei áð
ur látið sjá sig á jazzhljóm-
leikum. Til að byrja með
sat hann alvarlegur og
hreyfingarlaus, en eftir því
NÚTÍMINN.
LÍTILL snáði hafði rek-
izt á rauð jólavseinaföt uppi
á háalofti og spurði móður
sína þess vegna alvarlegur
í bragði:
— Heldurðu að pabbi hafi
drepið hann og geymi fötin
þarna uppi?
I BRUÐKAUPSFERÐ.
Hún: — Elskan rm'n, þú
verður að segja mér öðru
hvoru, hvað við erum ham-
ingjusöm, svo að ég gleymi
því ekki.
ÓPERUSÖNGKONAN Maria
ur verið til umræðu í blöðum meira en
nokkur annar söngvari, og ævinlega í sam-
bandi við einhver hneykslismál. Flest. hafa
þau höfðað tii ofsafenginna skapsmuna söng-
konunnar.
Söngkonan hefur nýlega sent nokkrum
af þeim blöðum, sem ákafast hafa hneyksl-
azt á framkomu hennar, greinarstuf, þar
sem hún gerir grein fyrir sínu máli. Söng-
konan segir m. a. í grein sinni: „Ég var rek-
in frá Metropolitan og fólk segir að ég sé
frek, hrokafull og ógeðsleg.. Sannleikurinn
er sá, að ég er ekkert af þessu. En ég er
kröfuhörð. — ekki sjálfs mín vegna, —
heldur vegna þess starfs, —
sem ég hef helgað líf mitt,
nefnilega að. syngja í óper-
úm, Massískum óperum. Og
það eru fleiri góðir songv-
arar en ég, sem hafa orðið
fyrir ómaklegri meðferð við
Metropólitan. Ég nefni
Giuseppe di Stefano, Éttóre
Bastianni, . Nieole Rossil-
emni og marga fieiri. Og.
hvers vegna hefur til dæm-
is Elisabeth Schwarzkopf
aldrei sungið þar? Eða Iíel-
en Traubel, sem er nú ein
þekktasta listakona verald-
ar? Ég gæti nefnt mörg
fleiri dæmi, en ætla nú að
snúa máli minu til þeirra
háu herra, sem stjórna þess
ari óperu og vilja láta
bendla sig við hina. sönnu
list: — Þið skuluð hugsa
meira um að veita fólkinu
sanna list, í staðinn fyrir að
no.ta óperuna sem stökk-
brétti til persónulegrar
frægðar og auöfengins fjár“.
FYRSTA glerkýr verald-
arinnar er um það bil að
verða fullgerð. Uhnið ér að
henni í hinu læknisfræði-
lega safni í Dresden í Aust-
ur-Þýzkalandi. Kýrin verð-
ur upplýst, svo að unnt sé
að skoða hana sem nákvæm-
legast að innan. Þetta sama
safn hefur áður látið gera
gierhest og glermann, sem
hafa verið sýndir víða um
heim og hvarvetna vakið
hina mestu forvitni.
Kr
KVENFÓLKIÐ hefur
löngum haldið því fram, að
karlmennirnir hugsi engu
minna um útlit sitt og klæða
burð en þær sjálfar, Vitna
þser þá gjarnan í liðna tíð,
t. d. daga Lúðvíks 16. Þá
veigruðu karlmennirnir sér
ekki hjá því að ganga á
háum hælum með hárkollu
og alls kyns dingulumdangl,
af því að það þótti fínt og
var í tízku.
- Sænsk blaðakona heldur
því fram, að á seinni árum
hafi karlmennirnir gefizt
upp. Þeir þori ekki lengur
að fylgja tízkunni, en reyni
þó af pukurslegum van-
mætt.i sínum að halda sér ör-
lítið til. Buxnaskálmarnar
erú ýmist þröngar eða víðar
„Fylgist þú ekki með,
eða hvað?“
og jakþarnir einhnepptir
eða tvíhnepptir. En vegna
þess, að kvenfólkið lætur
það ekki eftir þeim að
veita klæðaburði þeirra
neina athygli, þora þeir
ekki að g.era róttækar bréyt
ingar á klæðaburði sínum
af ótta vjð að verða að at-
hlægi. Blaðakonunni finnst
— að karlmönnunum væri
sæmzt að kasta grímunni í
stað þess að blóta á laun og
vera sínkt og heilagt að fár-
ast yfir tízkubrjálæði og
glysgirni hins veika kyns.
„Það er eðli sérhverrar
mannlegra veru“ segir liún
„að klæða sig eins frumlega
og smekklega og frekast er
unnt“.
Þegar við vorum að
böggla saman þessum línum
um vesalings karlmenninga,
rákumst við á bráðskemmti-
legar skopmyndir eftir
ítalskan teiknara, sem okk-
ur fannst eiga heima með
spjallinu. Teiknarinn hugs-
ar sér, hvernig karlmennirn
ir iitu ú t, ej. peir xæru eftir
hínni nýju Empire-tízku, en
hún er sem kunnugt er fólg-
in í því, að hafa mittið uppi
undir öxlum.
iiumiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini!mmrEn»
, EG ER ENGINN snill-
ingur í eldhúsinu, en að
hugsa sér, að maður skuli
geta hrært éinhverju saman
— sett það í ofninn — og
svo geti orðið úr þessu heil-
mikil draumakaka“. — —
Þetta eru orð Ingiríðar Thul
in, sem þekkt er hér fyrir
leik sinn í myndinni „Undur
lifsins“, sem sýnd var fyrir
skömmu í Hafnarfjarðar-
bíói. Fyrir leik sinn í þeirri
mynd fékk Ingiríður verð-
laun á kvikmyndahátiðinni
í Cannes og var það talinn
bezti leikur, sem kona hafði
sýnt, sem farið hefði með
aðalhlutverk á árinu. Raun-
ar fengu meðleikkonur henn
ar í þessari mynd einnig
verðlaun. En við kynnumst
ekki mikið manneskjunni
sjálfri, þótt við dáumst að
leik hennar á hvíta tjaldinu.
Ingir.íður Thulin er gift
verkfræðingi og þau búa
rétt fyrir utan Stokkhólm.
Að eigin sögn er hún haldin
„dútldellu“, hún hefur yndi
af að föndra við hitt
í hinu herberginu núa
hlusíendur hendur sínar: —
svo þeir ætla sér að komast
undan á flugvélinni. „Við
skulum bara láta þá byrja á
framkvæmdum, svo að við
getum gripið þá að verki.“
ekki: í
leikhúsinu eða fyri
kvikmyndavélina,
er það frá morgni t:
þá dútlar hún viða
lega hluti. -— Hún
það sé nauðsynleg ;
ir hugann. Það er
. fyrir leikkonu að
lésa allan daginn: a
áliti, Auðvitað væ
' að fá sér göngútúr
er svo gaman að <
efniviðúrinn, er ekk
þá getum'við t. d. t
ur 'til við að þrykkj
ur á klæði -eða búa
lega negrahausa, :se
fyrir að búa yfi’r; c
um leyndardómui
ræktar líka blóm o
um hennar eru mar
ar krukkur með al
, fræjum. Mesta eftir
ur hún á persilli
hlakkar mest til að
að spíra, því í göml
um segir að auminí
illan verði áð reika
um fram og til ba
jarðarinnar og vítis
hún festir rætur.
Ingiríður er að dc
sinna draumlynd,
fram allt mannleg. I
ur ríka kýnmigáfu
vill kom.ast áfram f;
in verðleika. Og h
ur verið faliég, svo
stílhrein eins og mo
maí.
Þá um nóttina
Grace, Frans og G
reyna að flýja. Þau
með að verðirnir b
því að þau rr.uni rey:
flugvélinni á sitt vaT
Copyrighl P I. B. Box 6 Cf penhogen
$ 4. febr. 1SS9 —
Alþýðublaðið