Morgunblaðið - 04.10.1994, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 1994 35
SIGTRYGGUR
HALLGRÍMSSON
+ Sigtryggur
Hallgrímsson
fæddist í Reylq'avík
30. júlí 1929. Hann
varð bráðkvaddur
24. september síð-
astliðinn. Sigtrygg-
ur var annar í röð-
inni af fjórum börn-
um hjónanna Hall-
gríms Sigtryggs-
sonar og Kristínar
Sigurðardóttur.
Hallgrímur var
fæddur að Gils-
bakka í Eyjafirði en
ólst upp á Möðru-
völium í Hörgárdal. Hann hóf
ungur störf hjá Kaupfélagi
Eyfirðinga á Akureyri og eftir
að hann flutti til Reylqavíkur
starfaði hann alia tíð hjá Sam-
bandi íslenskra samvinnufé-
laga. Hann var einn af stofn-
endum Karlakórs Reykjavíkur.
Kristín var dóttir Sigurðar
Jónssonar fyrrverandi ráð-
herra frá Ystafelli í Suður-Þin-
geyjarsýslu. Systkini Sigtryggs
eru Sigurður verkfræðingur í
Kenýa, kvæntur Arönku Bug-
atsch og eiga tvo syni; Vigdís
menntaskólakennari í Sunds-
vall í Svíþjóð, gift Lars Gustav
Nilsson og eiga einn son; og
Þorsteinn verkfræðingur í
Reykjavík, kvæntur Margréti
Ásólfsdóttur og eiga þau tvö
börn. Árið 1956 kvæntist Sig-
tryggur Ragnhildi Jónsdóttur
frá Nýjabæ á Seltjarnarnesi, f.
1929, d. 1985. Hún var dóttir
hjónanna Jóns Guðmundssonar
ÁRIÐ 1956 kom Sigtryggur Hall-
grímsson fyrst inn í líf mitt. Það
ár kvæntist hann uppeldismóður
minni, Ragnhildi Jónsdóttur. Við
bjuggum í Nýjabæ á Seltjarnar-
nesi. Ég var þá á sjötta ári, eflaust'
þijóskur og eigingjarn. Alla vega
fannst mér koma hans óæskileg.
Hann hafði komið og tekið mömmu
frá mér og Jónda, tæplega þriggja
ára bróður mínum.
Sigtryggur kunni þó lagið á þess-
um óstýrláta strák. Hann sannfærði
mig um það að hann væri í raun
stórfrændi minn. Amma mín, Hólm-
fríður Jónsdóttir, og afi hans, Sig-
urður Jónsson, stórbóndi og ráð-
herra frá Ysta-Felli, Suður-Þingeyj-
arsýslu, voru systkini. Við Sig-
tryggur vorum ekki aðeins þre-
menningar. Við vorum líka komnir
af „höfðingjakyni".
Smátt og smátt byijaði strákur
að meta þennan nýja mann í lífi
sínu. Hann kenndi mér að reima
skóna mína og að telja upp að tutt-
ugu. Fljótlega stækkaði líka systk-
inahópurinn. Fyrr en varði vorum
við orðin stór og samheldin fjöl-
skylda. Upp í huga mér kom ótal
myndir um góða og gleðilega daga.
Ferðalög á sumrin vítt og breitt um
landið. Kvöldstundir, er Sigtryggur
þýddi og las fyrir okkur myndasög-
ur, úr dönsku blöðunum Familien
Journal, Hjemmet og Anders" And.
Einnig las hann fyrir okkur íslensk-
ar sögur, enda bókhneigður og víð-.
lesinn maður. Ungum var okkur
kennt að fara með kvöldbænirnar
okkar. Á laugardagskvöldum var
dansað og sungið, eftir lögum úr
Ríkisútvarpinu. Svona gæti ég lengi
talið, það er margra góðra stunda
að minnast.
Sigtryggur var verkmaður góður.
Upp úr 1960 var ráðist í stórvirki.
Reist var heljarmikið hús á Vailar-
braut 15. Sigtryggur var í þeirri
uPPbyggingu allt í öllu. Öll verk-
færi léku í höndum hans, skóflan,
hamarinn, sögin og rörtöngin. Árin
á Vallarbraut eru í huga mér góð
ár. Ár uppeldis og uppbyggingar.
Það var oft glatt í þessari ævintýra-
höll okkar systkinanna. Húsið sjálft
bauð líka upp á það. Sérkennilegt
í laginu, á þeirra tima vísu. Á háa-
loftinu var farið í feluleiki. Þar fyr-
ir neðan lærðum við og sváfum.
endurskoðanda frá
Stóra-Hofi í Rang-
árvallasýslu og
Bryndísar Guð-
mundsdóttur frá
Nýjabæ. Er Sig-
tryggur og Ragn-
hildur giftust varð
Sigtryggur fóstri
Ingólfs Árna Jóns-
sonar, f. 1950, frá
Einarsstöðum í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu,
og Guðmundar Jóns
Helgasonar, f; 1953,
sonur Ragnhildar
og Helga Gíslason-
ar. Saman eignuðust Sigtrygg-
ur og Ragnhildur fjögur börn:
Vigdísi, f. 1956, búsett í
Kanada, Ragnhildi Björgu, f.
1957, Kristínu, f. 1961, búsett
í Danmörku, og Hallgrím, f.
1965, búsettur í Bandaríkjun-
um. Barnabörnin eru orðin tíu
og barnabarnabörnin þrjú. Sig-
tryggur lauk stúdentsprófi frá
Verslunarskólanum vorið 1950.
Aðeins 22 ára hætti hann við
háskólanám sitt til að gerast
verslunarstjóri og síðar fram-
kvæmdastjóri hjá Gefjuni-
Iðunni Kirkjustræti 8. Undir
sljórn Sigtryggs óx og dafnaði
fyrirtækið og varð að stórri
fataverksmiðju við Snorra-
braut. Síðar starfaði Sigtrygg-
ur hjá Rafha í Hafnarfirði og
einnig var hann framkvæmda-
stjóri Stálfélagsins hf. í nokkur
ár. Utför hans fer fram frá
Fossvogskirlqu í dag.
Svo kom hæðin þar sem við borðuð-
um. Neðst var stofan, þar var dans-
að og sungið. í bílskúrnum voru
sett upp leikrit og haldnar tomból-
ur. í garðinum var sandkassi, þar
voru byggðir kastalar. Jú, þetta var
ævintýrahöllin okkar.
Árin liðu. Jón afi í Nýjabæ dó
og Bryndís amma veiktist. Við flutt-
um þá aftur í Nýjabæ. Bryndís
amma dó þá skömmu síðar. Við
systkinin urðum eldri. Smátt og
smátt fórum við að festa ráð okk-
ar, stofnuðum okkar eigin heimili.
Jóndi kvæntist Lilju, Ingi kvæntist
Hönnu, þau slitu samvistum síðar.
Dísa giftist Gvendi og þau fluttu
síðar til Kanada. Systa giftist
Kidda, Stína giftist Sigga og fluttu
síðar til Danmerkur. Sigtryggur og
mamma Ragnhildur og Diddi litli
voru orðin ein eftir heima. Þau
fluttu reyndar síðar frá Nýjabæ að
Eiðistorgi 3. Enn liðu ár. Mamma
Ragnhildur veiktist í kringum árið
1980. Veikindi hennar jukust ár frá
ári. Hinn 28. júlí 1985 kvaddi hún
okkur í hinsta sinn. Þrátt fyrir mik-
il veikindi var hún alltaf stolt og
dugleg, vann verk sín heima og á
vinnustað, miklu meir en kraftar
hennar leyfðu. Hún hafði alltaf
áhyggur af öllum og öllu nema
sjálfri sér, bjartsýn og kjarkmikil
fram á síðasta dag. Þá um haustið
flutti Diddi til Bandaríkjanna, til
móðursystur okkar, Ingu, og henn-
ar fjölskyldu. Diddi fór þar í nám.
Fyrir tæpu ári síðan kvæntist hann
líka, henni Krissie. Sigtryggur stóð
nú einn eftir heima.
Sigtryggur, þetta áttu að vera
fátækleg minningarorð um þig. Um
líf þitt og starf. Hvers er að minn-
ast? Jú, það er margs að minnast.
Ég man eftir dugmiklum og vel
liðnum verslunar- og framkvæmda-
stjóra fataverksmiðjunnar Gefjun-
ar. Fyrstur var hann mættur til
vinnu og fór síðastur heim.
Ég minnist hans þó enn frekar
er hann var framkvæmdastjóri Stál-
félagsins nr. 2 árin 1984-1986. Þar
var hugrakkur hugsjónamaður við
stjórnvölinn. Hugsjón hans var þá
það mikil, að hann lagði allt undir
er hann átti. Ég var sammála hon-
um um þetta þjóðþrifamál. Safna
brotajárni vítt og breitt um landið,
bræða járnið og valsa það, svo úr
yrði steypustyrktaijárn.
Við Islendingar erum stundum
seinheppnir. Við flytjum hráefnin
okkar allt of oft óunnin úr landi
og látum aðrar þjóðir fullvinna þau.
Síðan flytjum við vöruna heim full-
unna í neytendaumbúðum. Þannig
fór einnig um þennan draum okk-
ar. Það er alltaf sárt að sjá góða
hugsjón deyja og hverfa. Nú hafa
nýir menn tekið þennan draum að
sér. Vonandi farnast þeim vel.
Allt það andstreymi er Sigtrygg-
ur gekk í gegnum á þessum árum,
reyndi mjög á hann. Hann gekk
ekki lengur heill til skógar. Við sem
þekktum hann og umgengumst
vissum það. „Það er erfitt að beij-
ast baráttuvilja þrotinn, brotið stolt
er verra en hungrið og þorstinn."
(Bubbi Morthens.)
Nú er of seint að iðrast, að hafa
ekki stutt þig betur. Við vissum að
skref þín urðu lengri og lengri síð-
ustu árin. Það er komið haust og
sumarið er horfið. Við getum þó
huggað okkur við minninguna um
þær góðu stundir, er við áttum með
þér síðastliðið sumar.
Ég átti von á símtali frá þér laug-
ardagsmorguninn 24. september.
Þú hringdir ekki, Sigtryggur, til að
biðja mig um að sækja þig. Við sem
ætluðum öll systkinin hér heima að
hitta þig og eiga saman dagstund.
Stína var nýkomin til íslands frá
Danmörku og við ætluðum öll að
hittast og borða saman um kvöldið.
Síminn hringdi samt, konurödd,
mér ókunn, en þó innijeg, tjáði mér
að þú hefðir dáið um nóttina. Þú
hefðir gengið til hvílu kvöldið áður
glaður og fullur tilhlökkunar. Sárt?
Já. Er samt ekki gott að sofna glað-
ur í hinsta sinn?
Upp í hug mér koma nú ótal
myndir, allar sögurnar þínar, sög-
umar um bernskuna þína, uppvöxt-
inn og skólaárin, þú varst alltaf
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hóp, hafðir alltaf frá miklu að segj^.
Bókhneigður og söngelskur, vars't
í Karlakór Reykjavíkur og Selkórn-
um. Svona mætti lengi telja. Sér-
staklega minnist ég allra bílanna
þinna, þeir voru víst 29, ef ég man
rétt. Mér finnst því vel við hæfl að
þú munir fara í þína síðustu öku-
ferð í „eðalvagni" - Cadillac. Áttir
þú ekki einn slíkan á yngri árum?
Jú.
Svo voru sögurnar um öll ferða-
lögin þín, jafnt innanlands sem og
ferðir þínar til þjóðlandanna 17, er
þú sóttir heim.
Ég mun sennilega sakna þinna
föstu símahringinga tii mín. Þær
voru reglubundnar. Klukkan 10.10
um helgar og klukkan 17.20 eða
21.50 á virkum dögum. Ég gat stillt
klukkuna eftir þeim. Það var alltaf
tilefni fyrir þessum símhringingum
þínum. Þú vildir vita allt um börnin
þín sex, barnabörnin tíu og bama-
barnabörnin þijú. Þú vildir ekki
gleyma neinum. Spurðir mig oft
hver ætti afmæli næstu daga. Þú
varst alltaf gjafmildur maður. Þó
lífið leiki okkur stundum grátt, er
oft betra að gefa en að þiggja.
Ég vil að lokum þakka Sig-
tryggi, fóstra mínum og stórf-
rænda, samfylgdina í gegnum árin.
fíriófinm
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.

Ég veit að hans uppáhaldsskáld var
frændi hans Jónas Hallgrímsson. í
huga mér kemur samt ljéð Guð-
mundar Guðmundssonr, Þrek og
tár:
Hvað þá? - gráta gamla æskudrauma,
gamla drauma, bara’ óra og tál.
Láttu þrekið þrifa stýristauma,
það er hægt að kljúfa lífsins ál.
- Kemur ekki vor að liðnum vetri?
Vakna’ ’ei nýjar rósir sumar hvert?
Voru hinar fyrri fegri, betri?
Felldu’ ei tár, en glðð og hugrökk vert.
Þú átt gott: Þú þekkir ekki sárin.
Þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull, en gull eru líka tárin,
pðleg svölun hverri þreyttri sál.
Stundum þeim, er þrekið prýddi’ og kraftur
þöpl, höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur,
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.
Ingólfur Árni Jónsson.
Sigtryggur er dáinn. Þegar ég
heyrði orðin í símanum, var hugur-
inn um leið kominn 40-50 ár aftur
í tímann, þegar við áttum báðir
heima á Hringbrautinni. Oft hitt-
umst við á hveijum degi. Gengum
suður Kaplaskjólsveginn að Hjalla-
landi og um fjörurnar á Seltjarnar-
nesinu og ræddum um alla hluti
milli himins og jarðar. Við vorum
Qórir sem héldum hópinn, Sigurður
Hallgrímsson, bróðir Tryggva (svo
var hann venjulega kallaður á þeim
árum), Hörður Þorleifsson og ég,
sem þetta rita.
Það er erfitt að gera öðrum ljóst
hve mikinn þátt góðir félagar á
uppvaxtarárunum eiga í gæfu hvers
einstaklings síðar á ævinni. Ég tel
mig hafa átt því láni að fagna. Sig-
tryggur var ári yngri en við hinir,
sem allir vorum jafnaldrar, en hann
var snemma tekinn í hópinn og
fylgdi okkur í hverju, sem við tókum
okkur fyrir.
Á þeim árum var sumarvinna
nokkuð vel borguð og fórum við
tvisvar allir saman í eftirminnileg
ferðalög. Eitt var útilega við
Reykjahlíð í Mývatnssveit. Fórum
við þaðan í rútubíl að Dettifossi
með viðkomu í Ásbyrgi. Gengum
við síðan frá Dettifossi að Gríms-
stöðum á Fjöllum og fengum okkur
feijaða yfir Jökulsá og gengum síð-
an að símalínunni að Reykjahlíð,
þar sem við höfðum skilið tjaldið
eftir. Við vorum bæði þreyttir og
svangir, þegar við komum í Náma-
skarð.
Hin ferðin, sem við fórum, var
vikuútilega á Arnarvatnsheiði.
Ferðin var eftirminnileg, en það
hittist svo illa á, að það var rigning
alla vikuna, sem ekki mun óvenju-
legt á þeim slóðum, nema einn dag,
sem veitti okkur dásamlegt útsýni.
Vináttan hélst um mörg ár, þótt
samverustundunum fækkaði. Leiðir
okkar lágu ekki saman ekki oft
saman á fullorðinsárunum vegna
fjarlægðar í búsetu, en við fylgd-
umst hvor með öðrum og þótti mér
mjög vænt um að fá kort frá honum
á síðastliðnum vetri.
Mörg voru sporin, sem við geng-
um saman á æskuárunum og margt
spjallað - en leiðir skildu og langt
á milli í mörg ár. Nú er Tryggvi
farinn á undan okkur félögunum.
Þökk fyrir vináttuna og félagsskap-
inn. Algóður Guð gefi þér eilífan
frið.^
Ásgeir Ingibergsson, Alberta,.
Kanada.
Æskuvinur er látinn. Við Sig-
tiyggur vorum nánir vinir frá 5-6
ára aldri. Þegar leið á starfsævina
sáumst við sjaldnar, eins og geng-
ur, þegar menn hafa stofnað heim-
ili og fara að sinna fjölskyldu.
Æskuár okkar voru eftirminnileg.
Við vorum mikið saman fjórir félag-
ar, Sigtryggur og Sigurður, eldri
bróðir hans, og Ásgeir Ingibergs-
son. Auk daglegs samneytis og
gönguferða, þar sem allt var rætt
sem tilheyrði mannlegu samfélagi,
fórum við á táningaárunum í langar
ferðir, t.d. fótgangandi um Hóls-
fjöll til Mývatns og á Arnarvatns-
heiði. En lífið var ekki aðeins af-
þreying og leikur. Á sumrin var
alltaf farið út í atvinnulífið og þá
var ekki slegið slöku við. Sigtyggur
og félagar tóku að sér ýmsa verk-
takavinnu, meðal annars að grafa
grunn að íjölbýlishúsi við Gnoðar-
vog með skóflur einar í höndum.
Hann vann um tíma við uppskipun
hjá Eimskip, ók flutningabifreið
milli Reykjavíkur og Akureyrar og
var eitt sumar bensínbílstjóri hjá
ESSO. Alltaf var hann fullur at-
hafnasemi og hlaðinn krafti. Hann
var sérlega glæsilegur ungur maður
og átti gott með að umgangast fólk.
Ungur kvæntist hann Ragnhildi
Jónsdóttur frá Nýjabæ á Seltjarnar-
nesi, en hún lést 1985. Syrgði hann
hana mjög og náði sér ekki eftir
það áfall.
Á svona stundu, þegar vinur
hverfur yfir móðuna miklu, ótíraa-
bært, hrannast minningarnar upp,
áleitnar en ljúfar og án enda. Megi
vinur minn hvíla í friði og ástvinum
hans sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Hörður Þorleifsson.
+
Konan mín,
MARGRÉT GUÐFINNSDÓTTIR,
Völusteinsstræti 8,
Bolungavík,
andaðist á kvennadeild Landspítalans mánudaginn 3. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurgeir Sigurðsson.
Móðir okkar,
ÁGÚSTA INGVARSDÓTTIR,
Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður til heimilis á Brávallagötu 48,
Reykjavík,
lést að kvöldi hins 1. október sl.
Börnin.
+
Móðir okkar, systir, tengdamóðir, amma og langamma,
GEIRLAUG ÓLAFSDÓTTIR
frá Reynisvatni,
lést 1. október í Landspítalanum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ásdfs Halldórsdóttir, Hreinn Bjarnason,
Þórir Ó. Halldórsson, Hrafnhildur Hannesdóttir.