Ný félagsrit - 01.01.1869, Side 128
128
Uin fjárhagsmálið.
aegja: <tJ>essi mál eru sérstakleg, en önnur ekki.” Vili
menn láta almenn oröatiltæki standa, einsog ((til ab
mynda,’’ ((einkanlega”, eöa þab sem áöur hefir staÖiÖ, þá
skrifa menn á hliöiíi: ((HliÖinu veröur ekki lokaö;’’ þá
er sundurgreiníngin í almennt og sérstaklegt þý&íngarlaus,
og allt stendur opib fyrir misskilníngi, efasemdum og
útúrsnúníngum. þaö er því ekki annaö fyrir, en aö sam-
þykkja eitthvaö þvílíkt, sem uppá er stúngiö viö 1. grein.
Vili ráögjafinn, hvaÖ formiÖ snertir, koma því ööruvísi
fyrir, þá kveöst hann fúslega munu taka orö ráögjafans
til greina.
Hann víkur nú máli sínu til þess, er Madsen sagÖi,
aö hann bæri kvíöboga fyrir aö gángast undir fast ár-
gjald, og þessi kvíöi er eölilegur, segir hann, og alls ekki
úfyrirsynju, enda kveÖst hann í verkinu hafa sýnt, aö
hann vili foröast allt, sem gæti látiö máliö fá þaÖ útlit,
aö hiö almenna löggjafarvald skuldbindi sig meÖ samn-
íngi. Hann biöur þá, er bera sama kvíöboga sem Mad-
sen, aö greiöa atkvæöi meö uppástúngunni viö 1. grein,
því þaö sé eina ráöiö til aö verjast gegn þeim, er muni
segja, aö hiÖ stööuga árgjald sé fastara en þaö eigi aö
vera. Og þegar hann minnist á uppástúngu þessa, sem
kemur í veg fyrir oröiö: i(fast”, og þannig giröir fyrir
ránga hugmynd í lögunum — þá hvarflar hugur ininn, segir
hann, til þess, er ráögjafinn lét sér um munn fara, aÖ
ískyggilegt væri á þessum staÖ aö hafa á orÖi, aö því, sem
hér væri samþykkt, gæti seinna oröiö umbreytt. Eptir allri
minni skoöun á málinu, segir hann, get eg ekki álitiÖ þaö
ískyggilegt. En mín skoöun er sú, hvaÖ tillagsupphæÖina
snertir, aö menn eigi aö fara svo lángt, sem mönnum
sýnist vera rétt, og samkvæmt skyldum þeim, er menn
hafa aö gæta bæöi viö ríkissjúÖinn og Islendínga, og aö
þessu takmarki viröist mér stjúrnin hafa komizt í frum-
varpi sínu; en vér eigum líka, segir hann, aÖ vera full-
komlega hreinskilnir í þessu máli, og kannast berlega viö