Morgunblaðið - 07.03.1993, Page 5

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. MARZ 1993
B 5
Morgunblaðið/Rúnar Þðr
Guóridur og Gunnor. Hafa ekki fundið mun á því hvort þau eru að vinna
við það sama eða ekki.
Saiminna í 30 ár
0 ÞAU giftu sig fyrir þrjátíu árum og hafa unnið saman meira
■ og minna síðan. Guðríður Jóhannsdóttir og Gunnar Torfason
Ovinna bæði hjá Útgerðarfélagi Akureyringa, hún við snyrtingu
og pökkun, hann við merkingu umbúða og pökkun. Svo kemur
■■ það fyrir að þau fara inn á starfsvið hvors annars, helstu hand-
3 tök við vinnsluna orðin þeim töm.
■■■ Guðríður og Gunnar eru bæði
VI frá Drangsnesi á Ströndum þar
J sem þau unnu hjá sama fyrir-
Ztæki enda fátt annað að hafa.
Yfirleitt unnu þau í landi en á
sumrin brá Gunnar sér á sjó
ef hann gat. Þau fluttu til Akur-
eyrar fyrir sjö árum og fyrstu
VI mánuðina vann Guðríður hjá
™ Lindu hf. Arnars hafa þau unn-
“ ið við það sama. „Við höfum
ekki fundið mun á því hvort við erum
að vinna saman eða ekki. Nema hvað
það er þægilegt að vinna á sama
stað, við erum samferða í og úr
vinnu."
- Enginn faglegur ágreiningur
um vinnuna?
„Það kemur fyrir, okkur er ekki
sama hvemig hlutimir em unnir.
Vinnan er auðvitað oft rædd heima
og þá niður í minnstu smáatriði."
Guðríður og Gunnar segja það
ekkert angra að vinna á sama stað.
„Ef svo hefði verið hlytum við að
hafa gert ráðstafanir til að skipta
um vinnu fyrr. Tilbreytingin er ekki
allt.“
8amlceppnm ríklr
SAMKEPPNIN ríkir á heim-
ili fréttamannanna Sigríðar
Árnadóttur og Helga Más
Arthurssonar. Enda varla á
öðru von, þau starfa hvort á
sinni fréttastofunni, þar sem
ekkert lát verður á kapp-
hlaupinu um að verða fyrstur
með fréttimar. „Samkeppni
er af hinu góða, hún heldur
manni við efnið. Ef annað
okkar er með góða frétt seg-
ir það ekkert. Ja nema Helgi, hann
hringir stundum niður á Útvarp
og spyr sisvona hvort það sé ekk-
ert í fréttum ... Það er ótvírætt
merki þess að hann hefur komist
í góða frétt,“ segir Sigríður.
Helgi og Sigríður kynntust ekki í
gegnum vinnuna. Hún var þá þegar
fréttamaður á Ríkisútvarpinu en
hann hafði tekið sér frí frá blaða-
mennsku. Eftir að kynni þeirra hóf-
ust sneri Helgi sér aftur að frétta-
mennskunni en segir það ekki hafa
verið fyrir áhrif frá Sigríði. Hann
starfar nú á fréttastofu Sjónvarps.
Helgi og Sigríður segjast vera
fréttastofum sínum trú hvað varði
fréttir en þegar vinnunni sleppi ræði
þau hana vissulega. „Við höfum
bæði áhuga á fréttum og það gefur
því auga leið að við ræðum allar hlið-
ar frétta og fréttamennsku. Við sýn-
um enga miskunn, gagnrýnum hvort
annað og fréttastofurnar ef okkur
þykir ástæða til,“ segir Helgi. „En
það kemur einnig fyrir að við aðstoð-
um hvort annað, til dæmis ef við
erum að vinna að þáttagerð. Þá er
Morgunblaðið/Þorkell
Helgi eg Sigrióur. Gætum ekki hugsað okkur að vinna saman.
þægilegt að geta rætt hugmyndir og
auðvitað ræðum við vinnuna stund-
um i trúnaði. Það er þó rétt að taka
það fram að siðareglur blaðamanna
er virtar á okkar heimili, við gefum
hvort öðru ekki upp heimildarmenn."
Þrátt fyrir sameiginlegan frétta-
áhuga segjast Helgi og Sigríður tæp-
lega geta hugsað sér að vinna sam-
an. „Ekki það að við óttumst að verða
leið á hvort öðru, fréttamaðurinn er
mikið einn og með sínum viðmælend-
um. Ástæðan er fyrst og fremst sam-
keppnin sem ríkir á milli okkar. Svo
gæti ég ekki hugsað mér að vera
undirmaður Sigríðar og hún gerði
formlegar athugasemdir við vinnu
mínn Þetta viðhorf hefur ekkert með
karlrembu að gera,“ segir Helgi.
Fjölskylda fréttamanna er sér
meðvituð um starf þeirra og segir
Sigríður það margoft hafa komið
fyrir að í ijölskylduboðum gæti menn
tungu sinnar, taki sérstaklega fram
að ákveðin umræðuefni eigi ekki er-
indi í fjölmiðla eða þagni hreinlega
í miðri setningu. „Margir af okkar
sameiginlegu vinum eru í stéttinni
en svo eigum við einnig vini sem
koma ekkert nálægt starfinu. Það
er nauðsynlegt að hitta þá öðru
hveiju og láta vinnuna lönd og leið.“
- Ef einhver missir út úr sér
áhugaverðar upplýsingar eða frétt
þar sem þið eruð bæði, hvað þá?
„Við reynum hvort um sig að kom-
ast að því hvort hitt hafi tekið eftir
nokkru. Hafi athyglin verið í lagi hjá
báðum kemur fréttin væntanlega
bæði í Útvarpinu og Sjónvarpinu."
^auðsplegl aó ræóa starfió
IU
„Kennslan er geysilega krefjandi starf og því er gott að hafa
einhvern til að ræða við um það sem upp kemur i kennslunni.
Þegar verst lætur kostar hún andvökunætur," segir Sigurður
Lyngdal kennari í Hólabrekkuskóla en kona hans, Magnea Ant-
onsdóttir, er kennari við Fossvogsskóla. Bæði Sigurður og
Magnea eru kennarar af lífi og sál, þau sinna alls kyns auka-
og trúnaðarstörfum í tengslum við kennsluna og því er oft anna-
samt á kennaraheimilinu i Fossvogi.
Sigurður og Magnea kynnt- gerðust skólastjórar grunnskólans.
„í upphafi unnum við mikið, vorum
að byija í kennslu, vorum barnlaus
og sjónvarpslaus. En samstarf okk-
ar gekk vel og varð til þess að við
urðum samhentari fyrir vikið,“ segir
Magnea.
Sigurður og Magnea sneru til
Reykjavíkur eftir tvo vetur á Borg-
arfirði og hófu kennslu. Þau segja
það ekki skipta höfuðmáli hvort þau
kenni við sama skóla eða ekki. „Við
SE ust í Kennaraskólanum í lok
sjöunda áratugarins. Þá voru nem-
endur skólans heldur yngri en nú
og var stofnað til margra sambanda
í skólanum. „Við þekkjum til all-
margra kennarahjóna. Einn grunn-
skóli borgarinnar er meira að segja
kallaður „kærleiksheimilið", því þar
kenna svo mörg hjón.“
Að loknum námi héldu þau til
Borgarijarðar eystri þar sem þau
hefðum ekkert á móti því að vinna
saman þó að margir hræðist það. í
kennslunni er maður sjálfs síns
herra og mestan hluta tímans inni
í stofu með nemendum. Samkennar-
ana hittum við í stuttum kaffihléum
og þá er aðalumræðuefnið kennslan
og nemendurnir. Kennarar þurfa
mikið að ræða starfið og í starfs-
mannahófum er það stór kostur ef
makinn getur tekið þátt í umræð-
unni, sem oft vill snúast um skóla-
mál.“
- En hvað með verkföll sem nú
vofa yfir? „Við fórum í verkfall 1984
og vorum lengi að rétta fjárhags-
stöðuna af eftir það. Sú staðreynd
að við erum í sama stéttarfélagi
dregur ekki úr baráttuþrekinu,
styrkir það fremur en hitt.“
Morgunbladið/Ami sæberg
Siguróur og Magnea. Kostur í starfsmannahófum ef makinn getur tekið
þátt í umræðunni.
Morgunblaðið/Þorkell
Erlingur og Gréta Marin. Skilningur á erlinum og álaginu.
Samvtnna í sól
«i
STARF fararstjóra á sólarströnd er umfangsmikið og getur reynt
á taugarnar. „Fararstjórinn er í raun alltaf á vakt og því er starf-
ið ótvíræður kostur fyrir pör. Álagið á sambandið getur orðið
mikið en sjálfsagt hvorki betra né verra en hjá öðrum pörum,“
segir Gréta Marín Pálmadóttir en hún er fararstjóri með sambýlis-
manni sínum Erlingi Karlssyni á sumrin. Yfír háveturinn vinna
þau hins vegar ólík störf, sem þau segja ágæta tilbreytingu.
Gréta Marín og Erlingur kynnt- talað um það sem kemur upp á og
flE ust á Costa del Sol, þar sem
þau voru bæði fararstjórar. Þau
hafa starfað saman síðan þá,
“ hafa reyndar flutt sig um set
^ til Benidorm. „Við erum ekki
||i saman öllum stundum í vinn-
unni því við skiptum með okkur verk-
um. En við berum sameiginlega
ábyrgð á hópum og það getur verið
erfitt að setja mörkin á milli vinnu
og einkalífs þegar vinnan er svo stór
hluti þess. En það er gott að geta
að það sé skilningur á stöðugum
erlinum og álaginu," segir Erlingur.
Á vetuma hefur Gréta starfað hjá
ráðningarþjónustunni Liðsauka en
Erlingur verið kennari við íþrótta-
kennaraskólann á Laugarvatni. „Til-
breytingin er af hinu góða en vissu-
lega er minni skilningur á störfum
hvors annars yfir vetrartímann,"
segir Gréta Marín. „Með fararstjóm-
inni er þetta hins vegar góð blanda."
Engar (réttir að
hafa úr eldhúsimi
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
Guóloug og Karl. Ekkert franskt eldhús heimafyrir, heldur hefbundinn
íslenskur matur.
2 HANN var eldri nemi þeg-
5! ar hún hóf verklegt nám á
Z Hótel Sögu fyrir tæpum
Rll fimm árum. Karl Ásgeirs-
5 son tók nýliðanum Guð-
J laugu Jónsdóttur vel, raun-
J ar svo vel að þau hófu sam-
búð fyrir þremur árum og
■W starfa enn á Hótel Sögu.
Q| „Þetta hefur gengið stór-
■■■ slysalaust,“ segir Guðlaug
J en þau hafa unnið nær
■6 sleitulaust saman síðan þau
I" kynntust, þar sem þau
^ ganga yfirleitt sömu vakt.
Eina frávikið frá þessu var
í fyrrasumar en þá rak
Guðlaug veitingaskálann á Brú
í Hrútafirði.
Guðlaug og Karl segja að það
sé ekki síst hinn óreglulegi vinnu-
tími starfsfólks hótela og veitinga-
staða sem leiði fólk saman, það
eigi oft frí þegar aðrir séu í vinnu.
Karl vinnur í Grillinu og að hluta
til á annarri hæð, vinnustað Guð-
laugar. Þau vinna yfirleitt á sömu
vöktum og eru samferða í og úr
vinnu, sem þau segja mikinn kost.
Á móti kemur að það sem gerist
í dagsins önn berst þeim báðum
til eyrna. „Við segjum engar frétt-
ir þegar við komum heim, vinnan
hefur þau áhrif að við ræðum
smáatriðin í sambandi við vinn-
una, fagleg og önnur, eða þá að
við reynum að tala um eitthvað
allt annað,“ segir Guðlaug.
í eldhúsinu heima skipta mat-
reiðslumennirnir með sér verkum,
hún bakar og hann eldar. „Og það
er ekki franskt eldhús, vel að
merkja. Við viljum hefbundinn ís-
lenskan mat.“
- En verkaskipting í vinnunni?
„Okkur finnst gott að vinna
saman, við gjörþekkjum vinnu-
brögð hvors annars," segir Karl.
„Að öðrum kokkum ólöstuðum tre-
ysti ég Guðlaugu best, enda var
hún valin nemi ársins þegar hún
útskrifaðist."