Hirðir - 12.03.1859, Blaðsíða 12

7t;
niburákuríiar, enda liöfum vjer heyrt margar sögur um ötulleik þeirra
í því. þó mun þeim þykja, ab þeim eigi hafi tekizt svo vel sem
skyldi, því aí) sagt er, aí> þeir sjeu farnir ab drepa fjeb hjá þeim,
sem þab eiga lifandi, og setjum vjer hjer sögu eina úr Rangárvalla-
sýslu, sem oss er ritub af merkum inanni og áreifcanlegum, og prent-
um vjer hana me& brjefritarans eigin oröum:
„Bóndi einn í Landeyjunum, GuSmundur Pálsson á Strönd, átti
7 kindur, er hann eigi vildi skera, þrátt fyrir ógnanir nábúa sinna.
Kindur þessar, og a<5 auki lamb eitt, er hann haföi tekib til fóburs
af öbrum manni, eba 8 kindur alls, haföi hann í fjárhúsi einu nokk-
ub frá bœnum. Sonur bóndans gætti þessara kinda. Kveld eitt í
fyrstu viku góu ljet hann þær inn, eins og hann var vanur; engin
var hurb fyrir húsinu, og hlób hann hnausum í dyrnar. Morguninn
eptir, þegar hann kemur til hússins, sjer hann, aí> búib er ab taka
hnausana úr dyrunum, eba þeir rifnir nibur, og er hann kemur inn
í húsib, finnur hann allar 8 kindur daubar á gólfinu. En hvernig
voru kindur þessar daubar? þær voru allar kyrktar, þótt ó-
trúlegt þyki; og var þab aubsýnt á því, ab kjötib framan á háls-
inum var allt blóbhlaupib, og á sumum þeirra hafbi blóbib gengib
út um nasirnar“.
Ur Arnessýslu höfum vjer fengib skrifaba abra sögu þessari á-
þekka, og hljóbar hún svoria:
„Ögrunaryrbi uppsveitamanna, og nú austan yfir á, hafa gengib
íjöllum hærra, ab liver sú skepna, sern kœmi í land þeirra, skyldi
engu fyrir týna nema lífinu, og þetta er nú fram komib í verki. Jón
bóndi Jónsson á Oddgeirshóla-Austurkoti keypti eptir nýárib 4—(3
kindur austur í Holtum sjer til bjargar, skar þær, þegarheim konr,
fyrir helgina strax, nema tvær; þær ætlabi hann ab skera á mánu-
daginn; en þær brutust út úr búsi hjá honum sunnudagsnóttina.
Hann leitabi þeirra strax og allan mánudaginn forgefins; ekki á
þribjudaginn; því þá var óvebur; á mibvikudaginu Ijet hann vinnukonu
sína leita uppállraun; hún fjekk þar einhverja ávæningssögu um, ab
hún skyldi spyrja eptir þeim hjá Jóni bónda Ilailibasyni á Skálm-
holti, og þá hún kom þar, framvísabi bóndinn ærnar skornar á háls
meb höfubin vibhangandi, óristar á kvib, og kvabst hann svo vib
hverja kind gjöra, sem kœmi í land sitt; sagbi hann eiganda heim-
ilt ab taka þær, og sótti liann þær degi síbar, þá á kvib ristar og
innýfli út tekin. Munu þeir síban hafa forlíkazt upp á 1 rd. frá