Morgunblaðið - 17.02.1999, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 1999 39
SIGURÐUR
ÁSMUNDSSON
+ Sigurður Ás-
mundsson,
sendifulltrúi hjá ut-
anríkisráðuneytinu,
fæddist í Reykjavík
27. mars 1932.
Hann lést á heimili
sínu 5. febrúar síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Dómkirkjunni 15.
febrúar.
Siggi er pabbi
hennar Ellisifjar vin-
konu og þau voru ein-
staklega góðir vinir. Það var mjög
oft er hringt var til Ellisifjar til að
spjalla að Siggi var staddur hjá
henni; sat uppi og reykti pípuna
sína í rólegheitum eða las sögu fyr-
ir Sigga Erik sem sá ekki sólina
fyrir afa sínum.
Siggi var oft á tíðum hrjúfur á yf-
irborðinu og stundum var ómögu-
legt að segja til um hvort honum
var alvara eða ekki. Hann hafði
skemmtilega kímnigáfu og átti auð-
velt með að koma fólki til að hlæja.
Böm hændust að honum, hann virt-
ist virka eins og segull á þau. Það
er ógleymanlegt þegar hann kallaði
Önnu Mae til sín í heita pottinn í
Arbæjarlauginni og litla hérahjart-
að yfirgaf örugga nærveru mömmu
sinnar og trítlaði yfir í heita pottinn
til Sigga sem hún hafði bara hitt
tvisvar eða þrisvar.
Samband Sigga við dætur sínar
og fjölskyldur þeirra var alveg ein-
stakt. Samhugur fjölskyldunnar í
veikindum hans vakti hjá okkur
stelpunum innilega aðdáun og það
veitti okkur hugarró að vita hversu
gífurlegan stuðning Siggi, Kari og
systurnar fengu hvert hjá öðru.
Við vitum að hann átti dýrmætar
og ómetanlegar stundir með fjöl-
skyldunni sinni þessa síðustu mán-
uði áður en hann hvarf sjónum
okkar.
Elsku Kari, Edda, Birna, Ellisif,
Sunna og fjölskyldur ykkar. Algóð-
ur Guð styrki ykkur á erfiðum tím-
um. Minningin um einstakan mann,
fjölskylduföður og afa lifir áfram í
hjörtum okkar allra.
Brypja, Berglind,
Jóna, Ásta Birna og
Sigríður Ragna.
Það var sólbjartur sumardagur í
ágúst árið 1982. Ég gekk framhjá
æskuheimili mínu. Úti í garði kom
ég auga á Sigga. Hann var að
rækta garðinn sinn. Með hattinn
sinn og pípuna kom hann auga á
mig. Við tókum tal saman. Hann
vottaði mér samúð vegna fráfalls
afa míns sem þá var nýlátinn. Ég
þakkaði honum fyrir það. Hann
hrósaði mér jafnframt fyrir minn-
ingargrein sem ég hafði skrifað til
að minnast hans. Sagði að hún hefði
verið mátulega væmin.
Jafnframt spurði hann
mig hvort ég væri ekki
til í að minnast sín
þegar hann færi yfir
móðuna miklu. Ég hló
og sagði að mín yrði
ánægjan. Á þeirri
stundu gerði ég mér
ekki grein fyrir því hve
hratt líður stund og að
nú sitji ég við skriftir
til að minnast þessa
sómamanns sem gaf
mér svo mikið.
Haustið 1970 flutti
fjölskyldan mín á
Kleppsveginn. Ég var mjög ósátt
við þessa breytingu og vildi vera á
gamla staðnum. Fyrsta skóladag-
inn í Langholtsskóla kynntist ég
vinkonu minni, henni Birnu. Við
urðum strax miklir mátar, þó að við
værum mjög ólíkar að upplagi.
Birna bauð mér fljótlega inn á
heimilið sitt. Þar var ég kynnt fyrir
fjölskyldu hennar. Ég kunni strax
vel við þessa elskulegu fjölskyldu,
því þau tóku mér einstaklega vel.
Þau opnuðu heimilið sitt fyrir mér
og var ég nær daglegur gestur þar
næstu átta árin. Bima var mjög
lánsöm, því hún átti mjög góða
bernsku. Karí og Siggi voru ein-
staklega góðir foreldrar. Allt þeirra
líf snerist í kringum stelpurnar
þeirra. Þau voru vakin og sofin yfir
velferð þeirra. Heimili þeirra var á
þessum tíma ólíkt öðrum heimilum
sem ég hafði komið inn á. Norsk
áhrif svifu yfir heimilinu, á gólfum
var parket og mottur, norsk lands-
lagsmálverk á veggjum og ýmsir
gamlir, fallegir hlutir prýddu heim-
ilið.
Á heimilinu var oft líf og fjör.
Þarna bjuggu sterkir og litríkir ein-
staklingar. Stelpurnar, hver með
sín einkenni og allar fengu þær að
njóta sín eins og þær voru af Guði
gerðar. Þar var hlegið, og grátið og
allt þar á milli. Fólkið á heimilinu
sýndi tilfinningar sínar í ríkum
mæli.
Siggi hafði oft gaman af Birnu.
Hún gat verið ansi lífleg og fjörug
og ég held að hann hafí svo oft séð
sjálfan sig í henni.
Karí stjórnaði heimilinu af stakri
prýði. Hún var falleg og góð
mamma og bar mikla virðingu fyrir
heimilinu sínu. Hún sýndi mér alla
tíð mikla væntumþykju og mér
þótti og þykir innilega vænt um
hana.
Þó að samskipti mín við þetta
góða fólk hafi verið, því miður, allt
of lítil eftir að ég varð fullorðin, þá
rofnuðu tengslin aldrei. Ég sem
barn og unglingur mótaðist það
mikið af þessu fólki.
Karí og Siggi voru alltaf í mjög
góðum tengslum við fjölskyldu Karí
úti í Noregi og fóru þau öll á hverju
sumri til Kragero. Oft sátum við
Birna inn í stofu og skoðuðúm ljós-
VALGERÐUR
ÁRNADÓTTIR
+ Valgerður Árnadóttir fædd-
ist á Vopnafirði 8. desember
1918. Hún lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 4. febrúar síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Fossvogskirkju 12. febrúar.
Ég finn mótsþyrnu tímans
falla máttvana
gegnum mýkt vatnsins
(Steinn Steinarr.)
Það var gott að vera nálægt henni
Völu; hún var svo eðlileg - normal.
Andrúmsloftið hjá henni var tært;
andrúmsloft sem skapast þegar
saman fara hreinlæti og hreinlyndi.
Hún kenndi mér að skúra af mik-
illi vandvirkni og benti á að stund-
vísi væri æðst dyggða og það sem
meira var; hún kenndi mér að lesa
ljóð - Stein Steinarr og Stefán
Hörð. Þar með opnaðist glufa og
hugsunin skynjaði annað og meira
rými.
í frístundum okkar á Laugar-
vatni, þar sem helsti munaðurinn
var að japla á suðusúkkulaði með
kvöldkaffinu sungum við jazzlög:
„He must be big and strong the
man I love ..." og hlógum óskap-
lega.
Hve hljótt
flögra þau fíðrildin
fegurstu nóttu í sumri
(Stefán Höráur Grímsson.)
Innilegar samúðarkveðjur til
barna Valgerðar, Margrétar, Ragn-
heiðar, Brjáns og allra hinna.
Erla Bjarnadóttir.
myndir frá Noregi og hlustuðum á
norska tónlist.
Þó að ég væri bam á þessum
tíma skynjaði ég þá miklu ást sem
Siggi bar til fjölskyldu sinnar.
Hann gat verið mjög skemmtileg-
ur, sagði okkur oft brandara en ég
held að hann hafi verið mjög við-
kvæmur. Hann gat verið kaldhæð-
inn og stríðinn, stundum dálítið
þreytandi. En hann átti stórt og
heitt hjarta og mér þótti mjög vænt
um hann. Hann var mjög vel lesinn,
sagði skemmtilega frá og hafði
góða greind.
Ég sé hann fyrir mér, sitjandi við
arininn með pípuna sína. Alltaf svo-
lítið „töff týpa“ hann Siggi.
I hugann kemur fram mynd.
Siggi að rýja mottu. Hann sat þar
löngum stundum við og bai- sig fag-
mannlega að. Ég var fyrst svolítið
hissa á þessu framtaki hans. Ég
hafði aldrei áður séð karlmann við
þessa iðju. En auðvitað hélt hann
sínu striki og lauk við fallegu mott-
una sína.
I hugann kemur fram önnur
mynd. Siggi með flensu. Hann ligg-
ur inni í stofu í sloppnum sínum
með teppi yfir sér. Hann bar sig
mjög illa og virtist vera illa haldinn.
Karí var orðin eitthvað þreytt á því
að hafa hann heima allan daginn og
fannst hann fulllengi að hrista
þessa flensu af sér. Við Birna vor-
um að hafa einhverjar áhyggjur af
sjúklingnum og settumst hjá hon-
um. Allt í einu lítur Siggi til okkar,
blikkar okkur og brosir. Og í vinnu
fór hann fljótlega eftir það.
Siggi og Karí voru oft mjög
rausnarleg við mig. Þau buðu mér í
leikhús, á listdanssýningar, út að
borða og ég var næstum í fullu fæði
hjá þeim í mörg ár. Oftar en ekki
þegar Siggi kom heim úr vinnu sát-
um við Birna við matarborðið.
Hann átti það stundum til að stríða
mér svolítið og spyrja hvort ég ætl-
aði ekki að fara að borga matinn.
Hann ætlaði að senda pabba reikn-
ing.
Ég á þessum sæmdarhjónum
mikið að þakka. Þau reyndust mér
einstaklega vel. Allar minningar
tengdar þeim í bemsku minni eru
fallegar og góðar. Þau gáfu enda-
laust af sér til mín. Fyrir það vil ég
þakka þeim, hér og nú.
Elsku Birna min, Karí, Edda,
Ellisif, Sunna, fjölskyldur ykkar og
aðrir ástvinir. Guð styrki ykkur og
styðji í ykkar djúpu sorg.
Blessuð sé minning heiðurs-
mannsins Sigurðar Ásmundssonar.
Og að lokum Siggi minn. Takk
fyrir allt ristaða brauðið og kakóið.
Þú sendir pabba aldrei reikning-
inn.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvflast
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum;
þú smyr höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hrönn Kjærnested.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öil tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
GUÐBJÖRG
JÓHANNSDÓTTIR
+ Guðbjörg Jó-
hannsdóttir
fæddist í Skógum á
Fellsströnd 3. sept-
ember 1914. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 8. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Jónas-
son bóndi þar og
Margrét Júlíana
Sigmundsdóttir.
Útför Guðbjargar
fer fram frá Ás-
kirkju og hefst at-
höfnin klukkan
13.30.
Hún Guðbjörg móðursystir mín
ólst upp í stórum systkinahópi í
Skógum á Fellsströnd. Afi minn og
amma hófu þar búskap skömmu fyr-
ir síðustu aldamót og keyptu þá
jörðina, en þá var mjög fátítt að
bændur ættu sjálfir bújarðir sínar.
Bömin urðu alls 11 en eitt dó í fnim-
bemsku en hin komust til fullorðins-
ára. Auk þess ólu þau upp eina
frænku sína. Á heimilinu var einnig
Jónas langafi minn og langömmur
mínar Salbjörg og Kristbjörg.
Heimilið var því mannmargt og hef-
ur örugglega þurft að halda vel á og
víst er að vinnudagur afa og ömmu
hefur oft verið langur. Ég minnist
þess hve amma mín var barngóð og
gott að koma til hennar. Ég veit að
hún miðlaði öðmm sem fátækari
vom, þótt ekki færi hátt. í þessu
umhverfi ólst Guðbjörg upp og má
segja að þar hafi sannast máltækið,
að lengi búi að fyrstu gerð.
Guðbjörg fór ung í KennaraskóL
ann og lauk prófi þaðan árið 1937. í
framhaldi af því hóf hún barna-
kennslu og kenndi samfellt í 42 ár.
Fyrst í Suðursveit, en síðan á Hest-
eyri, í Reykhólasveit og Njarðvík.
Þá á Drangsnesi í 12 ár og í Hafnar-
firði í 2 ár en síðustu 22 árin á
starfsferlinum kenndi hún í Breiða-
gerðisskóla í Reykjavík. Guðbjörg
var afar bamgóð. Hún var sam-
viskusöm og lét sér annt um nem-
endur sína.
Heimahagarnir voru henni mjög
kærir. í Skógum var hún jafnan á
sumrin og vann þar fyrst á heimili
foreldra sinna og síðar hjá bræðrum
sínum þegar þeir tóku við búinu.
Vinnudagur Guðbjargar er búinn að
vera langur og farsæll.
Að leiðarlokum þakka ég henni
alla velvild og hlýhug. Megi bless-
um fylgja góðri frænku á nýrri veg-
ferð.
við vissum hvað allar
jurtir og blóm hétu og
einnig að þekkja fugl-
ana og hljóðin, sem
þeir gáfu frá sér.
Þannig mætti lengi
telja. Guðbjörg lauk
kennaraprófi ung að
ámm og var kennsla
hennar aðalstarf upp
frá því. Hún var í
fyrstu farkennari og
var fróðlegt að heyra
hana segja frá þeirri
skólagöngu sem þá var
í boði fyrir bömin í
landinu. Lengst var
hún starfandi við Breiðagerðisskól-
ann í Reykjavík, sem var skólinn í
hverfinu sem við bjuggum í svo
samskiptin urðu stöðug einnig yfir
vetrarmánuðina. Guðbjörg hafði
mjög gaman af kennslu og var um-
hugað um nemendur sína. Hún
fylgdist með mörgum þeirra eftir að
skólagöngu þeirra lauk og var mjög
ánægð þegar fyrrverandi nemendur
hennar höfðu samband við hana.
Eitt af aðalsmerkjum Guðbjargar
var trygglyndi við þá sem hún hafði
bundist vináttuböndum og þess nut-
um við systkinin svo sannarlega.
Hún lét sig alla tíð varða afkomu
okkar og fjölskyldna okkar og
fylgdist með hverjum nýjum áfanga
hjá okkur. Þess vegna hafa vináttu-
böndin aldrei rofnað þó samveru-
stundum fækkaði með árunum. Á
síðastliðnum árum hefur hún átt við
vaxandi heilsuleysi að stríða. Eitt af
því sem hún kveið í lífinu var að
verða ósjálfbjarga og geta ekki séð
um sig sjálf. Því er hvíldin henni
kærkomin. Með Guðbjörgu er geng-
in góð og trygglynd kona. Hún er
nú kvödd með virðingu og þökk.
Eftirlifandi systkinum hennar og
öðrum aðstandendum vottum við
samúð okkar.
Valgerður Gísladóttir,
Rúnar Gíslason og
Ragnheiður Gísladóttir.
Grétar Sæmundsson.
í dag kveðjum við góða vinkonu
okkar Guðbjörgu Jóhannsdóttur
kennara. Kynni okkar hófust þegar
við systkinin fórum eitt af öðru til
sumardvalar að Skógum, en þar
bjuggu móðir hennar og bræður.
Guðbjörg dvaldi þar á sumrin þegar
hlé var á skólastarfi. Það var mjög
gaman og fróðlegt fyrir okkur borg-
arböxmin að fá að kynnast sveitalíf-
inu og þar var Guðbjörg óþreytandi
að kenna okkur og útskýra alla
hluti. Henni fannst nauðsynlegt að
UTFARARSTOFA
OSWALDS
- simi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AÐALSTRÆTI 4B • 101 REYKJAVÍK
I.ÍKKI STUVINNUSTOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR
+
Ástkær kona mín, móðir og amma okkar,
EDDA ÞÓRZ,
Skólabraut 5,
Seltjarnarnesi,
sem andaðist á Landspítalanum 11. febrúar,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni á morgun,
fimmtudaginn 18. febrúar, kl. 15.00.
Magnús Ó. Valdimarsson,
Katrín Edda Magnúsdóttir,
Björn Pétursson,
Ágústa Edda Björnsdóttir,
Eva Björnsdóttir,
Hugrún Björnsdóttir.