Morgunblaðið - 27.11.1993, Síða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1993
Guðbjartur Magna-
son — Minning
Fæddur 21. júlí 1968
Dáinn 17. nóvember 1993
Það voru hræðileg tíðindi sem bár-
ust að kvöldi miðvikudagsins 17. nóv-
ember síðastliðinn. Hann Bjartur hafði
lent í slysi og beðið bana. í fyrstu
neitaði ég að trúa þessú. Það mátti
bara ekki vera satt að Bjartur hefði
verið tekinn frá okkur einungis 25 ára
að aldri. Það hellist yfír mann von-
leysi og maður veltir fyrir sér tilgangi
lífsins. Hvers vegna er ungur maður
sem allir elska og virða hrifínn á brott?
Það er gersamleg óskiljanlegt.
Það var ekkert nema bjart fram-
undan hjá Þóreyju og Bjarti. Lífíð
blasti við þessu unga og ástfangna
pari. Maður hugsaði alltaf um þau
tvö í sama andartaki. Þau höfðu ein-
hvern veginn alltaf verið saman,
enda eru tíu ár langur tími þegar
maður er bara 25 ára. Það kemur
'upp í huga mér er ég var spurð að
því síðastliðið sumar hvort þessi tvö
væru nýbyijuð saman.
Margar minningar skjóta upp koll-
inum er ég reyni að hripa þessa fá-
tæklegu kveðju á blað. Margt hefur
verið brallað og var Bjartur alltaf
hrókur alls fagnaðar. Þar sem Bjart-
ur var, þar var skemmtilegt.
Bjartur var alveg sérstaklega
bamgóður. Böm hændust að honum
og hann brást þeim ekki frekar en
öðmm. Þegar ég var ófrísk fannst
mér alveg yndislegt að hitta Bjart
því að hann talaði alltaf við mig í
fleirtölu. Það var alltaf: „Hvað segið
þið?“ eða „Viljið þið kaffi?“ Þetta
einhvem veginn gerði allt svo raun-
verulegt og yljaði manni um hjarta-
rætumar.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahópinn, skarð sem aldrei nokk-
um tímann verður hægt að fylla.
Sagt er að tíminn lækni öll sár. Eg
vona að eitthvað sé satt í þeim orðum
því að sú sorg sem ég ber í bijósti
í dag gerir lífið óbærilegt. Kannski
lærir maður einhvem tímann að
sætta sig við að Bjartur sé ekki leng-
ur á meðal okkar, en í dag virðist
það óraflarlægt.
Ég þakka Bjarti fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Eg veit að honum líður vel þar sem
hann er nú. Maður sem lét ekkert
nema gott af sér leiða í jarðlífinu
hlýtur að vera í hávegum hafður
fyrir handan. Ég kveð góðan vin og
félaga, ekki endanlega því að ég
veit að Bjartur bíður eftir okkur hin-
um megin og tekur á móti okkur,
þegar okkar tími kemur, með höfð-
ingsskap sem honum einum er lagið.
Við sjáumst, kæri vinur.
Elsku Þórey, þú átt alla mína sam-
úð. Það er sárt að sjá á eftir þeim
manni sem maður ætlaði sér að eyða
ævinni með. Ég vona að guð gefí
þér styrk í þinni miklu raun.
Magni og Sidda, Matta og Halli
og aðrir vandamenn og vinir. Missir
ykkar er mikill, ég votta ykkur sam-
úð mína.
Anna Sigríður.
Nú fyrst skilur maður hve stutt
er á milli lífs og dauða, er ungur
maður í blóma lífsins fellur frá. Bjart-
ur var aðeins 25 ára gamall og átti
framtíðina fyrir sér, ásamt unnustu
sinni Þóreyju, þegar hann lenti í
hræðilegu slysi. Það er erfítt til þess
að hugsa að eiga ekki eftir að hitta
Bjart hressan og kátan í bráð. En
við vonum að þegar okkar tími kem-
ur þá verði Bjartur handan móðunn-
ar miklu til að taka á móti okkur
með sinn skemmtilega glettna svip.
Bjartur var þeim eiginleikum gædd-
ur að geta komið öllum í gott skap,
alls staðar þar sem hann kom var
hann hrókur alls fagnaðar. Líka í vinn-
unni. Það var alltaf gaman að koma
í vinnu þegar Bjartur var á vakt. Sama
hversu fúll maður var, ætíð tókst hon-
um að rífa mann upp með sinni hressi-
legu framkomu. Við munum minnast
Bjarts með bros á vör.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við Bjart og þökkum honum
samverustundimar sem eru okkur
ómetanlegar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Þórey, Magni, Sidda, Bryn-
dís, Kiddi og aðrir sem eiga um sárt
að binda. Við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Veri guð með ykkur
og styrki ykkur í ykkar miklu sorg.
Blessuð sé minning Bjarts.
Anna, Sesselja, Sigrún,
Krístín og Lilja,
samstarfsfólk í Tröllanausti.
Bjartur frændi er dáinn. Nei, það
getur ekki verið svo ungur og í blóma
lífsins. Bjartur með fallega brosið
sitt, brúnu augun og svarta hárið.
Ég er stödd í Frankfurt og var
að koma úr bænum þar sem jólaljós-
in glitra og miðborgarlífið tekur mið
af jólastemmningunni, þegar ég fæ
þessar sláandi fréttir að heiman.
Allt verður dimmt og innanyímt. Ó,
elsku fjölskyldan mín heima á Fróni,
við höfum ávallt staðið saman í gleði
og sorg. En nú er sorgin mikil og
ég veit að þið haldið þétt saman
þegar þessi einstaki frændi er tekinn
frá okkur og ungri unnustu.
Pabbi, Guðjón Marteinsson og
amma Bjarts, Sigurbjörg Marteins-
dóttir frá Sjónarhóli í Norðfirði voru
systkini og áttu þau stóran systkina-
hóp, sem oft er kallaður systkinin
frá Sjónarhóli. Þegar ég missti elsku-
legan fóður minn, stóð fjölskyldan
þétt saman, og Magni frændi, þá var
yndislegt að eiga þig að og sólargeisl-
ann þinn sem við erum nú að kveðja.
Minningamar sækja að og margt
er hægt að segja um frænda minn
Guðbjart Magnason sem við kölluð-
um Bjart. Hann var dökkur yfirlitum
og sálin svo björt. Nafnið hans heill-
aði mig alltaf. Ég man er þú, Bjart-
ur, komst upp í búð þar sem ég af-
greiddi. Þú komst með Boggu ömmu
þinni og varst að hjálpa henni að
versla og keyra hana um Reykjavík.
Þú varst svo góður og hjálpsamur
við hana. Við gerðum að gamni okk-
ar og hlógum öll saman. Ég hugsaði
með mér eftir að þið fóruð: Bara að
fleiri ömmur ættu svona bamabarn,
þá væri heimurinn betri.
Elsku Bogga frænka, Magni
frændi, elsku Sidda, Þórey, Bryndís,
Kristján og aðrir ættingjar. Ég bið
góðan guð að styrkja ykkur í sorg-
inni. Minningin um góðan dreng mun
alltaf lifa og fallega brosið hans mun
ávallt fylgja okkur. Elsku íjölskylda,
við Jón Már sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur heim til ykkar allra.
Guðný Steinunn Guðjónsdóttir.
Vegir guðs em órannsakanlegir og
skilin milli lífs og dauða em ekki sér-
lega skörp stendur einhversstaðar og
em það orð að sönnu. Þessi miðviku-
dagur, 17. nóvember 1993, þegar
frændi minn lést í í blóma lífsins
gleymist seint. Ekki get ég skilið
hvers vegna Guð tók þennan unga
mann sem hafði svo mikið að lifa
fyrir, en honum hefur verið ætlað
æðra hlutverk annars staðar. Þegar
svona gerist þá riflast upp fyrir manni
minningar af gömlum kynnum.
Ég man fyrst eftir Bjarti fyrir all-
mörgum ámm þegar fjölskyldur okk-
ar eyddu saman sumarfríi á Alands-
eyjum. Við þvældumst saman ég,
Bjartur og Biyndís systir hans og
lentum í ýmsum ævintýmm, þar á
meðal slag við bijálaðan vatnasnák
og baráttu við mannillt naut. Hann
var alltaf svo hress og það geislaði
af honum lífsgleðin.
Það var sama hvenær ég kom
austur til Neskaupstaðar, hann var
alltaf jafn glaður og ánægður að sjá
mig. Hann var íþróttamaður mikill
og stundaði fótbolta af kappi. Það
er óhætt að segja að margur maður-
inn hefur öfundað hann af því sem
hann átti. Jafnaðargeðið og fjörið í
kringum hann. Alltaf þegar ég hitti
hann þá var eitthvað að gerast, eitt-
hvað sem hann var að brasa í. Hann
var húmoristi mikill og ósjaldan sló
hann á létta strengi.
Það verður undarlegt að fara aust-
ur og hitta ekki Bjart. Hans verður
sárt saknað. Það er sagt að tíminn
lækni öll sár og vil ég trúa því, þvl
að það er stórt skarðið sem hefur
verið rofíð í fjölskyldu okkar og sárs-
aukinn mikill.
Á svona stundu er erfitt að sjá
að lífið í þessum heimi sé réttlátt.
Ég veit það að minning hans mun
lifa í huga okkar um ókomna tíð.
Minningin um þennan glaða, káta,
bjartsýna og yndislega frænda minn
sem var dáður og dýrkaður af svo
ofboðslega mörgum. Ég bið guð að
gefa ykkur, Magni, Sidda, Bryndís,
Kiddi og Þórey styrk í ykkar miklu
sorg sem og okkur öllum.
Þinn frændi,
Hlynur Veigarsson.
í dag kveð ég hinsta sinni elskuleg-
an frænda minn og vin, Guðbjart
Magnason eða Bjart eins og hann var
alltaf kallaður. Ég get ekki með
nokkru móti lýst í orðum þeim hugs-
unum og þeim tilfinningum sem yfir
mig hafa gengið nú síðustu daga eða
frá þeirri stundu að mér var borin
sú harmafregn að Bjartur væri dáinn.
Mér fínnst það svo sárt og jafnframt
svo ósanngjamt að svo góður dreng-
ur, með svo bjarta framtíð, skuli frá
okkur tekinn. Engu að síður verðum
við sem eftir stöndum að sætta okkur
við orðinn hlut og hafa í huga að
okkar missir er annarra hamingja því
að það er alveg ljóst að Bjartur mun
færa þeim sem yfir móðuna em
komnir sömu hamingju og sömu gleði
og hann færði okkur í þessum heimi.
Ég veit að einn af þeim sem fagnar
komu hans í annan og betri heim er
ástkær afí hans, og ástkær pabbi
minn, sem lést fyrir nokkmm ámm.
Það léttir sorgina að vita að þeir tveir
hafa náð saman á ný og njóta nú
samvista hvor annars.
Bjartur var mikill íþróttamaður og
ávallt var hann í fremstu röð í þeim
greinum sem hann lagði stund £ Sú
íþróttagrein sem hann hélt mest upp
á hin síðari ár var knattspyma og síð-
ustu keppnistímabil lék hann með
Þrótti frá Neskaupstað, liðinu sem ól
hann upp á knattspymuvellinum.
Hann tók einnig að sér þjálfun hjá
yngri flokkum félagsins og mér er það
minnisstætt hversu mjög hann var
elskaður og dáður af þeim sem hann
þjálfaði. Hann var nefnilega ekki bara
kennari heldur líka sannur félagi, fé-
lagi sem gat talað við þetta unga fólk
eins og enginn þjálfari hafði talað við
það áður. Hann náði að koma á ein-
hvers konar sambandi sem ekki er
hægt að útskýra, eitthvað sem orð ná
ekki yfír. Það er því ljóst að erfítt
verður að fylla stöðu Bjarts sem leik-
manns og þjálfara hjá Þrótti í kom-
andi framtíð, eins hæfíleikaríkur og
hann var, en þó verður það bamale-
ikur hjá því að fylla skarð þess félaga
sem við öll höfum nú misst.
Sökum skyldleika þá ólumst við
Bjartur mikið upp saman en hin síð-
ari ár náðum við einnig að verða
meira en bara frændur, við urðum
einnig góðir vinir. Þeir sem áttu þeirri
gæfu að fagna að eiga Bjart sem
vin, og þeir vom margir, vita að
betri vin var ekki hægt að finna. Það
var alveg sama hvers maður þarfnað-
ist, alltaf var hann tilbúinn að hjálpa
á allan hátt. Því er ekki að undra
að nokkmm stundum eftir þetta
hörmulega slys sem Bjartur varð
fyrir þá hafi mamma mín, og amma
Bjarts sagt: „Hann var of góður til
þess að fá að lifa!“
Það er líka annað sem lifir sterkt
í huga mér sem mamma sagði á
þessum tíma: „Af því að Bjartur var
svo góður þá skulum við nú öll reyna
að vera góð hvert við annað." Sökum
sannleika orðanna og trega stundar-
innar var mér stirt um mál en ég
hugsaði: „Já mamma mín, ég skal
reyna eins mikið og ég get til þess
að vera góður, en það er alveg sama
hversu vel mér kemur til með að
takast upp, ég get aldrei orðið eins
góður og Bjartur.“
Þórey, Magni, Sidda, Bryndís og
Kiddi. Ykkar er sorgin þung sem og
okkar allra. Megi Guð styrkja ykkur
og hjálpa.
Frændi og vinur frá
Sjónarhóli, Kristján.
Nú þegar við kveðjum hann Bjart
eru minningamar sem um hugann
fara svo fjölmargar eftir meira en
tíu ár, sem hann hefur verið sem
einn af okkar fjölskyldu og oftar en
ekki voru þau nefnd í sama orðinu,
Bjartur og Þórey.
Minningamar eru allar ljúfar og
glaðlegar enda ávallt glatt á hjalla
þar sem Bjartur var. Honum var
einkar lagið að drega fram það já-
kvæða og skemmtilega og setti sig
aldrei úr færi með að koma fólki til
að hlægja.
Yngri bömin í fjölskyldunni dáðu
hann enda gaf hann þeim alltaf tíma,
talaði við þau sem jafningja, lék sér
við þau og átti svo auðvelt með að
setja sig inn í þeirra hugarheim til
að laða fram skemmtileg svör og
sögur.
Okkur þeim eldri gaf hann einnig
svo mikið að öllum fannst okkur við
eiga eitthvað í honum.
Elsku Þórey, foreldrum hennar og
systkinum, Siddu, Magna, systkinum
hans, ömmum og öðrum aðstandend-
um vottum við okkar dýpstu samúð.
Nú guð ég von’ að gefi
af gæsku sinni frið,
að sársaukann hann sefí
af sálu allri bið.
Og þó að sárt sé saknað
og sól sé bakvið ský
þá vonir geta vaknað
og vermt okkur á ný.
Þá ljósið oss mun leiða
með ljúfum minningum.
Og götu okkar greiða
með góðum hugsunum.
(LT.)
Sigrún Jörgensen, María
og Róbert, Petrún og Friðjón,
Jenný og Jóhann og
íjölskyldur þeirra.
Drottinn gefur og Drottinn tekur.
Frábær félagi okkar og vinur,
Bjartur eins og hann var alltaf kall-
aður, er dáinn. Minningar, myndir,
hugsanir og orð fylltu huga okkar
er fréttin barst en samt vorum við
orðlausir. Nú skiljum við þegar sagt
er: Þeir sem guðimir elska deyja
ungir. Bjartur var einstakur og eng-
um líkur. Hann var alltaf hress og
kátur, hrókur alls fagnaðar, alltaf
tilbúinn til þess að leggja mikið á
sig fyrir allt og alla. Allir sem til
hans þekktu muna hve bamgóður
hann var og vinsæll meðal yngri
kynslóðarinnar.
Við þeir elstu munum vel þegar
Bjartur, ásamt fleiri ungum og efni-
legum knattspymudrengjum, byijaði
að æfa með okkur í meistaraflokki.
Árið 1983, þá aðeins 15 ára gamall,
byijaði hann og komst nokkrum sinn-
um í leikmannahópinn. Fast sæti f
liðinu vann hann sér svo 1985. Allt
frá upphafi einkenndu kraftur,
snerpa og mikið keppnisskap leik
hans. Mörg minnisstæð atvik eru af
leikvellinum, t.d. er við unnum okkur
rétt til að leika á ný í 2. deild 1992,
þar átti Bjartur stóran hlut í vel-
gengninni og svo aftur I haust er við
héldum sæti okkar í 2. deild en þá
var Bjartur markahæstur I liðinu.
Eitt gamalt atvik er þó ávallt ofar-
lega í minningunni og lýsir leik Bjarts
vel. Það var árið 1985 í leik gegn
Mývetningum en Bjartur, sem var
ekki mjög hár í loftinu, lenti í skalla-
einvígi við tæplega tveggja metra
vamarmann þeirra norðanmanna og
hafði að sjálfsögðu betur. Hann gafst
aldrei upp. Það að Bjartur verði ekki
með okkur í búningsklefanum, á
æfingum og í leikjum á komandi
keppnistímabili verður skritin tilfínn-
ing og tómarúmið mikið.
Það er erfítt að kveðja svona góð-
an dreng, það vantar svo mikið. En
minningin um Bjart mun lifa í hug-
skoti okkar allra um ókomna fram-
tíð. Bjartur, þín verður sárt saknað.
Þórey, Magni, Sidda og íjölskyldur
ykkar. Megi guð og gæfan fyigja
ykkur í framtíðinni og veita ykkur
þann styrk sem þarf á þessari erfiðu
stundu.
Félagarnir úr boltanum.
Nú þegar við horfum á eftir félaga
okkar úr Þrótti, Guðbjarti Magnasyni
eða Bjarti eins og hann var alltaf
kallaður, er margs að minnast. Því
þó að Bjartur væri mikill íþróttamað-
ur bæði í knattspymu og blaki þá var
hann fyrst og fremst mikill félagi og
vinur. Hann var einstök fyrirmynd
bamanna sem hann þjálfaði enda
bamgóður og skapgóður með ein-
dæmum, en væri því að skipta vant-
aði hvorki metnað né keppnisskap.
Okkur er minnisstætt sumarið
1991 þegar Bjartur fótbrotnaði í
knattspymuleik snemma á keppnis-
tímabilinu. Fáum dögum síðar var
hann mættur á æfíngar hjá uppá-
halds nemendum sínum í knatt-
spymuskóla Þróttar með fótinn í gifsi
og á tveim hækjum. Hann var óþreyt-
andi í starfi sínu með þessum ungu
fótboltastrákum og stelpum bæði á
æfingum og í leikjum.
Mörg okkar muna eftir því þegar
dómari hafði stöðvað Ieik og Bjartur
kom á hækjunum inn á völlinn til
að hugga og þerra tár á kinn lítils
drengs eða stúlku, þannig var hann
og verður hans sárt saknað í öllu
okkar starfi ekki síst meðal okkar
yngstu félaga, sem nú síðustu daga
hafa spurt foreldra sína og kennara
margra erfiðra spuminga.
Alls staðar þar sem eitthvað þurfti
að gera var hægt að leita til Bjarts,
hvort sem halda átti árshátíð, merkja
völl, taka msl eða undirbúa komu
annarra íþróttafélaga, alltaf var
hægt að reiða sig á Bjart.
Mest söknum við þó Bjarts sem
vinar og félaga því að slíkur vinur
er vandfundinn. Það finnum við nú
þar sem söknuður okkar félaga í
Þrótti, hárra sem lágra, er svo mik-
ill er okkur ljóst að þung sorg hefur
knúið dyra hjá hans nánustu.
Elsku Þórey, Sidda, Magni og fjöl-
skyldur, við vottum ykkur innilega
samúð og biðjum góðan guð um að
styrkja ykkur og vemda.
íþróttafélagið Þróttur.
Það er ekki hægt að lýsa þeirri
tilfinningu og þeim kulda sem um
mann fer þegar maður heyrir slíka
harmfregri að fullfrískum dreng eins
og Bjarti, sem á að eiga allt lífíð
framundan, er kippt í burtu frá okk-
ur á einu augnabliki.
Ég vil fyrir hönd knattspymufólks
í Neskaupstað minnast vinar okkar
og félaga með nokkmm orðum, þessa
félaga okkar sem var okkur öllum
svo_ sterk og góð fyrirmynd.
Ég man þegar ég kom til Neskaup-
staðar fyrir rúmum fjóram ámm til
að spila knattspymu með Þrótti, þá
var það fyrsta sem ég heyrði um lið-
ið að það væri bara einn maður ör-
uggur í liðið og það værir Bjartur,
þá strax sá ég hve mikil virðing var
borin fyrir honum þó að hann væri
einungis tvítugur. Það þurfti ekki
langan tíma til að sjá af hveiju Bjart-
ur var metinn svo mikils af sínum
félögum, hann var alltaf hress og
alltaf með uppörvandi orð til samspil-
ara sinna. Það var aldrei eins létt
yfir æfingum ef Bjart vantaði. Þegar
í leiki var komið var keppnisskapið
á réttum stað og áfram var Bjartur
með hvatningarorð til félaganna.
Þegar hópurinn kom saman til að
skemmta sér var Bjartur oftast fyrst-
ur manna á staðinn og hrókur alls
fagnaðar.
Bjartur fór til Sauðárkróks árið
1990 og spilaði með Tindastól, en
hann fylgdist vel með því hvað var
að gerast hjá Þrótti. Kom hann síðan
aftur til okkar árið eftir. Undanfama
vetur stundaði Bjartur nám og vinnu
í Reykjavík en alltaf hringdi hann til
að athuga hvort ekki væri eitthvað
að fretta af fótboltanum og í hvemig
æfingum strákamir væm á hveijum
tíma, alltaf byijuðu símtölin eins, hann
með sína hressu rödd: „Blessaður.
Bjartur héma, er ekkert að fretta?"
Bjartur starfaði sem þjálfari hjá
Þrótti sumarið 1991. Þjálfaði hann
þá yngstu krakkana, hef ég sjaldan
séð eins mikla ánægju og gleði hjá
krökkunum á æfingum eins og þetta
sumar. Það var ekki nóg með að
Bjartur hefði skemmtilegar og góðar
æfingar heldur hélt hann þeim grill-
veislur og margt fleira gerði hann
fyrir krakkana utan æfínga. Alltaf
gaf hann sér tíma til að tala við
krakkana hvenær sem hann hitti þau