Morgunblaðið - 07.02.1999, Blaðsíða 18

18 B SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1999
MORGUNB LAÐIÐ
®F©fimi
°9 ©fefftfié
FÁIR rapparar hafa
fengið eins mikla og góða
umfjöllun og Canibus, þó
minnst af því sem skrifað
hefur verið sé tengt
frammistöðu hans á
rappsviðinu. Fyrsta
breiðskífa kappans kom
út seint á síðasta ári og
hefur selst metsölu, en
viðtöl og greinar oftar en
ekki snúist um óskylda
hluti.
Fyrstu smáskífur Cani-
bus, sem hét Germ-
aine Williams í eina tíð,
vöktu á pilti mikla at-
hygli, enda þóttu þær
lofa góðu um að þar færi
framtíðarmaður í
rappinu. Áður en
hann kom frá sér
breiðskífu vakti
þó enn meiri at-
hygli stríð hans
við LL Cool J,
því sá síðamefndi fyrtist
við þegar Canibus gerði
góðlátlegt grin að honum
í laginu 4,3,2,1,
sem er reyndar eftir
Cool J. LL Cool J svaraði
fyrir sig með látum, en
Canibus er margreyndur
í rapparaslag og svaraði
fyrir sig með magnaðri
ádeilu á kappann, Second
Round K.O., þar sem
hann fær á baukinn fyrir
dópneyslu, hræsni og til-
gerð, aukinheldur sem
Canibus þykir lítið til
rapphæfileka hans koma.
Mikið fjölmiðlafár hef-
ur verið af þessu tilefni
vestan hafs og sýnist sitt
hverjum. Fyrir vikið hef-
ur breiðskífa Canibus
selst bráðvel, en menn
gleymt að rýna i tónlist-
ina. Peir sem það
hafa gert geta þó
ekki orða bundist
yfir orðfimi og
skrúðinu hjá
Canibus og mál
margra að þar
sem kominn sá sem leiða
muni rappvini til fyrir-
heitna landsins, eftir inn-
antómt bófabull undan-
farinna missera.
Fjor
• Metallica-menn.
MERKILEGT má telja hversu Metallica-flokkurinn hefur
haldið virðingu sinni þrátt fyrir miklar vinsældir og milljóna-
sölu, því þetta tvennt fer sjaldnast saman. Fyrir nokkrum
árum sendi sveitin frá sér hverja milljónaplötuna af annarri,
en fyrir jól kom út plata sem hefur líkastil komið nýjum að-
dáendum á óvart.
Ietallica var í fararbroddi bandarískra rokksveita sem
endurreistu rokkið þar í landi og byggði tónlistarstefn-
una að miklu leyti á bresku þungarokki. I gegnum tíðina hef-
ur sveitin og gjarnan leikir ýmisleg lög eftir löngu liðnar
rokksveitir á tónleikum og á plötum.
Fyrir stuttu kom svo út plata sem dreg-
ur mjög dám af uppáhaldstónlist þeirra fé-
laga, Garage Inc., tvöfaldur diskur þar
sem þeir Metallica-menn leika sér með
annarra lög.
Platan var tekin upp í september og
október sl., en að sögn Lars Ulrichs,
trymbils sveitarinnar, byrjuðu þeir fé-
lagar að leika sér að lögunum á tónleik-
ferð sl. sumar, veltu upp uppáhaldslög-
um og rifust góðlátlega um hverjir væru
bestir. Hann segir að það hafí verið
mikið fjör í hótelherbergjum víða um
Bandaríkin og þegar tónleikaferðinni
lauk hafi þeir ákveðið að skella sér í
hljóðver og festa gamanið á plast. Til
að halda stemmningunni var ein taka
yfirleitt látin nægja, og ekkert verið
að liggja yfir smáatriðum eða leiðrétta
það sem miður fór. James Hetfdield segir að fyr-
ir vikið sé meira fjör og meiri kraftur á plötunni en
mörgu því sem sveitin gefið út undanfarin ár; platan hafí
verið eins og slökunaræfing.
Á plötunni nýju eru nýjar upptökur eins og getið er en einnig
létu þeir flakka með Garage Days Re-Revisited, sem kom út
íyrir fímmtán árum og endurbætta aðra útgáfu þeirrar skífu
frá 1987, smáskífu og sérlagasafn frá 1988 til 91, og Motor-
headsafnið Motorheadache sem kom út fyrir fjórum árum.
Meðal annars eru á plötunni lög eftir Diamond Head,
Blaek Sabbath, Nick Cave and the Bad Seeds, Blue Oyster
Cult, Thin Lizzy, Killing Joke, Queen, Anti-Nowhere League
og Bob Seger meðal annarra sem undirstrikar að þeir félagar
hafa fjölbreyttan smekk.
réðu eftirlifandi Gangerar bassa-
leikarann Natasha Noramly og
gítarleikarann Craig B.
Mannabreytingarnar höfðu góð
áhrif á sveitina, tónlistin þéttist og
spuninn varð markvissari eins og
heyra má á stuttskífunni With
Tongues Twisting Words sem kom
út fyrir tæpu ári og á voru lög úr
upptökulotunni fyrir breiðskífuna
sem þeim Ganger-mönnum fannst
ekki passa á plötuna væntanlega.
Fyrsta breiðskífan, Hammock
Style fylgdi síðan í kjölfarið seint á
siðasta ári.
Hammock Style er gott dæmi
um það hvernig Skotarnir eru að
endurskapa rokkið; tvöfaldar
bassafléttur með ókleifan Hadrí-
ansvegg gítarhljóma. Inn á milli er
skotið torkennilegum talsmálsupp-
tökum eða einhver sönglar sam-
hengislaust, aukinheldur sem
hljómborðum bregður fyrir og
fleiri hljóðfærum. Á meðan nýju
skífunnar með Mogwai er beðið,
og hún hljómar reyndar afskap-
lega vel, má stytta sér stundir með
Ganger, því þótt sveitirnar séu
ólíkar í aðalatriðum eiga þær það
sameiginlegt að vera að ryðja nýj-
um stíl braut í bresku rokki.
Á BRETLANDSEYJUM má segja að tónlistin verði harðari og betri eftir því sem „
norðar dregur; sunnanlands eru menn mikið til fastir í sölupoppfroðu, en norður í landi
lifa hreinlífir pönkarar sem flekka ekki rokkið með söluhjali og tilgerð. Á sama tíma og
popphetjurnar á sunnanverðu Englandi hverfa smám saman inn í naflann á sér eru
skoskar rokksveitir að endurappgötva rokkið með hverri snilldarskífunni af annarri.
Mogwai var aðalsveit síðasta árs, en önnur skosk sveit, Ganger, sendi einnig frá sér
frábæra skífu, Hammock Style.
Ganger er gjarnan talin með
síðrokksveitum sem leika
framúrstefnulegt lagterturokk,
naumhyggjulegt og hrífandi. Um
margt minna þessar sveitir allar,
Mogwai, Tortoise,
Ui, The Sea and
Cake, Stereolab,
Soul Static, Slint
og Ganger, á
þýska framúr-
stefnu áttunda
eftir Árna áratugarins þegar
Malthíasson þýskir rokkarar
beittu raðtónatækni og naum-
hyggju við rokktónsmíðar með
góðum árangri.
Það var einmitt sameiginlegt dá-
læti á þýskararokkinu sem leiddi
þá Ganger-félaga saman 1995.
Sveitina stofnuðu þeir Stuart
Henderson og Graham Gavin, sem
báðir léku á bassa, James Young
trommuleikari og Lucy McKenzie
sem lék á gítar. Fyrsta skífan var
20 mínútna ómótaður spuni sem
þeir félagar kölluðu Nelson, en eft-
ir því sem þeir fóru að móta tónlist
sína reyndi á samstarfið og á end-
anum sagði McKenzie skilið við
sveitina til að leggja fyrir sig
myndlist. Gavin hætti 1997 og þá
Orðfimi Canibus / Germaine Wilhams.
SVEITIR sem helgað hafa sig
danstónlist era margar svo hljóð-
versháðar að þær geta ekki leikið
á tónleikum. Nokkrar skera sig þó
úr, þar á meðal öðhngsflokkurinn
Portishead, sem sendi fyrir
skemmstu frá sér tónleikaskífu til
að undirstrika það.
ortishead skipa Geoff Barrow,
Beth Gibbons, Adrian Utley og
Dave McDonalds, en þau Barrow
og Gibbons era yfirleitt í sviðsljós-
inu. Fyrsta skífa sveitarinnar,
Dummy, þótti og þykir mikið
meistaraverk, en löng bið varð eft-
ir næstu skífu; vinna hófst í lok árs
1993 en platan, sem ber einfaldlega
nafn sveitarinnar, kom ekki út fyrr
en seint á síðasta ári. Sú var
reyndar tekin upp að segja beint í
hljóðverinu og lítið legið yfir hlut-
unum.
í viðtölum í kjölfar þess að skíf-
an kom út var Geoff Barrow óspar
á yfirlýsingar um að ekki stæði til
að halda tónleika til að fylgja skíf-
unni eftir. Eitthvað varð til þess að
snúa honum, því Portishead hefur
verið iðin við spilamennsku á árinu
sem liðið er og minnir á sig með
tónleikaskífunni sem getið er ofar.
Á plötunni, sem heitir einfald-
lega Roseland NYC Live, er sveit-
in studd fjölskipaðri hljómsveit,
strengjasveit, blásuram og tilheyr-
andi. Tónleikadagskráin er fjöl-
breytt, alls ellefu lög af báðum
skífiim sveitarinnar, tæpur
klukkutími af tónlist, einskonar
safn helstu laga, sem flutt eru í
draumkenndum útsetningum.
Glöggt má heyra að Portishead er
ekki síðri tónleikasveit en hljóð-
verssveit og reyndar um margt
skemmtilegri.
Draumkennd Portishead á sviði í New York.