Norðurljósið - 01.01.1979, Blaðsíða 52

52
NORÐURLJÓSIÐ
„Sérðu nú ekkert eftir þessu?“ „Alls ekki - allt gengur
í raun og veru betur en ég hafði vonað. En hvað segir þú
af sjálfum þér, Ham? Hvers vegna komstu svona snögg-
lega aftur?“
Ham gretti sig og starði hugsandi á tóman diskinn.
„Jæja, Gill, þetta er allt í flækju, og ég veit ekki, hvar
ég á að byrja. Sjáðu, það er þessi litla stúlka, hún
Bess -“.
Dyrarbjallan hringdi skarpt, Gillian reis á fætur.
„Afsakaðu Ham, en þetta er líklega slátrarinn, en ég verð
ekki lengi.“
Gillian flýtti sér brott með peningabudduna. En hitt
og annað tafði hana. Er hún kom aftur, var stofan mann-
laus. Hún hljóp upp á loft til herbergis bróður sins. Það
var tómt. þegar hún kom inn í eldhúsið, sá hún eitthvert
klór á spjaldi, sem hún hafði til að rita eitthvað sér til
minnis. „Farinn á göngu, er að brjóta heilann um eitt-
hvað.“ Ham.
Gillian varð áhyggjufull. Ham var yngstur í fjölskyld-
unni. Er hann var lítill drengur, var hann oft í umsjá
hennar. Sambandið milli þeirra varð nánara og dýpra
heldur en við aðra í stóru fjölskyldunni þeirra, sem var
svo hamingjusöm. Ham tilheyrði henni á einhvern sér-
stakan hátt. Til hennar hafði hann komið með gleði sína
og erfíðleika, hnappa, sem þurfti að festa, hrufluð hné,
sem þörfnuðust plástra. „í heilabrotum,“ höfðu verið orð
hans, þegar hann vildi, að fullorðna fólkið skipti sér
ekkert af honum eða spyrði óþægilegra spurninga. Jæja,
hún yrði að bíða þolinmóð. . . En hver var þessi Bess?
Var hún í raun og veru lítil telpa? Eða var þetta gælunafn,
af því að honum þótti vænt um hana.
Meðan Gillian bjó um rúmin og tók til í húsinu,
hvarflaði hugur hennar til bernskudaga hennar. Mamma
þeirra og pabbi höfðu gefíð þeim svo mikið öllum.
Heimilislífið hafði verið mjög ánægjulegt. Sjálf þekkti
hún ekki sársaukamikil tilfmninga köst, er hún breyttist
úr bami í telpu og úr telpu í fullþroska konu. Staðfesta
einkenndi heimilislífíð, sem komið gat ró á æskuskapið
og tilfinningarnar þá. Við þeim blasti greinilegur mæli-
kvarði á rétt og rangt, sem var fyrirmyndin er foreldrar-
nir gáfu þeim. Börnin vom því sjaldan í vafa um, hvað
væri rétt og hvað væri rangt. Kristinlegur kærleikur og
fræðsla var jafnan fyrir hendi, ef þau tóku ranga ákvörð-
un eða kusu það, sem ekki var hið besta.
Hún hafði aldrei átt þá stund, er hún tæki sérstaka
ákvörðun í trúarlegum efnum. Hún ólst upp við að hlusta
á það, sem foreldrar hennar og eldri systkini ræddu
saman. Hún hafði borið fram spurningar sínar og fengið
hreinskilin svör, sem hún íhugaði. Henni kom aldrei til
hugar, að hún ætti ekki að viðurkenna þá staðreynd, að
Guð hafði skapað hana og að hún gæti ekki vænst þess að
sjá og skilja allt á sama hátt og Guð sá og skildi það. Hún
gat heldur ekki hugsað sér, að Guð, sem elskaði hana
nógu mikið til að varðveita hana til eilífðar frá synd og
villu, væri ekki verður alls þess kærleika, sem hún gat
gefíð honum til endurgjalds. Sem barn hafði hún elskað
Jesúm með barnslegri elsku. Sem ung stúlka hafði hún
elskað hann með hjartans þakklæti og gaf honum allt,
sem hún átti, til þess að hann notaði það í þjónustu sinni.
Hún hugsaði aldrei um að fórna nokkru eða gera nokkuð
frábært. Svar hennar var hið eina, sem henni þótti skyn-
samlegt og hún þráði að verða Guði til meira gagns dag
frá degi.
Ham hafði verið alveg ólíkur henni. Sem lítill drengur
hafði hann ásjónu engils, en ákaflega hreinskilinn í þeim
efasemdum, að gagn væri að því að vera góður. Sem
íhugull piltur hafði hann hlustað, spurt, efast og hrakist
lengra og lengra brott frá trúarskoðunum fjölskyldu
sinnar Samt hafði hann aldrei sýnt föður sínum ókurteisi,
heldur verið hreinskilinn og hræðilega þolinmóður.
Dag nokkurn breyttist þetta allt. Hann hafði farið til
London í þeirri von að komast í flugherinn. Þá kom bréf
frá honum, sem út úr flóði ný uppgötvun, sem hann
hafði gert. Allt, sem pabbi hafði sagt, var rétt! Maður,
sem hann hafði hitt, hafði talað við hann og fór með hann
á nokkrar sérstakar samkomur. Þar höfðu gömlu rök-
semdirnar hans hjaðnað. „Sjónlaus ég var, nú ég sjáandi
er, sannarlegt heimsljós er Jesús, “ hafði hann skrifað
heim. Hið næsta, sem þau fréttu af honum, var það, að
hann væri farinn til Astralíu. Þar flygi hann lítilli flug-
vél til að hjálpa fólki, sem þarfnaðist hjálpar, en væri á
afskekktum stöðum.
Dæmi um það, hvernig ævi hans var, gat verið þessi
heimsókn hans, óvænt og ekki tilkynnt fyrirfram. Hann
lét ekkert af sér fréttast í langan tíma. Þá kom hann og
tók upp lífsþræðina þar eins og hann hefði aldrei sleppt
hendinni af þeim.
4. KAFLI.
Hver er Bess?
„Hvar er Ham frændi?“
Börnin þrjú urðu vonsvikin, er þau komu heim til
hádegisverðar, en sáu ekki frænda sinn.
„Hann er úti á göngu. Komið og þvoið ykkur um
hendurnar. Eg er rétt að láta matinn á diskana."
Gillian setti diskana á borðið og athugaði hendur barn-
anna.
Með áhugalausum vonbrigðarómi þuldi Carol kunnug-
legu orðin:
„Fyrir matinn og heimilið og föt að vera í fyrir elsku
þína og umhyggju, sem ávallt er ný þökkum við þér,
Drottinn Jesús.“
Um leið og hún lauk bæninni þrifu börnin súpuskeiðar
sínar svengdarleg. Martin leit á Carol illgirnislega.
„Þú varst að líta út um gluggann á milli fíngra þinna,
Carrie, og augun í þér áttu að vera lokuð.“
Vörin á Carol skalf og augu hennar fylltust af tárum, -
vonbrigðatárum, af því að Ham frændi var þar ekki. Svo
sárnaði henni stríðni bróður síns. Jón kreisti mjúklega
hönd hennar undir borðdúknum.
„Gleymdu þessu, Carrie! Gáfnaljósið, Marty. Þú
hlýtur að hafa haft opin augun til að sjá hana. Þar ertu
lifandi kominn! En sjáið þið, hver er að koma.“
Gegnum opinn gluggann gátu börnin séð, að bifreið