Morgunblaðið - 11.01.1998, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 11. JANÚAR 1998
MORGUNBLAÐIÐ
DÆGURTÓNLIST
BÓFARAPPIÐ fór í gröfína með Biggie
Smalls og í kjölfarið lagði ný gerð af rappi
og auðmeltari heiminn að fótum ser.
Fremstur meðal jafningja í þeirri gerð
rapptónlistar um þessar mundir er Jay-Z.
Jay-Z, sem heitir Shawn Carter, fer lfka
leið og Puff á sinni annarri breiðskífu,
poppskotið rapp með óteljandi gestum,
en ólíkt Puff getur Jay-Z rappað af
krafti og íþrótt lfkt og heyra má á skíf-
unni nýju sem heitir In My Lifetime
Vol. 1. Gestalistinn er langur, því á
plötunni koma fram Babyfaee, Foxy
Brown, Blackstreet, Too Short,
Teddy Riley og Lil’ Kim, aukinbcldur
Hinn jákvæði Jay-Z, sem heit-
ir reyndai1 Shawn Carter.
mGÖMLU brýnin Keith Ric-
hards og Elton John eru komn-
ir í hár saman, ef svo má segja.
Krytumar eru vegna orða sem
sá fyrmefndi lét falla um Elton
í kjölfar þess að hann sneri lagi
um Marilyn Monroe uppá
Díönu sálugu Bretaprinsessu.
Richards sagði að John hefði
auðsjáanlega sérhæft sig í að
semja lög um dauðar ljóskur og
þegar það var borið undir John
svaraði hann að bragði að Rich-
ards væri eins og api með liða-
gigt, þar sem hann hökti um á
sviðinu. Hann lét ekki þar við
sitja heldur sagði Rollingana
hafa staðnað fyrst og fremst
fyrir Richards, sem hefði átt að
vera að búið að reka úr sveit-
inni fyrir langa löngu. Mick
Jagger sé miklu meiri og
merkilegri músíkant, sem hafi
meðal annars unnið með Dust
Brothers og fleiri merkilegum
tónlistarmönnum nýrra tíma, á
meðan Keith Richards sé enn
að hlusta á Otis Redding og
aðra löngu liðna blús- og soul-
hunda.
MARGIR þekkja hljómsveitina Atari Teenage Riot sem
haldið hefur tónleika hér á iandi og vakti meðal annars at-
hygli fyrir grimmdarkeyrslu og hávaða tölvupönk. Leið-
togi þeirra sveitar, Alec Empire, rekur og með félögum
sínum útgáfuna Digital Hardcore Records, eða DHR, sem
er ekki síður fræg fyrir hamagang og hávaðapönk. Alec
Empire hefur komið víða við frá því hann hóf tónlistariðk-
an sína snemma á áratugnum og þá sem hreinræktaður
pönkari. Hann hefur alla tíð verið hatrammur andstæðing-
ur fasista í öllum regnbogans litum og lítur á tónlistina
sem verkfæri í baráttu gegn kúgun.
Alec Empire byrjaði að spila pönk tólf ára en hann segir
að smám saman hafi þýskir pönkarar orðið skemmti-
kraftar og fyrir víkið hafi allur broddur farið úr pönkinu og
það í raun orðið tilgangslaust. „Eg hreifst smám saman af
techno því hægt er að keyra upp gríðarlegan kraft með ein-
fijldum tækjum. Vissulega átti technoið eftir að mýkjast
líka og verða að diskótónlist, en á þessum tíma í Þýska-
landi, 1988, var techno eina tónlistarstefnan sem eitthvert
líf var í.“
1992 stofnaði Alec Empire Atari Teenage Riot og hugð-
ist í kjölfarið stofna eigin útgáfu til að gefa hana út. Fyrsta
lag sveitarinnar, Hetzjagd auf Nazis, vakti síðan það mikla
athygli að stórfyrirtækin tóku að bjóða fúlgur til að fá hana
■■■■■■■■■■■■■■■■ • ■■■■■■■■■■■■■■ • ■■■■■■■■■■■■■■■
HOUSE-
SKOTIÐ
BREAKBEAT
sem Puff Daddy sjálfur kemur fram í einu
lagi.
Líkt og svo margir rapparar ólst Jay-Z
upp hjá einstæðri móður sinni, en þegar
hann var rétt fímmtán ára lést hún og hann
þurfti að sjá fyrir sér sjálfur að miklu leyti.
Hann segir miklar sögur af Iíferni sínu á
þessum árum og bætir víða við frekar en að
draga úr. Kemur sér og vel að vera maður
með fortíð til að treysta fmyndina, en á
fyrstu skífunni þótti ýmsum sem Jay-Z
gengi fulllangt í að mæra lífið í fátækra-
hverfunum og fékk hann fyrir ferðina hjá
ýmum, þar á meðal Jeru the Damaya, sem
fór háðulegum orðum um hann á smáskifu.
A breiðskífunni nýju kveður nokkuð við
annan tón, því Jay-Z er öllu jákvæðari en
forðum og lofar nú lífið og ástina af álika
krafti og lastalifíð forðum.
FRÁ Bristol er tónlistarstefna sem sumir kenna við
borgina en aðrir kalla trihop. Fleira er þó á seyði í
danstónlistinni þar í bæ en flokka má undir þunglyndi
og myrkur, nægir að nefna Roni Size og félaga með sitt
drum ‘n bass, en einnig gefur að heyra léttari tónlist.
Bristoldúettínn Way Out West sendi frá sér afbragðs
breiðskífu á síðasta ári samnefnda sér. Way Out
West skipa Jody Wistemoff og Nick Warren og hafa
lengi fengist við tónlist þó
ekki hafi menn almennilega
tekið eftir þeim fyrr en áður-
nefnd skífa kom út. Báðir eru
á fullu sem piötusnúðar ög
með eftirsóttari snúðum Bret-
lands, en á milli þess sem þeir
þeysa um heiminn að snúa
plötum annarra semja þeír
houseskotið breakbeat, öllu
léttara en tónlist þeirra
Bristolsveitir sem flestir
þekkja. Ekki má þó skilja það
sem svo að Way Out West sé
að fiytja froðu og vfða var áð-
umefnd breiðskífa talin með
bestu plötum nýliðsins árs.
Skífan er nánast safnplata,
því á henni er meðal annars
að finna lag sem kom út á
smáskífu fyrir hálfu öðru ári,
en á milli eru nýrri lög með
technosprettum, house,
arnbienl og drum ‘n bass.
Pönkari Alec Empire.
Hama-
gangur og
hávaði
á samning. Á endanum samdi sveitin við Phonogram en
skilaði af sér svo harðri tónlist að fyrirtækið neitaði að gefa
hana út. Á endanum stofnaði Empire Digital Hardcore
Recordings fyrir fyrirframgreiðsluna frá Phonogram og
hefur rekið við þriðja mann undanfarin ár.
Eins og getið er telur Alec Empire tón-
list fyrst og fremst pólitískt afl og hefur
stýrt útgáfunni eindregið í þá átt; þ.e. að
gefa út harða pólitíska tónlist. Með eftir-
minnilegum plötum sem fyrirtækið hefur
sent frá sér undanfarið er skífa Shizuo
aukinheldur sem breiðskífan Burn Berlin
Burn með Atari Teenage Riot er bráðgóð.
Fyrir stuttu kom út safnskífa frá DHR og
eftir Áma
Matthíasson
kallast Riot Zone. Eins og við er að búast er þar mikið um
hamagang og hávaða en á skífunni eiga lög áðurnefndur
Shizuo, Atari Teenage Riot, Hanin Elias, sem er reyndar í
Atari Teenage Riot líka, Christioph De Babalon, Bomb 20,
Ec8or, Patric C. Nowgly og Alec Empire sjálfur. Áhuga-
sömum um hávaða má einnig benda á framúrskarandi
skemmtilegt safn Empires sem heitir The Geist of Alec
Empire, þriggja diska kassi.
Bjartsýnir Liðsmenn Green Day bregða á Ieik.
Pappað pHnk
EKKI ER langt síðan ný bylgja
poppaðrar pönktónlistar reis vest-
ur í Bandaríkjunum og hver sveitin
af annarri komst hátt á vinsælda-
lista. Sú bylgja virðist hjöðnuð að
mestu, eftir standa fáar sveitir,
þeirra helst Green Day.
Green Day sló rækilega í gegn
með þriðju breiðskífu sinni
fyrir þremur árum og hét því
skemmtilega nafni hundaskífur,
Dookie. Platan seldist í milljónum
eintaka og kraftmikið popppönkið
fór vel í eyru bandarískra ung-
menna. Þegar hér var komið sögu
var sveitin fimm ára gömul, en
kjarni hennar eru gítarleikari
sveitarinnar og bassaleikari sem
starfað hafa saman í pönksveitum
frá fjórtán ára aldri. Fyrsta smá-
skífan af Dookie sló í gegn í sjón-
varpi og sveitin fylgdi henni eftir
með gríðarlegu tónleikahaldi sem
skilaði breiðskífunni efst á vin-
sældalista vestan hafs, en alls
seldist skífan í átta milljónum ein-
taka í Bandaríkjunum og ellefu
milljónum alls. Ári síðar kom enn
breiðskífa, Insomniac. Sú seldist
ekki eins vel og Dookie, ekki nema
í hálfri þriðju milljón eintaka og í
kjölfarið tók sveitin sé frí þrotin
kröftum eftir strangt úthald í á
fjórða ár. Afrakstur þess frís er
skífan Nimrod sem kom út seint á
síðasta ári.
Þeir sem um skífuna hafa fjallað
halda því fram að hér sé komin
besta plata Green Day, en þrátt
fyrir það hefur henni ekki gengið
nema miðlungs vel á listum, skreið
inn á topp tíu og féll síðan langt
niðurávið. Þeir Green Day-liðar eru
þó fullir bjartsýni, eru sem stendur
á ströngu tónleikaferðalagi og í
kjölfarið hefur skífan skriðið uppá-
við að nýju.