Alþýðublaðið - 28.02.1959, Blaðsíða 6

HAFIÐ er fjölbreytilegur
l’.eimur. sem býr yfir miklum
andstæðum. Það gælir við
barnið, sem leikur sér x fjör-
unni. — Það lokkar og íaðar,
og býður auðæfi sín og ger-
gemar, birtist sem bjargvætt-
ur heillá þjóða, — eins og stór,
gjöful og örlát hönd. En — í
næstu andrá er það æðisgeng
ið, tryllt og misktinnariaust,
eiris og villidýr, sem með ýfn-
um hrammi reiðir til höggs.
'Það er ímynd lífsins og dauð-
ans í senn.
Hafið er viðsjárvert. Sá,
sem sækja vill gjafir lífsins í
greipar þess, tekur um leið á
sig þá áhættu áð deyja í skauti
þess, gefa sitt eigið líf. Og
saga sjómannaþjóðar á þess
óteljandi dæmi, að syriir henn
ar hafa fært sííkar fórnir. Á
slíkum degi sem þessum ber
oss að minnast þess, að vör
vegna hefur verið lagt út í
áhættuna og vor vegna var
fórnin færð. Sjbmennirnir eru
raunar ekki þeir einu, sem
fórna, til þess að þjóð vor lifi,
en áhætta þeirra, sem gera
sjóinn að vettvangi stárfs síns,
er sérstaks eðlis, — því að
hafið er engu öðru líkt.
Þeir eru heldur ekki einir
um áhættuna. Einn af mestu
predikurum íslenzku þjóðar-
innar hélt einu sinni ræðu, er
hann nefndi „áhættu kærleik
ans“. Sá, sem elskar, á alltaf
eitthvað á hættu, því að haíín
bindur öi'lög sín annarra lífi
og dauða. Ahætta sjómanns-
ins er því um leið áhætta
heimilanna, áhætta ástvin-
anna, sem bíða og vöna. Eig-
inkonan, unnustan, sjómanns-
barnið, fóstran eða foreldrarn
ir lifa einnig sínu lífi úti á
sjónum á vissan hátt. Senni-
lega eru þessi tengsl miklu
raunverulegri en vér að jafn-
aði fáum skynjað. Maður, sem
komst í pfshættu á sjó, héyrði
Kirkjuþáttur
Þórður Pétursson,
skipstjóri.
Hafliði Stefánsson, Þorv. Benediktsson, Stefán H. Jónss., Guðlaugur Karls., Runólfur Ingólfs.,
1. stýrimaður, 2. stýrimaður. 1. vélstjóri. 2. vélstjóri. 3. vélstjóri.
fwörður Kristinsson, Andrés Hallgrímss.
loftskéytamaður. bátsmaður.
Kristján Ólafsson,
1. mátsveinn.
Viðar Axelsson,
2. matsveinn.
Svanur P. Þorvarðs., Skúii Benediktsson,
kýndari. kyndari.
RagKar G. Karlsson, Ólafur Ólafsson,
netamaður. netamaður.
Sigmundur Finnss., Benedikt Sveinsson, Jóhann Signrðsson, Magnús Guðmnnds.,
netamaður. netamaður. netamaður. háseti.
ólafur Snorrason, Björn Þorsteinsson,
háseti. háseti.
Jón Geirsson,
háseti.
Magnús Gíslason, Magnús Sveinsson, Jón Haraldsson,
háseti. háseti. háseti.
rödd móður sinnar við eyra
sér. Annar maður, sem stóð á
þiljum uppi í ofsaroki, sá
bjarta veru við hlið sér, á
þeirri stundu, sem konan hans
var að biðja fyrir. honum
Þorkell Árnason,
háseti.
Guðm. Éiíasson,
háseti.
Benedikt Þorbjörns.,
háseti.
Aðalsteinn Júlíuss., Björgvin Jóhannss. Sigurður Guðnason,
háseti. háseti. háseti.
heima. Ef vér værum ekkí
svo haldin af hyggju efnisins,
sem vér oftast erum, kynni
margt slíkt að koma upp á yf-
irborðið, sem nú liggur í þagn
argildi. Þeir, sem heima bíða
og biðja, taka þátt í áhætt-
unni, og einnig í baráttunni
—■ á sinn hátt.
Þungai’' eru áhyggjurnar,
sem hvíla á hugum þeirra,
sem fyrst bíða lengi í óvissu,
en síðan vei’ða að gefa upp alla
von um, að ástvinir þeirra
komi heim. Og spurningarnar
eru sárar, meðan hið innra
stríð er háð. Hvar er nú misk
unn að finna? Hvar er Guð?
Hvar er kærleikurinn? — Það
er hægt.að harka slíkar spuril
ingar af sér, eh í raun og verú
leita .þær alls staðar á, þegar
dauðinn kemur „fyrir tím-
ann“, frá sjónarmiði vor maixn
anna. En hvað vitum vér í
rauninni um það, hvenær tím
inn er kominn? Vér mennirn-
ir skynjum svo skammt og
vitum svo lítið um hin dýpstu
rök orsaka og afleiðinga í til-
verunni. „Stundin er komin“,
sagði Jesús Kristur um sinn
eigin dauða, og bæn hans í
Getsemane sýndi það glöggt,
áð hann saetti sig við að
drekka þann bikar, sem að
honum var réttur, af því að
hann skyrijaði, að jafnvel í
því allra-sárasta, sem fyrir
gat komið, var æðri hand-
ieiðsla nálægt. — Þessa trú
vill hann einnig innræta oss,
sem á hann trúum. Og oft hef
ég heyrt orð af vörum fólks,
er missti ástvini sína í hafs-
ins djúp, sem báru vitni um
slíka trú — og hana mikla og
sterka. Það var sjálfsagt held-
ur ekki auðvelt fyrir vini
hans að sætta sig' við dauða
hans á krossinum. Hvar var
þá sigur þess lífs og þess kær-
leika. sem hann sjálfur hafði
boðað? En eftir föstudaginn,
langa komu páskarnir, sem
sýndu allt í öðru ljósi en fyrr.
Þá birtist sigur lífsins og sig-
ur kæi’leikans í allri sinni
dýrð. — Og síðan hafa kristn-
ir menn getað tekið sjálfum
dauðanum með fögnuði sem
inngangi til annars og æðra
lífs. Einu sinni, er lærisvein-
ar hans komu af sjónum að
morgni dags, stóð hinn upp-
risni vinur þeirra á strönd-
inni. Og því trúum vér, að
hann taki einnig á móti þeim,
sem í dögun æðra lífs taka
land við þá strönd, sem vér
hin eigum eftir að siá. þótt
seinna verði. — Meðal sjó-
mannanna á togaranum „Júlí“
voru tv«=ir fermingardrengir
mínir, Nú verður mér hugsað
til hess, að beir hafa kropið
við altarið £ kirkjunni minni,
og gefizt ihonum á vald, sem
eitt sinn tók þá að sér í heil-
agri skírn. Þeir voru ungir þá,
oa hafa sjálfsagt ekki, frem-
ur en vér hinir eldri. gert sér
fulla grein fvrir því, hvað í
þessu fólst,. En nú munu ekki
aðeins þeir tveir, heldur og
félagar þeirra, komast að
raun um, að sá vinur, sem þeir
ungir voru helgaðir, bregzt
beim ekki. Kærleikur hans
fyllir alla himna og heima.
Engin „banabylgja", enginn
Framhald á 12. síðu.
28. febr. 1959 — Alþýðublaðið