Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1990, Síða 16

20
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
Feðgin eða hjón
í Þorra- og Góukvæðum Bjarna Gissurarsonar er hún jafnan talin
dóttir Þorra í samræmi við frásögn Flateyjarbókar. Svo er enn í Góubvag
frá 1812.41 Það er ekki fyrr en í kvæðinu Góugœlu frá því um 1820 eftir
ókunnan höfund að Þorra og Góu finnst getið sem hjóna. Kvæðið er 32
erindi og er þar fyrst sagt frá komu Góu sem virðist hin stilltasta:
Settist niður svo með kurt,
sýndist ganga í haginn.
Var þitt andsvar þægt og þurrt
þennan allan daginn.
En brátt tekur Góa að ýfast og veðrið með:
Nær fólk af klæðum færði sig
og fékk til hvílu vikið,
vætu gjörðir þú um þig,
það var heldur mikið.
Húsum reiðst og hclltir inn
um heilar þekjur skúrurn.
Við þann strauma vaðal þinn
vaknaði fólk af dúrum.
Nett ei vinna náðir starf
næturtíma þenna.
Síst orðlengja þar um þarf,
þú lést eins og flenna.
Giskað er á að hún sé sárreið vegna meintrar ótryggðar Þorra bónda
síns:
Það mér fellur helst í hug,
hér þó fæst um skrafi,
að einhvör tungan illmálug
í þig slaðrað hafi.
41. Lbs. 2133, 4to, 181-188.