Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.02.1866, Qupperneq 11

11
an«, þá hefir þú náð og frið, og þótt hann um stund-
arsakir kunni að hverfa þér á freistinganna tímum, er
hann þó sannur og áreiðanlegur, og friðarins guð mun
aptur senda þér sína huggun; því það er eins og einn
guðsmaður (Lölie) hefir sagt, »að sá sem umfaðmar
guðsorð með örmum trúarinnar, umfaðmar í orðinu
drottinn sjálfan, sem heilir hellubjarg, og verður smám-
saman sama eðlis og hellubjargið, sem ekki hifast úr
stað i nokkrum stormi«.
Loksins viijum vér íhuga þá ólíhu ávexti, sem hinn
ósanni og liinn sanni friður bera.
III.
Ilinn ósanni friður skilur menn eptir í andlegum
dauða og ásetnings syndum; en sá sanni friður veitir
líf og leiðir af sér sannan guðsótta. Ilér skoðum vér
ekki fiiðarins eðli, heldur hvernig hann lýsir sér í líf-
erni manna. En þessi ytri hlið hans er líka mjög á-
ríðandi. »IIyggja andans er ekki einungis friður, held-
ur líf og friður« (Róm. 8, 6). Sá friður, sem skilur
syndarann eptir í andlegum dauða og ásetnings synd-
um, getur ekki verið sprottinn af guðs anda, heldur er
hann mannaverk og ósannur. Getur guðs friður sam-
einazt mammons dýrkun, munaði og metorðagirnd, svar-
dögum, vanhelgun guðs ntifns og gárungahætti? Getur
hann samþýðzt drambsemi, þrætugirni, lýgi, svikum og
syndsamlegum girndum, sem saurga hjörtu manna?
Guðsorð kennir oss hvervetna, að ávöxtur andans sé
ekki einungis friður og fögnuður, lieldur einnig rétt-
læti, kærleiki og aðrar kristilegar dyggðir, »því að guðs
náð« segir postulinn, »hefir birzt sáluhjálpleg öllum
mönnum, er fræöir oss, að vér skulum afneita óguð-
legleika og veraldlegum girndum, en lifa siðsamlega,