Norðurljósið - 01.01.1979, Page 74

74
NORÐURLJÓSIÐ
Á VORBLÍÐU KVÖLDI
Rauðgulu skýin reifa himinsali,
röðulinn glæsta hylur djúpið breiða,
svanimir björtu svífa fram til heiða,
söngrómi skæmm fylla breiða dali.
Kvöldblærinn svalur kinnar smalans strýkur,
kveður í gili fossinn rómi þýðum,
fénaður unir hagasælum hlíðum,
húmar að kvöldi, degi mildum lýkur.
Friðsæla vorkvöld, fagurblíða stund,
friðgjafínn Ijúfí eftir þreytudaga,
ljómi þinn dvínar, kveður sveit og sjá.
Sál mína fyllir sæla, dýrðarþrá,
sólblikið horfna fer minn hug að draga
himinsins til, á ljóssins föður fund.
VERNDARI ÞJÓÐAR VORRAR
i
Hetjumar frjálsbornu, höfðingja synir,
harðstjórn og kúgun, er leituðu frá,
fjármunir, heimili, frændur og vinir
ei fengu þeim aftrað, þeir stefndu1 yfír sjá.
Þeir heldur ISLAND kusu en konungsins viðjar.
Vér kjósum einnig sjálfstæði', er teljumst þeirra niðjar.
Lýðríki djarfhuga landnemar hófu,
lýðveldi stóð hér í þrjú hundruð ár.
Síngjamir drottnar þann svikavef ófu,
að sundmng varð ríkisins ólífíssár,
sem vetur fékk hér ófrelsi erlent að ríkja,
því ánauð bíður manna, sem föðurlandið svíkja.
II
í dag sest vorið að völdum af nýju,
og veturinn loks er á enda,
því sólargeislana, heiðu og hlýju,
er himnanna Drottinn að senda.
Er frelsi sitt land vort til fullnustu hlýtur,
vér Föðurnum þökkum, sem hlekkina brýtur
Því Guð er vörður og verndari þjóða,
ei vemdara fáum vér betri;
og honum skulum vér hollustu bjóða,
svo hausti' ekki aftur og vetri.
Frá svalköldu hafí, frá sveitum og dölum,
nú svífi vor bæn upp að himinsins sölum:
III
Heilagi Guð, sem heldur stjömum
himinsins uppi á brautum sínum,
ákall og bæn frá íslands bömum
upp til þín stigi* að hástól þínum.
Fullveldi höfum vér frá þér hlotið,
frelsisins getum vér aftur notið.
Nú eru liðnir dimmir dagar,
daprir og gagnþrungnir sárum meinum.
Island er frjálst til lands og lagar,
lýtur nú aðeins þér, Drottinn, einum.
Ó, að það lyti þér ávallt, Herra!
aldrei þá mundi þess hamingja þverra.
Fjallkonan meðan fald sinn hneigir
fyrir þér, Drottinn, og geislum þínum,
lotningarfull meðan bljúg hún beygir
blómkrónur fagrar á grundum sínum,
fosstungur meðan frjálsar syngja,
fullveldis gæt þú vor Islendinga.
IV.
Straumharðar eifur, stormvaktar öldur og boðar,
standbjörgin háu, sem fögur og tigin rísa,
sólbjarminn glæstur, sem fannhvítu fjöllin roðar,
fullveldi1 og sjálfstæði íslenskrar þjóðar lýsa.
Guð, þú sem áður fyrr gafst oss stórfagurt láð,
gæti vors frelsis á komandi dögum þín náð.
V.
Gef lýð vorum menn, þegar liggur mest á,
leiðtoga’, er frjálshuga, djarflyndir standa
og þjóðinni stýra úr þrautum og vanda,
þrekmiklir, hollráðir úrlausnir sjá.
Gnóttir af réttlátum, göfugum, sönnum,
guðræknum mönnum lát þjóðina fá.
En lygar og sviksemi' úr landráðamönnum
lát aldrei tökum á fólkinu ná.
Gef biðjandi, þolgóða, bænheita menn,
bjartsýna, trúmikla, andríka garpa.
I ljóðflaumi skáldanna hljómi þín harpa
hreimskærri og fegri en þekkst hefir enn.
Og lát oss af göfugustu hugsjónum hrífast,
hreinlyndi* og mannelsku' á komandi tið.
En láttu hér aldrei í landinu þrífast
lágsigldan, fégjarnan hrsesnaralýð.
VI
Faðir í himninum! Forseta í þessu ríki
fyll þú með djúpsærri visku frá þér.
Gef, að þeir aldrei frá guðstrausti* og réttlæti víki,
hvort greið eða torfarin brautin er.
Láttu þá verða leiðtoga góða,
lýðholla* og vandaða* á ranglætisöld,
uns kemur þitt ríki, þú konungur þjóða,
og Kristur fær sjálfur hér æðstu völd.