Alþýðublaðið - 03.12.1959, Side 6
JULES VERNE var allra
rithöfunda hugmyndaríkast
ur og sumar bækur hans eru
öld á undan samtíð sinni,
og hann lýsir ýmsum vís-
indalegum nýjungum, sem
nú eru að verða að veru-
leika. En meðal bóka hans
eru líka hreinar fantasíur,
sem aðeins eru skrifaðar til
skemmtunar, og eru við-
burðir þar allir með' þeim
James Mason og Pat Boone í hlutverkum í: . För að
jarðarmiðju.
ódæmum, að broslegt verð-
ur. Meðal þeirra er Förin að
jarðarmiðju sú frægasta.
Hann lætur tvo þýzka vís-
indamenn fara niður um
gíga Snæfellsjökuls með ís-
lenzkum fylgdarmanni og
halda síðan að miðju jarð-
arinnar og loks að berast
upp á yfirborðið aftur í eld
gosi á Stromboli. Bók þessi
var þýdd á íslenzku fyrir
nokkrum árum og nefnist
í þýðingunni Leyndardómar
Snæfellsjökuls.
Nú hafa Bandaríkjamenn
lokið við að gera kvikmynd
sem að nokkru styðst við
sögu Verne, en víða er
brugðið frá. Jarðfræðingur
frænda sínum í þeim til-
gangi að feta í fótspor hins
fræga íslendings. Þar rekast
þeir á leiðangur sænsks pró
fessors, sem komizt hefur á
snoðir um fyrirætlanir Skot
anna og ætlar að verða á
undan þeim. En hann er
myrtur á dularfullan hátt
og grunar skozka prófessor-
inn, að einn afkomandi Sak-
knussemms sé valdur að
dauða hans. Ekkja Svíans
slæst í förina að jarðar-
miðju, þar eð hana grunar
að morðinginn sé þangað
kominn og vill hún hefna
manns síns.
Skotarnir ráða íslenzkan
fylgdarmann í Reykjavík,
ast leiðangursmenn niður
um einn gíg Snæfellsjökuls.
En þeir verða þess brátt
varir, að Sakknussemm
greifi, afkomandi Sakknus-
semms, er á undan þeim og
loks veitir hann þeim fyrir-
sát og hótar að drepa þau
öll, enda eigi hann einka-
rétt á öllum gæðurn innan
jarðar, þar eð forfaðir sinn
hafi fyrstur uppgötvað þau.
En Skotunum teks- að af-
vopna hinn hættulega greifa
og yfirbuga hann.
Eftir miklar þrengingar
kemst ferðafólkið upp á yf-
irborðið um gíg Stromboii
og er fagnað mjög við kom
una til Edinborgar. Mynd-
PÉTUR RÖGNVALDSSON (annar frá vinstri), næstur til vinstri við hann er hinn
þekkti leikari JAMES MASON, en PAT BOONE er honum á hægri hönð.
í Edinborg finnur sönnun
fyrir því að íslenzkur vís-
indamaður, Arne Sakknuss
emm, hefur farið inn að
jarðarmiðju. Hann fór til
íslands ásamt ungum
risa að vexti og ótrauðan í
öllum athöfnum. Er hann
leikinn af Pétri Rögnvalds ■
syni og þykir harm sóma sér
hið bezta í þessu hlutverkú
Eftir mikil ævintýri kom
inni lýkur að sjálfsögðu með
því, að prófessorinn kvæn-
ist ekkjunni, sem varð hon-
um samferða á hinni ævin-
týralegu för inn að mið-
punkti jarðar.
Í
s | Jacques mætir h
Hvað brennur við núna?
Lyktin er ekki sem verst!
.......................................................
aftur beið mín engin fluga.
Hún hafði sungið kveðju-
söng. Því var lokið.
(Þýtt úr norsku.)
(ÞAÐ er laglegt
núna.) Maður Brif
dot, Jacques Char
ur snúið burt frá
ustu eftir aðeins
gegnt henni í 24 k
segist vera veikur
tungur segja, að h:
vísu veikur, en i
afbrýðisemi og er
Hann þori ekki
Bardot sína eina
„borg gleðinnar",
Charrier her
roðnaði af reiði, þe
heyrði þessar aðdri
lýsti því yfir, i
mundi aldrei reyna
syni sínum undan
þeim, sem honum 1
væri ekki að siðu
innar. „Sannleikur
ég sver að það er ,
ques er veikur.
raunverulega veiki
Eiginkonan, Bri^
dot, sendir opin
blaðanna, þar sem
urtekur orð ten
síns: „Jacques
FELAGSSKAPUR norskra
útgerðarmanna, sem gera út
á íslandsmið, hefur sam-
þykkt að verja 5000 norsk-
um krónum til þess að hefja
áróður fyrir meira síldaráti
Norðmanna.
Það er sem sagt eins með
þá og íslendmga: Þeir
kunna ekki nógu vel að
meta síldina á borðum sín-
um.
Talsmaður féiagsins. sem
áður greinir, hefur tjáð blöð
unum, að síldarneyzla Norð
manna sé hraksmánariega
lítil.
Af þeim 217 494 tunnum
saltsíldar, sem þeir veiddu í
sumar og haust, hafa aðeins
selst 10 000 í Noregi.
lUUUUUHUUHUUUUIlMlMllllllllUIIUIIIIIIIimilUIUUmUHUIIIIIIIIIIIIIIIIimiilHillUHIIIIIIHIUIIIIIIIII
ÉG bjó í herbergi með
flugu. Flugan' var' þar á
hverjum degi. Á morgnana
stóð hún á speglinum. Kann
ski að hún hafi verið að
spegla sig. Þegar ég fór út
stóð hún á veggnum og
horfði upp í þakið.
Ég kom aftur heim til
flugunnar. Hún stóð enn á
veggnum. Þegar ég var að
taka til í herberginu og
dunda mér við blómin, var
flugan þar komin þegar og
flaug stríðnisleg í kringum
mig.
Á hverjum einasta degi:
flugan og ég. Snemma á
morgnana suðaði hún í
gluggakistunni og fór í
gönguferðir um rúðunag
Hún fór éins hátt og hún
gat.
Einn daginn var flugan
úti. Haust — engar fleiri
flugur.
En eitt síðdegið, þegar ég
sat í herbergi mínu og
skrifaði bréf, var eitthvað,
sem hreyfðist á pappírnum.
Hún vildi leika sér og hopp-
aði létt yfir línurnar. Svo
flaug ‘ hún upp í loftið og
settist á lampann.
Einn morguninn suðaði
hún hærra en venjulega.
Flugan söng.
En þegar ég kom heim
U N D R A-
HVOLFIÐ
LÖGREGLUMAÐURINN er
Frans mjög reiður. „En ég
sver, að ég sá ófreskju. Ég
skil . .. alls ekki. neitt í
þessu,“ segir Frans Þetta
gagnar líið fyrir hann. ,,Ég
verð að taka skýrslu af yð-
ur, Monsieur,“ segir lög-
regluþjónninn strangur á
svip. „Þér hafið lagt fram
ranga kæru og með hegðun
yðar hafið^ þér raskað ró
8k. . .... —.‘ ' .'c /!
borgaranna." ÞegE
gengur aftur til
horfir hár, grannu:
sem falizt hefur
hlöðunnar, á eftir £
glottir og treður
g 3. des. 1959 — Alþýðublaðið