Morgunblaðið - 05.01.1992, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. JANÚAR 1992
Við afliendingu farandbikars í skálanum í Berkshire. Sigfríð hlaut bikarinn vegna mikilla framfara í
námi frá fyrsta degi til hins síðasta.
Sigfríð og „besta vinkonan" Heba, sem ætíð skildi hana og ávítaði
hana aidrei.
Misósúpa með þara
og sesamfræjum
„Nei, ég er alltof sjálfstæð
manneskja til að sitja á skrifstofu
lon og don ákveðinn tíma á dag
og taka við skipunum. Ekki að
nefna það við mig! Ég var sátt við
hvernig málin æxluðust á spítalan-
um „mínum“. Ungir og efnilegir
menn leigja hann og starfa af hug-
sjón og það er líka það sem með
þarf í þessu starfi. A hinn bóginn
var ég búin að fá alveg splunku-
nýtt áhugamál, en það var elda-
mennska. Það spratt upp vegna
bókar sem vinir mínir í Englandi
gáfu mér þegar ég útskrifaðist
forðum daga. Þetta er lítil bók um
indverska matargerð. Og hana las
ég aftur og aftur og stúderaði al-
veg niður i grunninn. Engar mynd-
ir eru í bókinni þannig að ég varð
að reyna að sjá fyrir mér hvernig
hinir ýmsu réttir litu út. Þessi áhugi
minn greip mig svo gjörsamlega
að ég ákvað að stofna veitingahús
— og var ekkert að tvínóna við
það, heldur opnaði veitingahúsið
Duus hús í félagi við eiginkonu
föður míns. Síðan seldi ég nú minn
hlut þremur mánuðum eftir að við
opnuðum, en keypti þá lítið veit-
ingahús á Laugavegi 22. Þar mál-
aði ég allt í hólf og gólf og gaf
staðnum nafnið Matkrákan. Það
mátti ég víst ekki því nokkrum vik-
um síðar kom Jóhanna Sveinsdóttir
í heimsókn, en hún skrifaði pistla
um mat undir nafninu Matkrákan
í einu blaðanna hér í bæ, og til-
kynnti mér að hún ætti nafnið. Ég
átti í dálitlu stappi með þetta, en
eftir skamman tíma jafnaði það
sig. Raunar var ég búin að láta
skrá nafnið Matkrákan og einnig
Krákan, og hélt því nafni. Ég fékk
marga og góða gesti í mat þann
tíma sem ég rak staðinn og hafði
mikla ánægju af þessu starfi. Enda
vil ég halda þvi fram að ég hafi
verið frumkvöðull hér að kynna
fyrir Reykvíkingum indverska, jap-
anska, mexíkanska og indónesíska
matargerð. Ég bryddaði sem sé upp
á hinum ýmsu nýjungum. Þarna
var ég á heimavelli og held ég verði
að telja tímann sem ég var í elda-
mennskunni þann alskemmtileg-
asta sem ég hef lifað. Ég bókstaf-
lega eldaði með hjartanu.“
Þessi upprifjun hjá Sigfríð minnti
á afar einfalda uppskrift á súpu
sem komin er frá henni, en ekki
víst að margir hafí bragðað.
„Ertu að meina hollustusúpuna
mína? Það er alveg „súper“súpa
get ég fullyrt. Hún tilheyrir því sem
kallað er makróbíótískt fæði. Ég
segi kannski ekki að hún sé allra
meina bót, en fast að því. Og það
er svo auðvelt að útbúa hana. Þú
hellir bara sjóðandi vatni á misó-
þykkni, tætur vænan slurk af soðn-
um hrísgrjónum þar út í ásamt
þara, gulrótum, kjúklingabaunum
og sesamfræjum, og þá ertu komin
með þessa líka fínu súpu. Ég lærði
svo margt um míkróbíótískt fæði á
námskeiði sem ég tók þátt í á Reyk-
hólum fyrir nokkrum árum. En á
þess konar fæði var ég algjörlega
í sex mánuði og fann að heilbrigði
mitt jókst til mikilla muna.“
Trúir á mátt bölbæna engu
síður en hinna góðu
Ekki verður farið í neinar graf-
götur með það, að Sigfríð gerir
alla hluti af miklum eldmóði. Enda
segist hún gera allt með hjartanu,
hvort sem það er að hjúkra sjúkum
dýrum eða elda þarasúpu, eða mis-
ósúpu, eins og Sigfríð nefnir hana.
En þrátt fyrir annasamt líf, og
sveiflukennda geðheilsu á köflum,
á hún yndislegan dreng, Kristján
Hrafn Bergsveinsson, sem er á
fjórða ári. En hvað með sambúð
eða giftingu?
„Það gekk ekki, ekki hér áður
fyrr. Ég gat ekki haft karlmann
hérna inni á mér alltaf og eilíflega.
Ég er svo fjarskalega sjálfstæð.
Reyndar hefur afstaða mín breyst
þar sem ég hef loksins lært að elska
sjálfa mig og aðra, þannig að það
er aldrei að vita hvað framtíðin ber
í skauti sér í þeim efnum. Ég er
afskaplega hrifin og hreykin af
drengnum mínum, og mér finnst
það algjör sérréttindi að fá að ala
upp mannveru sem er hold af mínu
holdi. Samt vil ég taka það fram
að ég virði einstaklingseðli hans
og mun sjá til þess að það fái að
njóta sín. Við erum öll einstakling-
ar fyrst og fremst, en ekki hópsál-
ir. Éinstaklingseðlið á alltaf að fá
að njóta sín svo sem frekast er
unnt því þannig næst það best fram
í hveijum og einum.“
En Sigfríð heldur áfram að tala
um karlmenn og giftingar og
hversu ijarri það hafi verið henni
að binda sig.
„Hér áður fyrr gat ég ekki borið
réttar tilfinningar til karlmanns,
sem eiginkona, meina ég, því ég
varð fyrir því að þurfa að slást við
góðan kunningja minn í sex klukk-
utíma einu sinni að næturlagi.
Hann reyndi að nauðga mér, en
ég hafði betur í þeirri orrahríð.
Maðurinn var drukkinn en ég til-
tölulega edrú. Þetta er ein af mörg-
um martröðum lífs míns og ekki
sú vægasta. Ég komst frá þessu
án líkamlegs skaða, en hins vegar
varð það ekki tii að bæta andlegu
heilsuna. Ég var sundurtætt á sál
og iíkama. Og ekki var hugguninni
fyrir að fara. Það eina sem ég fékk
var: „Alltaf þarftu að koma þér í
klandur." Einhverra hluta vegna
treysti ég mér ekki til að kæra
manninn — ég varð að umgangast
hann þó nokkuð lengi eftir þennan
atburð og upplifði alveg hræðilegt
hatur sem eitraði líf mitt. Þetta
skilur enginn sem ekki liefur reynt
það.sjáifur. Og ég verð að viður-
kenna að ég fyrirleit alla karlmenn
af innsta hjartans grunni. Samt
sem áður ásakaði ég sjálfa mig,
svo einkennilegt sem það nú er.
Ég bað honum bölbæna, og þar sem
ég trúi jafnmikið á mátt þeirra sem
hinna góðu leið ég vítiskvalir þegar
ég komst að því einn góðan veður-
dag að þessi maður hefði fyrirfarið
sér. Mér fannst jafnvel að bölbæn-
ir mínar hefðu haft eitthvað að
segja. Undir svona kringumstæð-
um ímyndar maður sér allt mögu-
legt. Én ég hélt áfram að hata
þennan mann, jafnvel eftir að hann
var látinn.“
Hóf leit að kærleikanum
— Berðu enn þetta hatur í
bijósti?
„Nei, ég lærði að fyrirgefa rétt
eins og ég lærði að elska. Þegar
ég eignaðist litla barnið mitt, sem
mér fannst yndislegast af öllu ynd-
islegu, hóf ég leit að kærleikanum.
Mér fannst raunar ég ekki eiga
skilið að eignast þennan fallega
dreng, sjálfsímyndin var ekki beisn-
ari en það. En ég sem sagt hóf
leitina, fór í heilun og reyndi á all-
an hátt að bæta sjálfa mig og verða
í raun og veru sátt við mitt eigið
egó. Því ef þú elskar ekki sjálfan
þig, hvernig ætlarðu þá að elska
aðra? Það er nefnilega ekki hægt.
Og ef maður er á annað borð að
tileinka sér galdur gæðastjómunar,
eins og við gerum í Tækniskólan-
um, er best að byija á sjálfum sér.
í heiluninni sem ég minntist á
varð ég fyrir reynslu. Mér fannst
ég sjá inn í höfuð mitt og þar var
eitthvað svart, eitthvað sem ég vissi
að ég varð að losna við. Á þessu
heilunarnámskeiði fannst mér ég
endurfæðast, mér fannst ég svífa
langt uppi í geimnum og aðeins
örfínn silfurþráður tengdi mig við
jörðina. Þegar ég kom niður aftur
fannst mér ég lenda á mjúkum
moldarbeði. Og mér leið óumræði-
lega vel.“
Varð heltekin af maníu
eftir þriggja daga
heilunarnámskeið
Sjálfsagt hefur Sigfríð gert sér
grein fyrir skilningsleysi mínu á
því sem hún var að lýsa fyrir mér,
því hún stóð skyndilega á fætur,
náði sér í meira „þriggja ára te“,
kastaði sér kæruleysislega í sófann
á móti mér og sagði:
„Ég veit að það er erfitt að skilja
það sem ég er að segja. Helst verð-
ur maður að upplifa það sjálfur.
En fyrir mér er þetta nú samt
svona. Það sem ég hafði upp úr
þessu var að ég lærði að fyrirgefa,
og gat þess vegna fyrirgefið mann-
inum sem réðist á mig forðum
daga. Ég endurlifði sársaukafull
augnablik, skoðaði þau og lét þau
síðan hverfa út- hugskotinu. Þannig
er hægt að komast yfir sársaukann
og þannig hreinsaði ég sálina af
ýmsu slæmu sem þar hafði tekið
sér bólfestu. Þegar því var lokið
fann ég fyrir friði og kærleika sem
ég hafði ekki átt áður. En af því
að ég vil alltaf gera allt „í botn“
og svo mikið, þá ákvað ég að fara
á námskeið í hugljómun eftir heil-
unarnámskeiðið. Það tók þijá sólar-
hringa og var raunverulega heila-
þvottur. Þegar ég kom heim fann
ég að eitthvað var að heltaka mig,
og veit að það var manía. Ég vissi
allt og gat allt, en það eru greini-
leg einkenni maníu. Og alltaf hélt
ég hærra og hærra þar til ég var
hætt að sofa og nærast. Þá komst
ég á það stig að fýllast ranghug-
myndum. Mér fannst hendurnar á
mér eins og kattarloppur og annað
eftir því. Sjónvarpið talaði til mín
persónulega, að mér fannst. Nú,
þetta eridaði með því að ég varð
að fá hjálp og lagðist inn á Borgar-
spítalann, illa haldin.“
Það er ekki að orðlengja það að
Sigfríð dvaldi á Deild A-2 á Borgar-
spítalanum í sjö vikur. Hún heldur
því fram að hún hafi verið nær
dauða en lífi, og er viss um að
meginorsök þess að hún fékk svo
alvarlegt kast var þetta þriggja
sólarhringa námskeið. En hún tek-
ur skýrt fram, að þetta sé liðin tíð
og hún hafi ekki kennt neinna ein-
—..............................
_________________________CJ7
kenna um árabil. Hún hafi unnið
sig markvisst út úr veikindunum.
„Hugsaðu þér að sitja við í heila
þijá sólarhringa og spyrja í sífellu
sömu spurningarinnar? í okkar til-
felli var það: Hver er ég? Stans-
laust og endalaust.“
En hún náði sér upp úr maníu-
ástandinu og gerir sér nú betur
grein fyrir orsökum þess. Hún vissi
líka að eftir svona heiftarlegt man-
íukast fengi hún þunglyndiskast
og færi þess vegna alveg „á bóla-
kaf“, eins og hún segir. En eftir
hennar reynslu helst þetta tvennt
í hendur. Á meðan á þessu öllu
stóð var það móðir hennar, Hrefna
Kristjánsdóttir, og systir, Arndís,
sem studdu hana og hugsuðu um
Kristján litla, sem þá var aðeins
árs gamall.
Pottagaldrar
Nú hefur Sigfríð spjallað um
hitt og þetta, en framtíðina hefur
ekki borið á góma. Hvað um hana?
„Framtíðin er björt. Ég hef alltaf
verið atorkusöm og haft bein í nef-
inu. Mér datt til dæmis í hug að
bjóða frammámanni í atvinnulífinu
í hádegismat, fór með hann á Óð-
insvé. Það gerði ég til að kynna
mig og það sem ég hef til brunns
að bera. Mig vantaði vinnu og gekk
bara hreint til verks. Það kemur
kannski eitthvað út úr því seinna
meir þó ég hefði ekki árangur sem
erfiði í augnablikinu. Ég er ákaf-
lega hugmyndarík og er alveg
sannfærð um að hugmyndirnar eru
á sveimi allt í kringum okkur. Fyr-
ir ofan okkur. Það eins sem við
þurfum að gera er að höndla þær.
Svo einfalt er það nú.“
— Er þá ekki kominn tími til
að þú segir frá Pottagöldrunum og
Hugrúnum?
„Pottagaldrar, já. Það er fyrir-
tæki sem sér um veislur í heima-
húsum. Einnig stendur það, eða ég,
fyrir námskeiðum í matargerð.
Raunar frekar að læra að þekkja
krydd og jurtir. Ég hef gert nokkuð
af því að útbúa veislur fyrir fólk
sem vill ekki hina hefðbundnu
matseld. Mér finnst mjög gaman
að því, og helst að ég fái að sleppa
ímyndunaraflinu lausu. Annars
gleymdi ég nú alveg að segja þér
að ég var einkakokkur bresku
sendiherrahjónanna, þeirra Lady
Mary Best og Sir Richards Best,
um tveggja ára skeið. Starfið var
auglýst laust, ég sótti um og fékk
það. Þar með hef ég sannað að ég
„fríka“ ekki alltaf út þegar ég elda.
Meira að segja hef ég matreitt fyr-
ir Vigdísi forseta og Andrew prins.
Nú, Hugrúnir, ég er búin að láta
skrásetja það sem fyrirtæki. Raun-
ar heitir það Hugrúnir, þar sem
hugmyndin fæðist. Hugurinn er svo
magnaður að ég hef hugsað mér
að virkja hann sem frekast er unnt.
Eins og ég sagði þér áðan, eru
hugmyndirnar allt í kringum okk-
ur, og ég ætla að ná mér í nokkrar
í framtíðinni.“
Yrkir ljóð í frístundum
— Nú hef ég fyrir satt, Sigfríð,
að þú hafir ort þó nokkuð af ljóð-
um. Er bók í sigtinu?
„Ég hef gert dálítið af því að
yrkja og á í fórum mínum bæði
döpur ljóð og svo aftur ljóð, sem
lýsa bjartsýni minni. En bók, seg-
irðu. Ég veit það nú ekki. Annars
er aldrei að vita hvað ég geri. Að
vísu er ég önnum kafin þessa
stundina og í nánustu framtíð. Það
er hörkuvinna að stunda nám í
Tækniskólanum og krefst mikillar
orku. Svo þarf ég auðvitað að sinna
stráknum mínum og rækja skyldur
mínar við hann. En ég yrki af og
til. Kannski safna ég kvæðunum á
einn stað í fyllingu tímans og gef
út bók. Raunar er svo margt að
bijótast um í kollinum á mér. Ég
á mér svo marga drauma. Til að
mynda á ég mér þann draum að
verða einhvern tíma í þeirri aðstöðu
að geta komið vænum skammti af
kærleika í hagkerfið á íslandi."
Það er ekki ofsögum sagt af
hugmyndaauðgi þessarar konu. Og
það sem meira er, henni er trúandi
til að koma ótrúlegustu fyrirætlun-
um í framkvæmd.