Morgunblaðið - 27.04.1994, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. APRIL 1994
35v
Minning
Páll Þórarinsson
Fæddur 5. apríl 1930
Dáinn 16. apríl 1994
Eg finn, hve sárt eg sakna,
hve sorgin hjartað sker.
Af sætum svefni að vakna,
en sjá þig ekki hér;
því svipur þinn á sveimi
í svefni birtist mér.
í drauma dularheimi
eg dvaldi í nótt hjá þér.
(K.N.)
16. apríl 1994 er og verður eftir-
minnilegur dagur. 16. apríl var dag-
urinn sem vorið náði undirtökum á
vetrinum. Fólk fagnaði þessum tíma-
mótum við leik og störf. Dagurinn
leið, komið var kvöld. Mennimir tóku
á sig náðir.
16. apríl hafði verið tengdaföður
mínum góður. Hann eins og margir
aðrir höfðu varið deginum við að
sinna áhugamálum sínum. Áhuga-
máli sem átti hug hans allan. Það
var komið kvöld og hann ákvað að
fara snemma að sofa, þannig að
hann gæti tekist á við verkefni morg-
undagsins vel hvíldur og upplagður.
Skyndilega dró ský fyrir sólu.
Maðurinn með Ijáinn barði dyra.
Þessa helgi eins og svo margar
aðrar dvöldu tengdaforeldrar mínir
í sumarbústað sínum uppi í Hvítár-
síðu, þar sem þeim leið vel og kusu
að eyða frítíma sínum.
Sumarbústaðalandið höfðu þau
tekið á leigu 1989. Sú ákvörðun hjá
þeim að heíjast handa við sumarbú-
staðarbyggingu breytti miklu í lífi
þeirra. Síðan hafa þau unnið saman
við að reisa og innrétta bústaðinn á
þann hátt sem þau vildu. Það var
farið að sjá fyrir lokin á meistara-
stykkinu. Rólegri tímar voru fram-
undan, þó ég viti að hann tengdafað-
ir minn hefði seint orðið iðjulaus.
Hann var maður sem gat allt og
gerði það vel.
Sumarbústaðurinn mun standa
sem minnisvarði um tengdaföður
minn, Pál Þórarinsson. Það verða
stoltir foreldrar sem sýna bömum
og bamabörnum í náinni framtíð
sumarbústaðinn í Hvítársíðu og
segja: „Þetta smíðaði Palli afí.“
Tengdafaðir minn var hamingj-
unnar maður þegar hann kynntist
eftirlifandi eiginkonu sinni, Erlu Ól-
afsdóttur. Hann gat ekki verið
heppnari með lífsförunaut, enda bar
hann alltaf mikla virðingu fýrir
henni. Sambúð þeirra var með ein-
dæmum góð og hamingjurík. Bömin
urðu ijögur svo og tengdabörn.
Barnabömin eru tólf og eitt bama-
bamabam.
Þegar ég kom inn í Ijölskylduna
vann tengdafaðir minn í Pharmaco,
en þar áður hafði hann starfað sem
skipasmiður í Daníelsslipp til nokk-
urra ára. Hann hafði numið fræði
skipasmíðinnar, og einnig vann hann
við ýmis önnur störf áður en hann
réð sig til Pharmaco fyrir tuttugu
og Qómm ámm. Tengdafaðir minn
var vel virtur af vinnufélögum sínum,
enda hafði fyrirtækið ráðið mann
sem vann sitt verk með ósérhlífni
og dugnaði. Það var honum kapps-
mál að standa sig vel, og svo var
um allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur.
Það var einkennandi fyrir tengda-
föður minn hvað hann var langt frá
því að vera verklatur. Það var sama
hversu mikið hann hafði að gera, þá
hljóp hann til ef hans var þörf og
gerði það sem gera þurfti og spurði
hvorki uht fyrirhöfn né tíma.
Þó helstu eiginleikar tengdaföður
míns hafið verið dugnaður og fram-
kvæmdasemi, þá birtist hann mér í
minningunni sem hinn einlægi faðir
bama sinna og ástríkur eiginmaður.
Þegar ég hugsa um hvað sé mikil-
vægast í lífinu geri ég mér grein
fyrir að hvorki auður né frægð skapa
hamingjuna, heldur það að láta gott
af sér leiða og lifa í sátt við sjálfan
sig. Þannig var það hjá honum. Hann
hafði sínar skoðanir á lífinu, en virti
ávallt skoðanir annarra.
Á vorin þegar lífið fær á sig fag-
urblæ fyllast hjörtu mannanna gleði
og tilhlökkun til að takast á við verk-
efni morgundagsins. Þessi tilfinning
er blendin hjá okkur, fjölskyldu Páls
heitins, í dag. En ég veit að sá sem
öllu ræður mun styrkja okkur og sér
í lagi tengdamóður mína í hennar
miklu sorg.
Tengdamóðir Páls, María Jóns-
dóttir, biður fyrir þakkarkveðjur fyr-
ir allt, sem hann hefur fyrir hana
gert á liðnum árum.
Það er með miklum trega og sökn-
uði sem við kveðjum tengdaföður
minn, Pál Þórarinsson. Hann féll frá
allt of snemma. Guð styrki okkur öll.
Fjóla Haraldsdóttir.
Það hefur verið einhvemtíma vet-
urinn 1967 til 1968 að ungt par stóð
undir húsvegg inni í Njörvasundi og
kysstist eins og ungum pörum er
tamt. Þau vom nýkomin af balli, að
öllum líkindum í Hlégarði. Þá rennur
leigubíll inn í heimkeyrsluna, faðm-
lögin fjara út um leið og stelpan styn-
ur upp: Mamma og pabbi. Of seint
að stökkva í burt, skyldu þau hafa
séð kossaflangsið? Úff, nú væri gott
að geta sokkið niður í jörðina. Úr
bílnum snarast maður og stekkur í
átt til parsins, hann hlýtur að vera
alveg snaróður hugsar kærastinn, en
í stað þess að halda ærlega móralska
predikun yfir elskendunum skellihlær
hann að parinu. í fátinu sem fylgdi
muldrar kærastinn einhver kveðjuorð
og skokkar síðan heim á leið.
Þetta vom fyrstu kynnin af Palla
tengdapabba og aðstæðurnir gerðu
það að verkum að þessi fyrstu kynni
brenndust inn í minnið í stað þess
að renna inn í móðu hugans eins og
svo margt annað.
Þannig verður það sem í fyrstu
verkar sem óhemju niðurlægjandi að
broslegri minningu þegar tíminn hef-
ur fengið að vinna sitt verk. Jafnvel
þungbær ástvinamissir fer ekki var-
hluta af svipuðu, sorgin víkur smám
saman fyrir ljúfum minningum og
það verður aftur hægt að brosa ein-
lægt að atvikum sem tengjast þeim
sem við höfum misst. Og minning-
arnar em margar og ekki síður þakk-
lætið til Palla og Erlu fyrir að hafa
verið tekinn svo fljótt og svo ungur
inn í fjölskylduna. Einnig þakklæti
fyrir tímann sem við fengum að búa
í Njörvasundinu meðan ég var að
ljúka við skólann og við Inga að eign-
ast eigin íbúð yfír fjölskyldu sem var
farin að stækka. Og þakklæti fyrir
að taka inn á sig eitt barnabamið
sem ekki þótti rétt að rífa úr mennta-
skóla þegar foreldrarnir fluttu til
útlanda. Af nógu er að taka.
Að lokum viljum við þijú, sem
atvikin haga svo að við emm langt
fjarri á þessari stundu, senda Erlu,
Maríu, systkinum, tengdafólki, börn-
um, barnabömum og öllum þeim,
sem sjá á bak frænda og vini, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Stefán, íris og Kristín.
Mig langar að minnast Páls mágs
míns örfáum orðum, þótt hið sviplega
og ótímabæra fráfall hans valdi því
að hugsun er óskýr og óskipulögð.
Páll var borinn og bamfæddur
Reykvíkingur, sonur hjónanna Þór-
arins Jónssonar og Ingibjargar Jónu
Kristjánsdóttur, og var hann elstur
fjögurra bama þeirra hjóna. Hinn
9. júní 1951 kvæntist Páll Erlu syst-
ur minni og var þá stigið gæfuspor
af beggja hálfu. Við Erla þóttum
afar samrýnd á bemskuárum okkar,
og oftast nefnd I sama orði Erla og
Hjalli, en eftir að hún giftist Páli þá
breyttist það í Erla og Palli, og ekki
að ástæðulausu, því að vart þekktust
samrýndari hjón. Þau fóru allt sam-
an, gerðu allt I sameiningu, hvort
sem var innan heimilis eða utan.
Það er ekki orðum aukið þótt ég
segi að Páll hafi verið óvenju fjölhæf-
ur maður. Allt sem þurfti lagfæring-
ar við á heimilinu gerði hann sjálfur,
og meira en það, hann smíðaði hús-
gögnin sjálfur og að sjálfsögðu eid-
húsinnréttingar o.fl. En það var ekki
bara hans eigið heimili sem naut
þessa, heldur mörg önnur í fjölskyld-
unni og fræg er setning móður
minnar ef eitthvað þurfti að laga:
„Hann Palli lagar það.“
Einkalíf Páls og Erlu var mjög
farsælt. Þau eignuðust fjögur mann-
vænleg börn, þijár dætur og einn son
sem ólust upp á heimili, sem byggt
hafði verið af natni og umhyggju.
Öll hafa þau fyrir löngu stofnað sín
eigin heimili og em bamabömin orð-
in 12 og eitt barnabamabarn.
Kært er mér að minnast þess kafla
í lífi mágs míns, sem ég tel að hafí
verið honum hamingjuríkastur og
þeim hjónum báðum. Það er sumar-
bústaðatímabilið. Það hófst í nóvem-
ber 1989 er okkur buðust tveir fok-
heldir sumarbústaðir og land undir
þá hjá þeim sæmdarhjónum Guð-
mundi og Margréti á Bjarnastöðum.
Þá lögðustm við í ferðalag um hveija
helgi og var eftirvænting svo mikil,
að oft var lagt upp í tvísýnu veðri
eða mikilli hálku og ekki alltaf af
fyrirhyggju, því eitt sinn fómm við
báðir út af í Hvalfírði. Of langt væri
upp að telja allt það sem henti okkur
á þessum frumbýlingsárum í sveit-
inni.
í dag ber sumarbústaður þeirra
hjóna og lóðin í kring vitni um hand-
bragð Páls, því eftir að hafa keypt
bústaðinn fokheldan, fullgerði hann
sjálfur allt.
Kannski er það örlítil huggun í
mikilli sorg, að hann fór í sína hinstu
för frá þeim stað, sem hann unni
mest.
Kæri mágur, að síðustu eigum við
Björg eina ósk þér til handa, þ.e. að
þar sem þú ert staddur nú, fínnist
einhvers staðar óræktaður skiki og
óbyggður, þar sem þú getur hafíst
handa við það, sem veitti þér mesta
gleði.
Farðu vel mágur og vinur,
Vilhjálmur Ólafsson.
Guð gaf og guð tók. Hann gaf
mér litlu dóttur mína og tók eisku
afa minn. Ég var svo lánsöm að fá
að kynnast afa mínum vel, því að í
tvö og hálft ár bjó ég hjá þeim ömmu
og afa á Kirkjubrautinni. Og núna
veit ég hversu erfítt það hlýtur að
hafa verið að fá ungling inn á heimil-
ið og fylgjast með honum breytast í
unga konu, en afa og ömmu farnað-
ist það vel og mér leið vel hjá þeim
þennan tíma.
Ég man eftir því þegar ég, amma
og afí fórum að velja málningu á
herbergið mitt áður en ég flutti til
þeirra, en þá sagðist ég ætla að koma
seinna og mála. Þegar ég síðan kom
nokkrum dögum seinna var afi búinn
að mála. Þannig var afí alltaf, vildi
drífa í öllu og helst gera það einni
Afi var þúsundþjalasmiður sem
fannst gaman að dunda sér við eitt-
livað í einrúmi og njóta svo afrakst-
ursins með öðrum.
Afi var hjálpsamur og greiðvikinn,
hann neitaði aldrei neinum um greiða
ef hann treysti sér til og var alltaf
fyrstur á staðinn ef eitthvað þurfti
að gera.
Afi var félagslyndur, honum
fannst gaman að fá gesti og naut
þess að elda góðan mat fyrir vini
sína. Svona gæti ég haldið áfram að
telja kosti afa.
Það er varla hægt að minnast afa
án þess að nefna sumarbústaðinn í
Hvítársíðunni, því að þar undi hann
sér best. Sumarbústaðurinn er lýs-
andi dæmi um handlagni afa því að
hann innréttaði hann sjálfur og
byggði síðan skúr sem kallaður var
Pálshús en bústaðurinn sjálfur var
kallaður Perlan. Afi hafði hugsað sér
að eyða ellinni þar og ég er viss um
að ef hann afa er einhvers staðar
að finna þá er hann í bústaðnum.
Ég er mjög þakklát fyrir þann tíma
sem ég hafði með afa og betri og
skemmtilegri mann kann ég ekki að
nefna. Á þeim tíma sem ég bjó hjá
ömmu og afa sá ég ástina, umhyggj-
una, virðinguna og síðast en ekki
síst vináttuna sem ríkti á milli ömmu
og afa. Þau voru eins og sköpuð
hvort fyrir annað.
Elsku amma mín, hugur minn er
hjá þér í sorginni, guð geyrni þig og
vittu að hann afi fer aldrei frá þér.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaðurinn sér
fjallið best af sléttunni." Spámaður-
inn, K.G.
Erla Stefánsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
minnast afa okkar. Þó hann sé nú
farinn frá okkur, mun minningin um
hann lifa áfram í hjörtum okkar. Það
verður ekki eins og áður að fara upp
í sumarbústað til ömmu og afa, þar
sem afa leið vel og hann var alltaf
að dytta að einhveiju.
Elsku amma, megi Guð vera þér
hliðhollur á meðan þú gengur í gegn-
um þessa erfiðu tíma.
Barnabörn.
Það var mér sannkallað reiðarslag
að frétta fráfall bezta vinar míns,
Páls Þórarinssonar. Hann varð bráð-
kvaddur að kvöldi laugardagsins 16.
apríl, þar sem hann dvaldist með
konu sinni í sumarbústað þeirra í
landi Bjarnastaða í Hvítársíðu.
Palli var sonur Þórarins Jónsson-
ar, fiskimatsmanns, f. 8. júlí 1892,
d. 30. júlí 1958, og konu hans Ingi-
bjargar Jónu Kristjánsdóttur, f. 28.
febrúar 1900, d. 8. maí 1983. Palli
var elstur fjögurra bama þeirra, en
hin eru Hörður, rakarameistari, og
systurnar Kristbjörg og Margrét.
Við Palli kynntumst á æskuárum
okkar, nánast á styijaldarárunum,
svo að kynni okkar og vinabönd hafa
varað um hálfrar aldar skeið. Það
er því margs að minnast, þótt minnst
af þeim minningum eigi erindi á þessi
blöð. í stuttu máli voru kynni okkar
afar náin. Ég var á þessum árum
mikill heimagangur á heimili Palla
og hans mætu foreldra í Aðalstræti
9, og þama þróaðist okkar vinátta.
Palli var vinfastur, og allt dagfar
hans einkenndist alla ævina af
drengskap, trúmennsku, hógværð og
vandvirkni.
Palli lærði skipasmíði og lauk námi
vorið 1949. Við skipasmíðar vann
hann til 1956, er hann gerðist far-
maður, lengst af hjá Eimskip, en
undir lok 7. áratugarins hætti hann
sjómennskunni. Um nokkurt skeið
starfaði hann hjá Olíufélaginu, en frá
1970 hefur hann verið í þjónustu
Pharmaco hf. Alls staðar hefur starf
hans og frammistaða verið með mikl-
um sóma.
Hann var í reglu frímúrarabræðra
frá því á 6. áratugnum, og frá 1981
tók hann virkan og mikinn þátt í
starfi Kiwanis.
Hinn 9. júní 1951 kvæntist hann
Erlu Ólafsdóttur, en foreldrar hennar
em Ólafur Vilhjálmsson, sjómaður,
f. 1900 d. 1972, og kona hans Mar-
ía Jónsdóttir, f. 15. nóvember 1907.
Palli og Erla eignuðust fjögur
böm. Þau eru: Ingibjörg María, f.
1951, er gift Stefáni Agnari Finns-
syni, tæknifræðingi, sem er í fram-
haldsnámi í verkfræði. Þau eiga fyör-
ar dætur, Agnesi, Erlu, írisi og Krist-
ínu. Bamabam þeirra er María Erla,
nýfædd; Ólafur, f. 1954, garðyrkju-
fræðingur, kvæntur Fjólu Haralds-
dóttur. Synir þeirra eru Páll Ágúst,
Jóhann Fannar og Guðni Birkir; Ás-
dís, f. 1958, er gift Hauki Ásgeirs-
syni, sem er tæknifræðingur og við
nám I verkfræði. Börn þeirra em
Helga og ívar; Yngst er Þórdís, f.
1961, gift Ásmundi Birgi Gústafs-
syni, iðnrekstrarfræðingi. Þeirra
böm em Eva Ólöf og Snorri.
Palli hafði ljúft geð, en sterfc^
skapgerð, næmt auga fyrir náttúr-
unni, fegurðinni og gróandanum og
unun af allri sköpun og uppbygg-
ingu. Hann var fagurkeri og það kom
áþreifanlega fram í verkum hans,
sérstaklega þó smíðum, ræktun og
matargerðarlist.
Erla mín! Við Kristín omum okkur
við minningamar um allar góðu
stundimar með ykkur í áránna slóð,
hvort heldur var á ferðum innan
lands og utan eða hjá ykkur á Kirkju-
braut eða í Hvítársíðu Við óskum
þess og vonum, að með tímanum
veitist þér og allri þinni stóm fjöl-
skyldu styrkur og æðmleysi, sem
breytir sorginni í gleði og treganum
í Ijúfar minningar.
Jón Rafn Guðmundsson.
í dag er til moldar borinn sam-
starfsmaður minn Páll Þórarinsson,
en hann lést 16. apríl sl. fyrir aldur
fram. Ég kynntist Páli, eða Palla
eins og hann var alltaf kallaður, er
ég hóf störf hjá Pharmaco hf. sumar-
ið 1977, en hann starfaði hjá fyrir-
tækinu frá desember 1970 til dauða-
dags. Palli sá um útréttingar fyrir
Pharmaco sem snem að innflutningL
fyrirtækisins og ýmsa aðra snúninga.
Palli var mjög traustur og góður
starfsmaður. Hann var allaf boðinn
og búinn að leysa úr þeim málum
sem upp komu og skipti þá engu
hvort hann þyrfti að sinna þeim verk-
um innan eða utan hefðbundins vin-
nutíma. Hann var glettinn og kallaði
mig „stelpuna“ ? öll þessi ár, þó það
ætti ekki við seinni árin.
Við Palli áttum alla tíð ákaflega
gott samstarf, sem ég vil þakka hon-
um fyrir. Erlu og fyölskyldunni sendi
ég mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Hvfl þú í friði.
Guðbjörg Alfreðsdóttir.
Ég vil með nokkmm orðum kveðja
samstarfsmann og félaga til margra
ára, Pál Þórarinsson, sem lést 16.
apríl síðastliðinn. Kallið hefði
kannski ekki átt að koma manni á
óvart þar sem Palli hafði átt við veik-
indi að stríða undanfarin ár, en það
gerði það nú samt.
Það er mikil eftirsjá að Palla, svo
notalegur í samstarfi og bóngóður
sem hann var. Ég held ég hafí aldr-
ei heyrt hann hallmæla nokkmm
manni, og það segir kannski meira
en mörg orð um persónuna Pál Þór-
arinsson. Það verða allir ríkari af
kynnum við slíkan mann. Við sam-
starfsfólkið söknum góðs vinnufé-
laga og minnumst hans með virð-
ingu.
Ég ætla ekki að rekja ævi hans
hérna, það verða vafalaust aðrir um
það en ég vil þakka fyrir þann spotta
á lífsleiðinni sem ég fékk að verða
samferða Palla. Við Kibba sendum
Erlu og fölskyldunni innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að geyma góðan dreng.
Sindri Sindrason.
t
Elskulegur sonur minn, bróðir okkar og mágur,
SIGURÐUR VALUR HALLDÓRSSON,
Espigerði 4,
lést í Landspítalanum í gær, 26. apríl.
Kristrún Jóhannsdóttir,
Sigrún C. Halldórsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Jóhann Halldórsson, Guörún Siguróladóttir,
Halldór Halldórsson, Margrét B. Sigurðardóttir,
Valgerður G. Halldórsdóttir, Sigurður Haraldsson.