Sæmundur Fróði - 01.05.1874, Blaðsíða 8
72
þýfða dagsláttu eigi á minna en þremur dögum, þar sem hann
slái hina sljettuðu á einum degi; en auk þess verði og að
gæta þess, hversu meiri vinnu þurfi til að raka og þurrka
heyið í þýfinu, en á sljettunni. Þá sje það enn, að ávinnsl-
an sje mun hægri á sljettunni en í þýfinu, þar sem á sljett-
unni megi við hafa slóða til að mylja áburðinn, en í þýfinu
verði að mylja allt i sundnr með kláru, og jafnvei verði að
nngga áburðinn með höndunum niður í þúfnakollana. ]Nú tel-
ur hann, að það kosti um 50—70 rd. að sljetta dagsláttuna,
en eptir því sem áður er sýnt um mun afrakstursins á sljett-
aðri og þýfðri dagsláttu, þá sje auðsjeð, að sljettunin borgi
sig á 3 — 4 árum.
Hann kveðst þó vera alveg sannfærður um, að ekkert
verði til muna unnið hjer á landi að túnasljettun, fyr en þúf-
urnar verði rifnar sundur, án þess að rista ofan af þeiin gras-
rótina, enda vaxi gras mjög fljótt upp úr slíkum sljettum, þótt
gras-svörðurinn sje sundur tættur, ef grasrótin sje í sjálfri
sjer góð, einkum ef nógur áburður sje borinn í llagið, og
honum blandað vel saman við moldina. Kveður hann alvana
í Noregi, að þá bændur vilji eigi lengur sá korni í akra sína,
þá sái þeir eigi öðru grasfræi í þá, en sallanum undan hlöðu-
heyi, er þeir dreifi um akrana, og vaxi þó gras mjög fljótt
upp úr þeim. Tilraunir með sáningu útlends grasfræs hafi
flestar misheppnazt hjer á landi, þar sem hann hafi til spurt,
en hann telur það þó enga sönnun þess, að útlent grasfræ
geti eigi þrifizt hjer á laridi, ef jörðin væri vel undir búin, en
slíkan undirbúning muni alstaðar hafa vantað. »t\ið er efa-
laust« segir hann, »að svo lengi þúfurnar eru á túnum vor-
nim, og svo lengi sem ekki er betur hirt um áburðinn, svo
»lengi verða hjer sára-litlar framfarir í jarðrækt. Þetta hvort-
»tveggja í sameiningu hefur verið, og verður framvegis til
»tálma, eigi að eins öllnm verulegum framförum í þessu efni,
»heldur hefur það einnig mjög mikil áhrif á allar aðrar fram-
»farir«. Hann ætlar helzta ráð til að bæta úr þessu, að allir
helztu menn í hverri sveit gengjnst fyrir því, að fá bændur
til að ganga í fjelög, að hirða betur áburðinn, og róta og rífa