Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Blaðsíða 16

16
Öhælt —
Óhæll
Mér er víst', guðs vinum snj'st til vegs hver mæða2;
i’rauta liggur leið til hæða3.
Og þó eg sofni banablund’
Á botni hafs, þín ljúfa mund
Mun frelsta finna sálu4.
En minna vina viðkvæm sár
Og vandamanna brennheit tár
Á braulum lieimsins hálu
Lít á,
Likn há!
Myk og þerra þau, ó herra! þú ei lætur
Einan þann, sem eptir grætur.
Já, guð, eg finn þú fylgir mér!
Eg finn hve hjartanlega þér
Er annt um mig og mína5.
í’ér endurgoldið enginn fær
Í'ína’ ást og miskunn, drotlinn kær,
Og alla umsjón þína6.
En, guð !
Ó, guð!
í orði’ og verki undir merkjum eg skal þíuum
þjóna lífs að lokum mínum1.
1) Dav. sálm 8-1, 11.-12. - 2) Rom. 8, 28. — 8) Act. 14,
22. — 4) Dav. sálm 139, 7 8. o. fl. — 5) 1. Pet. 5, 7. — 6) Dav.
sálm 116, 12. — 7) Apoc. 2, 10.
Kostar 4 sk.
1 prentsmiðju íslands 1867. E. Pórðarson,