Morgunblaðið - 31.03.2000, Blaðsíða 4

4 C FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
BIOBLAÐIÐ
Hún sagóist heita Marlene Rocha: Hver var hún i
raun og veru og hvers vegna var hún hingað komin?
Og var þessi maður prestur í raun og veru?
Megan, Deirdre og Kim Fitzpatrick frá Wyoming
ásamt Denise Reeves frá San Fransisco: Eyddu nótt
undir berum himni til að deila degi með stjörnunum.
The Shrine: Vettvangur 72. óskarsverðlaunaafhendingarinnar.
jpfr' j
HmR 1 W’ •- iM \ 1 1';' |
vHBH

„American Beauty er hræöileg mynd.
Ég meina, skilaboöin í myndinni eru
hræðileg," segir Marlene Rocha við Sig-
urbjörn Aöaisteinsson sem skrifar frá
Hollywood um viðburðaríka helgi þar,
bæði með og án Óskars frænda.
„MYNDIN dregur upp
svo dökka mynd af
bandarísku þjóðfélagi,“
heldur hún áfram, full
ákafa. „Ég meina, ég
þekki enga svona fjöl-
skyldu. Þekkir þú ein-
hverja svona fjölskyldu?
Ekki eru nágrannar mín-
ir svona.“ Hún hugsar sig
um. „Ja, ef þeir eru það,
þá fela þeir það vel.“
„Hollywood er að eyði-
leggja Bandaríkin," er
það næsta sem Marlene
leggur til málanna.
Hollywood er að eyði-
leggja Bandaríkin. Er
þetta ekki gömul mantra
frá repúblikönum? Eitt-
hvað sem þeir kyrja á
milli þess að taka á móti
framlögum frá Clint
Eastwood og Kurt Russ-
ell. Ég er samt ekki
staddur á ársþingi
repúblikana. Ég sit á
hækjum mér fyrir fram-
an The Shrine Auditor-
ium í Los Angeles. Það er
laugardagur og á morgun
verður Oskarinn afhent-
ur hér. Marlene er búin
að tjalda fyrir framan
bygginguna (bókstaf-
lega) og bíður þess að
fræga og ríka fólkið
komi. Á hverju ári flykk-
ist fólk hingað hvaðan-
æva úr Bandaríkjunum, til að berja
stjörnumar augum. Af orðum og æði
Marlene að dæma hef ég á tilfinning-
unni að hún hafi eitthvað annað í
huga.
Brjóstgóð eða brjóstgóð?
„Ég kem hingað í öðrum erinda-
gjörðum en flestir," segir hún. Ein-
mitt það. Ég kyngi og bíð eftir því að
hún segi mér að brjóstin á henni séu
í raun handsprengjur. Ég skima í
kringum mig eftir undankomuleið.
Þama er öryggisvörður. Kannski ég
geti haldið þessari brjáluðu konu í
skefjum á meðan hann handjárnar
hana? Senur úr Arlington Road
þjóta í gegnum huga mér. Jeff
Bridges reynir árangurslaust að
koma í veg fýrir hryðjuverk.
Svo sé ég Annette Bening fyrir
mér, komna níu mánuði á leið, gang-
andi eftir rauða dreglinum. Það er
kallað á hana „Annette!“ Hún snýr
sér við og Marlene kemur hlaupandi
í átt að henni, haldandi um hand-
sprengjumar.
Homgrýtis. Ég sem kom hingað
Loksins: Marlene öðlast sína 15 mínútna frægó
sem bakgrunnsskreyting fyrir fréttamann ABC.
Stóri bróðir Óskars: Stytturnar
sem daginn eftir voru komnar
inn á sviðið í The Shrine.
til að spjalla við fólk sem leggur það
á sig að bíða dögum saman í röð til
þess eins að berja frægt fólk augum.
Ekki berja það. Fólk eins og Fitz-
patrick mæðgumár frá Oconomowoc
(ekki reyna að segja þetta upphátt,
þið kafnið) í Wyoming. Þær voru að
koma annað árið í röð. Mamman
Kim og dætur hennar Deardrie (18)
og Megan (13). Þegar við spjölluðum
saman voru þær að mála skilti sem á
stóð „N’sync, from Glitter to Gold“.
Svona fólk kom ég til að hitta. Fólk
sem kiknar í hnjánum þegar það sér
kvikmyndastjörnur. Fólk sem held-
ur með Cider House, frekar en Am-
erican Beauty. Eða öfugt. Sama er
mér. Ég kom hingað til að hitta
venjulegt fólk. Venjulegt fólk sem
sefur á gangstéttum í Los Angeles
vegna þess að það eru engar kvik-
myndastjömur í Wyoming. Ekki
hryðjuverkamenn. Ég kom hingað
Morgunblaðið/ Sigurbjöm Aðalsteinsson
til að hitta fólk eins og Denise
Reeves, félagsráðgjafa frá San
Fransisco. Hún hefur ekki séð
myndimar sem eru tilnefndai’ og
stendur nokk á sama um hver vinn-
ur. Hún ætlar að liggja á gangstétt-
inni í nótt með vinkonu sinni, sem er
kennari frá Ohio.
Dæmið ei eftir útlitinu
Ég horfi í augun á Marlene „His-
bola“ Rocha, eða hvað hún nú heitir.
Hún lítur ekki út fyrir að vera
„terroristi". Þetta er 42-45 ára göm-
ul, smágerð, aðlaðandi kona með
dökkt, stuttklippt hár. En það er
kannski það sem er svo djöfullegt við
þetta allt saman. Þeir hafa sent
manneskju sem h'tur út fyrir að vera
venjuleg. Alveg eins og Joan Cusack
in Arlington Road. Það er plottið.
Við hlið Marlene situr maður henn-
ar. „Cliff er prestur," segir hún mér.
Prestur! Já, var það ekki! Hefði bet-
ur átt að segja að hann væri verk-
fræðingur. Hann li'tur út fyrir að
vera „terroristi". Hörkulegur maður
með tálgaða andlitsdrætti. Starir
beint framfyrir sig í gegnum dökk
sólgleraugun. Virðir mig ekki viðlits.
Er ábyggilega að fara yfir planið í
huganum.
Seinna þegar þeir gera mynd um
þennan atburð mun Scott Glenn
leika „prestinn“og Debra Winger
mun leika Marlene. En hver mun
leika mig? Útlendinginn sem reyndi
að koma í veg fyrir „Ameríska Trag-
edíu“.
Og ég sem var að fara í óskars-
partí með Kevin og Leonardo og
Whitney. Hann lofaði því alltént
kvikmyndaframleiðandinn sem bauð
mér. Kannski þau munu minnast
mín þar. Kannski mun Whitney
syngja mér til heiðurs, Leo tárast og
Kevin tileinka mér verðlaunin. Ef
hann lifir þetta þá af. Verða það ör-
lög mín að deyja í draumaverksmiðj-
unni? Fómarlamb öfgafólks sem er
þess fullvisst að Hollywood sé að
reyna að kippa undirstöðunum und-
an bandarísku þjóðfélagi. Kevin
Spacey fróar sér í sturtu, Michael
Caine framkvæmir fóstureyðingar á
gestum og gangandi og Russell
Crowe reynir að segja fólki að sígar-
ettur séu banvænar. Pervertar!!!
Warren og bömin
Helgin byrjaði svo vel. I veislu
sem óháðu kvikmyndagerðarsam-
tökin stóðu fyrir sá ég Election vinna
Spirit-verðlaunin sem besta óháða
kvikmyndin. Ég sá Hillary Swank
vinna þessi sömu verðlaun sem besta
leikkona í óháðri mynd en ég mun
aldrei vita hvort henni tekst að taka
óskarinn af Annette. Ó Annette!!
Hvað verður um Warren og börnin?
Óskarshelgin er stærsta helgin í
Hollywood. Það er ekki bara Osk-
arinn og Spirit-verðlaunin sem eru
afhent. Þessa helgi er Gullna hind-
berið líka veitt fyrir verstu mynd
ársins. Wild Wild West hafði „unnið“
fimm verðlaun. Héðan í frá mun hún
vera kölluð Wild Wild Verst fyrir að
vera versta mynd ársins, vera leik-
stýrt af versta leikstjóra ársins, eiga
versta handrit ársins, versta lag árs-
ins og skarta versta leikarapari árs-
ins (Kevin Kline og Will Smith). Geri
aðrir verr.
„Ég sagði ég kem hingað í öðram
erindagjörðum en flestir." Ha? Ég
hrekk úr þessum samhengislausu
hugleiðingum mínum. Marlene er að
horfa á mig. „Ég kem ekki hingað út-
af kvikmyndunum." Eins og ég hafí
ekki verið búin að fatta það. Eh...
Afhv... Afhveiju komstu hingað? Næ
ég loks að stama útúr mér,
„Ég kem hingað útaf tískunni.“
Fyrirgefðu? „Tískunni, maður,“ seg-
ir hún og slær á öxlina á mér. „Hvar
annars staðar sér maður íburðar-
mestu skartgripina, glæsilegustu
kjólana og flottustu drossíurnar,
rnaður?" Hún slær mig aftur í öxlina.
Ég er alveg hættur að fylgjast með.
„Hvergi, maður. Hvergi.“
Á dauða mínum átti ég von á, jafn-
vel bókstaflega. En ekki þessu.
Svaf hún þá í tjaldi í sex daga til að
horfa á skartgripina og kjólana sem
hanga utaná fólkinu? „Já.“ Þessu
firrta fólki sem er að grafa undan
samfélaginu? „Já.“ Ég ætla að fara
varpa minni léttu önd yfir í næsta
hérað þegar Marlene segir mér að
hún voni að Annette Bening vinni
óskarinn. „Hún stóð sig vel. Hún á
það skilið." Stóð sig vel? Sem hvað?
Besta leikkona í undirróðurshlut-
verki?
Ég virði Marlene fyrir mér. Á að
sjá er hún venjuleg. En er hún það í
raun? Er einhver það? Ég kveð hana
með virktum, án þess að segja henni
að hún minni mig á fólkið í American
Beauty. Eins og Kevin Spacey sagði
um Lester Burnham, persónuna
sem hann leikur í myndinni. „Við sá-
um allt það versta í fari hans en samt
elskum við hann.“ Það era mótsagn-
irnar sem gera okkur mennsk. Gerir
fólk þess virði að kynnast því og
þekkja það.
Ég komst þrátt fyrir allt í mitt
óskarspartí. Leo og Whitney mættu
ekki. Þau hafa sennilega verið að
hjálpa Kevin að pússa Óskarinn.
Mér stóð á sama. Ég hafði nefnilega
upplifað mína eigin sneið af Amer-
ískri fegurð.
Og svo drakk ég frítt alla nóttina.