Skírnir - 01.01.1834, Side 106

10«
Mælti HvntmóBr:
mér era dulit '
harmsefni þitt,
hcrjans rúna !
J>ó skaltu segja,
og satt gjöra,
hvað oss er fengi\
fimbulviti.1)
Mantu ver! kvaS Frygg :
vær í árdaga
hniptum hnuggin
at hniginn Baldr,
tekit hafðak eiía
af öllum vættum,
at eigi góðuin
granda skyldu.
í>ó fékk Mistilteinn
meini valdit,
hann var mér dulinn,
enn Hel sótti
As hinn skínanda,
og til auðnaríkis
hrundit var fram brunnum
á Hrínghorna.
Hann var goía
gleði og alda,
fékk eg jivi heit
at af Hel skyldu
hlutir gjörvallir,
ef gráta knætti,
Jiekkánn heimta:
en ]ivi J>okk beldi.
Spyrjattu at |iví
]>ó mér spánýrr sé
harmr harðsnúinn
hverju sinni,
at fallinn mög
fremstann at öllu,
er í>ó nýrri jafn
annar fenginn.
Sva ]>ótti mér
sem mundi veriía
Baldr endrborinn
Baldvín úngi,
J>ann sá eg vagsa
tyri vinabrjósti
marghæfann mög,
mikils efni.
Atgervi hans allt
og ágæti
hugat2) minnast
harm né bætir;
fleira var enn nafn eitt
með frágjörvum3)
Gotum4) goðbornum
er gjörva líktist.
Mögr var hann minn,
meira niðrkominn5)
unna eg {>ó fast
afbragðs sakir;
eiða hafðak tekit
at eyra skyldu
vættir honum;
vant var einnar.
LeiksVein Loka
Laufeyar-sonar s)
árborinn Loga
úr Jötunheimum
sendi inn armi
Utgarða-Loki,
{>eir létu bálför
Baidvíns gjörva.
Fór hann með Hringhomu
helvegu á,
allt fer svo hið kvikva
ofan jarðar7)
hrindir Hirokinn
af hífinjaðri
lífi og ljósi
frá lýða börnum.
Tregðr er Balvín,
en trcga vant
*) til stórmeina. *) hugkvæmiliga, ítarliga. 3) frá-
gjörðamenn kallast. 4) af gotneskri eðr goðjijóð. s) fjær-
skyldari. s) sem grandaði forðam Baldri. 7) með Jarð-
arveltunni tímans fylgjara.