Alþýðublaðið - 17.06.1959, Blaðsíða 10

í fllefni dagsins
Sendum við sjómönnum og öllum landsmönnum okkar
beztu hamingjuóskir og ámum þeim allra
heilla í framtíðinni.
\
Bæprúfgerð Reykjavíkur

I
5 CAFE
Opnar daglega kl. 8,30 árd.
Almennar veitingar allan daginn.
Ódýr og vistlegur matsölustaður.
Reynið viðskiptin.
IHGÓLFS-CAFÉ
C
s
C
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Framhald af 9. síðu.
miínútum, síðar, með fallegu
skoti utan frá vítateigi.
Rúmlega fyrsta þriðjung síð-
ari hálfleiks lá stanziaust á
Þrótti. Tækifæri til að skora
voru að minnsta kosti 4—5, en
allt mistókst. Snerpuna skorti
til að reka á smiðshöggið svo að
dygði. Loks á 18. mánútu tókst
Gunnari Gunnarssyni að skora
þetta eina mark Vals í þessum
hálfleik. Hafði knettinum þá
verið leikið alveg inn á mark-
teig. í þéssum hálfleik átti Þrótt
ur einnig sín einu marktækifæri
í leiknum, sem geta kallast svó.
Skot frá Jens v. útv. mjög sæmi
legt og svo rétt fyrir leikslok,
er Ómar útiherji var í færi, en
skaut utan við stöng.
Er nokkuð var liðið á fyrri
hálfleikinn varð Halldór Hall-
dórsson miðframvörður Þróttar
að hverfa úr leiknum vegna
nokkurra meiðsla, en í hans stað
kom Baldur. Þó Baldur berðist
af miklum dugnaði var fráhvarf
Halldórs liðinvt sýnilegur hnekk
ir. Vera hans áfram hefði hins
vegar vart breytt ósigri í sigur.
Eins og áður var vörn Vals
sterkari hluti liðsins, en fram-
línan var sem fyrri daginn
meira ög minna í molum, þrátt
fyrir góða viðleitni Aiberts að
halda þeim molum til haga og
reyna að skapa úr þeimi sam-
starfshæfa heild.
Innilegar þakkir til allra er sýndu samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför mannsins míns, föður, tengdaföður
og afa
ÁRNA SIGURÐSSONAR,
trésmiðs,
Hverfisgötu 38, Hafnarfirði.
Sérstaklega þökkum við starfsmönnum trésmiðjunnar
Dvergur h.f., fyrir alla Þá miklu velvild og vinarhuj* sem þeir
hafa sýnt fyrr og nú.
Sylvía fsaksdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn
JÓN VALDIMAR JÓHANNESSON,
frá Hellissandi, andaðist að Ilrafnistu 15. þ. m.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hildur Sigurðardóttir.
82
BARNAGAMAN
BARNAGAMAN
83
að nudda stýrurnar úr
augunum á mér, hafði
hann fest eitt slíkt merki
á mig. Það var rautt,
blátt og hvítt, og hann
batt það um hálsinn á
mér. Ég var ekkert sér-
lega hrifinn af því, en úr
því að það meiddi mig
ekki. var mér sa-ma um
það. Bjössi gætti bess vel
að hnýta ekki of fast., en
ég reyndi samt að losa
merkið. Þá sagði Bjössi:
„Klói! Þú mátt ekki
Iosa 17. júní-!borðann“.
Og ég varð að láta hann
vera. Svo fór ég inn í
borðstofuna og drakk
úr mjólkurglasinu sínu
í snahhasti, — og svo var
hann þotinn.
Ég skildi ekkert. Ég
hoppaði upp í glugga-
kitsuna og horfði á eftir
honum. Allar götur voru
fullar af fólki. Allir voru
kátir og ánægðir á svip-
inn. Allir höfðu þessi
rauðu, bláu og hvítu
merki. Nú fyrst allir
voru svona syngjandi
kátir og glaðir, varð ég
að vera það líka. Ég íór
inn í svefnherbergi til
mömmu og pabba. En
pabbi var líka farinn, —
mamma var alein heima.
„Nei, en hvað þú ert
fínn í dag, KIói minn“,
sagði mamma. „Það var
fallega gert af þér að
vera heima hjá mér, —
þegar allir eru farnir í
skrúðgönguna“. •— Ég
skildi ekki hvað hún var
að segja, svo að ég skreið
undir sængina og
mamma klóraði m.ér bak
við eyrun og strauk mér.
Ég .malaði og lét fara vel
um mig.
En ekki leið á löngu
áður ®n mamrna reis
upp„ fór í fína kjólinn
og setti á sig stórt merki.
„Nú verður þú að vera
einn heima, Klói minn,
ég ætla að fara að horfa
á börnin“, sagði mamma.
Svo flýtti hún sér út.
Af hverju þá? hugsaði
ég. Mér fannst Það nú
svona og svona af henni
að skilja mig eftir einan
heima. Þess vegna fór ég
út eldhúsdyra megin og
þaut eins og ör, niður
tröppurnar, bak við hús-
ið og læddist á eftir
mömrnu. Göturnar voru
troðfullar af fólki. Eng-
inn tók eftir mér, þótt
ég væri mteð 17. júní-
merki eins og aðrir. —
Mamma stanzaði á götu-
horni. Alltaf kom fíeira
og fleira fólk, og það
varð erfiðara og erfiðara
að ganga á götunni. Ég
hélt ég yrði troðinn und
ir. Ég hljóp því til
mömmu og neri mig upp
við hana og sagði „ni já“.
,Nei, Klói þó,“ sagði
mamma. — „Hvernig
komst þú aha léið hing-
að?“ Svo tók hún mig í
fangið.
„Ég verð að halda á
þér, sVo að þú verðir
ekki troðinn undir í þess
um mannfjölda“, _sagði
hún.
Nú kom skrúðgangan.
Öll börnin voru með
fána, en mest bar á stóru
lúðrunum og trommun-
um. Á eftir lúðrasveit-
inni komu skátarnir og
ylfingarnir. Allt í einu
sá ég Bjössa, og þá gat
ég ekki á mér setið leng-
ur. Eins og. kólfi væri
skotið hljóp éa á eftir
Bjössa. Ég hljóp og hróp
aði á eftir honum, en
fólkið hló ogíkallaði upp
yfir sig:
„Nei, sko! Það er kött-
ur í 17. júní Iskrúðgöng-
unni“.
Það er naumast, Eins
og ég mpetti ekki ganga
líka, Þegar ég var meira
að segja með stórt og
fallegt 17. júní-merki.
En (nú sá Bjössi mig.
Hann var heþdur en ekki
byrstur, þréif mig upp
og hljóp mgð mig til
mömmu. Á meðan skelli
hló fólkið. ?'
En seinnajTiþegar við
vorum öll komin heim,
töluðu allir jam þennan
merkilega k|tt, — sem
hafði tekið JSS-tt í skrúð-
Froskurinn
Einu sinni var lítill,
grænn froskur. Hann sat
á súrublaði o gstríddi
Sakaríasi snigli.
Illlllllllllllllllllllliillllllllllllllllllllllllllllll
göngunni. Og nú skil ég,
að þetta var í raun og
veru í fyrsta skipti í
sögu íslands, að lítill,
svartur köttur tekur
þátt í 17. júní hátíða-
höldunum.
Ég hafði mikið gaman
af þessu öllu saman og
lét fólkið bara masa og
masa á meðan ég lapti
rjóma í ákafa og rjómá-
sletturnar frussuðust á
rauða, bláa og hvíta
merkið mitt.
og snigillinn
1 „Þú, snígill!" sagði
hann. „Hvers vegna kem
ur þú ekki hérna upp á
súrulblaðið og nýtur út-
sýnisins?“
„O, það mundi nú taka
langan tíma fyrir mig
að komast þangað. Ég
fer svo hægt“, svaraði
snágillinn.
Froskurinn tók langt
stökk og hoppaði niður
til sniígilsins.
J „En hvers vegna hopp
arðu ekki eins og ég’ Þú
hreyfist varla!“
„Hoppa! Éjt kann ekki
að hoppa, og enginn get-
ur toppað með heilt hús
á bakinu“.
„Jæja þá. Þú kemur
þó alltaf með miér að
synda, hérna niður í
tjörninni-11, sagði frösk-
Urinn/
„Synda! Ég kann held
! ur ekki áð sýnda. Ég get
ekert nema borið þetta
hús á bakinu“, svaraði
snígillinn daufur í dálk-
inn.
„Fleygðu þessum hús-
ræfli“, sagði froskurinn
og híó. Honum þótti svo
gaman að stríða snigíin-
um.
I „Það get ég ekki. Hús-
10 Íúní 1959 — Alþýðublaðið