Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Blaðsíða 10

10
svo kappsamir í liinu góða, svo kosfgæfnir í því, sem
guði er þóknanlegt, að hjúrtu vor geti ekki léð rúm
hinu illa, og limir vorir ekki komizt til að þjóna rang-
lætinu. Gætum vor allir í guðs nafni, að falla ekki
aptur, þegar vér liöfum af lagt einhvern löst, svo vort
hið síðara verði ekki verra hinu fyrra, heldur að vér
getum haldið áfram á vegi helgunarinnar, og meir og
meir nalgazt takmark fullkomnunarinnar.
Ó drottinn, vektu hjá öllum oss það áform, að á-
stunda þetta, og gjörðu það stöðugt og óhagganlegt í
sálum vorum. Styrktu oss veika, svo vér fáum sigrað
syndina, sem í oss drottnar, en verðum ekki herfang
hennar og glötunarinnar. Styrktu oss og styddu, svo
vér fáum góðri baráttu barizt, skeiðið fullkomnað, trunni
haldið, og að lokum öðlazt kórónu réttlætisins. Bæn-
heyr það af miskun þinni fyrir Jesúm Iírist. Amen.
HINN VANRÆKTI FJÁRSJÓÐUR.
Maður nokkur kom á bæ, og bað um vatn að
drekka. Á bænum bjó fátækt bændafólk. Þegar komu-
maður kom inn í bæinn, þá hitti hann svo á, að hjónin
voru að deila og formæla hvort öðru, börnin stóðu
hálfber og skjálfandi úti í horni, og hvar sem hann
litaðist um, sá hann ekki annað, en vegsummerki hinn-
ar mestu niðurlægingar, bæði á sálu og líkama. Komu-
maður heilsaði hjónunum, og minnti þau á, að lifa sam-
an í friði og einingu. »Vinir mínir«, sagði hann,
»hvers vegna viljið þið gjöra hús ykkar að helvíti?«
Bóndi varð fyrir svörunum: »Æ, herra minn«, sagði
hann, »þér þekkið ekki æfi fátæklinganna, og bágindin,