Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.02.1866, Síða 2

2
■J
komust, ritaði viui sínum bréf um þenna skipsbruna, og
hefir ágrip af því verið prentað með lians leyfi og á
það að sýna sannleika og krapt kristilegrar trúar í hin-
um þyngstu raunum.
í þessu bréfl segir hann fyrst frá þeim atvikum í
þessum liryggilega viðburði, sem alkunnug eru, og því
næst heldur hann þannig áfram:
Eg get ekki synjað þér þess, sem þú mælist til,
að eg skýri þér frá, hvernig eg frelsaðist úr þessari
lífshættu, því að það var drottinn, sem við liélt lífi mínu
þá 4 klukkutíma, sem eg var að velkjast í sjónum, og
það er skylt, að eg gefl lionum dýrðina. Eg reyndi
allt, sem mér varunnl, til að bjarga skipi og mönnum;
eg leitaðist við að byrgja lúkugötin, hleypa niður bát-
unum og slýra skipinu upp í vindinn, en gat engu á-
orkað; þá lét eg Schiebe vin minn, sem var orðinn
uppgeíinn, verða eptir til að hughreysta þá vesælinga,
sem bjá honum voru, og þetta gjörði hann rækilega,
en eg þreif tvo bjarglinda, eða belli, sem höfð eru tii
að bjarga sér með, annan handa þessum vini mínum,
og liinn hauda mér sjáifum. Þegar eg nálgaðist hann
með annan bjarglindann, hevrði eg að kona nokkur
spurði hann, hvað hún ælti að gjöra; en hann svaraði:
»Ilugsið þér til Jesú, liann er líknsannir og miskunnar-
fullur*. En húnsvaraði: »Eg get ekkibeðið*. »Eg skal
biðja með yður» svaraði liann, og las síðan fyrir lienni
nokkrar bænir. í söinu andránni kom jómfrú Behlcer
til mín með mikilli hugarangist og spurði, livort nokkur
von væri um frelsi? Eg sagði, að hún skyldi treysta
drottni, en hún settist grátandi niður og svaraði: »Æ, eg
lief livorkitkrapla né von». Síðan söfnuðum við pokkr-
um guðrækuum mönnum saman á apturpalli skipsins,