Heimdallur - 01.12.1884, Qupperneq 7

„ Jeg er' hirðir hinnar litlu hjarðar, sem
kemur saman í kyrkjunni hjer.“
„Hvað þá?“
„Jeg er sálusorgari þessara fáu manna, sem
eru trúaðir hjer í sveitinni og koma saman
í guðshúsi því, sem er hjer fast við."
Scotty klóraði sjer í höfðinu, hugsaði sig
um stundarkorn og sagði so:
' „Jeg hef ekki roð við yður lagsmaður . . .
Jeg passa8) . . . stokkið þjer og so skulum við
byrja upp á nýjan leik “
„Hvað segið þjer maður? Jeg skildi ekki
almennilega livað þjer áttuð við.“
„Jeg er hræddur um að þjer sjeuð að
lúskra mjer, eða kannske það sje jeg, sem hef
verið að lúskra yður . . . Jeg get ekki drepið
yðar tromp, og þjer getið ekki stungið mín
tromp. Einn af kunningjum okkar er hrokkinn
upp af, og við viljum endilega gera honum
einhverja glaðningu áöur en hann skilur við
okkur fyrir fullt og allt. Sona liggur nú í öllu-
saman. Jeg var sendur út af örkinni, til að
snuðra einhvern upp, sem gæti haldið solítinn
pistil yfir honum áður en hann legði upp. Ætli
að þjer vilduð ekki taka að yður, að skussa
hann af stað sona með dálítilli viðhöfn?“
„Jeg er hræddur um vinur minn, að mjer
fari heldur aptur en fram að skilja yður, Jeg
veit hvorki upp nje niður í því, sem þjer segið.
Getið þjer ekki komizt solítið ljósara að orði.
Fyrst þóttist jeg hafa skilið, hvað þjer áttuð við,
en nú er jeg alveg orðinn ruglaður aptur.
Haldið, þjer það væri ekki betra, efþjersegðuð
bara frá öllu eins og það gekk blátt áfram, en
sleptuð öllum þessum líkingum og vífilengjum?“
Scotty þagði stundarkorn og hugsaði sig
vandlega um. Loksins tók hann þó aptur til
máls.
„Jeg verð víst að passa.“
„Eví það?“
„Pjer hafið gert mig, bit lasm!“
„Jeg botna ekki enn þá í því, hvað þjer
eigið viö.“
Presturinn hallaði sjer aptur á bak í stólinn
8) Pegar þessi saga fór fram, var bað daglegt brauð
að málmnemarnir töpuðu því í spilum á kvöldin
sem þeir grófu upp úr jörðunni á daginn. Paö er
því ekki að furða þó orðatiltækjum úr spilum rigndi
niður þegar þeir voru að tala sín á milli.
og var í hvínandi vandræðum. Scotty studdi
aptur hönd undir kinn og var í þungum þönkum.
Skömmu seinna leit hann samt upp og var þá
dálítið upplits djarfari en áður.
„Hananú, nú getið þjer víst undirstaðiö9’
mig. Lítið þjer á, við þurfum einmitt að halda
á einliverjum poka; . . . Skiljið þjer ekki?“
„Hvað segið þjer?“
Pokapresti.“
„Nú þarna kom það, en þvi sögðuð þjer
það ekki strax? Jeg er prestur.“
„Loksins eptir langa mæðu. Pjer hafið
sjeð, hvað jeg hef á hendinni; haldið þjer nú
bara áfram. Um leið og Scotty sagði þetta, tók
hann í hendina á prestinum so kompánalega
sem hann gat. Par var handamunur, því
presturinn var hvíthendur og handlítill en loppan
á Scotty var bæði hörð og sprungin.
„Nú skiljum við hver annan fjelagi. Nú
skulutn við taka til óspiltra málanna . . .
þjer megið ómögulega fetta fingur útí það, þó
jeg sje nokkuð langorður, því við erum allir
saman í standandi vandræðum. . . . Einn af
fjelögum okkar er nefnilega skroppinn út úr
heiminum. “
„Hvort hefur hann skroppið?“
„Út úr heiminum. hann hefur lognast út
af.“ ’
„Lognast út af?“
„Já hann er genginn fyrir ætternisstapa."
„Nú, so að skilja. Hann er kominn á þann
stað, sem enginn á apturkvæmt frá?“
„Nei það er víst ekki so auðvelt; — hann
er nefnilega dauður."
„Nú skil jeg yður.“
„Pað er gott og blessað. Jeg var orðinn
liræddur um að þjer munduð ganga af göflunum
aptur. Já hann er steindauður og stirðnaður
í þetta skipti. “
„Petta skipti? Hefur hann dáið áður?“
„Dáið áður? . . . Nei, verið þjer í eilífri
. . . Haldið þjer kannske að hann hafi verið
eins lífseigur og köttur. En þjer getið bölvaö
yður upp á það, að nú er ekki minnsta lífstóra í
honum, grey-skinns-garminum þeim arna. Jeg
vildi að hann, hefði aldrei dáið því þaö er ómög-
9) í frumritinu stendur savoy. Pað er afbakað spánskt
orð og þýðir að skilja.