Heimskringla - 30.04.1914, Page 6

WINXrPEG, 30. APRÍL, IfUI
HEIMSKiINGCA
Ræða Roblins.
(frainhald frá 5 síftu)
Mér finst cg heyri einhverja I.ib-
erala sejjja : “Nei, þú ferö skakt
meö þetta. ViÖ ætlum að afnetna
yeitinjraborðin. Viö setjum auka-
prein í frumvarpið, sem fyrirbýð-
ur alla áíenpisverzlun á þeim stöð-
um, þar sem nú er héraðsbann'’.
þetta væri ájfatt, ef þetta væri
möpulept ojr lögum samkvæmt.
En það er hvorugt. Stjórnarskrá
Manitoba veitir ekki heimild til
þessa, op þinjrið hefir engan meiri
rétt til að brjóta hana, en sveit-
arstjórnir hafa heimild til að
brjóta sveitastjórnarlögin. Ef til-
raun vrði jrjörð í þessa átt, myndi
yinsalar um hæl^ hrinda því á-
kvæði sem andstæðu stjórnar-
skránni. Farið vrði með það fyrir
levndarráðið bre/.ka, oy hver laga-
lærlinptir veit, að þar yrði sliku
lapafrumvarpi vísað á dyr. Ef aft-
ur ekkert ákvæði þessu líkt yrði
sett í löpin, þá þýðir það ekkert
annað. en að í þeim héruðum, þatr
sem nú er vínbann, vrði settar á
fót vínsölubúðir, einsojj til dæmis
f Roland, mínu ei^in héraði, ojí öl
oy áfenjii selt í flöskutali, eða)
tunnutali, út um bygðina, op
menn niættu drekka, hvar sem
þeim súndist.
Tyátið yðttr ekki koma í hug, að
ep viti ekki, nm hvað ey er að
tala. Vitanlepa er ep ekki lög-
fræðinyur, en ey hefi átt tal um
þetta oji leitað upplýsinjia þessu
yiðvikjandi, fyrir nokkrum tíma
sfðian, hjá mönnum, er engu eru
síður að sér í þeirri 1 yrein, eu
dómararnir hér í fylkinu, op var
það álit allra jtedrra, að þess kon-
nr löjr jrætu ekki staðist.
Verður þe.ss vejjna, ef lapafru.m-
yarpið á að ná tilpangi sínum, að
láta það taka yfir alt fylkið, sem
brevtinyu á nújdldandi löjrum, ojr
með samþykt þess væri núverandi
löp úr jrildi nnmin, op vínhanshér-
uðin ekki framar til. Ef þau yrðu
málalok, þýðir það ekkert annað,
en að i bindindisefnum yrði klukk-
an færð til baka um 25 ár. Allttr
6ranj;iir bindindisstarfsins um 15
'ára tíma yrði þurkaðitr burtu, og
sú stefnan yrði þá ofan á og rikj-
andi hér í bindindismálinu, er
bindindismenn óskuðu sí/t af öllu.
En ej; hvorki þarí eða ltefi tíma
ta,. að fjölyrða um þetta meira.
En þér petið séð, út á hvaða
villistiyu er verið að leiða bind-
indismenn. Ey álít, að það sé ekki
mikil hætta á því, að skynsamir,
pætnir. huj/sandi, upplýstir og ein-
læjjir bindindismenn láti stofha
málum sínum í voða með annari
eins fíflsku og þessari, — en fari
svo, þá ætla eg að biðja fólk, að
minnast þess, að eg peti bent því
á, að ey hafi varað það við þess-
ari hættu, — varað það við, að
taka ckki slíka stefnu, sem nú er
verið að halda að tnönnum hér í 1
fylkinti.
Framyfir það, setn ejj hefi þegar
sayt um framför vora frá ári til
árs í bindindislöggjöf fvlkisitís,
latlgar tnij; til að jyeta þess, að eg
var viljupur til, að kðtast við að
fá eun meiri réttarbætur satnþykt-
ar í þinginu, ltefði bindindisfólkið
viljað styrkja mijj til þess. Á síð-
astliðnu þinyi kom einn hátt-
standandi eiubættismaðtir frá
“Moral and Social Reform Coun-
cil" til mín og átti tal við mig
um þaö. Hantt var stranjjur iLib-
eral oj; hefir aldrei á æfi sinni
jjreitt atkvæöi tneö Conservatív-
um. Op ej/ býst við, að hann
greiði atkvæði á móti mér við
na'Stu kosningar, — ett ltann er
einlæjfur bindindismaður á undan
,öllu öðru. Eji stakk upp á því við
hann. að vér bærttm upp frum-
varp í þinginu, er veitti borg og
bæjum fvlkisins réttindi til, að á-
kveða sjálf, live mörg vínsöluleyfi
skyldi veitt á hverjum stað, þar
sem um fleiri en eitt leyfi væri. að
ræða. þetta var satna sem að fá
bæjarfólkinu sjálfu valdið í hendur
til að takmarka tölu veitingaleyf-
anna. Hann bað mig að gefa sér
þetta skriflegt, og eg skrifaði upp-
kast með eigin hendi, tim hvað ép
vildi legigja til, að samþykt yrði í
þinginti, ef hindindisfólkið vildi ljá
mér aðstoð sína til þess, og fékk
honum uppkastið. Eftir einn eða
tvo daga kom hann aftur. Var
hanri þá mjög niðurlútur. Sagði
hann mér, að formenn “Moral and
Social Reform” satnbandsins vildi
ekki sinna þessu tilboði. það greip
mig dálítill óhugur sjálfan. Á því
sá ég, að bindindis-samtökin vildu
ekki styðja mig í því, að fá fleiri
réttarbætur, svo eg lét málið falla
niður.
Á einhvern hátt komst þetta
svo í hámæli og fyrir almenning.
Tóku þá kunningjar mínir, and-
stæðingarnit sig til, og komu með
tillöjru sama efnis og bindindis-
menn höfðtt neitað að þiggja frá
mér. Ekki gat eg fengið af mér,
að samþykkja þess háttar póli-
tiskt hnupl, sem þeir gátu fenjjiö
sig til aö hiafa i fratnmi.
Nokkru síðar hélt svo bindindis-
sambandiö fund með sér, skrifuðu
jteir mér þá um þetta mál bréf,
sem eg æ.tla að leyfa mér að lesal:
“Federation Office,
408 Builders Exchange.
W’peg, 17. febr. 1914.
Til báæruverðujjs forsætisráð-
herra Manitoba.
Herra! — Vér, “Social Service
samband Manitoba, sem nú höfum
mætt á þingi hér í bæ, förum þess
á leit við yður, að þér vilduð til-
kynna oss ákveðið, hvað í tilboði
yðar felist, er þér veittuð sendi-
nefnd vorri síðast, um að leggja
það bæjum og sveitahéruðum i
vald, að fækka eða aftaka með
öllu vínveitingaleyfi innan þeirra
umdæma, og hvort þér hafið á-
kveðið, að bera mál þetta upp í
þinginu. Vér verðum að biðja af-
sökunar á því, að vér óskum eft-
ir svari strax, jtví vér höfum sam-
bandsþing að eins einu sinni á
ári, en óskum eftir, áður en vér
slítum þingi, að fá að vita greini- j
le-a fyrirætlanír j^ðar þessu við-
víkjandi.
C h a s. W. G o r d o n,
forseti.
W. W. B u c h a h a n,
■ skrifari.
E.S.—Vilduð þér gjöra svo vel, i
og beina svari yðar á skrifstofu j
sambandsins í iðnaðarhöllinm.
B.”
Einsog þér heyriö, er brcf Ja-tta
frá W. W. Buchanan, skrifaranum.
Og takið eftir, hvorki segir hamn,
né er honum falið að tilkynna mér,
að hann ætli að fylgja mér í þess-
ari tilvonandi laga-samþykt. Bréf-
inu svaraði eg á þessa leið :
“Skrifstofa forsætisráðlierra.
17. febr. 1914.
Hr. W. W. Buchanan,
skrifari “Social Service sam-
bandsins” í Manitoba.
408 Builders Exchauge, Winnipeg
Kæri hr. Buchanan! — Bréi
yðar nýlega dagsett hefi eg með-
tekiði. 1 því biðjið þér mig, að
skýra orð mín við sendinefnd yð-
ar viðvíkjandi því, að veita sveita
héntðunum vald til þess, að fækka
eða afnema veitingaleyfi í sínum
umdæmum.
það, sem eg átti við, og er min
skoðun enn, engtt síður en stjórn-
arinnar, er, að almennur hugsun-
arháttur sé orðinn svo upplýstur,
að fólk muni vilja styðja þá laga-
sambvkt, sem veiti hverju sveita-
héraði fullan rétt til að ákveða,
hve mörg veitingaleyfi skuli verða
gefin innan þeirra takmarka, er
heimili vínsöltt í smáttm eða stór-
um stýl.
þess konar lög geta verið notuð
í sambandi við sveitabannlögin,
því þau leggja kjósendum sveitar-
innar í hendur, að segja til, hve
mörg vinsöluleyfi skuli veitt, til
þess að verzla með áfengi innan
takmarka héraðsins, strax og þeir
væri til þess kvaddir, er ákveðið
yrði að vera með lögum.
Mér þykir mikið fyrir því, að
bindindissambandið í íylkinu skyldi
ekki veita mér það fylgi, sem eg
áleit vera nauðsrynlegt skilyrði tii
þess eg gæti látið samþykkja lög
þessa efnis í þinginu. Eg vona, að
almenningsálitið verði komið í það
horf áður en næsta þing kemur
saman, að það verðd réttlætanlegt
að gefa út lög þessu viövikjandi,
því eg álít það þýðingatrmikið
spor í bindindis og siðferðislega
umbóta átt.
Yðar með vieðdngu,
R. P. R o b 1 i n ”.
Síðan hefi e^ etnbættislega leng-
in bréfaviðskifti átt við samband-
ið. Einsog þér sjáið sjálíir á þessu,
fékk eg ekki það fylgi eða aðstoð
sambandsins, sem eg þurfti með
til að geta samið j>essi lög. En
þrátt fyrir það skal eg geta þess,
að þalö dregttr ekki úr þeirri fyrir-
ætlan minni, að bæta við bindind-
islöggjöf fylkisins í framtíÖinui.
CONSERVATÍVAR ERU BIND-
INDISFLOKKURINN
Hr. forseti, aö síðustu leyfi eg
mér að segja, aö Conservatíve
flokkurinn er binddndisflokkurinn
hér í f\lktnu. Hann á það með öll-
um rétti. Eg befi sýnt íram á það
tneð verkum hans, er ekki verður
mótmælt. Eg biö alla trúar- og
siðferöis-kennarai og þá aðra, sem
rækt leggja viö bindindismálið, að
yfirfara þær gjörðir, en taka ekki
orð min ein trúanleg fyrir því.
Heimildirnar geta )>eir fengið í
emibættisskjölumim, og stendur
það þeim til boða. Eg biö þá einn-
ig, að rannsaka gjörðir Libaral-
flokksins, bæöi í fylkinu og _ sam-
bandinu, — rannsaka stefnuskrá
hans, er samin var í Winnipeg, og
sjá, livort hún er lagalega mögu-
leg ; að taka með cinnig allar á-
stæður og sannindi, ’ sem eg hefi
bent á, — og að því búnu segja
tnér, hvort ekki hafi eg rétt til,
sem bindindismaður, að krefjast
styrks og fulltitijjis allra bindindis-
manna í fylkinu, sem eru bindind-
ismenn fyrst, áður en þeir eru
pólitiskir ílokksmentt.
Séra Charles W. Gordon, D.D., í
Winnipeg, er forseti “Social and
Moral Reform” sambandsins í íylk-
inu. Hefir hann látið sig almenn
tnál all-miklu skifta nti um nokk-
ur ár. Eg held eg rángfæri ekki af-
stöðu hans, þó eg sejji, að hann
sé ákveðinn Inberal. Og það er
ekki í óvirðingarskyni sagt, því
hver rnaður hefir leyfi til, að hafa
hvaða stjórnmálaskoðun, sem hann
vill. En Dr. Gordon er meira í
]>essu sambandi nú setn stendur en
óbreyttur fiokksmaður. Dr. Gor-
don er foringi I.iberal flokksins
öllu fremur en Mr. T. C. Norris,
enda er það skoðun hans, aö hann
eigí hægar með, að koma áform-
um síntim fram, ef T. C. Norris sé
gjörður að forsætisráðherra, held-
ur en ef eg held sætinu.
En nú vdl eg leggja málið 'fyrir
Dr. Gordon einsog og heft skýrt
frá því, og biðja hann ;að hugleiða
j>að, og hafi eg nokkra dómgreind,
skynsemi eða þekkingu, eítir 33.
ára þjónustu í þarfir þess opin-
bera, fæ eg ekki betur séð en, ef
hann ætlar að reynast bindindts-
málefni sínu trúr, verði hann að
segja skilið við þann fiokk, sem
hann fylgir nú, og fylgja mér í
minni framfarasömu Mndindislög-
gjöf og starfi. Eg sakast ekki um
há stefnu, sem hnnn hefir haft og
tilraunir til að koma Iáberal
flokknum á fratnfæri fyrir' stefnu
hans í bindindismálinu. En eg held
að Dr. Gordon hafi ekki rannsak-
að það til hlýtar, hverjar afleið-
ingarnar yrðu af þeirri stefnu, því
annars heföi hann hvorki getað
komið svo fram, ’einsog hann hefir
gjört nú í sednni tíð, né viljað
koma svo fram.
ÞAÐ ER ÓMÖGULEGT MEÐ NOR
RIS í FARARBRODDI.
Einsog eg ltefi skýrt frá, eru nú
nærri íjórir fimtu hlutar fylkisins í
algjöru vínsölubanni. í eldrá hluta
fylkisins ltefir vínbanns-svæðið auk
ist utn 200 prósent undir mittni
stjórn. Með santa áframlialdi í
framfaraáttina, — hverju myndum
vér ekki fá áorkað með að korna á
algjöru víttsölubanni í Manitoba í
næstkomandi tíu ár ? Með bind-
indasflokkinn eindreginn að baki
voru, gæfum vér ekki eftir einu
þumlung af þeim héruðum, sem
vér liöfum tiú sigrað, en bættum
alt af við, — sveit eftir sveit og
bæ eftir bæ, — ár frá ári, — unz
að lokum vér tækjum Winnipeg,
— höfuðstaðinn sjálfan. Yæri þá
takmarkinn náð, er allir sannir
bindindismenn eru að keppa að —
algjörðu vínbanni um alt fylkið!
En slíkt væri ómögulegt — al-
gjörlega lífs-ómögulegt — með
stefnuskrá Liberala, sem vinur
minn, Dr. Gordon, hefir léð fylgi
sitt. Eg beiti því á Dr. Gordon og
alla fulltrúa bindindds og kristilegs
siðgæðis, að standa stöðugir og
láta ekki sér úr jjreiputn ganga
neitt af því, sem oss hefir græðst,
— retsal rönd við því, að óvinirn-
ir nái á vald sitt nokkru af landi
því, sem vér höfum unnið, heldur
efla afstöðu vora með hverju ári,
með vaxandi lagatakmörkum, eft-
ir þvi, sem almenningsálitið þrosk-
ast, svo alt af bætist við bannhér-
uðin, unz að lokum því fullnaðar-
takmarki er náð, sem er uppfyll-
ing hinnar æðstu hugsjónar allra
sannra bindindisvina.
Hr. forseti, — leyfið mér að
bæta því við, að ekki ber eg þó
neinn kvíða fyrir framtíð stjórnar-
innar eða bdndindismálsins. Eg
liefi nú búið meðal fólks hér í
Manitoba í full 37 ár. Eg hefi lagt
minn skerf til — lítinn að sjálf-
sögðu —, en þó alt það bezta,
sem eg hefi haft yfir að ráða, til
þess að þroska, ekki eingöngu
efna-hlið — fjármála-hlið — heldur
menningar- og siðferðis-ltlið þjóð-
félaijsitis, og eg er sáttur með það,
að samfélagsmcnn mínir hafa kom-
ið mér til að trúa því, að þejjar
tnentt leysa skyldttna af hendi, —
þegar þefr eru fúsir til, að bera
fulla ábyrgð gjörða sinna,— þegar
þeir nota skvnsemina og gæta
drengskapar í hvívetna, og hver
hugsun þeirra ber vott um þjóð-
rækni og ættjarðarást, — ég er
sáttur með það, segi eg, að þeir
ltafa kontið mér til að treysta
því, að — að baki slíkra tnanna
séu kjósendur fvlkisins reiðubúnir
að standa. Og af því eg trúi því
líka, get eg' fullvissað yður um,
að einsog Conservatíve drekinn
“Manitoba” liefir um síðastliðin
fimtán ár fengið hægan sjó og halg
stæðan byr, svo tnuni enn fara, og
eftir kosnineadaig honum skila heil-
um í höfn, hlöðnum dýrum varn-
injji viturlegrar og hagsýnnar lög-
<>iafar, og framtíðar-loforðium dýr-
lei/ri og tneiri dáðal, með sama
foringja í siglu, og sömu sveit ttm
borð!í
Norðurljósið
Vinsælasta heimilisblaðið á
gamla landinu. Kemur út í
hverjum mánuði, 8 bls. í hverju
blaði eru góðar myndir, heimilis-
lækningar (1. bls.) og fjölbreytt-
ar greinar . Margir álíta það
ómissandi á hverju heimili”.
Blaðið er á kristilegum grund-
velli. 2 árgangur byrjaði í Jan.
1913. (1 árg. alveg uppseldur).
Kostar aðeins 30 cent, (borgað
fyrir fram).
Pantið strax hjá
MISS J. GILLIS
500 Victor Street, Winnipeg
(Bóksalar snúi sér tii útgefand-
ans. Arthur Gook, Akureyri Ice-
land.
Kvöld oft duKMkdli
Manitoba School of Telegraphy
r.30 MAIN STHEET, WINNIPEG
Mt'Lenn Rlock
I. IXGALDSON, Kljtandt
Koiulft fftn Nkril'ið cfttr npplýiilngram
DOMINION BANK
Ilornf Notre Dame og Sherbrooke Str.
Höfuðstóll uppb. $4,700,000.00
Varasjóður - - $5,700,000.(X)
Allar eij>nir - - $70,000,000.00
Vér óskum eftir vidsfeiftumverz-t
lunar manna og ébyrgumst at! gefa
þeira fullnægju. ðparisjódsdeild vor
er sú stærsta sem nokkur banki
fiefir i borginni.
íbúendur þessa hluta borgarian-
ar óska að skifta við stofnun sem
þeir vita að er algerlega trygg.
Nafn vort er fulltrygging óhult-
leika, Byrjið spari innlegg fyrir
sjálfa ydur, konu yðar og börn.
C. M. DENISON. ráðsraaður.
....... 4>iarry 3450
Agrip af reglugjörð
«m heimilisréttarlönd í C a n a d a
Norðvtoiurlandinu.
faérhver manneskja, sem fjölskyldu
heflr fyrir att sjá, og sérhver karlmatl-
ur, sem orSin »r 18 ára, heflr heimllls-
rétt tll fjóröungs úr ‘section’ af óteknu
stjórnarlandi f Manitobe, Saskatche-
wan og Alberta. Umsækjandinn ver«-
ur sjálfur aö koma á landskrifstofu
stjórnarinnar eöa undirskrifstofu I því
héraöi. Samkvæmt umboöi og mtf
sérstökum skilyröum má faöir, móölr
sonur, dóttir, bróöur efa systlr um-
sækjandans swkja um landiö fyrir
hans hönd á hvaöa skrlfstofu sem er.
Skyldur—Sex mánaöa ábúö á ári og
ræktun á landlnu í þrjú ár. Landneml
má þó búa á landi innan 9 mílna frá
leimllisréttarlandinu, og ekki er minna
e.n 80 ekrur og er eignar og ábúöar-
e^a tööur, raóftir, sonar.
dóttur bróöur efa systur hans.
í vissum héruöum hefur landnemnn.
sem fullnwgt hefir landtöku skildum
sinum, forkaupsrétt (pre-emption) a»
sectionarf jóröungi áfóstum viö land
sltt. Verö $3.00 ekran. Skyldur:____
\ eröur iiö Mitjn O niáuuöl af- ftri I
andinu í 3 ár frá því er heimillsréttar-
landíö var tekiö (aö þeim tíma meö-
loldum, er til þess þarf aö ná eignar-
bréfi á heimilisréttarlandinu), og 60
• krur veröur aö yrkja aukreitis.
Landtökumaöur, sem hefir þegar
oolaö heimilisrétt sinn og getur ekki
náö forkaupsrótti , (pre-emption) á
andi, getur keypt heimilisréttarland
I sérstokum héruöum. Verö $3 00 ek-
],an'. Skyldur—Veröiö aö sitja 6 mán-
uöi á landinu á ári í 3 ár og rækta 50
reisa hus $300.00 viröi.
w. w. conv.
______Deputy Mlnlster of the Interlor
Kaupið Heimskringlu
220 Sögusafn Heimskringlu
tíma, þegar starí mitt hefir tekið þroska, viljið þér
þá geftt tnér nokkuð ]>ægikgt að horfa ó eftirleiðis ?’
spurði Gerarð.
‘það, gleður okkur ávalt, að sjá yður, góði vin-
itr’, sagði presturinn innilega.
31. KAPÍTULI.
þessi sunnudagur var sorgardagur fyrir Jón Trev-
erton. Hann talaði ekkert á heimleiðinni, og I/ára
hugsaði mikið uin, hvemig á því stæði, að hann var
svo þunglyndur og breyttur.
‘það «r mér ógæfa’, hugsaði hún. ‘Ög er að eins
að hálfu leyti kona hans meðan ég veit ekkert itm
hans gömlu sorjrJr'.
Hún spurSi hann einskis, en gekk þegjandi við
hlið hans vfir skemtigarðinn, þar sem fttjdarnir flttgu
frá einu tré til annars.
‘itg kem ekki inn til dagverðar, góða tnín', sagði
Jón, þegair þau komu að húsdyrunum. ‘F,g er ofur-
lítið vesail og held að mér skáni við að hvtla mig
ogn’.
‘A ég að koma og lesa fvrir ]>ig þangað til þú
aofnar ?’
’Nei, góða. það er bezt ég sé einsatnaH’.
‘ó, Jón, h'vers vegna ertu ekki opinskár við
mig'? sagði hún f hiðjandi róm. ‘Ég veit, að eitt-
hvað þjáir htiga þfnn, hvers vegtta trevsturðn mér
ekki 7' 1 ‘
‘Ekki ennþá, góða tnín. Jýfi færtf bráðlega að
vita alt 4im mfg, það er ég vfss ttm'.
‘Heidurðu, að nokkuð geti brevtt mér, hvað heM
Jón og Lára 121
sem ég fæ að lieyra um þig ?’ spurði hún í klökkum
bænarróm. ‘Hefi ég ekki treyst þér og elskað ]>ig i
blindni?’
‘Jú, lnigsunarlaust. En ég hræðist þá reynslu,
setn þú verður að ,þola, þegiar þú færð að vita alt’.
Hún horfði á hann nokkur augnablik þegjandi og
reyndi !að lesa hugsanir hans í andli-tinn, og sagði svo
mjög alvarlega :
‘Jón, ef þaið er eitthvað, sem er niðrandi fyrir
þig, er segja þarí, láttu mig þá heyra það af þínum
eigin vörum, en ekki óvinar. Er ég svo harður
dómari, að þú þurfir að óttast, að segja mér eins og
er ? Hefi ég ekki elskað þig og treyst þér ? Getur
þú eíast um vilja minn til aið afsaka og fyrirgefa. þó
allir aðrir áfelli þig?’
‘Nei’, svaraði hann rösklega. ‘£g efast ekki um
þig. ftg hefi ]>agað yfir leyndarmáli mínu til þess að
forða þér frá þjáningu, því ég vissi, aö þér mundi
sárna, að vita hve djúpt ég var sokkinn, þangað til
áhrif þín og ást lyftu mér upp úr djúpinu. En það
líttir út fvrir, að þjáningin verði nú að kotna. Sak-
laus og hrein eins og þú ert, vilja þó sumir ekki
hlífai ‘þér við þessari hitru þekkingu. Já, það er
bezt, að þtt heyrir sannleikann af mínttm eigin vör-
um. Hve mjög, sem aðrir kunna að ýkja sögttna
síðar, skai ég þÓ segja þér sannletkann’.
Hann vafði handleggjum sínum um hana, og þau
urðtt samferða upp gamla, hreiða stigann,ísem lá upp
að herbergi þvf, er Jasper Treverton hafði haft fyrir
lestrarstofu. J>ar var ekki hætt við, að þau vrðu
trtifluð. Jón flutti ttppáhalds stól konu sinnar að
ofnittum og settist við Mið hennarpetns og þatt höfðu
setið kvöldið, sem T>ára sagði manni sínum sögu
Desroííes.
T/itla stund sátu^ þau þegjandi. Jón var að
222 Sögusafn Heimskringlu
j hugsa um, hvernig bezt væri fyrir sig að byrja æfi-
sögu sína.
‘Ó, I/ára, ætli þú hatir tnig, þegar þú hefir he>rt
i frásgnina ntn imitt iiðna líf ?’ sagði liann loksins. ‘Ég
ætla ekki að hlífa mér. En á þessu aujrnabiiki kvíði
ég fyrir, aö tala þau orð, sem ef til vill trufla gæfu
okkar og skilja okkur að fyrir fult og alt. þú skalt
ráða forlögum okkar. Ef að þú, þegar þú hefir
heyrt ait, hugsar sem svo : ‘þessi maður er ekki
verður ástar tninnar’ — og ef að þú — sem þú má-
ske vilt — skyldir snúa þér frá mér með hræðslu og
viðhjóð, þá skal ég beygja höfuð* mitt fyrir dómi
þinum og hverfa úr þinni nálægð eilíflega’.
Kona hans sneri að honum óttaslegna og náföla
andlitinn sinu.
‘Hvern glæp hefirðu framið, sem ketnur þér til
að hugsa, að ég vilji svifta þig ást minm?’ spurði
htin skjálfandi.
'Ttg befi^ engan glæ.p íramið, Lára, en ég er grun-
aður ttm hinn versta glæp. Manstu eftir sögunni
um manninn, sem öll hlöðin þvældu svo mikið um
fyrir næstum ári síðan, manninn, hvers kona var
myrt, og sem Londonar-biöðin álitu vera morðingj-
ann, — manninn Chicot, og að hvarf hans var eitt
af niestu leyndarmálum ársins?’
"‘Já', svaraiði hún og horfði ttndrandi á hann. —
Hvað snertir sá maðitr þig?’
‘Óg er maðttrinn’.
‘þú ? J>ú, Jón Treverton?’
Jón Treverton, sami maður og Chicot’.
'Maðttr dansmærinnar'?’
‘Já, T/ára, ég hefi tvisvar elskað á æfinnS, fyrst
bá konu, sem ekki hafði annað en fegnrðina til að
, kveikja með ást hjá karlmönnunum, og svo þig,
sem fegurðin á minstan hátt f, nð hafa vakið og við-
haldið ást minni og aðdáun til þfn. Eg skal segja
Jón og Lára 123
þér sögu mína með fáum orðum. Ég byrjaöi lífið i
riddaraliös sveit með litlar eignir í hlutabréfum, sem
cyddi á fimm árum, án þess þó að vera mjög
eyðslusamur, en ég .átti góða hesta og umgeksit að-
allega lieldrt menn, og daginn, sem ég var gerður að
liðsforingja, var ég peningalaus. það var ekki um
annað að gera, en selja stöðu mína, og ég gerði J>að.
Af því mér leiddist tuð' dvelfa úti á lanffi, fór ég yfir
sundið, og ferðaðist um hinn fegurri þelming Norð-
ttrálfunnar. Svo þegar ég var aftur orðinn peninga-
laus, var ég staddur í París og bjó I kvistherbergi í
“Qiuarter latin", kyntist þar ýmsmn mönnum og
fókk mátulega mikla vinnu til að ltalda í mér lífinu.
Eg gerði ttnér um það leyti þá von, að ég gæti unn-
ið mér inn nafnfrægð, sem listamaður. Ég var starf-
fús og framgjarn, vildi vinna mér inn auð og frægð,
en ungu mennirnir, sem ég umgekst — blaðasnápar
og vinnusnápar á leikhúsum — kendu tnér annan lifn-
aðarhatt, svo öll eftirsókn eftir æðra takmarki livarf
u5 huffa mínum. og ég gerði imig ánægðan með, að
eiga svo marga skildinga f vestisvasanum, að ég gæti
keypt mér dagverð og klæðst órifinni treyju. það
var um. þettal leyti, sem ég várð ástfanginn af
Zaire Chicot, dansmær við leikhús, sem lögfræðingar
og læknar aðallega sóttu til. Hún var hin fegursta
stúlka, er ég hafði séð, og enginn hafði neitt að setja
tit a mannorð hennar. Hun var enj^n mentuð hefð-
armeyja, en þekkingarskortur hennar og frjálsræði
féll mér vel í geð hjá hennt, en hefði hrint mér frá
hverri enskri stúlku. Hún var af almúga ættum.
ITenni þótti vænt tim mig og mér um ltana, og við
giftum okkur, án þess að hugsa hið minsta utn 6-
komna^ tímann, og mjög lftið tnn nútfmann. Af þvf
aið meira bar á henni en mér f mannhejminum, var
ég kendttr við hana og kallaður Chicot og seinna Jack
Ctácot_ Ókkttr kom bærilega saman, þangað til hún