Morgunblaðið - 11.09.1998, Page 44

M'
44 FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN BJARNEY
ÓLAFSDÓTTIR
+ Kristín Bjarney
Ólafsdóttir
fæddist á Dynjanda
í Grunnavíkur-
hreppi N-Isafjarð-
arsýslu 21. febrúar
1922. Hún andaðist
í Landspítalanum 2.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ólafur Matthías
Samúelsson, fæddur
í Skjaldabjarnarvík
á Ströndum 21. maí
1890, d. 17.8. 1960
og Guðmundína
Einarsdóttir fædd á Dynjanda í
Grunnavíkurhreppi, 15.12.
1901, d. 4.8. 1987. Þau bjuggju í
Reykjafirði til ársins 1927 en þá
fluttust þau til Furufjarðar og
voru búsett þar til 1944 og flutt-
ust þá til Isafjarðar. Systkini
Kristínar eru: 1) Guðný, f.
29.10. 1919, d. 6.6. 1969. 2) Inga
Hanna, f. 22.7. 1923 3) Hall-
grímur, f. 21.10. 1924. 4)
Magna, f. 14.9. 1926, d. 6.12.
1997. 5) Einar Jakob, f. 29.8.
1928, dó hálfu ári síðar. 6)
A Samúel, f. 29.8. 1928. 7) Einar
Bærings, f. 6.10. 1930, d. 17.6.
1965. 8) Kristján, f. 22.2. 1941.
8. aprfl 1944 giftist Kristín
Kristmundi Breiðfjörð Bjarna-
syni, bifreiðstjóra á Isafírði og
síðar starfsmanni Rafveitu
Akraness, f. 24.
janúar 1914. For-
eldrar _ Kristmunds
voru Ólína Salóme
Guðmundsdóttir
ljósmóðir, f. 9.5.
1880, d. 16.8 1970
og Bjarni Einar
Kristjánsson,
járnsmiður og land-
póstur, f. 8.3. 1873,
d. 24.8. 1960. Börn
Kristínar og Krist-
munds eru: 1) Ólöf
Guðmunda, f. 12.8.
1943 á ísafirði,
maki Samúel Þór
Samúelsson. Þau eiga þrjú börn
og sjö barnabörn. 2) Kristín
Breiðfjörð, f. 18.9. 1944 á
ísafirði, maki Ríkharð Óttar
Þórarinsson, d. 23.1. 1996. Þau
eiga Jirjú börn og þijú barna-
börn. 3) Svavar Cesar, f. 2.8.
1947, maki Guðný Helga Krist-
jánsdóttir. Þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn.
Kristín útskrifaðist sem
ljósmóðir 1942 og starfaði við
það alla sína starfsævi, fyrst í
Eyrarhreppi N-ísafjarðarsýslu,
síðan á Isafirði, en fluttist á
Akranes um 1972 og starfaði á
Sjúkrahúsi Akraness til 69 ára
aldurs er hún lét af störfum.
Utför Kristínar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
í febrúarmánuði fyrir 76 árum
fæddist ömmu minni og afa lítil
stúlka að Dynjanda í Leirufirði þar
sem Drangajökull gnæfír fyrir
enda fjarðarins og skríður fram og
, hopar eftir eigin lögmálum og um-
hverfisins. Þessi litla stúlka hlaut
nafnið Kristín Bjarney Ólafsdóttir
og var fyrsta barn foreldra sinna
sem þá voru búsett í fóðurhúsum
ömmu. Þau fluttu með stúlkuna
aðeins nokkurra mánaða gamla og
settust að hinum megin við
Drangajökul, í Reykjarfirði á
Ströndum. Þar ólst hún upp fyrstu
fimm árin í stækkandi systkinahópi
og þegar afi og amma fluttu í Furu-
fjörð þar sem þau áttu eftir að búa
næsta aldarfjórðunginn voru börn-
in orðin fjögur. I Furufirði
stækkaði hópurinn enn og þau urðu
sjö systkinin sem upp komust. Það
sem einkenndi þennan systkinahóp
var samheldni og væntumþykja
öðru fremur enda voru þau alin upp
við guðsorð og góða siði hjá kær-
leiksríkum foreldrum og í sam-
félagi þar sem samhjálpin var und-
irstaða þess að fólk kæmist af við
erfiðar aðstæður. Og þó fólkið hafi
dreifst og aðstæður breyst þá bú-
um við sem yngri erum enn að
þessum arfi. Hún Stína móðursyst-
ir okkar var glæsilegur fulltrúi
þessa góða, trausta og félagslynda
fólks úr Jökulfjörðum og af Strönd-
um.
Starfsval hennar var í beinu
framhaldi af þeim bakgrunni sem
hún hafði úr foreldrahúsum. Hún
bar fallegasta starfsheiti sem til er í
íslenskri tungu; Ijósmóðir. Það var
hún af lífi og sál í hálfa öld. Börnin
sem hún hjálpaði í heiminn eru
mörg og konurnar sem nutu þess
að hafa hana hjá sér á þessari ein-
stæðu stund lífsins minnast hennar
með hlýju og þakklæti. Þau þrjátíu
ár sem Stína bjó á Isafirði voru þær
margar langt að komnar konurnar
sem hún tók inn á heimili sitt og
sinnti meðan þær voru að bíða eftir
fæðingu. Og oft var hún tímunum
saman í burtu frá manni og börnum
þegar litlir einstaklingar þurftu að
komast í heiminn. Þá er ekki spurt
hvernig standi á í heiminum fyrir
utan. En allt gekk þetta því maður-
inn hennar, hann Bubbi, stóð þétt
við bakið á konu sinni og ekki má
gleyma systur hans, Önnu, sem var
á heimilinu meðan börnin þrjú voru
lítil. En Stína frænka var ekki alltaf
einhvers staðar að taka á móti
börnum. Það var mikill samgangur
milli heimilanna meðan við bjugg-
um á Isafirði enda amma og afí í
sambýli við foreldra okkar í Fjarð-
arstrætinu. Þegar við fluttum suð-
ur minnkaði að vísu samgangurinn
en sambandið hélst og í hugum
okkar var nærvera Stínu alltaf
sterk þó hún væri ekki á staðnum.
Enda náði ljósmóðurheitið yfir alla
hennar persónu. Frá henni stafaði
ljósi manngæsku og kærleika sem
allir þeir fundu sem eitthvað höfðu
af henni að segja.
Það er margs að sakna og
skammt stórra högga á milli í þess-
LÚCÍA GUÐNÝ
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Lúcía Guðný Þórarinsdóttir
fæddist á Breiðabólsstað í
Suðursveit 11. janúar 1899. Hún
lést - á hjúkrunarheimilinu
Skjólgarði, Höfn, 26. ágúst
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Kálfafellsstaðarkirkju
í Suðursveit 3. september.
Ég kynntist Lúcíu Guðnýju Þór-
arinsdóttur þegar sonur hennar
Jörundur kvæntist móður minni.
Hún var glaðlynd og hress kona og
mjög félagslynd. Bjarta brosið
hennar sem geislaði af andliti henn-
ar yljar mér nú um hjartaræturnar
er ég minnist hennar nú, þegar hún
er farin úr þessari jarðvist heim til
ættingja og vina sem farnir voru á
undan henni. Og nú þegar þau hitt-
ast aftur verða fagnaðarfundir.
Elsku Lúlla, ég þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér, þessari
elskulegu konu sem ávallt lét sér
annt um aðra.
Þér fylgir engiil fríður
um lífsins bratta veg.
Hann gætir þín í dagsins önn,
styður þig í stormi og hlær þér á mót
á lífsins gleðistundum.
Hann þér fylgir allt frá því þú leist dagsins
ljós,
uns þú aftur ferð.
Þá hann þér fylgir heim í drottins himnahöll
Sigrún Ármanns Reynisdóttir.
um samheldna systkinahóp úr
Furufirði. Það er stutt síðan allt
var eins og það hafði alltaf verið.
En nú eru tvær af systrunum
þremur farnar með innan við árs
millibili og ein er horfin á vit
alzheimersjúkdómsins sem girðir
fyrir allt venjulegt líf. Eftir standa
bræðurnir þrír og við hin af næstu
og þarnæstu kynslóð. Enn ein
stoðin í tilveru okkar er fallin og
það verður skn'tið að koma í Leiru-
fjörðinn næst án Stínu. Þangað
fóru þau helst hvert sumar hjónin
og sú dvöl gaf þeim óendanlega
mikið því ræturnar voru sterkar.
Nú sitjum við ekki framar á pallin-
um fyrir framan tjaldhýsið þeirra
við Dynjandisána og njótum
náttúrufegurðarinnar við rætur
Drangajökuls. Hún gengur ekki
með okkur oftar um jörðina á Dynj-
anda og kennir okkur örnefnin. Og
ekki verður úr ferðinni sem við
ætluðum að fara í Furufjörð. En
svona er lífið. Og þó að Stína sé
horfin eigum við minningarnar eftir
og þær munum við geyma. Við
þökkum bara fyrir allt og allt og
vottum Bubba, Lóló, Kiddýju,
Svavari og fjölskyldum þeirra okk-
ar innilegustu samúð.
Hulda Björg, Haukur, Anna
Margrét og Ólafur Atli.
Okkur langar með þessum
fátæklegu orðum að kveðja mína
elskulegu frænku, Kristínu B.
Ólafsdóttur ljósmóður. Það var að
morgni 2. september að hún loksins
fékk hvíldina eftir erfið veikindi.
Ekki kvartaði Stína eins og við
kölluðum hana, en við vissum að
hún hafði verið lengi veik. Það var
Stínu frænku svo líkt að gera lítið
úr því sem að henni sneri, hvort
sem um var að ræða störf hennar
eða annað. Það sýndi sig best þegar
maður spurði hana hvað hún hefði
tekið á móti mörgum börnum á
starfsævinni. Þá svaraði hún manni
aldrei en við vissum að hún vissi
nokkuð nákvæmlega hvað þau voru
mörg (og veit ég nú að þau fylla
fjórða þúsundið).
Stína yfirgaf æskustöðvarnar
aðeins átján ára gömul til þess að
fara til náms og varð ljósmóður-
starfið fyrir valinu, og þar var hún
svo sannarlega á réttri hillu.
Minningarnar hrannast upp og
er þá fyrst að nefna þegar ég kom,
smágutti, í heimsókn til þeirra
Stínu og Bubba á Isafjörð. Þau
fluttust svo hingað suður á Akranes
upp úr 1970, þegar Stína réð sig á
Sjúkrahús Akraness.
Við hjónin vorum svo lánsöm að
fá að hafa hana Stínu þegar börnin
okkar fæddust og við vissum að þá
voru allir í öruggum höndum. Þær
stundir eru okkur hjónum sem dýr-
mætir gimsteinar, sem verða vel
geymdir í minningasjóðum okkar.
Heimsóknirnar í fellihýsið í
Leirufirðinum eru ógleymanlegar
og eins gönguferðin á æsku-
stöðvamar í Furufirði, sem var
henni svo kær. Þá löbbuðum við
með Stínu úr Hrafnsfirði yfir Skor-
arheiði og niður í Furufjörð, með í
för voru fjögur af systkinum henn-
ar, elsti sonur okkar og fleira fólk.
Þar voru þau systkinin á
heimaslóðum og fræddu okkur sem
yngri vorum um gamla tímann og
lífið sem þau áttu þarna.
Okkur finnst það lýsa Stínu
frænku best að í veislu þegar
Bubbi, maðurinn hennar, var
sjötugur stóð einn af veislugestun-
um upp og talaði um að án þess að
vera nokkuð að gera lítið úr Krist-
mundi þá hefði sér alltaf þótt hann
vera eins og drottingarmaður, svo
mikil áhrif hafði Stína á það fólk
sem henni kynntist. Ég fékk fyrir
örfáum árum þá flugu í höfuðið að
Stína ætti skilið að fá fálkaorðuna.
Ég fékk frænku mína til liðs við
mig en við vorum orðin of sein í það
skiptið og einhvem veginn dagaði
þetta uppi, enda veit ég ekki hvort
hún hefði orðið nokkuð hrifin af
þessu því ekki vildi hún trana sér
fram. Én það veit ég að fáir hefðu
átt þá viðurkenningu frekar skilið.
Þessi kona var af þeirri kynslóð að
hún mundi tímana tvenna. Hún
kynntist því að vitja sængurkvenna
sinna á hestum og einnig bátum í
alls konar veðrum og við erfið skil-
yrði, og endaði síðan starfsævina á
nýtísku sjúkrahúsi.
Elsku Stína, ég veit að móttök-
urnar sem þú færð núna verða
miklu betri en nokkur orða. Hafðu
þökk íyrir allt og allt.
Elsku Bubbi, Lóló, Kiddí, Svavar
og aðrir ástvinir. Við vottum ykkur
okkar innilegustu samúð.
Ólafur, Sigþóra, Hallgrímur,
Gunnar Hafsteinn, Jón Valur
og Guðný Birna.
Elsku Stína mín. Ég vil þakka
þér fyiár allar yndislegu stundirnar
sem við jiöfum átt saman í gegnum
tíðina. Ég kynntist þér fyrst 1975
er ég kynntist honum Óla mínum.
Svo þegar ég átti von á okkar
fyrsta barni 1977. Þá baðstu um
það svona óbeint að þú yrðir kölluð
út þegar að fæðingunni kæmi. Það
var gert kl. sjö á sunnudagsmorgni.
Enga hefði ég kosið frekar en þig
til að vera hjá mér þá, því hann Óli
minn var úti á sjó. Sú stund og allar
hinar eru sem gimsteinar í minn-
ingunni um þig elsku frænka.
Þú gast ekki verið hjá mér þegar
hann Gunni fæddist en hugsaðir um
mig allann tímann á spítalanum.
Svo kom að Jóni Val. Þú hafðir
alltaf svo miklar áhyggjur af hon-
um og hefur alltaf sagt að hann hafi
byrjað fyrirferðina sem fóstur í
móðurkviði. Dýrmætasta stundin
sem ég hef átt með þér er þegar þú
tókst á móti Guðnýju Birnu. Stund-
in sem við áttum saman eftir
fæðinguna, þegar við vorum bara
tvær eftir einar og féllumst í faðma
og grétum báðar. Þá trúðirðu mér
fyrir því að þú hefðir alltaf kviðið
svolítið fyrir þessu. Við vitum allt
um þetta ég og þú, elsku Stína mín.
Ég á svo margar góðar minning-
ar um þig í þessi 23 ár og þær ætla
ég að geyma. Þakka sér elsku
frænka fyrir allt og allt, allan
hlýhug og elsku í okkar garð alla
tíð. Guð blessi þig.
Þín
Sigþóra.
Þegar nóttin kemur
taktu henni feginshugar.
Hún mun loka hurðinni
að baki deginum
og lyfta byrði hans
afherðumþínum.
Hún, sem geymir fortíðina
og safnar óskum
munvita
hvert skal leiða þig
og vídd hennar er önnur.
(Þóra Jónsdóttir.)
Heiðurskona og kær vinur hefur
lokið lífsgöngu sinni. Vinur, sem
deilt hefur með mér gleði og sorg-
um og ávallt verið til staðar. Vinur,
sem sýndi mér og mínum mikla
ræktarsemi og tryggð.
Um svipað leyti og fyrstu haust-
litirnir sáust á íslenskum gróðri
lést Kristín Ólafsdóttir, ljósmóðir.
Hún hafði um nokkurn tíma glímt
við heilsuleysi en maður hélt í von-
ina að hún myndi hafa betur, slíkur
dugnaðarforkur var hún. En raunin
varð önnur og komið er að kveðju-
stund.
Kristín og Kristmundur voru
miklir vinir okkar Hannibals og
þegar þau fluttu að vestan og sett-
ust að á Akranesi endurnýjuðust og
styrktust vinaböndin. Það liðu ekki
margir dagar á milli heimsókna og
þá voru glettnir og góðir dagar frá
æskuárunum rifjaðir upp. Pólitíkin
var oft ofarlega á baugi því jafnað-
armennskan var þeim í blóð borin
og ekkert verið að skafa utan af
hlutunum þegar málin voru rædd.
Þegar Hannibal féll frá reyndust
þau mér og minni fjölskyldu eins og
þeim var einum lagið. Samveru-
stundirnar urðu margar og ljúft er
að minnast þeirra.
Kristín var ljósmóðir og starfaði
sem slík allt þar til hún varð að
hætta vegna aldurs. Hún hafði mik-
ið að gefa í starfi sínu og var gott að
treysta henni. Hún tók á móti
ömmubörnum mínum og fylgdist
með þeim því hún átti í þeim öllum.
Hún vildi fá að fylgjast með hvað
þau væru að gera og hvernig þeim
vegnaði.
Elja og dugnaður einkenndu
Kristínu, jafnt í starfi sem og dag-
legu lífi. Hún var hreinskiptin en
sanngjörn í samskiptum og allir
vissu nákvæmlega hvar þeir höfðu
hana. Þegar hún hætti að vinna um
sjötugt eftir langan starfstíma þá
höfðu hún og Bubbi ákveðnar hug-
myndir um það hvernig þau ætluðu
að verja tímanum sem framundan
var. En sá sem öllu ræður tók völd-
in.
Söknuður og eftirsjá fylla hug-
ann. Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga Kristínu að vini. Við
kveðjum hana og þökkum henni
fyrir allt sem hún var okkur.
Spámaðurinn sagði:
„Þú skalt ekki hryggjast þegar
þú skilur við vin þinn, því það sem
þér þykir vænst um í fari hans, get-
ur orðið þér ljósara í fjarveru hans,
eins og fjallgöngumaður sér fjallið
best af sléttunni.“
Elsku Bubbi, þú hefur misst mik-
ið. Hugur okkar er hjá þér á þess-
ari stundu og biðjum við algóðan
Guð að vera með þér og fjölskyldu
þinni.
Gróa og fjölskylda.
Geturðu sofið um sumamætur?
- Senn kemur brosandi dagur,-
Hitnar þér ekki um hjartarætur,
hve heimur vor er fagur?
Attu ekki þessar unaúamætur
erindi við þig forðum?
- Margt gerist fagurt, er moldin og döggin
mælast við töfraorðum.
Finnurðu hvað það er broslegt að bogna
og bamalegt að hræðast,
er ljósmóðurhendur himins og jarðar
hjálpa lífinu að fæðast?
Er ekki gaman að eiga þess kost
að orka þar nokkm í haginn,
og mega svo rólegur kveðja að kvöldi
með kærri þökk fyrr daginn?
(Sig. Einarsson frá Holti.)
Kæra vinkona, með þessum fal-
legu ljóðlínum langar okkur,
ljósmæður á Akranesi, að kveðja
þig með virðingu og þökk eftir 17
ára farsælt samstarf hér við sjúkra-
húsið, sem aldrei bar skugga á.
Nú þegar þú kveður okkur að
sinni, munt þú lifa áfram í huga
okkar, og við munum ylja okkur við
fjársjóð minninganna.
Elsku Kristmundur, börnin ykk-
ar þrjú og ástvinir allir. Við biðjum
ykkur guðs blessunar, friðar og far-
sældar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ljósmæður á Akranesi.
Miðvikudaginn 2. september sl.
andaðist gömul vinkona mín og
samherji, Kristín Ólafsdóttir
ljósmóðir. Hún hafði þá átt við erfið
veikindi að stríða um nokkra hríð.
Þau hjónin, Kristín og Krist-
mundur, hafa búið um allmörg ár á
Akranesi, en leiðir okkar lágu fyrst
saman vestur á Isafirði þar sem þau
bjuggu áður en þau fluttu á Skag-
ann. A Isafirði voru þau hjónin í
hópi einlægustu og tryggustu stuðn-
ingsmanna Alþýðuflokksins og jafn-
aðarstefnunnar. Ekki var Kristín
síður virk í því starfi en Kristmund-
ur. Kristín var um skeið varabæjar-
fulltrúi Alþýðuflokksins á Isafirði og
átti sæti í mörgum nefndum og ráð-
um á vegum bæjarins. Hún var
mjög virk í öllu starfi Kvenfélags
Alþýðuflokksins á meðan það var og
hét og í starfi Alþýðuflokksfélags
Isafjarðar eftir að kvenfélagið var
sameinað því félagi. Þau hjónin voru
mér betri en enginn þegar ég þurfti
á stuðningi þeirra að halda í stjóm-