Alþýðublaðið - 17.12.1959, Page 15
„Finnst þér það leiðinlegt?“
spurgi hún.
„Finnst þér það?“ Símon
brost: glaðlega.
Þau fengu góðan mat. Carol
var góð húsmóoir og Norah
góð eldabuska.
„Þú veizt svo sannarlega
hvernig þú átt að stjana við
karlmenn“, sagði. Símon og
hallaði sér aftur á bak í stól-
inn og hofrði á reykhringina,
sem s'igu til lofts. „Er það
meðfætt eða reynsla?“
„Sex fyrstu menn mínir
voru erfiðir“, viðurkenndi
hún alvarleg á svip, „en svo
fór ég að læra af reynzlunni!
Maður eld st fljótt, við mála-
ferli, mistök og skilnaði eins
og þú veizt“, bætti hún stríðn
islega við.
„Það er þao vei-sta sem Tess
veit —- skilnaðir á ég við“, —
sagði sonur hennar.
„Það sama hér“, sagði Car-
ol og hann leit undrandi á
hana.
„Finnst þér það líka?“
„Já finnst þér það einkenni
legt?“
Hann brosti til hennar á
sinn letilega óg töfrandi máta.
„Kannski finnst mér það
ekki hæfa í „Fifth Avenue“-
kramið“.
„Maður þarf ekki endilega
• að ganga eins og d usla til
fara til að ha+a- bað sem skiln-
aður hef:r- í för með sér“, —
sagði hún og hann kinkaði
kolli.
,.Það er alltaf -verst fyrir
litlu veslings börnin“.
Hann henti sígarettunni frá
, sér inn í ardninn o'g sá bá hand
rit sem lá á skrifoorðinu og
spurði hvovt hún væri að
skrifa nýja bók.
„Ég er að reyna það,“ svar-
aði hún hrygg. ,,Útgef3ndi
minn í N?w York er farinn
að verða óþolinmp.ður en ég
get ekkert skrifað. Ég hef um
ekkert að skrifa.
. „Það er þreyta“, sagði hann
hughreystandi og snurði hana
um hvað riýja bókin hepnar
væri. Hún g-etti sig og yppti
öxlu’- vandræðalega.
„Skangerðargalla og barátt-
una fy 'r því fiiuia sameig-
inleg áhugamál ívrir konu
með áhugamál og karlmann
með eng'n“.
„M»ð öðrum 0’'ðum, mjög
þung svaraði '3'ímon og
hún hló.
Það lrar svo gott að tala við
hann. Rachel var indæl, en
hún va rsvo barnaleg og þá
af vinum Vian sern hún þekkti
leit hún á sem snýkjudýr.
„Komdu fljótt aftur Sím-
on“, sagði hún þegar hann
fór, -— „það er svo gott að
tala við þig.“
„Gott að tala við liann, já,
en það var erfitt fyrir hann,“
hugsaði Símon,. þ°par hann
lagði af stað heimleiðis.
15.
„Carol — hvar ertu? —
Fréttir! Vian kemur heim
jól!“ kallaði Rachel um leið
og hún kom. inn úr dyrunum
dag nokkurn, er hún hafði
verið í heimsókn hjá Vian.
,,Er það ekki dásamlegt?“
hélt hún áfram, þegar Carol
■kom fram í fordyrið. „Hann
fékk að vita það í dag.“
,,.Það er dásamleg,“ viður-
‘kenndi Carol. „Eg hél't að það
gæti verið að hann fengi að
koma hieim fyrir jól, en ég:
þorði ekki að vona það.“
, Hvernig tók toann því,
Ray, var hann ánægður?“
„Hann. sagði ekki margt,
en ég held að hann hafi verið
ánægður, mjög ánægð!ur,“ —
svaraði Rachel. „Við geroum
áaetlun uí'íi veizlu, þar sem
allri London verður boðið!“
„Rachel veitti við enga eft-
irtekt að hún, notaði orðið
„við“ en Carol fannst ein3 og
hún væri óviðfeomandi mann-
esfeja .Hún leyndi því eins
vel og hún gat og feinkaði að
eins koll oig sagði, að það
væri sjálfsagt fyrst hann
langaði til þess.
„J'á, jþað! gerir hann Isvo
sannarlega,“ brosti Rachel.
, Það er það eina sem hann
hlafekar til núna.“
Hún er ekki heppin í orða-
vali, hugsaði Carol þurrlega.
Vian hlakkar ekki til að
'koma hsim til konunnar sinn-
ar! Hann hlakkar aðeins til
að sjá vini sína á ný. Eh
feannske skjátlaðist henni.
Kannske yrði allt gott milli
þierira, þegar hann kæmi
heim. iSímon hafði sagt henni
að spítalavist hefði áhrif á
hugsanagang fólks. Hún
vildi óska að hún hefði farið
til Viana en ekki Rachel.
Þetta var satt að segja fyrsta
sfeáp'tii seim hún haff| ekki
farið til hans, en hún þurfti
að faxa á fund útgefanda í
London og hafði beðið Rach-
lel um að fara- á sinn stað. —•
Hún leit á klukkuna í forsaln-
um. Hún gat náð þangað, ef
hún flýtti sér.
„Eg hleyp og taía við
hann,“ sagði hún við Rach-
el. „Eg verð að ibiðja yfir-
hjúkrunarkonuna að útvega
mér hjúkrunarkonu. Eg verð
ekki lengi.‘ ‘
„Gleyrndu ekki að Mar-
shall hjónin koma í kvöld,“
feallaði Rachel á eftir henni.
Þegar Carol kom inn til Vi-
an.s hleypti hann brúnum.
„Hvers vegna fcemurðu.
hingað,“ sagði hann hæðnis-
lega. „Mundirðu allt í einu
að þú átt veikan mann hér?“
„Elskan mín, mér 'þykir
leitt að ég komst ekki í dag,“
afsakaði hún sig. „Eln það
hefur skeð svo margt í dag.
Símtal við New York og út-
gefanda minn, heimsófenir og
gefanda hér í London um út-
gáfu á nýju bókinni minni.“
„Það er ekki nauðsynlegt
að minna mig á það, að ég á
fconu sem lætur frama sinn
ganga fyrir öllu öðru,“ taut-
aði hann. Hana langaði til að
mótmæla þessu óréttlæti en
hún beit á yör óg lét sem
hún hefði efeki heyrt til hans
eins og hún hafði gert svo
oft áður síðan hann slasað-
ist. í stað þess sagði hún hon
um, hvíe fegin og glöð hún
væri, að hann skyldi koma
heim fyrir jól.
„Ray sagði mér, að þú
hefðir ekki heyrt það fyrr en
í dag. Eg er svo hamingju-
•söm, Vian. Þetta er bezta jóla
gj'öf, sem ég hef fengið.“
„Já, fanginn fær að
skemmta sér áður en hann er
tekinn af,“ svaraði hann og
spyrjandi augnaráði hennar
svaraði hann með iþví að það
ætti að skera hann upp fljót-
lega eftir jól.
, Svo þeir eru þá ákveðnir,"
sagði hún. „Ó, elsku vinur,
ég veit að 'það er hræðileg til-
hugsun að eiga að leggjast
iaftur inn á spítala, en hugs-
aðu um það, að 'þá geturðu
genglð á ný.“
„Það er ekki víst,“ svaraði
hann hæðnislega. „Það eru
ekki miklar líkur fyrir 'þvi.
Annað hvort get ég gengið á
skíðum urn þetta leyti næsta
ár eða ég sit í hjólastól það
sem eftir er ævinnar. Og þú
ýtir mér góða unz ég hverf
að eilíxu.“
' „Hugsaðu ekki svona, Vj-
an. Þú mátt ekki huigsa svo!“
„Því ekki iþað? Við verð-
um að 'horfast f augu við
þetta, og þú getur eins van-
ist því í tíma.
Hann var svekktur og
lagði sig allan fram við að
særa hana. Hún var orðin því
vön, en hún gat ekki þölað
hann, þegar hann var í þessu
skapi.
„Eg ven mig aldrei við
það og vil efeki að þú gerir
það,“ svaraði hún. „Hvað er
að þér, Vian Þú ert svo
breyttur, svo . ... “ Hún þagn
aði og bandaði út hendinni.
„Eg veit að :þú hefur haft
það erfiitit, en iþarftu endi-
að varpa skuldinni á aðra.
Leiðinleg! Hann sagði að
hún væri leiðinleg! Allt ann-
að gat hún þolað en ekki
þetta. Það benti á slíkt kæru-
leysi um hennar hag að hún
sleppti sér.
„Mér f'nnst leitt að glans-
inn skyldi svo fljótt snúast
af mér“, svaraði hún kulda-
lega og með slíkri ró að hann
hefði átt að skilja hve særð
hún var. „Ef þú hefðir að-
eins sagt mér að hæfileiki
þinn til ástar væri svona tak-
markaður hefði ég sparað þér
að kaupa gift.ingarhring“.
Carol tók skinnjakkann og
hanzkana og gekk út úr her-
berg'nu, öskureið við hann,
öskureið við sjálfa sig og óá-
nægð með lífið . . . og ástina.
Hún gekk. heim á leið og þó
lega að láta svona. Verðurðu
að láta allt bitna á mér?“ Hún
hafði ekki ætlað sér að segja
þetta en hún gat ekki haldið
aftur af sér.
„Sérðu eftir að þú giftist
mér og lofaðir að búa með
mér í blíðu og stríðu?“
„Láttu ekki eins og fífl“,
sagði hún rólega.
„Er ég að láta eins og fífl?
Það efast ég um. Við þekkj-
umst nú ósköp lítið“.
„Ef þú þekkir mig ekki, þá
er það þér og þér einum að
kenna“, hugsaði Carol, En
hvað eitt smáský gat vaxið og
orðið að þrumuveðri.
„Við skulum ekki rífast, Vi-
an“, sagði hún dræmt. „Það
er ekki til neins“.
„Rífast?“ endurtók hann
hæðnislega. „Ég sagði aðeins
að við þekktumst ósköp lítið
og þá slepptirðu þér“.
„Þetta var glæsilegt, leiktu
píslarvott!“ Hún reyndi að
hlæja.
„Það versta v'ð rithöfunda
er að þeir þurfa alltaf að gera
allt að sorgarleik“, sagði ‘Vian
og snéri öllu á sinn hátt. „Ég
býst ekki við að þú getir að
því gert. Það er víst afleið-
ing'in af því að skrifa met-
sölubók, en ég skal segja þér
að það er leiðinlegt fyrir þá
sem umgangast þig. Já, satt
að segja leiðist mér þú“.
Vegna þess að V!an fann að
hann hafði á röngu að standa,
varpaði hann allri sökinni á
hana. Hann var meistari í því
vindurinn kældi heitt andlit
hennar gat liann ekki lægt ó-
veðrið sem geisaði innra með
henni 1 hvert skipti sem hún
minntist orða Vians og heyrði
hljómfallið, þegar hann sagði
að sér leiddist hún. Henni
tókst að sniðganga Rachel
þegar hún kom heim. Hana
langaði ekki til að tala við '2
neinn, en hún varð að taka á
móti gestunum sem komu til
kvöldverðar. Eftir að þau
voru farin fengu þser Rachel
sér sígarettu áður en þær
háttuðu. Rachel spurði hvort
hún hsfði fengið hjúkrunar-
konu fyrir 'Vian.
„Ég hafði ekki tíma til að
tala við yfirhjúkrunarkonuna.
Ég var hiá Vian allan tím-
ann“.
„Leið honum vel?“
„Eins og venjulega11, svar-
aði Carol með þýðingarmiklu
augnaráði. „Því ekki það?“
„Ég hélt að hann væri æst-
ur“, sagði Rachel og reyndi að
tala um ar.nað.
„Meðan ég man, Carol, ég
er búin að fá vinnu“, sagði
hún ákveðin. „í blómaverzl-
un í Kensington. Ég heyrði
stúlku tala um það í veizlunni
hjá Simpsons í gærkvöldi.
Frænka hennar á verzlunina
og hún vill gjarnan borga
mér kaup meðan ég er að
læra. Er það ekki fallegt af
henn!?“
„Það var skemmtilegt,
Rav“, sagði Carol hrifin. „Ég
er fegin þín vegna. Ég veit
Alþj ðublaðið — 17. rdes. 1959