Morgunblaðið - 09.09.1994, Side 32

32 FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Hjördis Böðvars-
dóttir fæddist i
Reykjavík 1. apríl
1930. Hún andaðist í
Landspítalanum 2.
september 1994.
Foreldrar Hjördisar
voru Una S. Sigurð-
ardóttir og Böðvar
Högnason. Systkini
Hjördísar eru Högni,
f. 1927, skordýra-
fræðingur, búsettur
í Sviþjóð, og Þórunn,
f. 1933, verslunar-
maður, búsett í
Reykjavík. Hjördís
lauk gagnfræðaprófi
árið 1947. Hún vann við versl-
unarstörf mestan hluta ævinnar.
Hjördis giftist árið 1955 Eyþóri
Magnússyni, fv. lögregluvarð-
stjóra. Þau eignuðust tvö börn.
Þau eru Una, f. 1955, deildar-
stjóri hjá Flugleiðum, gift Jóni
Sigurðssyni, fjármálastjóra, eiga
þau tvær dætur, Hjördísi og As-
dísi, og Magnús Böðvar, f. 1959,
deildarstjóri hjá Heimilistækjum,
giftur Sigrúnu Bjamarson,
hjúkrunarfræðingi, eiga þau einn
son, Eyþór. Fyrir á Sigrún tvö
börn, Davíð Bjöm og Söm Mar-
gréti. Útför Hjördísar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag.
MARGS er að minnast er ég lít til
baka yfir þau ellefu ár sem ég hef
þekkt Hjördísi. Allt frá því að fundum
okkar bar fyrst saman í Heiðargerði
hefur hún verið hluti af lífí mínu,
það var raunar eins og við höfum
alltaf þekkst.
Hjördís var greind og hlý kona og
var ætíð gott að vera í návist henn-
ar. Hún var mér í senn tengdamóðir
og góð vinkona, auk þess að vera
yndisleg amma bamabama sinna.
Ég er þakklát fyrir þær dýrmætu
stundir sem við áttum saman og
ekki síður fyrir þær stundir sem son-
ur okkar Magnúsar átti með ömmu
sinni. Hún leit á böm mín af fyrra
hjónabandi sem sín eigin bamaböm
og reyndist þeim einstaklega hlý og
góð. Böm hennar tvö, Una og Magn-
ús, eru lánsöm að hafa átt slíka
móður.
Heiðargerði var miðstöð fjölskyld-
unnar, þar ríkti ætíð glaðværð og
góður hugur. Þar byijuðu ferðalög
og enduðu, þar voru haldin jól og
áramót og þar hef ég átt ótalmargar
ánægjustundir, enda var Hjördís vak-
andi yfir velferð ættingja sinna og
vina. Á sunnudögum var drukkið
kaffi og ekki ósjaidan var bollum
síðan hvoift og skyggnst inn í fram-
tíðina. Kom þá oft margt skemmti-
legt fram. Hjördís og
Eyþór vora einstaklega
góð heim að sækja, við
þau var unnt að ræða
vandamál hversdagsins
í léttum dúr. Hjördís
virtist alltaf finna svör
við öllum spumingum,
hún vildi hvers manns
vanda leysa.
Veikindi Hjördísar
vora öllum mikið reiðar-
slag, en andlegur styrkur
hennar var fjölskyldunni
mikil stoð og þrátt fyrir
erfiðar stundir átti hún
alltaf nægt hugrekki ti!
að gefa öðram, hún var
ætíð giöð og jákvæð. Eyþór og Hjör-
dís voru mjög samhent hjón og reynd-
ist hann konu sinni einstakiega hjálp-
samur á þessum erfiðu tímum.
Ferðalag okkar til Frakkiands
síðastliðið sumar með Hjördísi og
Eyþóri verður mér ætíð minnisstætt,
betri ferðafélagar eru vandfundnir.
Þrátt fyrir veikindi sín var dugnaður
hennar aðdáunarverður, ekkert gat
komið í veg fyrir að eftir langar göng-
ur um stræti Parísar gátum við notið
kvöldsins eftir ánægjulegan dag.
Elsku Hjördís, ég þakka þér fyrir
allar þær yndislegu stundir sem við
höfum átt saman, fyrir vinskap þinn
og einlægni, ég kveð þig með sökn-
uði og trega. Eyþóri votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigrún.
Mig iangar með nokkrum orðum
að minnast elskulegrar tengdamóður
minnar, Hjördísar Böðvarsdóttur.
Okkar ieiðir lágu fyrst saman fyrir
19 áram er ég fór að venja komur
mínar í Heiðargerði 15 til þess að
heilsa upp á dóttur hennar, Unu, sem
síðar varð eiginkona mín.
Hjördís var einstök kona, það er
ekki oft á lífsleiðinni sem maður fær
tækifæri til að kynnast manneskju
sem er jafn heilsteypt og jákvæð og
hún var. Það var sama á hverju
dundi, alltaf kom hún auga á já-
kvæðu hliðamar og komu þessir eig-
inleikar hennar vel í ljós þegar hún
tókst á við sinn erfiða sjúkdóm. Hún
var einstaklega tiliitssöm og ósérhlíf-
in og sama hvað hún var beðin um,
ávallt var hún tilbúin að rétta hjálp-
arhönd. Það var ekki ósjaldan sem
uppátækjasamur tengdasonur ieitaði
til hennar með aðstoð við alla mögu-
lega hluti og tók hún honum með
opnum örmum. Hjördís var mikill
mannþekkjari og ekki var laust við
að hún væri forspá. Hún var vel
gefin kona og kjarkmikil og hrædd-
ist ekki að takast á við hlutina.
Fjölskyldan og heimilið var mið-
punktur í lífi Hjördísar. Velferð ijöl-
skyldunnar hafði hún ávallt í huga
og var yndislegt að fylgjast með
samskiptum hennar við bamabörnin,
en í þeim efnum gaf hún það sem
bömin kunnu best að meta, athygli,
tíma og þolinmæði.
Hjördís var myndarleg húsmóðir
enda bar heimilið vott um reglusemi
og snyrtimennsku og nutu þessir eig-
inleikar sín vel í starfi, en hún starf-
aði lengst af sem verslunarmaður í
Frímerkjamiðstöðinni.
Mér era minnisstæðar þær fjöl-
mörgu samverastundir sem við átt-
um saman við hjónin og tengdafor-
eldrar mínir í heimsóknum, fjöl-
skylduboðum og á ferðalögum. Það
var á þessum stundum sem Hjördís
naut sín best í faðmi fjölskyldunnar.
Fyrir fjórtán árum greindist Hjör-
dís með krabbamein sem hún náði
að vinna bug á en fyrir tveimur áram
tók sjúkdómurinn sig upp að nýju og
ný barátta hófst. Hetjuskapur Hjör-
dísar í þeim raunum var undraverður
og sá styrkur og umhyggja sem Ey-
þór tengdafaðir minn veitti henni var
einstakur. Þrátt fyrir harða baráttu
vora örlögin ekki umflúin, og lét hún
á Landspítalanum 2. september sl.
Blessuð sé minning tengdamóður
minnar Hjördísar Böðvarsdóttur.
Jón Sigurðsson.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Vinátta okkar Hjördísar hófst fyr-
ir rúmum 18 árum þegar elstu börn
okkar, Una og Jón, gengu í hjóna-
band. Við höfðum vitað hvor af ann-
arri, þar sem mæður okkar höfðu
þekkst frá unga aldri og verið góðar
kunningjakonur.
Æskuheimili Hjördísar var á Lind-
argötu í Reykjavík. Hún átti góða
foreldra, sem hún mat mikils. Hún
ólst upp með systkinum sínum,
Högna og Þóranni, og hefur alla tíð
verið mjög kært með þeim systk-
inum. Hjördís var vel gefin og glæsi-
leg kona, fallega vaxin og bar sig
vel. Útgeislun hennar var slík, að
öllum leið vel í návist hennar. Hjör-
dís var miklum mannkostum gaedd,
glaðlyndi og jákvæðni voru ríkjandi
þættir í skapgerð hennar. Hún var
afkastamikil og allt lék í höndum
hennar þótt ekki væri fyrirferðinni
fyrir að fara. Umhyggju hennar nutu
margir, bæði tjölskylda og vinir.
Sambúð Hjördísar og Eyþórs ein-
kenndist af gagnkvæmri tillitssemi
og virðingu. Heimili þeirra í Heiðar-
gerði bar vott um snyrtimennsku og
góðvild. Þau vora samstíga í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur og skap-
HJÖRDÍS
BÖÐ VARSDÓTTIR
gerðarþættir þeirra fóra einkar vel
saman. Börn þeirra, Una og Magnús
Böðvar, bera bæði foreldram sínum
fagurt vitni.
Samgangur milli heimila okkar var
mikill og það var ljúft að deila bama-
börnunum með Hjördísi og Eyþóri.
Bömum okkar hafa þau hjónin ávallt
sýnt mikla velvild og skal það þakk-
að. Þau minnast Hjördísar með hlýju
og virðingu.
Hjördís vann við verslunarstörf
áður en hún giftist og eftir að börn-
in stálpuðust tók hún upp sín fyrri
störf og vann þar til heilsan tók að
bila. Hún hefur háð langa og stranga
baráttu við krabbameinið sl. tvö ár.
Skapgerðareinkenni hennar komu
best í ljós í veikindunum, kjarkur,
viljafesta og umfram allt æðraleysi
til hinstu stundar.
Um leið og við hjónin minnumst
mætrar konu, þökkum við samleiðina
og góðar samverastundir. Það er
mikil eftirsjá í konu sem Hjördísi,
hún skilur eftir sig fagrar minningar
hjá öllum þeim sem henni kynntust.
Við vottum eiginmanni, bömum,
tengdabömum, bamabörnum, systk-
inum og öðram ættingjum okkar
innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Hjördísar
Böðvarsdóttur.
Guðlaug Ágústa Hannesdóttir.
Hinn 2. september lést á Landspít-
alanum elskuleg vinkona mín Hjördís
Böðvarsdóttir eftir mjög erfiða sjúk-
dómslegu síðustu mánuði. Síðustu
þijú árin í lífi hennar urðu henni og
fjölskyldu hennar mjög erfið, það
reyndi mikið á þolgæði hennar og
lífslöngun.
Mikið dáðist ég oft að dugnaði
hennar og hetjulund sem hún sýndi
okkur vinum sínum. Okkur fannst það
næstum óskiljanlegt hvað hún þoldi
í þessu veikindastríði. Aldrei heyTðist
hún kvarta og öllu tók hún með jafn-
aðargeði á hvetju sem gekk og alltaf
var stutt i brosið hennar blíða.
Fjölskylda hennar studdi hana líka
vel allan tímann og sýndi henni ástúð
og umhyggju sem henni var mikil-
væg á erfiðum stundum.
Einnig var umhyggja Þórunnar
systur hennar henni dýrmæt og
styrkti hana í baráttunni.
Hjördís fæddist í Reykjavík 1.
apríl 1930, dóttir hjónanna Unu Sig-
urðardóttur og Böðvars Högnasonar
og urðu börn þeirra hjóna þijú. Högni
búsettur í Svíþjóð, þá Hjördís og
Þórunn búsett í Reykjavík. Að loknu
gagnfræðaprófi árið 1947 hóf Hjör-
dís störf í verslun og varð það henn-
ar starfsvettvangur alla tíð meðan
hún vann utan heimilis. Árið 1955
giftist hún eftirlifandi eiginmanni
sínum Eyþóri Magnússyni og byggðu
þau sér hús í Heiðargerði 15 og
bjuggu þar alla tíð.
Þeim hjónum varð tveggja barna
auðið, þau eru Una gift Jóni Sigurðs-
syni og eiga þau tvær dætur og
Magnús Böðvar giftur Sigrúnu
Bjamarson og eiga þau einn son.
Heimili þeirra hjóna Hjördísar og
Eyþórs í Heiðargerði 15 er mjög
glæsilegt og ber þeim fagurt vitni
um snyrtimennsku sem streymdi frá
þeim irjónum.
Nú við leiðarlok vil ég þakka elsku-
legri vinkonu minni ánægjustundirn-
ar sem við áttum saman gegnum
árin og um ieið þakka henni fyrir
það æðruleysi sem hún sýndi okkur
öllum. Guð blessi minninguna um
hana, hún fymist aldrei.
Eyþóri, börnum hans og fjölskyld-
um þeirra og einnig systkinum Hjör-
dísar votta ég og fjölskylda mín inni-
lega samúð.
Ingveidur Sveinsdóttir.
í dag kveðjum við góða vinkonu
og skólasystur, Hjördísi Böðvarsdótt-
ur, sem loksins hefur fengið hvíld.
Tvisvar á ævinni háði hún baráttu
við þennan sjúkdóm, sem flestum
þætti meir en nóg að mæta einu
sinni. Þar sýndi hún þann mikla styrk
sem henni var gefínn. Jafnvel í veik-
indum sínum gat hún gefið Maríu
vinkonu okkar styrk þegar hún veikt-
ist á síðasta ári en María lést 2. jan-
úar 1994. Við vinkonurnar voram
sjö saman í saumaklúbb í 45 ár, en
nú eram við fimm eftir, tvær vinkon-
ur famar á átta mánuðum, það er
stórt skarð í lítinn hóp.
Hver minning dýrmæt perla á liðnum lífsins
degi.
Hin ljúfu og góðu kynni af alhug þökkum
þér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum er fengu að kynnast
þér.
(I.S.)
Hjördís átti einnig mjög góða fjöl-
skyldu sem hjálpaði henni mikið í
veikindum hennar. Það var svo und-
arlegt að þegar við komum í heim-
sókn var eins og enginn væri veikur.
Eyþór kom strax með kaffi og sest
var niður að spjalla. Oft var stutt í
hlátur enda Hjördís sannur gleðigjafi
og þannig áttum við saman margar
ánægjustundir sem ekki gleymast.
Við sendum Eyþóri, bömum,
tengdabömum og barnabörnum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Vinkonu okkar kveðjum við með
þeirri vissu að hún lifl áfram í hugum
okkar allra. Guð leiði þig áfram í ljós-
inu kæra vinkona.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
Ijósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur I. Hallgrímsson)
Fyrir hönd vinkvennanna í sauma-
klúbbnum,
Lilý Karlsdóttir.
RAGNHEIÐUR
BJÖRNSDÓTTIR
+ Ragnheiður
Björnsdóttir var
fædd á Svínárnesi á
Látraströnd 18.
október 1919. Hún
lést á Landspítalan-
um 1. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Björn
Kristjánsson og
Inga V. Gunnars-
dóttir. Systkini
Ragnheiðar eru Jó-
hanna, fædd 1921,
Kristmundur, fædd-
ur 1925, og Ingi-
björg, fædd 1934.
ir. Útför Ragnheiðar
verður gerð frá Kefla-
víkurkirkju í dag.
MEÐ Ragnheiði Bjöms-
dóttur, föðursystur
minni, er genginn enn
einn fuiltrúi þess hluta
íslensku þjóðarinnar
sem lifað hefur tímana
tvenna, frá því að þjóðin
bjó við kröpp kjör og
þurfti að heyja baráttu
við óblíð náttúraöfl til
að afla brýnustu nauð-
synja til þess að búa í
nútíma þjóðfélagi þar
sem ýmis munaður er
orðinn að sjálfsögðum hiut.
Ragna ólst fyrstu mánuðina upp
Ragnheiður giftist
Ingólfí E. Halldórssyni sem
fæddur var 22. febrúar 1920 að
Grlmsnesi á Látraströnd. Hann
lést 24. maí 1991. Þau eignuðust
Ijögur böm. Þau em Elín Haf-
dís, fædd 1940, gift Karli Sig-
urðssyni; Inga Hrönn, fædd
1945, gift Haraldi Kr. Kristins-
syni; Dóra Björk, fædd 1949,
gift David Bobrek; og Bjöm
fæddur 1960. Sambýliskona
hans er Sigríður Guðmundsdótt-
hjá Ragnheiði og Jóni í Borgargerði,
velgjörðarmönnum sínum sem tóku
hana að sér á meðan móðir hennar
lauk við vistartíma sinn. I þá daga
varð fólk í kaupamennsku að standa
við vinnusamning sinn hvað svo sem
á dundi. Atburðir af þessu tagi virð-
ast í órafjarlægð frá okkur. Samt
eru aðeins um þrír aldarfjórðungar
síðan þetta þótti sjálfsagður hlutur.
Brátt luku foreldrar Rögnu vist
sinni, tóku barnið til sín og fóra að
búa á Þengilbakka á Grenivík. Þar
ólst hún upp ásamt systkinum sínum,
þeim Jóhönnu, Kristmundi og Ingi-
björgu. Hún fór snemma að vinna
svo sem algengt var um unglinga á
þeirri tíð og vann sem landverkakona
á Kljáströnd og var eitt ár á Siglu-
firði í vist. Það er ekki ólíklegt að á
Svalbarði hafi fundum þeirra Rögnu
og Ingólfs R. Halldórssonar borið
fyrst saman. En þau unnu þar bæði
við útgerð, hún í línu en hann á sjó.
Þau giftu sig á Grenivík og vora
fyrsta búskaparár sitt í Þengilbakka
hjá foreldram hennar. Hjónaband
þeirra var einkar farsælt og á milli
þeirra ríkti ástúð og vinátta sem
hefur sennilega orðið til þess meðal
annars að við bömin nefndum þau
bæði nánast í sama orðinu, rétt eins
og þar væri um eina manneskju að
ræða en ekki tvær, Ragna og Ingi.
Fyrsta bam þeirra hjóna fæddist
í Þengilbakka. Fjölskyldan fluttist til
Dalvíkur og bjó þar í tvö ár en hvarf
síðan til Grenivíkur. Þar bjuggu þau
fyrst að Völium og síðan byggðu þau
sér hús á staðnum sem þau nefndu
Sæbakka. Fjölskyldan stækkaði og
bömin urðu fjögur. Ingólfur stundaði
sjó á bátum frá Grenivík sem ýmist
lögðu upp þar eða fóra suður á Suð-
umes á vetrarvertíð. Síðar fór hann
á togara frá Akureyri og var þar til
þess að hann fór að gera út sjálfur.
Það var því svo um þessa fjölskyldu
eins og svo margar aðrar sjómanns-
íjölskyldur að húsbóndinn var lang-
dvölum að heiman en heimilishaldið
í höndum konunnar. Það hlutverk
fórst Rögnu vel úr hendi.
Árið 1952 flutti íjölskyldan til
Akureyrar og bjó lengst af á Ægis-
götu 14. Þar vann Ragna í fata-
hreinsun Vigfúsar Ólafssonar um
árabil. Ingólfur hóf útgerð frá Ak-
ureyri og þau hjón voru samhent í
því starfi. Þrautseigja og dugnaður
þeirra leiddi til þess að allt gekk
þeim í haginn og útgerðinni óx fisk-
ur um hrygg. Þau fluttust búferlum
suður í Keflavík árið 1964 og gerðu
út þaðan svo lengi sem Ingólfi entist
heilsa. Hann andaðist 24. maí 1991.
Ég var heimagangur hjá Rögnu,
föðursystur minni, frá þvl fyrir þann
tíma er ég man eftir mér. Fyrst á
Grenivík, síðan á Akureyri og að lok-
um syðra. Mér var sagt að hún hafi
kennt mér að drekka kaffi er ég var
þriggja ára. Hún á að hafa sett te-
skeið af kaffi út í mjólkina og svo
fengum við okkur tár saman og
ræddum málin. Þetta varð upphafið
að mörgum góðum stundum þegar
við krakkarnir lékum okkur saman
á Ægisgötunni, fengum okkur tár
og ræddum málin. Ég man ekki eft-
ir styggðaryrði eða ávítum frá Rögnu
þó svo sjálfsagt hafi oft gefist.tilefni
til þess. Eins get ég ekki munað að
ég hafi fundið fyrir því að ég væri
barn en hún fullorðin. Við ræddum
saman á jafnréttinsgrundvelli.
Stundum var tæpt á alvarlegum
málum en grínið, kátínan og ofurlítil
stríðni var þó aldrei langt undan og
smitaði viðmælandann sem galt í
sömu mynt.
Heimsóknir urðu stjálli hin síðari
ár, en þegar við komum saman var
eins og tíminn hafi staðið í stað. Við
ræddum saman á sama hátt og áður.
Hún var áhugasöm um mína hagi
og ég um hennar. Henni var hugleik-
ið að ræða um fjölskyldu sína, um
útgerð þeirra hjóna og ranglæti og
réttlæti í þjóðfélaginu. Mér þótti
ætíð skemmtilegt að finna hve rætur
hennar fyrir norðan lituðu oft um-
ræðuna. Þær voru ófáar sögumar
sem hún sagði mér af mönnum og
málefnum nyrðra. Sumar þeirra voru
hreinar gersemar.
Nú er þessum kafla lokið og ég
sakna þess að geta ekki oftar setið
yfir kaffitári með Rögnu frænku
minni en er þakklátur fyrir allt sem
hún hefur veitt mér um dagana. Ég
sendi bömum hennar fjölskyldum
þeirra og systkinunum samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning Ragn-
heiðar Björnsdóttur.
Guðmundur Björn
Kristmundsson.