Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 4

4
Hvur sem rennir augunnm yfir þaö sem lier er sagt,
og bætir J)ví viö sem verður aö vanta, vegna þess livað
stuttlega er yfirfarið, og gerir ser þannig retta og
greínilega liugminð af feðrum vorum, honum mun sýnast
sama sem öðrum , að Islendíngar nú á döguin seu í
mörgu frá þeím úrættir, þó þjóðinni í sumu hafi farið
fram meö aldrinum, eptir því sem tímin gaf henni nýar
bendingar. Ilann mun líka sjá, að það sem hamlar
þjóðinni, fremur nú enn þá, er ekki sízt viljabrestur,
áræðisleýsi og í sumu vaiikunnátta. Sé nú þetta so,
hlýtur það að vera hvurs og eíns laungun, sem heíta
vill Islendíngur, að brjóta skarð í stíblurnar, og veíta
fram lífstraumi þjóðarinnar, í orði eða verki , eptir
sinum kröptum og kríngumstæðum.
Af þessari laungun áræddum við, að senda heíin
boösbréf í fyrrasuraar, til að fá kaupendur að þessu
tímariti, sem kemur nú í fyrsta sinn fyrir almennings
sjónir.
Tímaritin eru hentugri enn flestar bæknr aðrar, til
ad vekja lífið í þjóðunum og hahla því vakandi, og til
að ebla frelsi þeirra, heíll og mentun. I útlöndum eru
menn so sannfærðir um nytsemi þeírra, að þau eru um
allanhnöttinn; þau koma út daglega so þúsundum skiptir,
og eru lesin af mörgum millíónum. jíau eru orðin so
ómissandi siðuðum þjóðum, að, til dæmis að taka, þegar
Karl lOdi Frakka-kouúngur tók upp á því að banna
nokkrum þessháttar tímaritum , er honum þóttu sér
mótdræg, að birtast í Parísarborg, liðu ekki þrír dagar
áður öll stræti borgarinnar voru þakin dauðra manna
búkum , og konúngur með allri sinni ætt keirður úr
völdum, og varð að fara útlægur. Eínginn þarf að
furða sig á þessu um tímaritin, því þau eru rödd
tímans, enn tíminn er aldur mannkynsins, og þeír sem