Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 11

11
er fegurðin henni eptir eðli sínu aungvanveginn liáð,
lieldur so ágæt, að allir rnenn eíga að gyrnast liana
sjálfrar hennar vegna. Egi nokkurt rit að vera fagurt,
verður fyrst og fremst máliö að vera so lireínt og
óblandað eínsog orðið getur, bæði að oröuin og orða-
skipun , og Jiar sem nýar hugmindir koma fram , og
Jiörf er á nýuin orðum, ríður á, þau seu auðskilin, og
málinu sem eðliiegust. Jað er ljósara enn um þurfl.
að tala, hvaö það er áríðandi, að liafðar seu gætur á
málunum, hvurt sem þau eru skrifuð eða töluð. Með
þeím hefir inannlegt frjálsræði afrekaö meira, enn nokk-
rum öðrum lilut. Málið er eítt af eínkennum mann-
kynsins, og æðsti og liósasti vottur um ágæti þess, og
máliu eru höfuðefnkenni þjóðanna. Eíngin þjóð verður
fyrri til enn lnin talar inál útaf fyrir sig, og deýi málin
deýa líka þjóðirnar, eða verða að annari þjóö; enn það
ber aldreí við, nema bágindi og eýmd seu komin á
undan. jþví hróðugri sem Islendíngar meíga vera, að
tala eínhvurja elztu * túngu í öllum vesturliluta Norð-
urálfu, er ásamt bókmentum Islendfnga og fornsögu
þeírra er undirstaða þeírra þjóðheíðurs; og því heldur
sem reýnslan ber vitni um, hvað hægt er að verja hana
skemdum ; því ágætari sem hún er, og hæfari til að
auðgast af sjálfrar sinnar efnum — þess heldur ættu
menn að kosta kapps um, aö geýma og ávaxta þennann
dýrmæta fjársjóð, saineígn allra þeírra sem lieítið geta
Islendíngar. — Samt er ekki nóg, að málið se lireínt og
ekki blandað neínni útienzku. Orðin í málinu sjálfu verða
* Ait frátekinni Vösku (milli Spánar og Frakklanz) og
keltnesku málunuin, sein þá að líkindum eíga ekki lángt eptir.
Málið er i því tilliti svipað sumu víni, að það verður því
ágætara þess meír sein það eldist — af því skynsemi þjóðarinnar
auðgar það sífeldlega að nýum hugmindum.