Morgunblaðið - 26.01.1997, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 26. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Yngvi Þór Ein-
arsson var
fæddur i Reykjavík
11. febrúar 1922.
Hann lést á Land-
spítalanum hinn 15.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Einar Einars-
son frá Kálfshamri
í Kálfshamarsvík
og kona hans Inga
Hansína Péturs-
dóttir, en þau
bjuggu þá í Reykja-
vík og eru bæði
lðngu látin.
Hinn 23. desember 1943
kvæntist Yngvi Valgerði Mar-
gréti Valgeirsdóttur, f. 8.3.
1922. Hún er dóttir Valgeirs
Júlíusar Guðmundssonar frá
Seyðisfírði og konu hans Guð-
laugar Ólafsdóttur frá Akra-
nesi, sem bæði eru látin. Bðrn
Yngva og Valgerðar eru: 1) Inga
Þórs Yngvadóttir, f. 4.2. 1942,
d. 23.2.1986, sjúkraliði, var gift
Magnúsi Andréssyni vörubfl-
stjóra og eru bðrn þeirra fjög-
ur. 2) Hrafnhildur Þórs Yngva-
Yngvi var alinn upp í Reykjavík
og dvaldi þá ekki alltaf hjá foreldr-
um sínum, en þau slitu samvistir
þegar hann var ungur drengur.
Hann fór því til vandalausra, ýmist
hér í Reykjavík eða hann var sendur
f sveit, þar sem hann dvaldi lengur
eða skemur, oft við misjafnt atlæti.
Bemska hans og æska var því oft
erfið. Menntunarskilyrði ungmenna
á þessum tíma voru með öðrum
hætti en nú gerist. Þeir, sem máttu
sín einhvers gátu sent böm sín í
skóla, en allur almenningur átti
ekki kost mikiliar menntunar, hvað
þá þeir, sem urðu að sjá fyrir sér
sjálfir allt frá bamsaldri. Hann varð
því að láta sér nægja bamaskólann
sem menntun fyrir lífsstarf sitt.
Yngvi byijaði að vinna fyrir sér
strax á unglingsaldri. Hann vann
sveitastörf að sumrinu, en fór ann-
ars til gos á togumm og stundaði
þess í milli almenna verkamanna-
vinnu. Hann lærði snemma að aka
bíl og varð það síðan hans ævi-
starf. Hann keypti sinn fyrsta vöra-
bfl 1943 og stundaði akstur frá vö-
rabflastöðinni Þrótti í 27 ár.
Valgerður og Yngvi bjuggu mest
dóttir, f. 13.4. 1946,
ritari í menntamála-
ráðuneytinu, gift
Sævari Vigfússyni
skrifstofustjóra og
eiga þau fímm bðrn.
3) Guðlaug Þórs
Yngvadóttir, f. 27.6.
1950, ritari hjá Raf-
magnsveitu Reykja-
víkur, gift Grétari
Felixsyni rafeinda-
virkja og eiga þau
þijú bðm. 4) Val-
gerður Júlía Þórs
Yngvadóttir, f. 1.7.
1951, d. 11.9. 1968.
5) Ingunn Ása Þórs Yngvadótt-
ir, f. 14.2. 1956, búsett í Banda-
ríkjunum, gift Michael Mency
og eru bðm þeirra fimm. 6)
Einar Þór Yngvason, bygging-
armeistari, kvæntur Elínu Guð-
rúnu Jóhannsdóttur og eiga þau
tvö bðm. Bamabörn Valgerðar
og Yngva em 19 að tölu og
baraabamabðmin 180.
Útfðr hans verður gerð frá
Bústaðakirkju á morgun, mánu-
daginn 27. janúar, og hefst at-
hðfnin klukkan 13.30.
af sínum búskap í Reykjavík og þá
á ýmsum stöðum, en árið 1970 tóku
þau sig upp og fluttu til Svíþjóðar
með yngstu böm sín tvö, sem þá
vora á fermingaraldri. Þar vann
Yngvi hjá skipasmíðastöðinni Koc-
ums í Malmö, eins og fjöldí íslend-
inga gerði á þessum árum. Þá var
lítið að gera hér heima og vörabfla-
akstur í lágmarki eins og margt
annað. Margir flentust þar, en þau
festu þar ekki rætur og fluttu því
aftur heim eftir þriggja ára vera.
Yngvi tók aftur til við vörabflaakst-
ur og undi því næstu þijú árin.
Aftur tóku þau sig upp og fóra
nú á nýjar slóðir í Svíþjóð. Nú
bjuggu þau í Arlöv og Yngvi starf-
aði hjá Skoogs Electriska við af-
greiðslu og akstur næstu þijú árin.
Yngvi ræddi oft um þessa vera
þeirra í Svíþjóð og hafði frá mörgu
að segja, hvemig þar hagaði til.
Hann hafði næmt auga fyrir því,
sem gerðist í kring um hann og
hver væri munur á lífsháttum þeirra
og okkar. Hann var maður rökræðn-
anna og vildi gjaman reyna að
bijóta til mergjar orsakir og afleið-
ingar hinna ýmsu kringumstæðna,
sem sköpuðu fólki mismunandi við-
horf til lífsins og umhverfisins.
Hann naut því á margan hátt ver-
unnar erlendis en komst að því, eins
og margir á undan honum, að hollt
er heima hvað. Þau fluttu því endan-
lega heim til íslands árið 1976 og
undu hér eftir það. Þau byggðu sér
hús ásamt Einari syni sínum í Birki-
hlíð 42 og hafa átt þar sitt íallega
heimili allt til þessa dags. Eftir
seinni heimkomuna færði Yngvi sig
aðeins um set í starfi og fór nú að
aka sendibfl frá Nýju sendibílastöð-
inni og stundaði það starf eins lengi
og heilsa hans ieyfði.
Yngvi var alla tíð mjög fróðleiks-
fús og naut þess í ríkum mæli að
lesa góðar bækur. Ljóð vora í miklu
uppáhaldi hjá honum og kunni hann
ógrynni af slíku. Hann þekkti líka
sum skáldin, eins og Vilhjálm frá
Skáholti, en hann var í sérstöku
uppáhaldi hjá honum. Enda er mér
nær að halda að hann hafi kunnað
öll hans ljóð og fór með þau af sér-
stakri tilfinningu þegar svo bar und-
ir. Yngvi hefði notið þess að fá
meiri skólagöngu á yngri áram, en
hann var bam síns tíma og þurfti
því að bæta sér það upp með lestri
og viðtölum við fólk. Kannski höfum
við, sem eftir lifum, ekki alltaf ætl-
að honum nógan tíma til þess.
Yngvi hafði ekki gengið heill til
skógar undanfarið. Hann var skor-
inn upp vegna hjartasjúkdóms fyrir
nokkram áram, en fékk ekki við það
fullan bata. Það skerti því starfs-
orku hans til muna þó það henti
hann, eins og marga sem una sér
best í sinni vinnu, að ætla sér ekki
af.
Hann virtist gera sér fulla grein
fyrir, að hveiju dró. Hann nefndi
það við mig, þegar ég ræddi við
hann fyrir stuttu síðan, að endalok-
in væra skammt undan og hann
væri mjög sáttur við það.
Ég er þess fullviss að svo hefur
orðið.
Að lokum viljum við Erla senda
Valgerði systur minni og öllum
hennar bömum okkar inniiegustu
samúðarkveðjur og biðjum þann,
sem öllu ræður að vera með henni
nú og um alla framtíð.
Gísli S. Sigurðsson.
Þegar ég sit hér og reyni að skrifa
nokkrar línur í minningu tengdaföð-
ur míns kemur mér nú fyrst í huga
þegar við hittumst fyrst fyrir rúm-
lega 17 árum og hvað hann var nú
með miklar áhyggjur af dóttur sinni
þar sem ég var nú ekki íslending-
ur. Enda höfum við oft rætt þá
daga síðan og brosað. Við Yngvi
urðum mestu mátar og var alltaf
alveg sérlega gott og gaman að fá
þau hjónin í heimsókn til okkar
hvort heldur sem var til Bandaríkj-
anna eða Þýskalands. Það var þó
alltaf alveg sérlega gaman hjá okk-
ur Yngva þegar þær mæðgumar
fóra í verslunarleiðangra og við
þurftum ekki að hanga með þéim,
því þá skemmtum við okkur heima
við á meðan. Ekki var nú síður gott
fyrir okkur að koma til Yngva og
Völlu í frí þau sumur sem við gátum
komið. Alltaf var Yngvi boðinn og
búinn að gera sitt besta fyrir okkur.
Yngvi var mér góður tengdafaðir
og mun ég sakna hans mikið. Elsku
Valla mín og allir aðrir aðstandend-
ur, ykkur vil ég með þessum fátæk-
iegu orðum mínum votta innilega
samúð mína. Guð blessi og styrki
ykkur öll.
Michael E. Mency.
Elsku afí minn, nú ert þú farinn
frá okkur. Það er söknuður í hjarta
mínu en ég trúi því að nú líði þér vel.
Þegar ég hugsa til baka um allar
þær stundir sem við áttum tvö sam-
an kemur strax upp í huga minn
er ég bjó hjá ykkur ömmu í Birki-
hlíðinni. Mér leið svo vel hjá ykkur,
að hlusta á ykkur á kvöldin þegar
þú last upp úr blöðunum fyrir ömmu
upp í rúmi og þegar þú eitt sinn
komst með trefil og ullarsokka upp
í rúm og amma spurði hvort þú vild-
ir ekki fara í úlpuna líka. Og manstu
þegar amma var að vinna og við tvö
sátum í stofunni, ég með pijónana
meðan þú last upp úr bókum fyrir
mig. Þetta era dýrmætar minningar
sem ég mun geyma.
Þú hefur alltaf haft mikla trú á
mér og staðið með mér í gleði og
sorg og fyrir það er ég mjög þakklát.
Ég var ekki nema 16 ára þegar
ég flutti til ykkar fyrst. Þá skrifað-
ir þú mér bréf og bauðst mig vel-
komna til ykkar með von um góða
hegðun. Ég held ég hafi staðið mig
ágætlega því alltaf tókstu á móti
mér með faðmlagi og kossi þegar
ég kom, hvort heldur í helgarheim-
sókn eða ég kom í kaffispjall.
Þú hafðir yndi af lestri, hvort
heldur sem þú last í hljóði eða upp-
hátt fyrir okkur ömmu og eins
varstu mikið fyrir tónlist. Það era
eflaust ekki margir sem geta stært
sig af því að eiga afa sem er aðdá-
andi Bubba, en það varstu og ósjald-
an hef ég hlustað á plötumar hans
hjá þér. Sögumaður varstu mikill
og era þær margar sem ég hef hlust-
að á í gegnum árin.
Ég veit að vel hefur verið tekið
á móti þér og nú ert þú orðinn frísk-
ur. Ég sakna þín sárt en hitti þig
aftur seinna þegar minn tími kem-
ur. Hafðu það sem allra best og líttu
eftir englunum mínum, ég skal líta
eftir ömmu.
Þín dótturdóttir,
Áslaug Hansen.
Kalð er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund,
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Á morgun, mánudaginn 27. verð-
ur til moidar borinn frá Bústaða-
kirkju tengdafaðir minn Yngvi Þór
Einarsson bifreiðastjóri. Ég hitti
Yngva fyrst fyrir um tuttugu áram,
þegar ég mægðist inn í fjölskyld-
una, í stuttri heimsókn í Svíþjóð þar
sem hann bjó og starfaði þá. Það
var ekki fyrr en fyrir um tólf árum
er fjölskylda mín flutti alfarið til
Reylgavíkur að ég fór að kynnast
Yngva betur. Yngvi gat verið hrana-
legur í tali en ávallt var stutt í kímni
og stríðni. Oft naut hann þess að
etja fólki saman til kappræðna og
hélt hann þá uppi skoðunum, sem
í raun voru ekki hans sannfæring.
En undir hijúfri skel Ieyndist gott
hjarta. Ef eitthvað bjátaði á var
hann fyrsti maður sem bauð fram
aðstoð sína og þá var ekkert til
sparað.
í umræðum okkar var gjaman
talað um bfla enda Iengst af hans
starfsvettvangur þeim tengdur. Sil-
ungsveiðar heilluðu Yngva og fór
hann gjaman í slíkar veiðiferðir.
Einnig hafði hann gaman af lestri
og ljóð vora í uppáhaldi og vitnaði
hann gjaman í þau við ýmis tæki-
færi. Það áhugamál Yngva sem
heillaði hann mest var manntafl.
Eitthvað tefldi hann við starfsfélaga
sína á bflastöðvunum, en fyrir
nokkram árum var honum gefin
skáktölva og sat hann löngum yfir
henni í flóknum skákum. Oft var
mér skemmt þegar Yngvi var að
tefla við tölvuna, því hann ræddi
við hana sem mennskan mann,
skammaði hana fyrir ranga leiki,
að hans mati og svo ég ekki tali
um, þegar hann tapaði illa, þá fékk
tölvan það óþvegið.
Fyrir nokkram áram greindist
hjartasjúkdómur hjá Yngva og fór
hann í nokkrar aðgerðir þar að lút-
andi. Fyrir mann sem aldrei féll
verk úr hendi er slíkur dómur þung-
ur. Ég er sannfærður um að oft
hafi þcautir og vanlíðan vegna þessa
sjúkdóms verið meiri en látið var
uppi því Yngvi var ekki mikið £ið
flíka sínum tilfinningum. Nú ert þú
farinn yfir landamærin og við sem
eftir sitjum hugsum til þín með
söknuði þar til leiðir mætast á ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,'
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sævar.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir, afi og langafi,
. YNGVi ÞÓR EINARSSON
bifreiðastjóri,
Birkihlíð 42,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
mánudaginn 27. janúar kl. 13.30.
Vatgerður Valgeirsdóttir,
Hrafnhildur Þórs Yngvadóttir, Sævar Vigfússon,
Guðlaug Þórs Yngvadóttir, Grétar Felixson,
Ingunn Þórs Yngvadóttir, Michael Mency,
Einar Þór Yngvason, Elín Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnbarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýju og samúð við andlát
og útför ástkærs eiginmanns, föður,
tengdaföður og afa,
SIGVALDA KRISTJÁNSSONAR,
Skipasundi 12,
Reykjavík,
Ingibjörg Guðbjörnsdóttir,
Guðbjörn Sigvaldason, Jónína Marta Árnadóttir,
Kristján Jóhann Sigvaldason,
Silja Hlín Guðbjörnsdóttir,
Gísli Freyr Guðbjörnsson.
*
YNGVIÞOR
EINARSSON
Nú kallið er komið, og við sem
siljum eftir lútum höfði í söknuði
yfir því sem áður var. í mínum
huga er afi farinn heim en minning-
una um hann eigum við eftir og
getum yljað okkur við hana og
lært af lífsgöngu hans. Síðustu
árin var farið að draga úr hans lík-
amlega þreki. Gafst þá meiri tíma
til samræðna. Afi hafði skoðanir á
mönnum og málefnum og vora þær
fastmótaðar og óhagganlegar hvort
sem okkur líkaði betur eða verr,
því vel fylgdist hann með því sem
gerðist í fréttum.
Afi var einn af þeim mönnum
sem ekki era mikið gefnir fyrir að
biðja aðra um hjálp og reyndi hann
því að gera allt sjálfur eins lengi
og honum var unnt. Afi kunni vel
að meta fallegan einsöng og af ljóð-
um hafði hann einnig gaman. Það
vora ófá skiptin þegar komið var
við hjá afa og ömmu í Birkihlíð að
við fengum að hlusta á fallegan
söng eða að hann las úr bók eða
athyglisverða grein sem hann hafði
rekist á og var mikið að hugsa um
og vildi heyra álit okkar á. Ekki
má gleyma því að ófáar stundimar
sat hann við taflmennsku og kenndi
hann drengjunum okkar meðal ann-
ars sín fyrstu spor í taflmennsk-
unni og var alltaf reiðubúinn að
leiðbeina þeim. Afa var það umhug-
að að fara vel með alla hluti og
bar umgengni hans vott um snyrti-
mennsku og virðingu fyrir bæði
sínum og annarra eignum. Fyrir
skömmu bað ég ömmu um að hjálpa
mér að sauma gluggatjöld og vora
þau hjónin mætt hér upp úr há-
degi. Varð afa þá litið upp í skáp
og kom auga á gamla silfurhluti
sem honum þóttu ekki nógu vel
fægðir. Bað hann því um klút og
fægilög og eyddi löngum tíma í að
fægja þangað til hlutimir höfðu
fengið þann gljáa að þeir gætu
notið sín. Þessi minning er mér
mjög dýrmæt.
Afi sagði mér eitt sinn að betri
eiginkonu hefði hann ekki getað
eignast, og, elsku amma mín, þar
var ég honum hjartanlega sam-
mála. Þú hefur alltaf staðið eins
og klettur honum við hlið hvemig
sem vindar blésu í lífi ykkar.
Ég þakka Guði fyrir þá fullvissu
sem býr í hjarta mér að hann dvel-
ur í örmum Drottins og þegar okk-
ar tími kemur munum við hittast á
ný Qarri hryggð og táram, erfíð-
leikum og eymd.
Drottinn er minn hirðir,' mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vðtnum, þar sem ég má næðis
Anjóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafiis
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert ilit, því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð frammi fyrir fyndum
mínum;
þú smyrð höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(Davíðssálmur 23)
Valgerður M. Magnúsdóttir.
Við hugsum með söknuði til
langafa okkar en við eram samt
glaðir að vita að hann hvflist nú
og er á besta stað sem til er sem
er himnaríki. Við vitum að hann
er nú laus við alla sjúkdóma og
áhyggjur og hvflist nú hjá Drottni.
Eins og Jesús sagði í Jóhannes
11,25-26: „Ég er upprisan og lífið.
Sá, sem trúir á mig, mun lifa, þótt
hann deyi. Og hver, sem lifir og
trúir á mig, mun aldrei að eilífu
deyja.“ Þetta vers hefur sagt það
sem við ætluðum að segja. En elsku
langamma og allir sem syrgja hann
elsku langafa okkar, munið að
Drottinn vakir yfir ykkur og að við
getum alltaf leitað skjóls hjá hon-
um.
Einar Benedikt og Magnús
Benedikt Sigurðssynir.