Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.02.1866, Qupperneq 5

5
sina útvortis hegðun; en syndarótin og spillingin lifir
enn í hjarta þeirra, og skrúða réttlætisins þekkja þeir
ekki. Ó, að þessir andlega dauðu sjálfbyrgingar gætu
vaknað og endurvitkazt, gætu fundið til sviða og sár-
inda í samvizkunni, svo að þeir sæu, að þeir eru ekki
betri en aðrir stórsyndarar. En það er einmitt þetta
sannleikans ljós, sem menn ekki vilja sjá, meðan þeir
lialda fast við hinn ósanna frið, því leyfðu þeir sann-
leikanum inngöngu í hjarta sitt, þá mundi hinn ósanni
friður bráðum hverfa. Að sönnu sjáum vér, að þessir
menn tala um guðsorð, heyra það og lesa; en þeir
forðast að láta þess sannfærandi krapt gagntaka hjarta
sitt, og þeim stendur stuggur af að skoða sjálfa sig og
guð, dauða, dóm og eilífð við Ijós guðsorða. Aumur
og svikull er sá friður, sem þannig fæst og einhvern
tima kemur að því, að þú lærir betur að þekkja sjálfan
þig, og að þú gctur ekki komizt hjá að hugsa um guðs
réttlæti, og þá eilífð, sem fram undan þér er, og hver
not hefir þú þá af þeim friði, sem þú nú reynir til að
halda þér í með því að daufheyrast við sannleikans
röddu ?
Sá sanni friður sprettur af réttri notkun guðsorðs,
af því að hafa það rétlilega um hönd, heyra það og
lesa með eptirtekt og andakt, og heimfæra það upp á
sitt eigið sálarástand með einlægni og alvörugefni; en
undanfari þessa friðar, er alvarleg barátta við syndina
og órósemi, sem leiðir af því að lögmálið hefir rofið og
niður brotið hinn ósanna frið, og guðsorð er það ein-
asta meðal, sem getur látið hinn sanna frið sprelta í
samvizkunni, sem særð er af syndinni og svipum lög-
málsins. Að vísu eru það margir, sem lesa og heyra
guðsorð án þess það færi þeim hinn sanna frið ; cn