Morgunblaðið - 07.02.1999, Blaðsíða 6

Morgunblaðið - 07.02.1999, Blaðsíða 6
6 B SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1999 MORGUNBLAÐIÐ Morgunblaðið/Ámi Sæberg BJÖRGVIN Guðmundsson og Snæbjörn Stefánsson. Morgunblaðið/Árni Sæberg Skrallið Framhö BJÖRGVIN leitar að réttu Ijósi, Fáir bíleigendur komast hjá því að þurfa að kaupa varahluti. Á höfuðborgarsvæðinu eru starfandi fjölmargar bílapartasölur sem versla með notaða varahluti. Guðrún Guðlaugsdóttir átti erindi á eina slíka og spjallaði í leiðinni við þá Björgvin Guðmundsson og Snæbjörn Stefánsson, en þeir eiga og reka Litlu partasöluna. SUBARUINN orðinn heldur nöturlega útlítandi. ÖM DAGINN biluðu rúðu- þurrkumar á „þarfasta þjón- inum“ mínum. Daginn þann var slydduveður og framrúð- an var fyrr en varði þakin hlussustórum snjókomum. Þau höfðu ekki langa viðdvöl á rúð- unni, heldur urðu fljótlega að vatni sem rann í straumum niður hált glerið og skekktu alla sýn mína á veröldina í kringum mig. Við svo búið mátti ekki standa. Eg ók inn á næsta vegarútskot, drap á bflnum og hóf snarlega að skoða smáaug- lýsingadáik DV. Margar varahluta- verslanir buðu þar þjónustu sína, en ég ákvað að snúa mér til Litlu partasölunnar, sem var þama al- veg í næsta nágrenni. Löturhægt ók ég á partasöluna og hrósaði happi að ná þangað hefl á húfí og hafa ekki ekið utan í staura eða á aðra bfla. Heill bílafloti var á hlaði Litlu partasölunnar og ég lagði mínum bfl við hliðina á stómm rauðum bfl. Þegar ég kom út sá ég að sá rauði gekk ekki heill til skóg- ar, stóreflis gat var á annarri hlið hans og annað framljósið var illi- lega brotið. Aðrir bflar á stæðinu vom líka misjafnlega vel á sig komnir - sumir með mikla áverka en aðrir aðeins dapurlega dmslu- legir. Sitthvað í fari sumra þessara bfla minnti helst á lýsingu Megasar á gamla sorry Grána. Opið var inn í partasöluna og ég snaraðist inn - inn í heim sem fram að því hafði verið mér hulinn - heim grómtek- inna vélarhluta - heim þar sem karlmenn virtust eins og fískar í vatni en konur eins og þorskar á þurra landi. Tveir menn vora þama innan- dyra, önnum kafnir við að rífa hvít- an bfl niður í frameiningar, að því er mér sýndist. Eg sagði þeim frá vandræðum mínum með þurrkurn- ar og spurði hvort þeir ættu ekki aðrar í stað þeirra biluðu og hvort þeir gætu ekki hjálpað mér að tylla þeim á. Annar mannanna lagði frá sér skrúflykil, þurrkaði svarta olíu af höndum sér og bað mig að bíða meðan hann leitaði. „Við eram nefnilega ekki búnir að eiga þessa partasölu lengi og vitum þess vegna ekki alveg upp á víst hvað til er,“ sagði hann og hvarf inn á milli mislitra bflhurða sem stóðu þarna í þykkum stöflum. Hinn maðurinn hélt áfram að skrúfa sundur bílinn sem óneitanlega var að fá á sig heldur nöturlegan svip. Ég gekk innar í partasöluna og mætti dökk- hærðri konu sem var þama í fylgd með skeggjuðum manni. Þau virt- ust líka vera að bíða og ég sá að konan fann sig ekki þarna heima fremur en ég. „Þið erað kannski líka að bíða eftir þurrkum," sagði ég við þau þegar þögnin hafði ekki verið rofín drykklanga stund nema af mismunandi skrúfuíski’i úr iðr- um hins sundurflakandi bfls. „Ég er búinn að hringja eða fara á þrjá- tíu partasölur til þess að reyna að fá afturrúðu í Honda Civic,“ svar- aði maðurinn heldur þurrlega. Ég vildi vita hvað komið hefði fyrir þá gömlu. „Hún er brotin, það braust einhver inn í bílinn, það er yfirleitt brotist inn í bfla í gegnum aftur- rúður, þær fara venjulega í mauk,“ sagði maðurinn. „Það er slæmt af því maður hefur ekki afturrúðu- tryggingu,“ svaraði ég og reyndi að vera spakleg í tali. Manninum fannst þetta ekki svaravert. „Kannski verður þú svo heppinn að fá rúðu hér,“ sagði ég. „Varla - ég hef þó stundum verið heppinn, t.d. þegar ég var einu sinni að gera upp gamlan Chevrolet Van. Þá fékk ég allt í hann á partasölum fyrir lítið verð,“ svaraði maðurinn. Én hann var ekki heppinn í þetta sinn, aft- urrúðan var ekki til svo umrætt fólk yfirgaf svæðið. Takmörk fyrir hvað borgar sig að gera við Ég færði mig aftur að hvíta bílnum til þess að horfa á krufn- inguna sem verið var að fremja á honum. Mér sýndist hann vera furðu heillegur nema að framan- verðu. „Af hverju er verið að rífa þennan bfl, er hann ekki nýlegur?" spurði ég. „Þetta er Subaru Justy, hann er tíu ára og það er farinn í honum öxull og líklega úrtakið úr gírkassanum. Það borgar sig ekki að gera við hann, þess vegna er hann spændur svona niður. Það eru takmörk fyrir því hvað borgar sig að gera við gamla bíla,“ svar- aði maðurinn með skrúflykilinn. Félagi hans kom nú á vettvang aftur en var ekki með neinar rúðu- þurrkur. „Ég á ekki þurrkur í þinn bíl, en ég veit um mann sem á þær, það vill svo til að hann er væntanlegur og ég er búinn að hringja í hann og biðja hann að grípa þurrkurnar með svo ef þú mátt vera að því að bíða þá má bjarga þessu,“ sagði hann. „Ég get hvort sem er ekki keyrt bílinn svona - ég bíð bara,“ svaraði ég og þeir snera sér aftur að krufning- arstörfunum. „Er mikið hægt að nota úr svona bfl,“ spyr ég. „Svona um 40%,“ svarar annar maðurinn. Og hvað skyldi vera gert við hitt? „Það er farið með það í Hringrás í Sindra við Sundahöfn. Þar eru bíl- hræ pressuð saman og flutt út.“ Smám saman verða mennimir ræðnari og ég kemst að því að þeir hófu rekstur Litlu partasölunnar í nóvember sl. Aður höfðu þeir þekkst um árabil eða frá því þeir unnu saman á bílapartasölu einni. Aðspurðir játa þeir að þekkja inn- volsið í flestöllum bílategundum og viðurkenna með semingi að þeim þyki gaman að fá óþekkta bflteg- und til þess að rífa niður. „Þetta er nú samt sem áður allt byggt á því sama og er svipað,“ segir annar maðurinn. Hvað með sérhæfingu? „Við sérhæfum okkur í Nissan-bfl- um,“ er svarið. Og af hverju? „Það er mikið af þeim og dýrir varahlut- ir í þá frá umboðinu. Það gefur möguleika á að selja mikið. Fólk kaupir alls konar varahluti, allt frá öskubökkum upp í vélar. Hægt er að leggja inn pöntun á varahlutum, stundum era rifnir bílar af tegund sem erfitt er að fá varahluti í og þá era þeir látnir vita sem látið hafa skrifa sig niður.“ Og hvað með pláss til að geyma varahlutina sem ekki seljast strax? „Það þarf næst- um endalaust pláss fyrir svona starfsemi.“ Ýmislegt gerist í bílum Meðan þetta samtal fer fram hefur Subarainn smám saman orð- ið æ fátæklegri. Ég horfi á hann með samúð - þótt ég viti að hann sé bara vél þá er hann nú orðinn svo grátt leikinn að varla er hægt ann- að en kenna í bijósti um hann. Hver skyldi hafa trúað því fyrir tíu áram, þegar hann stóð fannhvítur og fyrirmannlegur tilbúinn í sinn fyrsta ökutúr, að hann yrði ekki langlífari en þetta? Ég geng í kringum bílinn, allar hurðir era farnar og grá sætin blasa við. Ég hugsa um allan þann tíma sem fólk

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.