Alþýðublaðið - 19.02.1960, Blaðsíða 15

'•^'•^'•^'•^■•*á

'•'^'•'^'•'^••^•^'•^•^•^‘•^‘•^'á%
segja um hver endirinn yrði
lef slíkt yrði liðið.
„Við getum meira að segja
átt það á hættu, að Valerie
heimti vikufrídag, ef >við för
um ekki gætilega,“ sagði Mon
ika og Jane kinkaði kolli.
„Nei, nú þolum við ekkert
slíkt. Hún er búin að fá frí
og það finna frí en við hin.
Nú getur hún byrjað að vinna
aftur.“
Valerie skildi vei, að bað
var forvitni en ekki velvilji
sem kom Moniku til að hjálpa
henni við að taka upp úr
töskunum,
„Þakka þér fyrir, en ‘þess
gerist engin þörf að þú hjálp-
ir mér. Mér liggur ekkert á
því ég barf efeki að fara að
hugsa udi matinn fyrr en eft-
ir hálf tíma.“
En Monika hreyfði sig
ekki og þegar 'Valerie opnaði
svona mjó, Valerie. Að vísu
er ég ekki feit, en samt sem
áður get ég ekki notað fötin
þín og það er synd, því ég hef
meiri not fyrir þau en þú.“
Valerie raðaði orðalaust inn
í skápana og mágkonur henn-
ar fóru niður til að gefa Ró-
bert og Harold skýrslu, þegar
þær höfðu séð allt.
„Vivian hefur eytt hreinum
ósköpum!“ sagði Moniea og
var hneyksluð.
„Það versta er, að 'Valerie
hefur ekkert að gera við
þessi föt,“ sagði Janet. „Henni
er aldrei boðið neitt.“
„Já, það var sjmd að Vivian
skyldi ekki kaupa eitthvað,
sem við gátum öll notað eins
og bíl eða sjónvarp,“ tautaði
Róbert.
Harold kinkaði kolli.
„Eg þarf að tala við hana,
þegar hún kemur heim aftur
og vita hvað hún hefur gert
við peningana sína. Eg ef viss
hafi fengið okkur til að hjálpa
henni nokkrum sinnum með
uppþvottinn, þá er því nú lok
ið. Valerie verður að leysa
sína vinnu af hendi og Vivian
verður að beygja sig fyrir hús
reglunum hér, ef hún vill vera
hér. ’Valerie er ráðskonan og
það er hlægilegt að við eig-
um að hjálpa henni til við
hennar vefk, sérstaklega þar
sem það er hún ein, sem nýt-
ur góðs af peningum Vivian.“
„Vivian hjálpaði nú til í
peningamálum, þegar hún
var hérna,“ sagði Róbert. —
„Hún keypti oft í matinn og
svo minnir mig að hún hafi
fceýpt hraðsuðupott.“
Janet var reið.
„Eg vil iheldur að hún
borgi sinn hlut. Eg þoli ekki
að standa í þafckarsfculd við
hana.“
„Við skulum tala um þetta
seinna,“ sagði Harold. „Eiftir
að ég hef talað við hana um
Dorothy Rivers:

SNT

töskurnar, rótaði hún ákaft í
þeim og kallaði upp:
„Tveir kvöldkjólar! Er Vi-
vian orðin vitlaus! Ðettur
henni í hug að þú þurfir að
ford?“
nota þetta hér í Darling-
Valerie langaði. til að segja
henni, að hún ætlaði sér ekki
að vera lengi í Darlingford,en
hún beit á jaxlinn og þagði.
„Eg þurfti að nota þá í
Sviss, Eg var mikið á böllum
og einn hefði ekki verið nóg.“
Janet leit inn um dyrnar
og sagði:
'Valerie, það liggur v!ð að
þvottahúsið hafi eyðilagt slopp
ana mína, svo ég hef ekki
sent þá þangað þessa viku. Eg
á engan hreinan, en hann
hlýtur að verða þurr á morg-
un, ef þú þværð hann í kvöld.
Valerie hafði ekki'ráðrúm
til að svara, því Monika kall-
aði:
„Komdu og sjáðu þetta
Janet! Vivian hefur gefið
henni heilmikið! Fullt af und-
irfötum, skóm og alls konar
fötum!“
Valerie hataði þessi læti og
hún fór að setja niður í skúff-
urnar og Monika hélt áfram:
„Sérðu sloppinn þann
arna! Og hér — hér er kokt-
eilkjóll! Hugsaðu bér að gefa
Valerie kokteilkjól! Hún, sem
aldrei hefur farið í kokteil-
partí! Það er slæmt að þú ert

um að hún kann ekkert með
penlnga að fara.“
„Það er áreiðanlega vissara
að bú takir það að þér,“ sagði
Róbert. „Konur hafa ekkert
vit á peningamálum,“
Harold hafði hugleitt þetta
fyrr, en hann hafði ekki þor-
að að minnast á það. Svo hann
leit viðurkennandi á bróður
sinn og tautaði að þau skyldu
vona, að hún hefði ekki eytt
alltof miklu í þetta ferðalag.
„Það væri gaman að vita,
hve miklar tekjur hún hefur,“
sagði Monika.
„Það er að minnsfa kosti
víst, að hún hefur efni á að
borga sinn hlut í heímilisút-
gjöldunum/í sagði Jane.t. „Þú
verður að minnast á það við
hana, Harold.“
Hann leit á hana.
„Við megum ekki gleyma
því, að þær Valerie eiga helm
inginn af húsinu og lausafé og
ef þær vilja selja verðum við
að beygja okkur. Það er bezt
að fara varlega, svo þeim
detti það ekki í hug.“
„Því skyldi þeim detta það
í hug? ’Valerie hefur það gott
hérna og ég efast um að hún
afsali sér að eiga hér heim-
ili,“ mótmælti Janet.
„Og, hún á nú ekki lengi
heimili hér, ef hún fer ekki
að haga sér öðruvísi,“ sagði
Monika. „Hún verður að gera
sér það íjóst, að þó Vivian
eignir hennar. Það er nægur
tími til að tala um hitt, þegar
‘sú hindrunin er úr veginum.“
„Hún verður að gera sér
það ljóst, að hún á að borga
þér vel fyrir að sjá um við-
skiptin fyrir hana,“ sagði
Monica. „Það er mikil vinna
við það.“
Harold ‘hafði ekki dottið
það í hug, en nú kinkaði hann
kolli.
„Við sjáum nú til.“
„Róbert fær meira að gera
í prentsmiðjunni,“ sagði Jan-
et, „ef Harold á að fara að
vinna við annað.“
Hún talaði ekki við neinm
sérstafcan, en það var augljóst
við hvað hún átti. Róbert
þurfti: þá að fá meira kaup.
Hann sagði ekkert, en leit
á bróður sinn, sem sagði:
„Við þurfum líka að ajt-
huga það, en þetta er nú lebki
ákveðið enn.“
„Við verðum að áfcveða
það um leið og Vi'vian kemur
heim,“ sagði Janet. „Annars
missum við alla stjórn út úr
höndunum á okkur.“
Valerie þrælaði alla helg-
ina, því þó hin konan hefði
gert sitt bezta, þá höfðu mág-
feonurnar neitað að horga
henni ef tirvi nnukaup, sem
var nauðsynlegt til að halda
þessu stóra húsi hreinu. Það
hafði efcki verið hreinsað
nægilega vel og ekfeert hafði
verið bakað.
Og Vaierie skrúbbaði og
skúraði, þvoði og bakaði. Hún
var ánægð yfir að hafa svona
mifcið að gera, þá hugsaði hún'
ekki eins mikið um Rory. En
hún gat ekki gleymt honum
og hún fcomst ekki hjá því
að rninnast hans, þegar hún
opnaði fyrir útvarpið og tón
ar sömbunnar sem hún hafði
dansað við hann, hljómuðu
um alla stofuna. Hún lofcaði
strax fyrir, en það var of
seint;
Hún þráði Vivian og það
lá við að hún brysti í grát,
þegar hún fékk símsbeyti frá
systur sinni um að hún kæmi
ekki heim fyrr en kvöldið
eftir.
En næsti dagur leið líka
og hún rauk út og henti sér
um hálinn á ivian. þega-r hún
loksins heyrði til hennar.
„En hvað það er dásamlegt
að sjá þig aftur!“ fcallaði hún.
Vivian hló og faðmaði hana
að sér.
„Það mætti halda að við
hefðum ekki sést f marga
mánuði,“ sagði hún og hengdi
kápuna sína upp.
„Eru þau komin heim?“
„Nei, ekki enm.“
„Og þú þrælar eins og
venjulega?“
Hún beið ekki eftir svari,
heldur gefck fram í aldhúsið.
„Áttu eftir að strauja þetta
allt?“ |
„Já, það var svo mikið ó-
hreint,“ sagði Valerie og tók
straujárnið.
„Manstu eftir því að þú
varst líka að strauja, þegar
ég kom heim frá Ameríku?“
„Já, það er allt við það
sama, nema hvað ég á mifcið
af nýjum fötum og er ný-
fcominn frá Sviss. Hringurinn
er lokaður.“
Valerie talaði í léttum tón,
en innst inni vissi hún að það
yrði aldrei það sama aftur, því
hún var sjálf breytt. Hún
11
hafði reynt eitthvað núna því
hún hafði orðið ástfangin og
verið kysst í fyrsta sinn og
um stund hafði henni leyfzt
að sjá framtíðina á rósrauð-
um roða, þó allt hefði hrunið
aftur.
„Hringurinn er lokaður“,
kinkaði Vivian kolli, „en þá
byrjum við bara nýjan. Þess
vegna kom ég ekki fyrr en í
dag. Allt er í lagi. Við...“
Hún þagnaði þegar hún
heyrði gengið um frammi.
„Ég skal segja þér það í
kvöld“, sagði hún og leit til
dyra. „Halló, Harold! Ert þú
ekki fyrr á ferðinni en venju-
lega?
„Jú, ég fór fyrr, því' ég
bjóst við að þú værir komin“.
Vivian langaði mest til að
fara upp til sín, en hún komst
við af þessum elskulegheit-
um og svaraði játandi, þegar
hann bauð henni upp á
sherryglas við arininn.
Harold hefði helzt viljað
fara gætilega í sakirnar, en
hann fékk ekki tíma til þess
fyxir hinum. Þau höfðu að
vísu fengið að vita að hann
vildi sjá um þetta einn, en
Valerie gat hvenær sem var
komið og eyðilagt allt. Því
vék hann sér beint að efninu.
„Fyrst við erum svo heppin
að fá að vera í friði“, sagði
bann, „þá vil ég gjarnan
minnast a dálítið, sem ég hef
hugleitt undanfarna daga. Þér
finnst það kannske undarlegt,
en það er ekki gott að segja
hvenær við fáum aftur tæki-
færi t.l að talast við undir
fjögur augu“.
Vivian leit undrandi á hann.
Hún skildi ekki hvað hann
vildi sér.
„Venjulega hafa konur ekki
vit á fjármálum“, sagði hann
virðulega“, 0g því þarfnast
flestar konur manns, til að
líta eftir hagsmunum sínum.
Hingað til höfum við ekki
talað um þig, en ég býst við
að þú yrðir fegin cf ég tæki
að mér að sjá um fjármál
þín“.
Vivian skildi hann og varð
öskureið. Þau höfðu verið að
tala um hana og komist að
þeirri niðurstöðu, að það
væri bezt að Harold hugsaði
um fjármálin fyrir hana, svo
þau vissu nákvæmlega um
eignir hennar! Hún vissi, að
hann myndi heimta að hún
leitaði hans ráða f einu og
öHu ef hún samþykkti þetta
og það yrði ógerningur fyrir
hana að hjálpa Valerie án
þess að h'n mótmæltu. Þetta
var óheyrilegt!
En hún hafði fullt vald yf-
ir sér og rödd hennar var eins
og venjulega, þegar hún svar-
aði:
„Þú ert ótrúlega gamaldags,
Harold! Það er fjöldinn allur
af konum í Ameríku, sem eru
ekki síðri í fjármálum en
mennirnir þeirra! Minnstu
bpss að ég sá í mörg ár um
fjármál okkar Péturs með
honum og mér fannst bað
skemmtilegt, svo ég laerði
ekki svo lítið“.
Hún brosti til að orð henn-
ar vjrtust ekki of kuldaleg.
„Ég hef lært meira en þú
munt nokkru sinni gera og
þú þarfnast þess ekki heldur
til að reka eina litla prent-
smiðju. Ég stend mig vel og
bað væri i]]a gert af mér að
hendá mínum erfiðleikum á
þig. Þú veizt að ég hef alltaf
viljað ráða mér sjálf og nú
hef ég tækifæri t 1 þess. Hvað
hafið bið verið að gera með-
an við Valerie vorum að
heiman?“
Alþýðúblaðið — 19. febr. 1960 ££