Morgunblaðið - 11.09.1998, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SIGURÐUR HJÖRTUR
BENEDIKTSSON
+ Sigurður Hjört-
ur Benedikts-
son, prentari, fædd-
ist í Reykjavík 31.
ágúst 1943 og ólst
þar upp. Hann iést í
Reykjavík 2. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Anna Elín
Guðmundssdóttir, f.
27. ágúst 1916, d.
22. ágúst 1993, og
Benedikt Kristins-
son, f. 17. septem-
ber 1906, d. 18. maí
1985. Alsystkini
Sigurðar Hjartar eru: 1) Þor-
björg Lára, f. 12. desember
1941. Eiginmaður hennar er
Magnús Þorbergsson. 2) Reynir,
f. 5. janúar 1946. Eiginkona
hans er Jóhanna Gunnarsdóttir.
Hálfsystur Sigurðar, samfeðra,
eru: 3) Ragnheiður, f. 8. desem-
ber 1936. Eiginmaður hennar
var Jón Arnason, sem er látinn.
4) Stella, f. 16. apríl 1950. Eigin-
maður hennar er Helgi Bald-
ursson. Hálfbróðir Sigurðar,
sammæðra, er: 5) Jóhannes Við-
* ar Bjarnason, f. 9. ágúst 1955.
Eiginkona hans er Karen
Bjömsdóttir.
Sigurður Hjörtur Benedikts-
son var tvíkvæntur: Fyrri kona
hans var Kristín Kjartansdóttir,
f. 28. september 1944. Börn
þeirra eru: 1) Stein-
grímur Grétar, f.
10. mars 1963. Hann
á þrjú börn, Sindra
Þór, Steinar Pál og
Söru Osk. 2) Anna
María, f. 15. septem-
ber 1966. Hún á eitt
barn, Andreu Krist-
ínu. Síðari kona Sig-
urðar var Guðrún
Erla Asgrímsdóttir,
f. 13. febrúar 1944,
d. 18. mars 1997.
Börn þeirra eru: 3)
Þorbjörg Erla, f. 17.
september 1967.
Maki hennar er Sigurður B. Sig-
urðsson og eiga þau eitt barn,
Rúnar, f. 1. júlí 1993. 4) Elín, f.
25. janúar 1971. Hún á dóttur-
ina Kötlu Sif, f. 18. apríl 1994. 5)
Benedikt, f. 28. júlí 1972.
Unnusta hans er Jóhanna Kol-
brún Guðmundsdóttir. 6) Eirík-
ur, f. 26. ágúst 1975.
Sigurður Hjörtur Benedikts-
son hóf að starfa hjá Plastprent
hf. árið 1961 og lærði prentiðn
þar. Hjá Plastprenti starfaði
hann lengst af síðan, fram til
ársins 1985, en hóf þá að starfa
hjá Prentsmiðjunni Odda þar
sem hann vann til dauðadags.
títför Sigurðar Hjartar Bene-
diktssonar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku hjartans pabbi.
Við getum ekki lýst því með orð-
um hve sárt við söknum þín. Að þú
sért ekki lengur hjá okkur og takir
^ ekki þátt í lífi okkar, það eigum við
mjög erfitt með að sætta okkur við.
Þú varst stoð okkar og stytta, sér-
staklega í erfiðum veikindum
mömmu og eftir andlát hennar. Þú
stóðst þig eins og hetja í öllum erf-
iðleikum. Þú varst kletturinn okk-
ar. Við vitum hversu mjög þér þótti
vænt um okkur systkinin og barna-
börnin þín. Þú bæði sýndir það í
verki og sagðir okkur það. Þú gafst
okkur alla þá hlýju og ástúð sem
við þurftum. Þú varst einstaklega
blíður og góður, já svo sannarlega
varstu það. Þau voru ófá kvöldin
sem við spjölluðum saman um lífið
og tilveruna.
Skarð þitt verður aldrei fyllt og
söknuðurinn verður alla tíð til stað-
ar. En við minnumst allra þeirra
góðu og ljúfu stunda sem við áttum
saman og fyrir það erum við þér
þakklát. Við erum þakklát fyrir
þennan tíma sem við hefðum svo
sárlega viljað hafa lengri. Elsku
pabbi, minningamar um þig geym-
um við í hjörtum okkar og þær tek-
ur enginn frá okkur, þær munu
fylgja okkur í gegnum lífið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ.virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(Þýð. S.Egilsson.)
Við elskum þig af öllu okkar
hjarta.
Blessuð sé minning þín.
Þorbjörg Erla, Elín, Benedikt
og Eiríkur Sigurðarbörn.
Elsku afi. Við söknum þín mikið
það var gott að vera hjá þér af því
að þú varst svo skemmtilegur og
góður við okkur.
Rúnar og Katla.
Hann Hjörtur stóri bróðir minn
er dáinn. Þegar það varð mér end-
anlega ljóst, þá komu margar hugs-
anir upp í hugann og mig greip mik-
il angist, söknuður og tómleiki og
um leið fann ég hvað vænt mér þótti
um hann. Svo komu hinar hugsan-
irnar og hvað með blessuð börnin,
barnabörnin og þú sem áttir eftir
svo mikið í árum, aðeins 55 ára. Já,
skammt er milli lífs og dauða. Og
svo héldu hugsanir áfram, ég fór að
rifja upp lífshlaup þitt sem oft var
kaflaskipt. En það eru misþungar
byrðar sem lagðar eru á okkur á
h'fsins leið og því fékkst þú að finna
fyrir, kæri bróðir.
Hjörtur fór ungur að vinna fyrir
sér eins og tíðkaðist á þeim árum,
vann ýmis störf til sjós og lands.
Hjörtur giftist ungur Kristínu
Kjartansdóttur og eignuðust þau
tvö börn, Steingrím og Önnu Mar-
íu. Hjörtur og Kristín skildu. Á
þessum tíma var Hjörtur farinn að
læra prentiðn og vann hann við það
allt sitt líf. Hann var góður fagmað-
ur í sinni iðn og var fljótt valinn til
þeirra starfa sem mesta ábyrgð
höfðu. Lengst af vann hann í Plast-
prent og nú síðustu árin í Odda.
Síðari kona Hjartar hét Guðrún
Ásgrímsdóttir og eignuðust þau
fjögur börn, þau Þorbjörgu, Elínu,
Benedikt og Eirík.
Og þar lá hugur hans allur, að
reynast þeim vel og vera þeim góð-
ur faðir, og það gerði hann svo
sannarlega og uppskar þar eins og
hann sáði. Því sambandið á milli
hans og barnanna var náið og gott
og þess vegna er missirinn svo mik-
ill, elsku börnin mín. Þið sem
studduð svo mikið við hvert annað
fyrir rúmu ári þegar móðir ykkar lá
sína erfiðu banalegu. Þá sýnduð þið
okkur hinum hvernig samband á að
vera milli föður og barna, eins
hvaða mannkosti þið hafið að
geyma.
Nú, þegar þið eruð rétt að jafna
ykkur eftir móðurmissinn þá kem-
ur annað áfall eins og þruma úr
heiðskíru lofti, hann pabbi ykkar er
dáinn.
Þið og við hin sem söknum nú
pabba ykkar vissum innst inni að
þetta reiðarslag gat komið hvenær
sem var, því þótt hann kvartaði
ekki þá var hann miklu veikari en
hann vildi vera láta.
Nú, elsku stóri bróðir minn, vil
ég við þig segja að lokum, þakka
þér fyrir allt, því þú reyndist mér
svo oft góður og hlýr og ég mun
sárt sakna þín þar til við hittumst
aftur.
Eg veit að þar sem þú ert núna
hefur verið vel á móti þér tekið og
þar líður þér vel. Og þið, elskurnar
mínar, Obba, Elín, Dinni og Eirík-
ur, að ógleymdum gimsteinum afa
síns, Rúnari og Kötlu, þið eigið þó
eftir það dýrmætasta, ykkur sjálf,
góðar minningar um pabba ykkar
sem lagði svo mikið á sig til að
halda ykkur saman og því skuluð
þið í minningu hans halda því áfram
og vera góð við hvert annað.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg
ykkar. Far þú í friði, kæri bróðir
minn.
Jóhannes Viðar Bjarnason.
Sigurður Benediktsson mágur
okkar lést óvænt hinn 2. september
sl. Hann hafði vissulega ekki geng-
ið heill til skógar um sinn enda lífið
ekki farið neitt sérlega mjúkum
höndum um hann. Dauði hans var
þó vissulega ótímabær og sannar-
lega ekki sanngjarn. Með honum
dundi annað reiðarslagið yfir börn-
in hans á stuttum tíma en þau hafa
nú misst báða foreldra sína með
stuttu millibili.
Sigurður og Guðrún systir okkar
kynntust ung, stofnuðu heimili og
eignuðust börn. Þau áttu margar
hamingjustundir saman og áttu
fjögur góð börn. En þau mættu
einnig miklum erfiðleikum í lífinu
sem sannarlega bar þau ekki alltaf
á höndum sér. Sigurður var alla tíð
sínum nánustu sem klettur í hafinu
hvort sem var í blíðu eða stríðu og
var fjölskyldu sinni styrk stoð og
stytta. Við minnumst umhyggju
hans og elsku í garð Guðrúnar
systur okkar helsjúkrar og á dán-
arbeði. Við minnumst umhyggju
hans fyrir börnum sínum sem nú
eiga enn um sárt að binda.
Nú þegar líf hans er á enda
finnum við sárt til þess að geta
ekki þakkað honum það sem hann
var Guðrúnu systur okkar og
börnum sínum, frændsystkinum
okkar. Gagnvart þeim sýndi Sig-
urður í verki sanna ást og kær-
leika, þann kærleika sem Páll
postuli segir að breiði sig yfir allt,
trúi öllu, voni allt, umberi allt.
Fyrir það á hann virðingu og
þökk.
Sigurður og börnin hans syrgðu
Guðrúnu sárt þegar hún lést í
fyrravor, en missirinn jók sam-
heldni þeirra, gagnkvæma ást og
virðingu, sem jafnframt veitti þeim
styrk og huggun á sinn hátt. Öll
vonuðu þau að þau fengju að njóta
samvista hvert við annað og þess
styrks sem kærleikur og samheldni
veitir og óskandi að þeim verði
þess auðið áfram þótt góðs og
trausts föður njóti ekki lengur við.
Blessuð sé minning Sigurðar
Hjartar Benediktssonar.
Konráð og Stefán.
+ Karl Strand, yf-
irlæknir geð-
deildar Borgarspít-
alans um árabil,
fæddist á Kálfa-
strönd í Mývatns-
sveit árið 1911.
Hann lést í Reykja-
vík 13. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram í kvrr-
þey.
Þann mánuð sem nú
er tæplega liðinn síðan
afi Karl lést hefur sér-
staklega ein hugsun leitað á mig.
„Ég vildi óska...“ Það er nefnilega
svo margt sem ég hefði viljað segja
honum, ef ég hefði aðeins skilið að
___. timinn væri að renna út. En það er
nú svo að afi minn hafði oft verið
veikur síðustu árin en einhvern
veginn alltaf tekist að sigrast á erf-
iðleikunum, og með seiglu og þrá
risið á fætur, staðráðinn í að takast
á við lífið sem var honum svo kært.
Þó að það liti vissulega illa út í
þetta sinn þá hafði ég alltaf innst
inni óbijandi trú á því að þetta
myndi bjargast eins og alltaf. En
stundum ákveður lífið að nú sé
komið nóg. Og eftir sitja ættingjar
og vinir, hanni slegnir en um leið
^ innilega þakklátir íyrir að hafa
kynnst góðum dreng.
Það eru svo ótal minningar sem
leita á mig þegar ég sit hér í bóka-
herberginu, staðnum þar sem ég
gat gleymt mér tímunum saman við
fjársjóðaleit, því alltaf rakst ég á
eitthvað sem ég hafði ekki séð áður.
Ég sé hann fyrir mér sitjandi í
stólnum sínum í stofunni, fussandi
yfir íþróttunum og stjórnmálunum,
sötrandi djús úr stóru
glasi eða hrjótandi of-
an í dagblaðið eða bók-
ina sína. Því afi minn
var alltaf að lesa og
safnaði bókum af eld-
móði. Á yngri árum fór
hann á bókauppboð og
markaði og þegar
hann flutti frá London
fór meira fyrir papp-
írnum en húsgögnun-
um. Húsið sitt byggði
hann í rauninni utan
um bókasafnið því þá
gat hann skapað sér
helgidóm innan heimilisins. Og
ógleymanlegar ei'u bílferðirnar
heim aftur eftir heimsóknir. Held
ég að honum hafi þótt við helst til
miklir aftursætisbílstjórar, við
kunnum bara alls ekki að meta æv-
intýraferðimar milli akreina og á
öfugum vegarhelmingi. Síðustu ár-
in vorum við farnar að taka strætis-
vagn í ríkari mæli. Stundum átti afi
það til að gauka að okkur einum
grænum, sem varð svo síðar rauður
og á endanum fjólublár eftir því
sem gengið breyttist. Hann vissi
hvað það var að vera fátækur
námsmaður og vildi að við létum
stundum undan freistingum. Enda-
laust var hann líka að dæla í okkur
sælgæti og gosi og þótt honum hafi
gengið gott eitt til má líklega kenna
honum um a.m.k. einhver af
aukakílóunum.
Afi minn var umfram allt góður
maður, sem unni fjölskyldu sinni
ofar öllu. Ekkert var honum mikil-
vægara en að heyra frá og hitta
börn sín og barnabörn. En þau eru
því miður haldin óviðráðanlegri út-
þrá og þótt hann styddi þau í
ákvörðunum sínum þótti honum
fjarlægðin erfið. Á endanum var ég
orðin ein eftir á landinu og því var
það svo að þegar ég leit í heimsókn
var ekkert umræðuefni kærara en
einmitt þessir fjarlægu ættingjar.
Ef marka mátti orð hans vorum við
besta og fallegasta fólk sem hann
hafði kynnst og enginn var okkur
farsælli í starfi og námi. Og sama
þótt við vissum að þessar skoðanir
væru ekki alveg hlutlausar þá
styrkti það sjálfstraustið að vita að
einhver hefði svo mikla trú á okkur.
Nýjasta djásnið í safninu var Karl
Jóhann Freyr, sonur fóður míns í
Svíþjóð, og sú upplifun að hafa
haldið nafna sínum undir skú-n var
afa mínum ákaflega dýrmæt. Eftir
því sem drengurinn stækkaði fjölg-
aði sögum af afreksverkum hans og
þótt við hefðum heyrt sögurnar áð-
ur þá gerði það ekkert til. Ekki var
hann minna stoltur af öðrum með-
limum fjölskyldunnar, sonur hans
var virtur læknir í Svíþjóð, dóttirin
stórkostlegur stærðfræðingur, það
vantaði bara doktorsstöðu í mann-
fræði við Háskóla Islands fyrir Unu
systur mína, Kalli sonur Hildar
myndi hrista líf í stjórnmálin á
Englandi og ég myndi líklega enda
sem landsbókavörður. Við áttum
aldrei að sætta okkur við minna en
tindinn fýrst við vorum byrjuð að
klífa fjallið. Það var stundum erfitt
að standa undir þessum væntingum
en eigi að síður veittu þær manni
þrótt og ákveðni til að vinna að
settu marki.
En engin manneskja var honum
eins dýrmæt og amma mín sem
stóð við hlið hans sama hvað á
dundi, gaf honum styrk sinn og til-
einkaði honum líf sitt. I hjarta mínu
geymi ég mynd af ömmu minni við
hlið afa míns á sjúkrahúsinu, þar
sem þau haldast í hendur tilbúin til
að takast á við hvað sem er, jafnvel
dauðann. Þau stóðu við hjúskapar-
heit sitt til fullnustu því þau voru
hvort öðru allt þar til dauðinn skildi
þau að. Það er erfitt að sjá á bak
maka sínum til svo margra ára en
amma mín býr að styrk þeim sem
þau áttu saman. Og einhvem tím-
ann hittumst við öll aftur á góðum
stað.
Æsa Strand Viðarsdóttir.
Afi minn, Karl Strand læknir, lést
13. ágúst síðastliðinn, 87 ára að
aldri. Ég man að í bernsku þótti
mér afi Karl afskaplega spennandi
afi, því hann hafði verið í Lundún-
um í stríðinu, og kunni skemmtileg-
ar sögur af heimsóknum merki-
legra Islendinga í Grófina. Þegar
ég fæddist var hann orðinn yfir-
læknir á geðdeild Borgarspítalans,
og stundum fékk ég að fara með
ömmu að heimsækja hann í vinn-
una á leiðinni heim úr bæjarferð.
Afi var læknú af gömlu kynslóð-
inni, virðulegur og svolítið hátíðleg-
ur í fasi, en þó boðberi nýrra og
ferskra hugmynda um geðlækning-
ar á Islandi.
Við Æsa systir mín heimsóttum
afa og ömmu oft, sérstaklega eftir
að faðir okkar fluttist til Svíþjóðar
fyrir hálfum öðrum áratug. Afi og
amma tóku okkur alltaf opnum
öi-mum, og amma Margrét var snill-
ingur í að finna til eitthvað í búrinu
handa okkur með stuttum fyrirvara.
Eftir að við komumst á fullorðinsár
átti afí líka til að draga fram sérrí til
að skála í yfir stofusamræðunum,
sem snúist gátu um allt milli himins
og jarðar, frá fjölskyldumálum yfir í
vitleysu stjórnmálaheimsins. Þær
voru oft Ijúfar seturnar í stofunni
hjá afa og ömmu, hvort sem skrafað
vai- saman eða litið í bækur, og það
var alltaf nóg til af bókunum í Ár-
landinu.
Afi hafði mikinn metnað fyrir
hönd barnabarna sinna. Hann
fylgdist ákafur með námsframvindu
okkar, auk þess sem hann mætti á
alla tónleika og skemmtanir sem við
tókum þátt í, þótt hann ætti stund-
um erfitt um gang. Afi var afskap-
lega stoltur þegar okkur gekk vel,
en hvatti okkur þó ævinlega til frek-
ari framfara. Hann hafði sjálfur
þurft að berjast til mennta, og það
var honum því mikil gleði að allir af-
komendur hans sem aldur höfðu til
skyldu vera háskólagengnir. Ég og
Charlie frændi minn stundum bæði
háskólanám í Lundúnum, og afi var
ánægður með að við skyldum halda
fjölskyldutengslum við borgina,
þótt honum þætti oft hart að hafa
okkur svona langt í burtu. Hann
vissi af eigin raun hve erfitt gat ver-
ið að dvelja svo fjarri heimaslóðum,
og sendi mér því alltaf af og til
bunka af Morgunblaðinu svo ég
gæti fylgst með fréttum að heiman.
Reyndar vantaði stundum parta í
blöðin, því afi ætlaði aldeilis ekki að
borga undir íþróttasíðumar til út-
landa. En alltaf fékk ég þó fiski-
íréttirnar!
Ég hitti afa minn síðast hálfum
mánuði áður en hann lést. Hann var
þá orðinn rúmliggjandi, en andlega
hress og vildi skrafa við mig um
rannsóknir mínar og greinaskrif í
erlend timarit. Honum þótti vera
kominn tími til að ég kæmi heim, og
vildi helst geta búið til handa mér
embætti svo honum gæti orðið að
ósk sinni. Þrátt fyrir þetta var hann
allra manna ánægðastur þegar
hann frétti viku síðar að ég hafði
fengið stöðu við háskólann í Dur-
ham til næstu fimm ára og þyrfti
því ekki að hafa frekari áhyggjur af
fjármálum og atvinnuleysi.
Það hefur verið okkur systrunum
mikil blessun að hafa komist á þrí-
tugsaldur með afa okkar og ömmur
öll á lífi. Afi Karl er nú fallinn frá,
fyrstur þessa merka fólks, en eftir
lifa í hjarta okkar margar ljúfar
minningar um góðan mann og ynd-
islegan afa.
Una Strand Viðarsdóttir.
KARL
STRAND