Sæmundur Fróði - 01.01.1874, Qupperneq 11

11
pjóðólti, að korngjöfiu er til langtum meiri liagnaðar,
en menn skyldu halda.
|>að er gamalt orðtæki, að „pað varði mest til allra
orða, að nndirstaðan rjett sjc fundin“, og pví mun jeg
ekki geta leitt hjá mjer, að drepa á undirstöðu ýmissa þeirra
skoðana, sem nú eru livað mest að ryðja sjer til rúms
í náttúrufra ðinni, einkum að svo miklu leyti, sem pess-
ar grundvallarskoðanir snerta hið verklega, og miða í
pá átt, að hafa hetra fyrirkomulag á pví, en áður hefur
tíðkazt. Aptur mun jeg og á hinn hóginn drepa ásumt
í háttum forðfeðra vorra, sem mjer pykir nú miður heppi-
lega vera fallið niður, og ætla mjer pess vegna, að
minnast á pað, par sem pað á við. fað er einkum
glundroði sá, er nú er orðinn á allri vinnu vorri, sem
mjer pykir mjög svo óheppilegur og mjög svo gagn-
stæður pví, er átti sjer stað, meðan hagur Islands var í
heztum hlóma. ]>að getur að mínu áliti naumast verið
svo hagfellt, sem menn halda, að hlanda svona saman
sveita- og sjáar-vinnu, eins og tíðkazt hefur á seinni tím-
um, og eigi fæ jeg skilið, hvernig jarðrækt vor á að ná
nókkrum verulegum framförum, meðan fjöldinn af öllum
vinnandi mönnum ætla sjer um hinn hezta tíma ársins,
pað er liaust og vor, að hafa annan fótinn á landi, og
hinn á sjónum. Að sjáarhóndinn stundi sjóinn, hverja
])á stund, er honum gefst færi á, er eðlilegt og náttúr-
legt, en jeg er hræddur um, að hóndanum sje pað opt
til minna gagns, en hann hyggur, pcgar Iiann um vor-
tímann tvístrar vinnukröptum sínum allt of mjög á pví,
að láta vinnumenn sína róa fram á sumar, og jeg er jafnvel
eigi óhræddur um, að húin og skepnuhirðingin, og öll
innanhæjarvinna hafi lítið gagn af pví, að menn í sveit-