Morgunblaðið - 18.02.1994, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1994
29
I
Þórey Edith Krist-
jánsdóttir
Fædd 15. nóvember 1924
Dáin 12. febrúar 1994
Elsku frænka mín hún Didda er
' dáin. Mér finnst skrítið til þess að
hugsa að hún sé farin og ég sjái
hana aldrei aftur. En ég á minning-
1 una um hana og mynd í hjartanu
mínu sem ég á alltaf eftir að varð-
veita.
Þegar ég var lítil og bjó á Akur-
eyri þótti okkur alltaf stórhátíð
þegar Didda og Aggi komu í heim-
sókn, svolítið eins og jólin. Fyrir
mér voru þau frændinn og frænkan
sem áttu heima allt of langt í burtu,
og komust því of sjaldan í heim-
sókn. Húsið okkar virtist alltaf tóm-
legt fyrst eftir að þau fóru, og við
biðum næstu heimsóknar með eftir-
væntingu.
Didda og Aggi hafa alltaf verið
miklir höfðingjar heim að sækja,
og hefur því verið gestkvæmt hjá
{ þeim í Kópavoginum. Þegar ég
flutti suður lítið meira en ungling-
ur, bjó ég hjá þeim fyrst til að byija
( með, svo leigði ég mér ibúð, en
hélt alltaf áfram að koma í Vallar-
gerðið. Eins og svo margt ungt
j fólk sem er að byrja að búa, nennti
ég ekki að standa í mikilli elda-
mennsku eða eldhússtörfum, og
kom því oft til þeirra á matmáls-
tíma. Þetta varð til þess að Didda
fór að hafa áhyggjur af því að ég
væri sífellt svöng, og allar götur
síðan þegar ég kom í heimsókn
sagði hún við mig: Sæl elskan, viltu
ekki fá þér eitthvað.
Didda varð nokkurs konar
mamma okkar Hörpu systur hérna
fyrir sunnan, hafði áhuga á því sem
við vorum að gera og fylgdist með
okkur. Það var yndislegt að sitja
með henni við eldhúsborðið og
spjalla um lífið og tilveruna og fá
, fréttir af öðrum ættingjum.
Ég sakna hennar mikið. Elsku
Aggi minn og Agga, Heiðar, Þórey,
j Aggi Már og Pétur Orri, Siggi og
Maggi litli, mér þykir vænt um
ykkur og hugur minn er hjá ykkur
. núna þegar sorgin hefur knúið dyra.
Öðrum ættingjum votta ég og mína
dýpstu samúð.
Kristlaug.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast, leiðir mig að vötnunum þar sem
ég má næðist njóta. Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu sakir nafns síns.
(Sálm. 23, 1.3.)
Þessi orð flugu í gegnum huga
minn þegar ég heyrði um andlát
- Minnmg
Diddu frænku minnar og áttaði mig
á að þetta var raunveruleiki. Þótt
ég hafi vitað að hún væri töluvert
veik hafði mig engan veginn grunað
að það ástand fengi þennan endi.
Fyrir mér var Didda ein af þessum
föstu stærðum í lífinu sem hægt
var að ganga að hvenær sem var.
Það sem mér er kannski efst í huga
á þessari stundu er fyrst og fremst
þakklæti fyrir þær stundir sem ég
fékk að eyða með henni og njóta
þeirrar lífsgleði sem henni var í
blóð borin þó ekki sé minnst á þá
umhyggju og þann kærleika sem
manni var ætíð sýndur á heimili
hennar.
Þegar maður horfir yfir farinn
veg og hugsar um samskiptin við
Diddu finnst manni stundum að um
einsdæmi hafi verið að ræða en þó
veit maður að svo var ekki því mun
fleiri ef ekki flest allir sem ungeng-
ust hana fengu að njóta þeirra
mannkosta sem hún bjó yfir, enda
heimili hennar stundum eins og
félagsheimili, svo vinamörg voru
þau hjón. Á ferðalögum og vertíðum
fyrir sunnan var heimili þeirra
Diddu og Agga oftar en ekki mið-
punkturinn í tilverunni, ekki síst á
unglingsárunum þegar ævintýra-
mennskan hljóp með mann í gönur.
Þá var heimili þeirra ætíð það bjarg
sem hægt var að reiða sig á. Var
þá ekki verið að horfa í það þótt
maður væri stundum hálfilla til
reika eða misjafnlega á sig kominn
að öðru leyti heldur tekið við manni
eins og týnda syninum með mat og
uppábúið rúm. Síðan var maður
kvaddur með þeim orðum að láta
sjá sig sem fyrst aftur, það væri
nóg pláss og Iitla herbergið uppi
alltaf laust. Þessi hugsunarháttur
hjá Diddu breyttist aldrei. Þótt ald-
ur og veikindi heijuðu á og ég kom-
inn með stóra fjölskyldu skipti það
engu máli, það væri nóg pláss og
ég mætti meira að segja taka hund-
inn með. Þetta er aðeins fátt eitt
af því sem lýsir því hvaða mann
Didda hafði að geyma og voru þeir
margir týndu synirnir sem leituðu
ásjár hjá henni.
Það sem einkenndi heimili þeirra
Diddu og Agga hvað mest var hvað
allt var frjálslegt og óþvingað,
þarna leið manni eins og manni
getur best liðið heima hjá sér, enda
töldu þau það ekki sitt að gera kröf-
ur til náungans. Einhveijar minnis-
stæðustu stundir sem ég átti með
Diddu voru án efa samræðurnar við
hana við eldhúsborðið í Vallargerð-
inu, stundum langt fram á nætur.
Jóel Ottó Líndal Sig-
| marsson — Minning
Það var á þriðjudagskvöldið 8.
, feb. sl. sem ég frétti að frændi
’ minn Jóel væri látinn, þessi frétt
kom eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Hann var rétt að verða tvítug-
ur og átti allt lífið framundan.
Jóel Ottó Líndal Sigmarsson var
fæddur á Akranesi hinn 5. júní
1974 og ólst þar upp hjá ástríkum
foreldrum sínum ásamt tveim systr-
um. Sem barn var hann mjög
sprækur og uppfinningasamur.
í grunnskóla kom fljótt í ljós áð
hann var góðum gáfum gæddur,
því vart þurfti hann annað en að
líta einu sinni yfir námsefnið til að
kunna það utanbókar. En ekki er
sama gæfa og gjörvileiki og varð
því minna úr námi en efni stóðu
| til, en alla tíð var Jóel fróðleiksfús
og leitandi einstaklingur.
Þar var alltaf hressandi að vera
( í návist frænda míns og áttum við
margar góðar stundir saman og ég
geymi í minningunni.
| Trú mín er að afi Jóels, sem lést
sviplega fyrir tæpu ári síðan, hafi
tekið á móti honum og styðji hann
og styrki.
Jóel frændi minn hefur kvatt
_ þennan heim alltof fljótt og eftir
sitjum við sem þekktum hann með
harm í hjarta.
Guð blessi minningu góðs drengs.
Foreldrum, systrum, unnustu og'
öðrum aðstandendum votta ég mína
innilegustu samúð.
Friðrik Gíslason.
Ég lét hana segja mér sögur frá
uppvaxtarárum sínum í Bótinni og
samferðafólki sínu því eitt af því
serri hún bjó yfir var óbilandi minni
og fannst manni stundum eins og
hún hefði upplifað atburðina í gær
sem kannski gerðust fyrir fimmtíu
árum, auk þess sem vitneskja henn-
ar um tengsl og skyldleika fólks
var með slíkum ólíkindum að það'
var hlustað á með aðdáun þegar
hún þuldi upp nánast eins og að
drekka vatn og var oftar en ekki
leitað á náðir hennar í þeim efnum
og þá ekki síst sá sem þetta skrifar.
Það sem var Diddu allt í þessu
lífi var án efa hennar eigin íjöl-
skylda, enda þreyttist hún aldrei á
að segja frá henni og leyndi sér
ekki hversu stolt hún var né heldur
hversu miklir sólargeislar barna-
börnin voru henni í lífinu enda
umhyggja og ástríki sem hún sýndi
eigin fjölskyldu slíkt að það vakti
aðdáun þeirra sem á horfðu og má
nærri geta að missir þeirra er meiri
en mannlegir kvarðar ná að telja.
Þegar Didda veiktist fyrir um sjö
árum urðu þáttaskil í lífi hennar.
Hennar sem hafði unnið alla tíð og
hafði mikið yndi af að umgangast
annað fólk beið nú það hlutskipti
að vera heima mest allan daginn.
Hefur þetta eflaust reynt mikið á
hana þótt hún léti ekki á því bera.
Eitt átti hún þó sem var henni
Stretsbuxur
kr. 2.900
Mikið úrval af
allskonar buxum
Opib ó lauqardögum
kl. 11- 16
eflaust mikill styrkur í hennar
þrengingum sem var Agnar, maður-
inn hennar, sem var óþreytandi við
að sinna henni og hjúkra á alla lund,
enda þau hjón samrýnd með éin-
dæmum.
Didda, eða Þórey Edith Krist-
jánsdóttir, eins og hún hét fullu
nafni, var fædd í Byrgi í Glæsibæj-
arhreppi hinn 15. nóvember 1924.
Hún var fjórða barn foreldra sinna
þeirra Kristjáns Siguijónssonar, f.
24. júlí 1895, d. 17. júlí 1981, verka-
manns og sjómanns frá Sandgerðis-
bót, og konu hans, Önnu Péturs-
dóttur, f. 23. júlí 1894, d. 14. des-
ember 1954, ættuð úr Þingeyjar-
sýslu. Hún ólst upp í foreldrahúsum,
fyrst í Sandgerðisbót, en síðan í
Eyri, hvort tveggja í Glæsibæjar-
hreppi, þeim hluta sem nú tilheyrir
Akureyri.
Hún vann ýmis störf framan af,
s.s. húsverk o.fi. en lengst af starf-
aði hún sem matsmaður hjá frysti-
húsi ísbjarnarins á Seltjarnarnesi.
Seinustu árin sem hún vann var
hún hjá þvottahúsi Ríkisspítalanna
í Reykjavík.
Eftirlifandi maður hennar er
Agnar Jónsson, f. 27. júlí 1927,
starfsmaður BYKO. Dóttir þeirra
er Agnes, f. 11. júlí 1952, sálfræð-
ingur, búsett á Álftanesi, og eru
barnabörnin orðin fjögur talsins.
Elsku Aggi minn, Agga og fjöl-
skylda, megi góður Guð vitja ykkar
á þessum tíma og gefa ykkur frið.
Víðir Benediktsson
og fjölskylda.
í dag kveðjum við Diddu systur.
Hún var reyndar móðursystir okkar
og hét Þórey Edith, en systkinin
úr Bótinni eru vön að segja alltaf
systir eða bróðir á eftir nöfnunum,
svo við systkinabörnin gerum það
líka.
Didda systir var fædd í Bótinni '
í Glerárþorpi 15. nóv. 1924 og var
þriðja í röð átta systkina.
Didda bjó ásamt manni sínum
Agnari Jónssyni og dóttur þeirra
Agnesi í Vallargerði 25 í Kópavogi.
Þegar leið okkar ættingjanna að
norðan lá suður, sama hvenær eða
hvaða tíma sólarhringsins sem var,
var okkur alltaf vel tekið. Var heim- -
ili Diddu oft eins og okkar annað
heimili og oft fjölmennt hjá henni.
Didda var alveg óhrædd við að
aga okkur, ef henni fannst það
þurfa, en hún lét okkur líka vita
af því ef við gerðum það sem henni
þótti gott.
Didda, við vitum að þú ert núna
komin á góðan stað hjá frelsaran-
um, en við söknum þín og við viljum
þakka þér allt það góða sem þú
gafst okkur.
Elsku Agnar, Agnes, Siggi, Þór-
ey Edda, Agnar Már, Pétur Orri,
Magnús Örn og Heiðar, megi góður..
guð gefa ykkur styrk, því missir
ykkar er mikill.
Anna Gréta, Þórey Ólöf,
Kristþór, Oddur Helgi, Frey-
dís Ágústa og Elma Dóra.
o öl
ffl 0 3
III 0 III 0 II 0 I! 0
III 0 III 0 lilélíEBL BB©R€ III 0 III 0
III Sími 11440 III
0 III 0 Önnumst erfidrykkjur c III c
III íokkarfallega og III
o III virðulega Gyllta sal. 0 III
0 111 0 1
lo m 0 III 0 0 III c III o I o
Mest seldu amerísku dýnurnar
HÚSGAGNAVERSLUN
Langholtsvegi 111, sími 680 690.
15% viðbótarafsláttur
föstudag og laugardag
TÍSKUVERSLUN
KRINGLUNNI • SÍMI 33300