Hirðir - 12.11.1857, Page 2

42
frá 1761, þar sem um fjárbragö á Vatni og útlendu Iirútana er tal-
aí), eptir ab þeir höfSu verib lijer heilt ár, en hún liljófear svo:
„18. Júlí Ijet herra amtmaðurinn (M. Gíslason) upplesa fyrir heilu
Forsamlingen sitt Missive til lögmanna og sýslumanna af
pessa dags dato, hvar inni hann í Fötge Cammer-Collegii Ordre
af 25. Martii gjörir öllum augljóst, að ha?is honungl. Majestæt
havi af sinni kominglegu náð með stórum tillwstnaði látið upp-
rjetta til landsins uppkomstar og innbyggjaranna hezta, eitt Schœfe-
rie (fjárbú) á Icomingsjörðinni Vatni, livar nú til boða sjeuþeim,er
innrjetta viliehjá sjer Schœferic (hvortheldur sem verahunni sýslu-
menn, prestar eður Proprieterar) fyrir utan betalíng 18 framandi
hrútar og par til hrútlömb af annari og priðju generation, svo
mörg sem Schœferiet á Vatni missa hann; hjertil upphvetur vel-
byrðugur herra amlmaður landsins innbyggjara, að sjerhver láti
sjer umliugað vera af fremstu hröptum að ftxra sjer í nyt slílta
framboðna honunglega náð sjer sjálfum og landinu til gagns og
góða, hvort gagn parí bestendur, að ullargœðin so forbetrast, að
staðinn fyrirpað alíslendsh ull alment hostar utanlands 1 ® ■= 12/3
courant, svohann 1 pund af pessu uppdrifna fje hosta 2á3marh,
hvar um til frehari bevísíngar fram vísast fyrir Forsamlingunni
sama ull af uppdrifnu lambi frá herra amtmanninum; jafnframt
pessu var sú fína ull af peim uppdrifna veturgamla hrút öllum
sýnd, og fyrirfannst langt yfir ganga alla íslendsha ull í gœðum“.
Vi& voru í lögrjettunni, fyrir utan amtmanninn, landfógeti Shúli, og
fmnst eigi eitt orö talab um klába á þessu útlenda fje, en þetta cr
þó heilu ári eptir aí> hrútarnir, aí> sögusögn Ólavíusar, áttu aí> veríia
veikir; nú mega allir sjá, aí) hrútarnir, sem eptir Ólavíusi áttu aö
sýkjaat á feríánni hjer upp heilu ári áí>ur, gátu meí> cngu móti ann-
aö en verib yfir komnir 1761; og þá heíoi amtm. Magmis og Shúli,
sem máttu vera vel kunnugir, hvernig gekk á Vatni, ekki farib af>
bjóöa þá, cba hœla hinu útlenda fje. Vjer álítum þetta atvik
þess vegna fullkomna sönnun fyrirþví, aí> saga Ólavíusar, sem hef-
ur blekkt svo marga, sje eintóm munnmælgi, ástœfeulaus.
Af þessu er aubsje?), ab sögur þær, er gengib hafa manna á
mcfcal, um uppkomu gamla klábans af útlendu fje, eigi vib tóma
munnmælgi og hjátrú aí> stybjast, og vjer styrkjumst því fremur í
þessari trú, því nákvæmar sem vjer íhugum nibursknrbinn og af-
leibingar þær, er liann hafbi; því ab þegar búib var ab lóga öllu
fjenu í klábasýslunum, þá er farib abtala um óprif i hinum nýja
i