Morgunblaðið - 12.10.1993, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 12.10.1993, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. OKTÓBER 1993 37 Arnþóra Sigfús- dóttir — Minning Fædd 25. ágúst 1906 Dáin 5. október 1993 Lækkar lífdaga sól, Iðng er orðin mín ferð. Fauk í faranda skjól, fegin hvíldinni verð. Guð minn, gefðu þinn frið, gleddu og blessaðu þá, sem að lögðu mér lið. Ljósið kveiktu mér hjá. (Herdís Andrésdóttir) í dag kveðjum við með söknuði eina af aldamótahetjum hús- mæðrastéttarinnar, Arnþóru Sigf- úsdóttur, sem ég er þakklát for- sjóninni fyrir að hafa kynnst. Arnþóra, eða Þóra eins og hún var jafnan kölluð, var fædd á Reykjum í Reykjahverfi í Suður- Þingeyjarsýslu. Foreldrar hennar voru Sigfús Björnsson, oddviti og hreppstjóri á Kraunastöðum í Að- aldal, og kona hans Halldóra Hall- dórsdóttir, húsmóðir, ættuð frá Kálfaströnd við Mývatn. Systkin Þóru voru dr. Björn, fyrrverandi háskólabókavörður, látinn; Halldór, fyrrverandi skatt- stjóri, látinn; Pétur, verkamaður, látinn og Hólmfríður, húsmóðir, búsett í Reykjavík. Þóra giftist Runólfi Jónssyni, ættuðum úr Skaftafellssýslu, árið 1945 og eignuðust þau þijú börn, Ragnheiði, gifta Snorra Björns- syni, þau búa á Kálfafelli í Vestur- Skaftafellssýslu og eru börnin þijú; Jón Skúla, starfsmann við blaða- útgáfu á Akureyri, ókvæntur og barnlaus; og Bjarneyju, sem er starfsmaður Skattstofunnar í Reykjavík og húsmóðir, gift Braga Agnarssyni og eru börnin tvö. Þóra og Runólfur slitu samvist- Við Qallavötnin fagurblá er friður tign og ró. (Hulda) Þessar ljóðlínur koma fyrst í huga minn þegar ég sest niður til að skrifa nokkur kveðjuorð til frænku minnar og vinkonu, Lauf- eyjar Sigurðardóttur, sem borin er til moldar í dag. Það ryðjast fram svo margar minningar frá æsku- árum okkar sem við áttum við fal- iega vatnið og fjaliahringinn fagra. Það er sunnudagur, heiður himinn og logn, vatnið er spegilslétt og í dag er messa í Reykjahlíðarkirkju. Við Laufey erum komnar í spari- kjólana okkar; hún er ósköp fín í rauðum flauelskjól með hvítum blúndukraga og hvítan silkiborða bundinn í fallega gullna hárinu. Við sitjum á grasigrónum kálgarðs- veggnum og fylgjumst með bátnum frammi á vatninu. Allir koma á bátum til messunnar þegar veður er svona gott. Bátarnir leggja að landi og fólkið gengur heim túnið. Þá hljóma kirkjuklukkurnar, því að afi okkar er að samhringja. Nokkru síðar er litla kirkjan við hraunið þéttsetin fólki og allt er svo hátíð- legt. Þetta er aðeins lítið minningar- brot af svo ótal mörgum sem fylla huga minn, er ég hugsa til æskuára okkar Laufeyjar. Þetta var löngu áður en hávaða- mengun menningarinnar hélt inn- reið sína. Laufey Jónína Sigurðardóttir var fædd 27. mars 1910. Hún var dótt- ir Sigurðar Einarssonar, bónda í Reykjahlíð við Mývatn, og konu hans, Jónasínu Jónsdóttur. Hún var elst átta systkina og eru nú sex þeirra horfin yfir móðuna miklu. um er yngsta barnið var átta ára. Eftir þetta bjó hún ein með börnin í Gnoðarvoginum, þar til Bjarney stofnar til hjúskapar og búa ungu hjónin þar í nokkur ár með börnin sín, Drífu og Agnar Braga. Flyst þá íjölskyldan að Melabraut á Sel- tjarnarnesi og síðan árið 1984 að Fiskakvísl 1 í Ártúnsholti. Það er aðdáunarvert hve vel hefur farið á með þessum þremur ættliðum, samvinna og hjálpsemi í hvívetna. Bjarney hefur ávallt starfað utan heimilis, og meðan börnin voru lítil gætti Þóra heimil- isins af sömu ljúfmennsku og alúð er auðkenndi allt hennar líf. Síðan geta þau, er ævidegi hall- ar hjá Þóru, endurgoldið umhyggju fyrri ára á sömu lund. Þóra fer mjög ung að Grenjaðar- stað til presthjónanna sr. Helga Hjálmarssonar og frú Elísabetar, sem hún ætíð nefndi svo, til aðstoð- ar við heimilisstörfin og minntist dvalarinnar þar með hlýju og sagði oft frá því hvað það hafi verið yndislegt, þegar hún var komin í rúmið á kvöldin að heyra frú Elísa- betu leika á orgelið. „Því hún spil- aði líka svo vel frúin og við þessa hljóma sofnaði ég svo vært,“ eins og hún orðaði það. Svo fylgdi jafn- an í lokin: „Þau hjónin voru svo skemmtilegar og góðar manneskj- ur.“ Þær verða undirritaðri ógleym- anlegar stundirnar, þegar við sát- um tvær einar í rökkrinu og hún rakti ættir sínar og minningar frá því hún fyrst mundi eftir sér. Hún sagðist ekki hafa verið gömul þeg- ar hún sat og hlustaði á Mývetn- ingana syngja á æskuheimili sínu, er þeir áðu þar á ferðum sínum á leið yfir heiðina. „Þeir sungu líka Aðeins tvær systur eru á lifí af þeim stóra hópi. Við ólumst upp í sama bænum, því að feður okkar voru bræður sem bjuggu í Reykja- hlíð ásamt þriðja bróðurnum og einni systur. Öll voru þau gift og áttu börn svo að þar ólst upp stór barnahópur. Við áttum þarna öll yndislega æsku bæði í leik og starfi. Ég var tæplega fimm ára þegar Laufey fæddist, og man ég hvað mér þótti gaman að Jónasína eign- aðist stúlku, því að ég átti bara bræður og fannst þetta vera eins og kærkomin systir, enda áttum við eftir að eiga saman margar gleði- stundir. Laufey naut þeirrar menntunar sem barnaskóli þeirra tíma gat veitt. Síðar fór hún í Húsmæðra- skólann á Laugum. Hún var músík- ölsk og lærði að spila á orgel hjá Guðfinnu á Hömrum en það var draumur margra unglinga á þeim árum. Hún vann á heimili foreldra sinna þar til hún fór til Reykjavíkur til að læra að sauma og vann hún nokkra vetur við saumaskap enda var hún orðin mjög fær saumakona bæði við kjóla og kápur og var hún með þeim fyrstu sem fékk sveins- próf í kápusaumi. Alltaf fór hún heim á sumrin til að hjálpa við sum- arstörfin. Þegar Laufey kom til Reykjavíkur var ég svo lánsöm að við hjónin vorum flutt í okkar eigin íbúð og gátum leigt henni herbergi og varð hún þá ein af heimafólk- inu. Það var mikil gleði fyrir mig að fá til mín eitt úr leiksystkina- liópnum að heiman. Laufey giftist 11. ágúst 1949 Þorbergi Magnússyni bifreiða- stjóra. Þau eignuðust einn son, Sig- urð Jónas, raftæknifræðing. Hann svo ákaflega vel.“ Þóra hafði alla tíð mjög gaman af að hlustá á tónlist og góðan söng, enda söng hún sjálf mjög vel. Hún lærði að syngja hjá frú Lissy á Halldórsstöðum, sem hún dáði mjög. Ung fór hún að syngja með kór Reykjahlíðarkirkju og oft einsöng við ýmsar athafnir þar. Það var henni mjög minnis- stætt, þegar hún fór með kórfólki í „Dimmuborgir“ og þau sungu þetta undurfagra lag við ljóðið „Þú komst í hlaðið á hvítum hesti“ og svo söng hún það gjaman fyrir okkur að frásögn lokinni. Þótt 85 árum hafi hún náð, komu oft fleiri lög á eftir, en þegar við fórum að hæla henni fyrir dugnaðinn, hló hún bara og sagði sem svo: „Æi, jæja, þetta er bara'hálfgert gaul.“ En við sem á hlustuðum vorum henni ósammála. Já, það var oft glatt á hjalla, þegar komið var á Fiskakvíslina og mikið sungið og hún lét ekki sitt eftir liggja. Það var með ólík- indum hve ógrynni af lögum og textum hún kunni, enda hreif hún okkur með sér. Börnin hennar eru líka ákaflega söngelsk og kunnu að taka lagið með henni. En það var oft sem Ragnheiður og Jón Skúli komu og dvöldust hjá Bjarn- eyju systur sinni og fjölskyldu hennar í lengri eða skemmri tíma. Þótt húsrými væri kannski ekki mjög mikið, er hjartarými fjöl- skyldunnar stórt. Það sem auðkenndi þessa hæg- látu, frábæru konu, var jafnaðar- geð og jákvæðni um menn og málefni, þrátt fyrir að ekki færi lífið alltaf um hana mjúkum hönd- um. Þóra þakkaði skapara sínum oft fyrir góða heilsu og þegar henni hrakaði og hún lagðist tímabundið inn á sjúkrahús á sl. sumri, var sama lífsviðhorfið og stutt í glettn- ina. Þegar hún sárþjáð var með bros á vör að segja okkur hjónun- um hvað allt starfsfólkið væri gott og indælt þurfti hún að halla sér útaf, en vildi svo fljótlega setjast upp og spjalla við fólkið, eins og er kvæntur Hafdísi Þorgeirsdóttur og eiga þau eina dóttur saman, Laufeyju, og var hún mikill sólar- geisli í lífi ömmu sinnar. Einnig á Sigurður fósturdóttur, Kolbrúnu Valgeirsdóttur, dóttur Hafdísar, og reyndist Laufey henni hin besta amma. Mann sinn missti Laufey 2. októ- ber 1990. Þau áttu það sameigin- legt hjónin að búa sér fallegt heim- ili f litla húsinu sínu við Melabraut- ina og í fallega garðinum þeirra átti Laufey sér unaðsstundir í skjóli stórra steina og fagurra trjáa um- vafin fögrum blómum sem þau létu sér svo annt um að rækta. Laufey hefur átt við mikla van- heilsu að stríða undanfarin ár og naut hún mikillar umhyggju frá MINNINGARKORT SJÁLFSBJARGAR REYKJAVÍK 0G NÁGRENNISÆfa ii178 <wfi 'mTOH Innheimt með gíróseðli laama hún tók til orða, en það var henni erfitt, þá hraut henni af munni: „Ójæja, fyrr má nú vera faðir minn, að flugurnar springi af hita.“ Það var ótrúlegt hve oft hún brá fyrir sig málsháttum, sem maður hafði ekki heyrt fyrr. Við, sem á miðjum aldri förum oft hratt yfir dagsins önn og stöldr- um of stutt við til að leggja við hlustir og nema það sem hverfandi kynslóð hefur frá að segja — drúp- um höfði. Með Þóru fór hafsjór af fróðleik, sem hún var svo fús að miðla af. Rödd hennar hljómar enn í eyrum mér, en ekki á snældu eins og til stóð. Hún sagðist hafa nægan tíma fyrir slíkt núorðið. En tíminn leið hjá hvað sem okkur mannfólkinu líður. Ég minn- ist Þóru með gleði og aðdáun í huga. Hún bar virðingu fyrir lífinu og var þakklát fyrir það sem kom í hennar hlut. Á sama hátt þakka ég það sem kom í minn hlut frá henni, lifandi frásagnir um liðna tíð, amstur hversdagsins, sam- ferðafólkið og lífsmátann, sem hún syni sínum og tengdadóttur svo að hún gat alltaf verið heima á fallega heimilinu sínu þar til á liðnu sumri að hún þurfti að fara á sjúkrahús og átti ekki afturkvæmt. Síðustu mánuðina dvaldist hún á Hjúkrunarheimilinu Eir. Að kvöldi 4. október gafst veika hjartað henn- ar upp. Það hætti að slá og andi hennar sveif út í geiminn. Kannski hefur hann komið við hjá vatninu okkar fagra á leið sinni til æðri heima. Ég þakka Laufeyju alla vináttu og gleðistundir sem við höfum átt saman á liðinni ævi og sendi syni hennar, fjölskyldu og systrum mín- ar innilegustu samúðarkveðjur. Ég vil kveðja hana með eftirfar- andi orðum skáldsins: Dagur er liðinn, dðgg skín um völlinn. Dottar nú þröstur á laufgrænum kvist. Sefur hver vindblær sólguðs við pllin. Senn hefur allt að skilnaði kysst. Dvel hjá oss guðssól hverf ei með hraða. Himneskt er kvöld í þinni dýrð. Ljósgeislum tendrast lífsvonin glaða. Lýs vorri sál er burt þú flýrð. (Stgr. Thorst.) Guð blessi minningu Laufeyjar frænku minnar. Guðrún Jónsdóttir. gaf okkur hlutdeild í á kjarnmiklu og skýru málfari. Ég heyrði Jesú’ himneskt orð: „Kom hvíld ég veiti þér. Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt, því halla’ að bijósti mér.“ (H. Bonar^- Stefán Thordarsen) Innilegar samúðarkveðjur til að- standenda. Guð blessi minningu mætrar konu. Halldóra V. Steinsdóttir. í dag þegar ég kveð ömmu mína langar mig að minnast hennar í örfáum orðum. Amma var einstak- lega góð kona, hún var lífsglöð og þegar heilsan fór að segja til sín lét hún það ekki aftra sér, enda var hún ávallt jákvæð og bjartsýn. Hún kvartaði aldrei og má segja að hún hafi yfirleitt alltaf verið í góðu skapi. Amma hafði skemmtilegan húm- or, sem þó allt of fáir kynntust. Þannig leyndi hún svolítið á sér. Stundum sagði hún til dæmis ótrú- legustu hluti sem engan hefði órað fyrir að gömul kona vissi. Þegar ég minnist þessa dettur mér í hug allar þær skemmtilegu sögur sem amma sagði mér en þó sérstaklega sagan af því þegar „Dóri datt í lækinn“. Þá sögu hef ég heyrt all- oft, en þó að ég kynni hana utan að fannst mér alltaf jafn gaman að heyra hana aftur og aftur. Eitt það skemmtilegasta sem amma gerði var að syngja, enda skorti hana ekki hæfileikann. Eng- inn hafði þekkt ömmu lengi öðru- vísi en að hún væri búin að taka lagið fyrir hann, og hvarvetna sem hún kom og söng fékk hún mikið hrós fyrir, jafnvel eftir að hún var komin á níræðisaldur. Elsku amma. það er einkennilegt að hugsa til þess að nú sért þú farin frá okkur, en minningin um þig mun lifa með- al okkar og ég trúi því að nú sért þú á góðum stað í öruggum höndum og að þér líði vel. Takk fyrir allt það sem þú hefur gert fyrir mig og allar stundirnar sem við áttum saman. Fyrir hönd fjölskyldu minnar vilj- um við þakka læknum og starfs- fólki á deild B5 á Borgarspítalanum fýrir góða umönnun Arnþóru síð- ustu mánuði. Einnig viljum við þakka Hrönn hjúkrunarkonu, Guð- rúnu sjúkraliða og Hrefnu, sem annaðist hana á daginn síðustu vik- urnar. Sigríður Drífa Elíasdóttir. Elskulega amma mín, Arnþóra Sigfúsdóttir, féll frá hinn 5. október síðastliðinn. Þegar ég fékk tíðindi þessi var mér brugðið því amma hafði verið svo hress undanfarna daga. Þetta stutta innlegg tileinka ég henni og minnist um leið góðvildar, kærleika og hugrekkis sem hún bjó yfír. Þótt andlát ömmu minnar hafi verið reiðarslag í fyrstu má ekki gleyma aldri hennar. Það eru ekki allir sem ná 87 árum. Ekkert „and- legt minnisleysi" hijáði hana og hún bjó í heimahúsi með fjölskyldu sinni til dauðadags. Ég mun vissulega sakna ömmu en kannski er betur fyrir henni komið handan „móðunn- ar miklu“. Vertu sæl, elsku amma. Friður verði með þér. Agnar Bragi Bragason. Minnismerki úr steini Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki. Laufey Sigurðardóttir frá Reykjahlíð íMý- vatnssveit - Minning

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.