Sæmundur Fróði - 01.05.1874, Blaðsíða 2

G6
okkar vanalega vetrarkoran, því ailt frá réltum, og það fram
úr til ársloka, mátti vfðast um landið heita þungnr vetur.
Fyrir norðan land lagði hann að með snjóa fyrir veturnætur,
og þá snjóa leysti þar eptir aldrei fullkomlega upp allan vet-
urinn. Hjer syðra var allmikið snjófall seint i september, og
þann snjó leysti eigi fullkomiega upp, heldur bættist allt af á
hann allan veturinn. Flestir af vorum hórðu vetrum hafa eigi
byrjað, fyr en komið hefur verið fram á haustið, og sumir
eigi fyr en eptir jól, og þó hafa þeir, eins og kunnugt er,
orðið fultþungir, og ollað miklum felli. Einn af þessum var
sá, er gekk yfir land þetta 1753—54, og hann virðist í mörgu
að hafa verið snoðlíkur þessum vetri. Bonum er vel lýst í
kvæði einu af lögmanni Sveini Sölvasyni, er þá var uppi, og
með því sú lýsing, sem velviljuglega er meðdeild mér af herra
aðjunkt Steingrími Thorsteinson, eigi er prentuð, svo eg til
viti, læt jeg hana fylgja hjer með.
UM VETURIISN MIKLA 1753 OG 54 VAR ÞETTA KVEÐIÐ
(orkt af lögmanni Sveini Söivasyni).
V i 81 a g. LangviSrin lýðum | þó liggi þungt ár
eptir ógna kvíSa | oss mun guð sjá.
1. Vindaljónið voru láði
voðatjónið hafði í ráði,
sinn á frónið senda náði Lík
soninn furðu stríða —langviðrin lýðum 0. s.frv.
hvítu grjóni á hauðrið sáði
hrímþurs byggðum frá.
Eplir ógna Jcvíða oss mun guð sjá.
2. Norðurlanda breiðu belti
Björgúlfs anda gnýr umvelti,
sljetta sanda yfir elti
ægis meyjar viða, — 1. I. þ. 1. þ. á.
fremur vanda gjálpin gelti
græðis bökkum á. E. ó. k. o. m. g. s.
3. Upp á hrotinn úða salla
einn varð biolinn þá að kalla,
hlaut sem rotin fönn að falla