Morgunblaðið - 19.02.2000, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 19. FEBRÚAR 2000 51
mundarstöðum sem innihélt fallegt
bútasaumsteppi handa Kristrúnu
litlu. Pannig sýndi hún hve annt hún
lét sér alla tíð um okkur systkinin og
okkar fjölskyldur. Fyrir það skal
þakkað hér.
Elsku Jón, Olga, Hófa, Dæda, Ingi
Steinn, Valdimar, Guðmundur og
fjölskyldur, við vottum ykkur samúð
okkar með eftirfarandi jjóðlínum:
Vertu ekki grátin við gröfina mína
góða, ég sef ekki þar.
Eg er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Eg er haustsins regn sem fellur á fold
ogfræiðíhlýrrimold.
I morgunsins kynð, er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt
Eg er árblik dags um óttubil
og alstimdur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér,
gáðu - ég dó ei - ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Steinunn Valdfs Óskarsdóttir,
Pétur Þorsteinn Óskarsson.
Enn eitt umferðarslysið, nú norð-
ur í Eyjafírði, sem kostaði tvö
mannslíf, og einn farþegi stórslasað-
ur. Hvað er að ske hjá okkur og hve-
nær linnir þessum ósköpunum? Það
hefur varla liðið sú vika frá aldamót-
um að ekki hafi orðið banaslys í um-
ferðinni og meiri eða minni slys á
fólki, sem sumt bíður þess aldrei
bætur. Ökumenn! Reynið að sýna
aðgæslu og tillitssemi í umferðinni.
Sá er lendir í slíkri ógæfu að valda í
ógáti dauða eða slysum er verr sett-
ur, þetta hlýtur að fylgja þeim gegn-
um lífið. Guð forði öllum frá slíkri
ógæfu og að slysum megi fækka.
Þarna dó kær vinkona og skóla-
systir, Rannveig Þórsdóttir, og er
hennar sárt saknað. Hún var ein í
hópi 40 stúlkna á Kvennaskólanum
áBlönduósi 1948-49. Það var góður
tími og gagnlegur og held ég að allar
hafi orðið góðar húsmæður. Ríkti
þar oft gleði og góður félagsandi,
enda allt ungar og hressar stelpur.
Rannveig var sérstök stúlka, hún
vakti gleði og kátínu hvar sem hún
kom. Held ég að þetta létta skap og
ljúfa viðmót hafi fylgt henni á leiðar-
enda. Við hjónin komum eitt sinn í
heimsókn að Litlu-Hámundarstöð-
um á fögrum sumardegi og þvílíkar
móttökur sem við fengum hjá þeim
hjónum, kaffihlaðborð, allt það besta
fram borið. Og þessi fölskvalausa
gleði sem einkenndi hana Rannveigu
alla tíð.
Nú er hlátur hennar þagnaður, að-
eins sái- söknuður eftir, en hún lifir í
minningunni. Hún er þriðja sem
hverfur úr hópnum. Hinar tvær
börðust við illvígan sjúkdóm. Bless-
uð sé minning þeiri-a. Við héldum
hópinn vel og hittumst alltaf á tugaf-
mælum. Urðu þá miklir fagnaðar-
fundir og treystust vináttuböndin æ
meir.
Síðasta ferðin var svo farin í vor
5.-6. júní. Þá var farið til Blönduóss í
tilefni af 50 ára útskriftarafmæli
okkar og hittumst við þar skólasyst-
ur af Norðurlandi. Þar var Rann-
veig, sem alltaf hefur mætt með
gleðina og góða skapið. Þarna áttum
við skemmtilega helgi í góðu veðri.
Gist var í litlu notalegu húsunum á
tjaldstæðinu. Stóra húsið fengum við
einnig til afnota þar sem við gátum
allar verið saman og borðað góðan
mat sem var pantaður frá veislu-
þjónustu á staðnum. Þarna nutum
við kvöldsins, margt spjallað og mik-
ið hlegið að mörgum skemmtilegum
atvikum og uppákomum í skólanum.
Rannveig var einkar minnug á
margt skoplegt sem gerðist og sagði
svo skemmtilega frá ýmsum atvikum
sem vakti kátínu. Gleðin og hlátur
hennar smitaði út frá sér. Hún var
svo gefandi og góð, hafði svo mikla
útgeislun sem virkaði svo jákvætt að
öllum leið vel í návist hennar. Nú er
hún horfin okkur en minningin mun
lifa í hjarta okkar. Sárastur harmur
er kveðinn að hennar nánustu, eigin-
manni, börnum og barnabörnum,
sem hún lét sér svo annt um og hafa
þau misst mikið. Bið ég góðan guð að
styrkja ykkur öll í sorginni.
Samúðarkveðjur.
F.h. skólasystra,
Elín Eiríksdéttir.
ÞÓRUNN
SIGURJÓNSDÓTTIR
+ Þórunn Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist á Geithömrum í
Svínadal 1. septem-
ber 1915. Hún lést á
Sjúkrahúsi Blöndu-
óss 10. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Margrét
Ingimundardóttir og
Siguijón Gíslason.
Þórunn ólst upp hjá
fósturforeldrum sín-
um, Guðrúnu Þor-
steinsdóttur og Jóni
Jónssyni á Litla-Búr-
felli í Svínadal. Þór-
unn átti sex hálfsystkini og fjögur
fóstursystkini.
Fyrri maður Þórunnar hét Sig-
fús Valdimarsson, f. 5.12. 1911, d.
22.1. 1997. Sonur þeirra er Her-
mann Valdimar, maki Ósk Ósk-
arsdóttir. Seinni
maður Þórunnar var
Friðrik Gunnar
Indriðason, f. 20.7.
1916, d. 20.11. 1993.
Þeirra börn eru
Brynhildur, maki
Sigtryggur Eilerts-
son, Guðrún, maki
Sigmundur Magnús-
son, Indiana, maki
Fritz Berndsen, Sig-
ríður, maki Steindór
Jónsson, Sigurlaug,
og Björn, maki Guð-
rún Tryggvadóttir.
Afkomendur Þór-
unnar eru 61 talsins. Þórunn og
Friðrik bjuggu allan sinn búskap
á Blönduósi.
Utför Þórunnar fer fram frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Elsku Tóta amma. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum minning-
arbrotum. Sem barn og unglingur
kom ég oft til þín og afa á sumrin.
Ég var ekki komin á Blönduós fyrr
en ég var komin í Hreppshúsið. Við
vorum alltaf velkomin til ykkar í
þessa litlu íbúð og það var svo gam-
an að sitja við borðstofuborðið öll
saman. Hafragrauturinn á morgn-
ana, skyrið í hádeginu, kleinurnar í
kaffitímanum að ógleymdu sunnu-
dagslærinu. Alltaf var glatt á hjalla
og ég hugsa oft um hvernig þú þold-
ir öll þessi læti og hlátrasköllin í
okkur þegar við vorum í heimsókn.
Einu sinni vorum við ansi mörg í
heimsókn og við krakkarnir lokuð-
um okkur inni í litla svefnherberg-
inu ykkar. Rúmið stóð á miðju gólfi
og það var búið að stafla upp sæng-
um fyrir næturgestina. Við fórum í
röð, notuðum kommóðu fyrir stökk-
pall og létum okkur fljúga á allar
sængurnar í rúminu. Foreldrar
okkar voru ekki hrifnir af þessu
uppátæki og bönnuðu okkur þetta.
Þá komst þú í dyrnar. Það sló þögn
á hópinn en þú sagðir aðeins: „Pass-
ið að meiða ekki hvert annað og
brjótið ekki ljósið í loftinu.“ Ljósið
brotnaði ekki því það lýsir upp stof-
una á heimili mínu í dag.
Þegar ég var unglingur var svo
gaman að vera hjá ykkur. Þá mátti
ég vera lengur úti á kvöldin, lengur
heldur en mamma leyfði. Svo þegar
ég kom heim var kveikt í stofunni
og þið afi sátuð og spiluðuð. Þá fékk
maður sér mjólk og kleinur og
spjallaði um lífið og tilveruna. Ég
gat talað við þig um allt, það var svo
auðvelt. Þú hlustaðir á mig af at-
hygli og mér fannst ég fullorðin.
Það kom svo sérstakur ljómi yfir
andlit þitt þegar ég var að tala um
stráka, fyrstu ástina og öll leyndar-
málin mín.
Nú fylgi ég þér á staðinn sem þú
fórst með mig á fyrir mörgum árum
þegar ég vildi jarða fuglinn sem ég
fann. Þú bjóst um hann í fallegum
kassa og röltir með mér upp brekk-
una. Þú sagðir að það mætti bara
jarða fuglinn fyrir utan girðinguna.
Það var svo margt í fari þínu sem
ég dáðist að og þegar ég rifja upp
■þessa ferð okkar í garðinn þá hugsa
ég: Svona gera bara ömmur. Ég
kveð þig, elsku amma, á sama stað
og við kvöddum fuglinn forðum en í
þetta sinn fyrir innan girðinguna.
Margrét Ágústa.
Elsku amma mín. Það er svo sárt
að kveðja þig, ég veit að nú líður þér
vel og þó að þetta sé erfitt íyrir okk-
ur þá er þetta miklu betra fyrir þig.
Þegar ég hugsa til baka koma
ótal minningar upp í huga mér eins
og hve gott það var að koma til ykk-
ar afa í Hnitbjörg. Þar kenndir þú
mér að prjóna eins og svo margt
annað sem ég lærði af þér. Ég vil
þakka þér fyrir allar þær yndislegu
stundir sem við áttum saman.
Amma, þú varst svo góð. Ég geymi
minningarnar um ykkur afa í hjarta
mínu.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
það lýsandi stjömur skína.
Og birtan himneska björt og heið,
hún boðar náðun sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Höf.ók.)
Elsku amma. Guð varðveiti ykk-
ur afa sem hafið nú hist aftur eftir
sjö ár.
Ég veit að ykkur líður vel þar
sem þið eruð núna saman.
Þín
Þórdís Erla.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
frá okkur eftir erfið veikindi undan-
famar vikur. En ég veit að núna líð-
ur þér vel og ég veit að þú ert í góð-
um höndum og núna hefurðu fengið
að hitta afa eftir sex ára fjarveru,
og ég efast ekki um að það hafi ver-
ið fagnaðarfundir. En ég á yndis-
legar minningar um þig sem ég
mun geyma í mínu hjarta. Þar sem
ég hef alltaf búið á Blönduósi hef ég
alltaf haft mikil samskipti við þig og
komið mikið til þín þótt það hafi
minnkað síðustu mánuði enda þú
flutt á sjúkrahúsið á Blönduósi og
ég komin til Reykjavíkur.
Núna um síðustu jól sástu þér
ekki fært að koma til okkar og ég
man hvað ég saknaði þín sárt, og ég
man líka hvað það var alltaf gaman
að koma til ykkar afa á miðvikudög-
um eftir skóla. Þá elduðuð þið alltaf
uppáhalds matinn minn, saltkjöt og
baunir, og svo spiluðum við alltaf*.
eftir matinn.
Á ykkar heimili var ég alltaf vel-
komin og mér alltaf tekið opnum
örmum og hjá ykkur fannst mér svo
gott að vera og svo hjá þér eftir að
afi dó. Þegar ég kom til þín þegar
þú bjóst í Hnitbjörgum fékk ég
aldrei að fara fyrr en ég var búin að
fá mér eitthvað að borða. Þú varst
aldrei sátt fyrr en maður var búinn
að fá sér eitthvað.
En þinn tími er kominn þó svo að
það sé erfitt að sætta sig við það.
Mínar minningar um þig munu ylja
mér þar til við hittumst næst.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum,
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Mundu það að betri ömmu en þig
getur enginn hugsað sér og mér
þykir vænt um þig.
Þín
Inda Hrönn.
Elsku amma mín. Ég mun ávallt
minnast þín sem dugmiklu húsmóð-
urinnar sem meðal annars bakaðir
heima heilu fjöllin af gómsætu
brauði, steiktir kynstrin öll af klein-
um og sauðst stóra potta af slátri.
Þú varst hjartahlý kona sem hélst
vel utan um þitt fólk og vildir öllum
vel. Og alltaf var pláss fyrir gesti og
gangandi við þitt borð, og margir
muna eftir Tótu-kleinunum.
Ógleymanlegar eru mér allar
samverustundirnar með þér og afa.
þar sem yið sátum og spiluðum
manna, oft að mig minnir frá
morgni til kvölds. Eg veit að þín
bíða fagnaðarfundir með Frigga
afa.
Hvíl í friði, elsku amma.
Arnar Þór.
JONINGIBERG
SVERRISSON
+ Jón Ingiberg
Sverrisson var
fæddur 8. ágúst
1934. Hann iést á
hcimili sínu á Aðal-
götu 12 í Stykkis-
hóimi 5. febrúar síð-
astiiðinn. Foreldrar
hans eru Sverrir
Guðmundsson, f. 11.
september 1910, d.
10.4. 1985,og Ólöf G.
Guðbjörnsdóttir, f.
18. janúar 1915.
Börn þeirra eru Guð-
mundur Viggó, Ólaf-
ur Jóhann, Hulda
Soffía, Þórdís Ingibjörg, Gunnar
Guðbjörn og Bjarnfríður.
Sonur Jóns er Gísli Kristján, f.
5.5.1964.
_ Jón var starfsmaður við
Áhaldahús Stykkishólmsbæjar
hin síðari ár. Utför Jóns fer fram
frá Stykkishólmskirkju í dag og
hefst athöfnin kiukkan 14.
í dag kveðjum við Hólmarar
ágætan samferðamann, Jón Sverr-
isson frá Straumi, sem vai’ð bráð-
kvaddur þann 5. febrúar síðastlið-
inn. Ég hitti Jón á förnum vegi
daginn áður, hressan og kátan, og
átti síst von á að það væri í hinsta
sinn.
Foreldrar Jóns hófu búskap á
bænum Straumi á Skógarströnd
um miðja öldina og var hann ávallt
kenndur við þann bæ. Sveitastörf
voru Jóni að skapi og urðu lengi
vel hans starfsvettvangur. Sam-
band hans við sveitina rofnaði
aldrei þó hann flytti í kaupstað.
Kynni okkar Jóns hófust þegar
hann flutti í Stykkis-
hólm fyrir tæpum
tuttugu árum. Hann
hafði mikla ánægju af
hestum og raunar
snerist líf hans að
mestu um þá hin síð-
ari ár. Það fór því
ekki hjá því að hann
leitaði til mín sem
dýralæknis með ýmis
vandamál, stór og
smá. Jón var góður og
þakklátur viðskipta-
vinur sem ánægjulegt
var að vinna fyrir.
Sjálfur var hann
bóngóður með afbrigðum, en gerði
ekki kröfur á aðra.
Jón á Straumi var einn af þeim
mönnum sem setja svip á bæinn
sinn; sannkallaður karakter. Ýms-
ar óborganlegar frásagnir hans úr
sveitinni „hér áður fyrr“ eða lang-
tímaveðurspárnar á vorin verða
lengi í minnum hafðar.
Hin síðar ár vann Jón almenn
verkamannastörf við áhaldahús
Stykkishólmsbæjar af trúmennsku
og áhuga. Sem forseti bæjarstjórn-
ar þakka ég honum fyrir vel unnin
störf á þeim vettvangi.
Ég kveð Jón með söknuði. Aldr-
aðri móður hans, syni og öðrum
aðstandendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Rúnar Gísiason.
Það var hringt í mig seinni part-
inn á laugardag og sagt: „Veistu
það að Jón Sverrisson er dáinn?"
Nei, getur það verið? Hann var að
gefa hestunum í morgun. „Já, hann
varð bráðkvaddur rétt eftir að
hann kom heim.“ Þannig var Jón,
alltaf vinnandi þar til yfir lauk.
Jón fluttist til Stykkishólms
1976 en hafði verið hér tvo vetur
áður og var þá með hesta hjá Edil-
on, frænda sínum, en hestlaus gat
Jón ekki verið. Eftir að hann flutt-
ist hingað alkominn með hesta sína
byggði hann sér sitt eigið hesthús
og dvaldi þar megnið af sínum frí-
tímum.
Jón var vinur vina sinna, en ef
honum þótti á sig hallað lét hann
hart mæta hörðu og lét ekki hlut
sinn fyrir neinum. Hann starfaði í
Hesteigendafélagi Stykkishólms og
var þar eins og við allt sem hann
tók að sér, harðduglegur og ósér-
hlífinn. Hann var hjálpsamur svo
að af bar og skipti þá ekki alltaf
máli hvernig á stóð hjá honum
sjálfum.
Hesteigendur í Stykkishólmi
minnast þín, ekki síst vegna frá-
bærra tilsvara og eftirminnilegra
frásagna. Það voru ógleymanlegar
stundirnar á kaffistofunni þegar þú
sagðir frá eins og þér var einum
lagið. „Og hvað nú og var.“ Þær
hefðu gjarnan mátt vera fleiri. Og
ekki voru ferðalögin síðri bæði inn-
an héraðs og á Landsmótin.
Þín verður sárt saknað. Sárastur
er þó söknuður þeirra sem næst
þér standa og biðjum við Guð að
blessa þau og styrkja um ókomin
ár. Það er ósk okkar og trú að þú
fáir góða gæðinga og getir sprett
úr spori með þrjá til reiðar um víð-
lendar gresjur guðdómsins.
F.h. Hesteigendafélags Stykkis-
hólms.
Lárus Hannesson,
Hannes Gunnarsson.
Atburðarásin er hröð. Ég er rétt
kominn úr jarðarför frænku minn-
ar þegar ég frétti um lát vinar
míns og vinnufélaga til margra
ára, Jóns I. Sverrissonar, sem lést
skyndilega laugardaginn 5. febr-
úar.
Mig setti hljóðan við þessa
fregn.
Hugurinn leitar til áranna sem
við unnum saman. Jón kom venju-
lega hingað í Stykkishólm og vann
á vetrarvertíðum hjá Þórsnesi hf.
þar sem ég var verkstjóri og síðan
fluttist hann hingað úr Dölunum
og vann þá að staðaldri hjá okkur.
Jón var dugnaðarmaður og sér-
lega bóngóður, vildi allt fyrir alla
gera og ekki voru kröfurnar á móti
miklar. Hann var sívinnandi frá
morgni til kvölds og ekki voru
helgarnar hvíldartími hjá honum.
Hann hafði mikið yndi af hestum
og um þá snerust hans tómstundir
sem voru ekki margar vegna
greiðasemi við aðra.
Jón var skemmtilegur vinnufé-
lagi, tók glensi vel og var sjálfur
orðheppinn. Ég minnist margra
skemmtilegara stunda með honum
og öðrum vinnufélögum sem horfn-
ir eru yfir móðuna miklu. Nokkur
ár eru síðan við unnum saman síð-
ast en við hittumst og spjölluðum
saman og alltaf fór maður léttari í
skapi frá þeim fundum því Jón
hafði alltaf eitthvað skemmtilegt
fram að færa og það var ekki logn-
molla í kringum hann og í því sem
hann tók sér fyrir hendur var hann
enginn meðalmaður og því miður
held ég að hann hafi ætlað sér um
of. Árin voru að færast yfir og
hvfldar var þörf.
Við hjónin kveðjum góðan dreng
með söknuði og finnst sjónarsviptir
að honum, um leið vottum við aldr-^-
aðri móður og öðrum ættingjuni
hans okkar dýpstu samúð í sorg
þeirra.
Farinn er til fjarlægra heima,
fmn ég söknuð mikinn nú.
Ég minningu þína mun ætíð geyma,
í mínu hjarta lifir þú.
Steinar og Guðný Jensdóttir.