Heimskringla - 30.04.1914, Side 12

WINNIPEG, 30. APRfl,, 1914
HEIMSKEINGCA
ÖHREINIR ANDAR.
(Niöurlag).
þetta alt. J>ar býðst endir alls.”
“Sigga, talaðu ekki svona!” hróp-
aði Mrs. Anderson óttaslegln.
í'g veit ekki hvað ég hefði viljað
gefa til Ijess, á þessari stundu, að
gcta rekið djöflana frá þessari ólán-
sömu stúlku.
En nú litum við öll upp. Gest
bar að garði.
Guðrúnu gömlu Guðmundsdóttir
var vísað inn til okkar.
okkar, og ]>að góða, sem okkur hefir
verið kent. Skyldu raustin taiar
til okkar allra, liver sem við erum,
hvar scin við erum og á hvaða
stundu sein er, og henni eigum við
að hlýða.
Meðan vonin á nokkurt grið-
land liér í heiirii, er ]>að ekki ofseint
Meðan iífið biasir við okkur með
öllum sínum gwðum og vér iiöfum
kost á að njóta þeirrar réttilega,
er l>að ekki of seint. Það er aldrei
ofseint að iðrast.
Og þetta verður að brjótast inn í
. , , , , . , meðvitund hvers og eins, sem sér
Hun heldur enn þa sínu íslenska hefjr eitthvað afvfi(ía farið, að
nafni og er alíslenzk í anda. Þó |
hún sé liuigin á efri aldur, rúmt
iðrast og bœta ráð sitt; það er
.... , . , , .skylda lians, hvert heldur það er
hálf-sjotug. er hun þo enn ern og karj ^ kona_ sjálfs gfns vegna,
hress í bragði. Góðhjartaðri eða
hjólpfúsari nianneskju hefi ég ekki
þekt. Trúkona er hún mikil og
heldur fast við barnatrú sína.
Hx'in vill öllum lijálpa. sein bágt
ciga. Oftast, er hún fer á milli, er
hún að leita samskota fyrir ein-
hvcrja í nauðum stadda.
Nú heilsaði hún okkur Mrs. And-
erson glaðlega. En við Siggu leit
hún ekki fremur en liún væri ekki
til. Gamia trúarhetjan var auðsjá-
anlega hrædd við djöfiana.
Svo bar liún upp erindið. Hún
var að leita sarnskota fyrir fátæka
ekkju, sem var að berjast áfram
með tvö börn, og annað þeirra lág
fyrir dauðanum.
Ætíð hafði ég látið eitthvað af
hendi rakna fyrir Guðrúnu gömlu,
en nú gaf ég ekki neitt. Mrs. And
; foreldra sinna vegna og mannfélag-
I sins vegna.”
Nú var ég staðinn upp. og svo
niikill móður f mér, að ég rak ó-
sjólfrótt það högg í borðið, að leir-
tau, sem á því var fór í háa loft og
skall svo niður með braki mikiu.
Varð mér þó litlð til Siggu og sá
liiin var að hníga niður, hljóp ég
því til hennar og greip hana. J?að
hafði liðið yfir hana.
Eg bar hana inn í íramstofuna
og lagði liana þar á lcgubekkinn.
Svo var rokið eftir vatni og andlit
hcnnar baðað, þvoðum við ræki-
lega af henni hörundsduftið. Inn-
an lítillar stundar raknaði hún
við.
“Hvað hefir komið fyrir?” spurði
hún og settist upp. Svo varð henni
erson fékk henni eitthvað. Ég sá sannleikurinn ijós. Ó nú man ég,
ekki hvað mikið. ég hefi feng>ð aðsvif,” og ofur-
Sigga gaf ekkert, enda var hún htið> veiklulegt, kvenlcgt bros færð-
ekki beðin um neitt.
ist kring um munninn, svo hljóp
Guðrún ieit til mín einkennilega. roði f kinnar liennar, og forn
Var eins og iiún vildi segja með gletnisglampi kom í augun. “Já,
m'i gerði ég ykkur ijóta grikkinn!”
varð henni að orði.
Eg horfði á hana sem þrumulost-
inn. Það var engin furða heldur,
Nú leit I már yrði starsýnt á hana, því
Þá var ! hað sem sá> var hhn ^igga. Sigga
augunum; "Hvað hefir hent þig,
Ragnar.? Nú gefur þú ekkert.— |
Hcfir vantrúin kiófest þig og komið
þér til að sóa peningum þínum,
borið sinn eitraða óvöxt
hún íbyggilega til Siggu
eins og eitthvað ryfjaðist upp fyrir sem e» Þekkti einu sinni, þegar lífið
henni
“Já, eina frétt verð ég að segja
alt var saklaust og allirmenn góðir!
Hún var komin til okkar aftur eins
ykkur áður en ég fer,” sagði hún kinnunum og áður og sami gletnis-
himinlifandi. Ý.g fékk bréf nýiega ! KlainPinn f augunum.
frá honum Bensa frænda mínum. ifat b8'' verið» að djöfiarnir væru
Hann fór vestur að liafi í fyrra, eins ! útreknir?
og þið rnunið. Hann skrifar mér
nú svo undur gott bréf eins og hon-
Dæmalaus aumingi hiýt ég annars
að vera orðin,” sagði hún um leið
um er lagið. Og nú segist liann vera jofí hnn settist framan á legubekkin.
fyrir löngu síðan alveg hættur að 'Svo varð henni litið á höndur sínar
drekka og aldrei ætla að bragða j°k tók eins °K ósjálfrátt að draga
áfengi frainar. Segist hann hafa af ser hrin£ana
mig að bera öUum kveðju sína.” Nú Hún dr°e l>á af ser hvern af öðrum
Muni vinna þar næsta vetur og l>anKað tii hún hélt ó þeim öiium
korna svo til okkar næsta vor, nýr 1 iofa sinnm. .Svo leit hun ein-
og betri maður. Nú er ég vongóð 1 helttle^a tfi Guðrunar.
með Bensa. þvf ekki skortir Iiann i>n 'arst að segja óðan, Guðrún,”
mannkosti og hæfileika. Jiann bað sa5ði. hnn 1 ákveðnum róm, “að þú
mig að bera öllum kvegju sína.” Nú j veittir móttöku samskotum til
leit hún skyndilega til Siggu, einsog fáfækrar ekkju. Viltu láta svo
frændi hennar hefði sérstaklega !lítið °£ l>ypíí.5« þetta?”» Stóð hún
beðið að flytja þangað kveðju, en i nn nPI> °g ^ekk tii Guðrúnar, greip
hún gæti ekki fengið sig til að skila ,un 1,andiese! hennar og þrýsti
slíkri manneskju því, trúar sinnar j hrin^nnnm f lofa hennar- Gamia
yegna. ; konan hafði ætlað að hrökkva und-
Areiðanlega hafði ég séð gleði- an með v>ðeigandi rétttrúnaðar
bjarma biossa upp snöggvast f j hryllingi, en varð ofsein! Sleit
augum Siggu við orð gömlu kon- ,sifd?a svo úrið frá barmi sér ifka
unnar. Hjaðnaði þetta þó út á s,neyKðí keðjunni fram yfir höfuð
svipstundu. Og sá ég, þrátt fyrir Isér* og fekk henni hvorutveggja.
hörundsduftið, að hún hafði ná- “Taktu við þessu líka,” hélt hún
fölnað. Með óstyrk í taugunum ! afram- “Það er hægt að selja þetta
stóð bún upp og gekk út að glugga. j°K andvirðíð getur eitthvað hjálp-
sneri l>aki að okkur, og horfði út. að vesalings ekkjunni. Eg á enga
“Aliir heilvita menn ættu að liafa ; i)eninKa.”
vit á því að liætta að drekka.’ sagði Ðjöflarnir voru útreknir!
hún, og var málrómur hennar kald- j Guðrún þver-neitaði að taka við
ur og bitur. j þessu og reyndi alt hvað hún gat
Nú fann ég loksins, að ég gæti sagt að fá ®>Sfi!n tii að taka það aftur,
eitthvað.—Það var eins og te.xtinnjen árangurslaust;— hun sat við
væri fenginn
‘Þarna kemur einmitt ]>að sem ég |
\ sinn keyp
En gömiu konunni gekk mikið
var að' tala um óðan,” sagði ég með th að viiia ekki taka við þessu. A
ákafa. “Eftir unaðsrfka drauminn j sviI> hennar sást ljóslega hvað hún
vaknar Bensi til %»eruleika iffsins, h»f?saði, er hún var að handfjalla
vaknar áður en í ótíma er komið, ! ftnli.stáss hetta» °ÍT ieit við og við
og verður við þessu eins og maður. ! t'1 Siggu.
Sigga só það. varð henni svo mik-
ið um, að hún byrgði andlitið 1
manna
Lukkuóskir allra góðra
verða líka með honum.
Það er iieldur ekki rétt af þér jhöndum sér og brast í grát.
Sigga, að skoða það sem sérstak- 1>n. l)a>'ft ekki að halda það,
lega ófyrirgefanlegan löst að drekka. j Guðrún,” braust út af vörum henn-
Víndrykkjan hefir líka sínar björtu jar með ftráthljóði, “ég keypti þetta
hiiðar. Með vfninu oj>nast oft rétt; f-vrir >nfna peninga. Eg stal því
neíndur töfra hebnur fyrir sálu j ekki. Eg vil bara þú- takir við
mannsins. Við ólirif vínsins vaknar ' l)essn Eg hefi ekkert með það að
oft cinlægasta vináttuþel manna
hvers tii annars, sein fundist getur.
Vínið örvar einnig það góða í mönn-
unum. En reynslan sýnir, að það
örvar það vonda rneira, að það hefir
skaðvænlcgar afleiðingar eftir nú-
verandi fyrirkomulagi í heiminum,
að það í óhófi brúkað hnekkir allri
sannri veiferð einstaklingsins og
kemur iionum tii að líða skipbrot
á sálu og líkama fyr eða sfðar, utan
hann sjói að sér í tíma,—eins og
Bensi hefir nú gert, og segi skilið
við það með öllu.
Og þannig er því varið með marg-
an annan lastsamlegan lifnað.
Hann heillar og töfrar mannsólina
í fyrstu, en drekkir henni að lokum.
Meðan þeir eru heillaðir af töfrum
þessum, fást margir ckki til að sjá !
það rétta, vilja ekki sjá það með
neinu móti. En það er skylda
þeirra, vilji þeir sjá sóma sinn í
nokkru og teljast í tölu siðaðs
kristins fólks, að taka þá til greina
orð og leiðbeiningar sér eldri og
reyndari manna, Skyidan er sá
guð, sem við verðum öll að lúta,
skyldan við hin góðu orð foreldra
gera lengur. Hringarnir eru mér
einskis virði, þó þeir séu ekta. Eg
hata þó! Litla silfurúrið, sem liann
pabbi gaf mér einu sinni í afmælis
gjöf cr mér þúsund sinnum meira
virði en hundrað slík guliúr. Gerðu
það fyrir mig að taka við þesu, þér
er það alveg óhætt. Eg á það og
engin annar.
“Ekki efaðist ég neitt um það,”
?.igði Gugrún og var að linast.
Jæyndi það sér þó ekki að þetta
var cinmitt það, sem hún hafði
hugsað, trúfólki er mörgu svo
gjarnt til að halda aðra f kringum
•sig spilta og vonda.
>Sigga grét ákaft einsog lienni er
lægið. Guðrún gekk til hennar og
var nú blíðari í bragði.
“Jæja, >Sigga mín,” sagði hún, “ég
ætia þá að taka við þessu. Læt
seija það og færa svo ekkjunni and
virðið. Guð launi þér nú þessa
stóru gjöf, sem hjálpar svo mikið.
Betur þig iðri þess aldrei sfðar.”
Hjarta gömlu konunnar var nú
snortlð, því nú laut hún niður og
kysti Siggu á vangan.
Vana þröngsýnis,—öfgatrúar fsin
var þýödur.!
Er liún fór rétt á eftir, laumaði ég
seðli í lofa hennar og sagði henni
j það væri fyrir samskotasjóðinn.
Leit hún þá til Siggu, sem væri hún
! að þakka henni það. og þótti mér
vænt um! Mrs. Anderson fylgdi
I henni út. Eg varð einn eftir hjá
j Siggu.
Grátur liennar var ögn aö linast.
Herðar hennar hófust þó upp og
'iiður enn þá, og tórin þrýstu sér
út á meðal fingra hennar og
‘hrundu nfður á gólfið.
“Gráttu vesalings barn,” liugsaði
ég, “rétt eins og þú værir vrð barm
móðir þinnar. Sönn iðrunar tái',
sé einbeittur, staðfastur vilji þinn
j samfara, þvo burt allar syndir og
j gera sálina hreina og fagra.”
“Þú ættir að fara lieirn til for-
; oldra þinna nú um tíma, Sigga,”
j sagði ég við hana.
“Já,” svaraði hún fljótt og leit
j upp tárvotum augum. Eg ætla að
j gera það, undir eins ó morgun. Eg
vildi ég hefði aidrei að heiman farið.
Mamma kvað vera orðin svo lasin
til heilsunnar. Eg ætla lijálpa
; henni eftirleiðis og skilja ekki við
j hana aftur.
Eg lét gleði mfna í ljósi yfir þessu
I og bað hana að bera öllum heima
kæra kveðju. Síðan kvaddi ég
hana og fór. Úti fyrir dyrunum
rakst ég ó Mrs. Anderson.
“Hamingjunni sé lof að Sigga er
komin tiJ sjálfrar sín aftur,” sagði
hún “það hafa vcrið í henni djöflar
undanfarið.
Eréttin af Bensa vakti hana. Þau
voru trúlofuð og hún elskaði hann,
en varð að segja honum upp sökum
Iians svæsna drykkjuskapar.
Það tók þó mikið á hana. Hún
var hólf sturluð um tíma, þá
j kyntist hún þessum ríka, íslenzka
j flagara og hefir verið með honum
síðan. Með falsi og fagurmælum
samvizkusnauðs þorpara leiddi
hann hana afvega.
En nú skal hún heim til foreldra
sinna hvað sem tautar. Eg skii
ekki við hana fyrri.”
Lánsöm var Sigga, að eiga aðra
j eins vinkonu.
“En veiztu livað,” liélt hún á-
fram og greip í handlegg minn.
“Fréttin af Bensa var hér ekki ein
að verki, heldur átti orð þín einnig
stóran þótt í þessu. Eg hefi sagt
svipað við hana áður; en þú talaðir
af einhverjum krafti, sem hlaut að
hrífa, og höggið í borðið, það var
réttinefnt smiðshögg! I>á var
iljóflunum ekki vært lengur.! Þá,
leið yfir Siggu, hennar syndsamlega
sjálfstæði yfir-bugaðist og hún
komst til sjálfrar sín aftur.”
Mrs. Anderson er töluvert hjá-
trúartuil. Hvernig sem ég reyndi
gat ég ekki haggað þessari skoðtin
hennar.
Á leiðinni heim hugsaði ég margt.
Nú hafði ég séð rekna út djöfia.!
Enn þann dag í dag væri það hægt
En að ég hefði ótt nokkurn þátt í
því,—ómögulegt.
Hefði hér verið að ræða um ein-
livern prestinn, var það annað mál.
En að ég,—ég ræki út djöfla—aldeil-
is—hreint—vita—ómögulegt.!
Eitt var ég þó viss um, að ef ég
nokkurntíma yrði þess var, að ég
gæti með höggum mínum rekið út
djöfla, skyldi þau ekki spöruð.
Djöflar skyldu fyrir mér hvergi
griðland eiga.
Og Kristur rak út djöfla. Lof og
dýrð sé honum æfinlega fyrir það.!
R. N. Landi.
ATHUGASEMD.
í minningar orðum rituðum af
Jóni Jónssyni frá Sleðbrjót, eftir
Stefán Björnsson er lést í Altavatns-
bygð á öndverðum þessum vetri,
stendur: — Björg móðir hans var
Sigurðardóttir, var hún alsystir
Stefáns hreppstjóra á Hallgeirs-
stöðum, — voru þau af hinum
alkunna ættstofni er kendur er við
Jón vefara á Skjöldólfsstöðum.
Þetta er misgáningur. Sigurður
faðir Bjargar bjó á Svnafelli í
Hjaltastaða Þinghá og var Jónsson,
Bergþórssonar, Stefánssonar, bónda
á Torfastöðum í .Jökulsárhlið, bróð-!
ur Sigurðav Jónssonar voru þrfr er j
fullorðins aldri náðu. Ivjartan Jóns- j
son bóndi og hreppstjóri á Sand-
brekku í Hjaltastaðaþinghá, Magn-
ús Jónsson, bóndi í Húsey, hrepp-
stjóri í Hróárstungu og Jón Jóns-
son, bóndi á Skjöldólfsst., hrepp-
stjóri á Jökuldal, enn kona hans
hét Halla og var dóttir Jóns vefara,
bóndi á Kóreksstöðum í Hjálta-
staðaþinghá, og konu hans Þóreyjar
Jónsdóttir. Jón vefari var Þorsteins-
son, albróðir síra Hjörleifs prests að
Hjaltastað, langafa Einars skálds
Hjörleifssonar.
Björg Sigurðardóttir og Stefán
lireppstjóri vóru því ekkert skyld
Jóni vefara,
1 minningar orðunum eftir Sæ-
björn Magnússon er líklega prent-
villa þar sem sagt er að Sæbjörn á
Hrafnabjörgum í Hjaltastaðaþing-
há, hafi verið bróðir Mrs. Ingibjarg-
ar Hallson í Winnipeg, hann var
faðir hennar.
B. K.
' FORD MOTOR CO.
Ford Motor Co. ætlar að reisa
verksmiðju hér í Winnipeg eða utan
við bæjinn og liafa 500—1000 verka-
menn. Skulu þeir setja saman
vélar þeirra. En stykkin koma
hingað steypt frá verksmiðjum
þeirra er stcypa þau og smíða. Bú-
ast þeir við að selja hér 4,000 vélar á
þessu ári. Er helst búist við að
þeir setji verksmiðjur þessar niður
vestantil eða vestan við borgina.
Eru nú ýmsir landsölu menti að
keppa hver við annan að selja þeim
iandið undir byggingarnar.
Það sem livað mest veldur því að
félag þetta setur hér siniðjur sínar
er það að þeir fá liér billegra afl en
þeir geta fengið annarstaðar.
ÞAKKARORÐ
Við undirrituð hjón, vottum hér
með, okkar lijartanlegasta þakklæti
öllu því fólki.skyldu og vandalausu
sem með peninga gjöfum hafa
hjálpað okkur, sfðan næstliðið
haust.
.Sérstaklega erum við inilega þakk-
lát öllum þeim vinum og vanda-
mönnum, sem gengust fyrir sam-
skotum og biðjum guð að blessa
]>á og alla sem gáfu okkur nær og
fjær.
Safnaö af Mrs. B. Anderson og Mrs.
O. Anderson, Gimli, Man.
$10 hver gáfu Mr. og Mrs. O. And-
erson og Mr. og Mrs. Gísli Jónsson,
(Árnes); $5 hver gáfu Mr. og Mrs. B.
Anderson, Mr. og Mrs. Jón Eiriks-
son (Winnipeg Beacliq; Gugjón W.
Arnason, Árni Jónsson, Björn B.
Jónsson; $2 hver gáfu Elis Glad-
stonc Anderson, ónefndur, G. Fjeld-
sted, Fi. E. Einarson, Magnús Jóns-
son, Júlus J. Sólmundsson, Willie
J. Árnason; $1 hver gáfu Mrs. Anna
Jónasson, Hans Jónsson, S. Bjarna-
son, Brynjólfur Björnsson, Magnús
Hermann, Snæbjörn Pálsson, Gunn-
ar Johnson, Jón B. Jónsson, Sigfús
Bergmann, Pálmi Jóhannsson, G. E.
Sólmundsson, Jóhann Árnason, Ól-
afur Jósefsson, Mrs. G. Sveinsson,
K. Einarson, A. Einarson, Mrs. F.
Einarson,ónefnd, Mrs. Thorsteinsson
Magnús Narfason gaf $1.25, Pálína
Brynjólfsson gaf 75c.; 50c. hver gáfu
.Takob Guðmundsson, Jón J. John-
son, Guðmundur Guðmundsson, ó-
nefndur, Lárus Guðnason. 25c hver
gáfu Eirikur Scheving, Ágústa
Brynjólfsson, Magnea Brynjólfsson,
Alexandra Brynjólfsson, óli ísfeld.
Þetta fólk er á Gimli og þar í
grend, nema öðru vísi sé tilgreint.
Safnað af Þorvarði Stefanssyni vi'ð
íslendinga fljót.
Þorgrímur Jónsson, $1.00; Þor-
varður Stefansson, $2.00; Stefán
Benediktsson, $2.00; Lárus Björns-
son, $5.00: Þorsteinn Eyjólfsson,$2.00
Jón Sigvaldason, $1.00. Samtals,
$13.00.
Safnað af Mrs. P. S. Pálsson, Wpg.
J. T. Bergmann, $10.00; Árni Egg-
ertsson, $5.00; Th. Oddson, $10.00; J.
J. Thorvaldsson, $1.00; T. H. Har-
grave, $2.00; G. Gíslason, 50c.; Th.
Johnson, 50c.; Mrs. S. Pálmason, $1;
Albert Johnson, $10; A. Hannesson,
1; P. S. Pálsson, $2; Jónína Hannes-
son, $1; J. Ketilsson, 50c; Björg And-
erson, 50c. Samtals $45.00.
Með vinsemd og virðingu,
Jón og Þórhildur Gíslason
Arnes, Man.
Húsfreyjur hafa hag af
þessari ofnreynslu
PURITy
FL’QUR
e>
Þér þurfið minna mjöl, af þeirri á-
stæðu að aðeins það mjöl sem vel hefir
reynst í bökunarofni vorum er yður
boðið.
Úr hverri sendingu af korni sem á
millur vorar kemur, tökum vér tíu
pund sem vér mölum í ofur smárri
kvörn, vér bökum brauð úr mjölinu.
Ef þetta brauð er gott og stórt þá
notum vér sendinguna. Annars
seljum vér hana.
Þessvegna er það yðar gróði að nota
þetta mjöl.
“Meira brauð og betra brauð-4 og
“betri kökur líka“.
TH0S. JACKS0N 4 S0NS
verzla með alskonar byggingaefni
svo sem:
Sandstein, Leir, Reykháfs-Múrstein. Múrlím. * Mulið
Grjót (margar tegundir), Eldleir og Múrstein,
Reykháfspípu Fóður,' Kalk (hvítt og grátt og
eldtraust) Málm og Yiðar ‘Lath’ ‘Plaster of
Paris’, Hnullungsgrjót, Sand, Skurðapípur,
Einnig sand blandað Kalk (Mortar), rautt. gult
brúnt og svart.
Ú t i b ú :
West yard.—horni á Ellice og Wall St. ■ Sími Sherbrooke 63
Fort Rouge.—horni á Pembina Highway og Scotland Avenue
Elmwood.—horni á Gordon og Stadacona St.. Sími St. John 498
Aðalskrifstofa:
370 Colony Street ^Winnipeg, Manitoba
StMI SHERBROOKE 62 og 64
Þegar þú þarfnast bygginga efni eða eldivið
D. D. Wood & Sons.
■ Limited — .....
Verzla meö Sand, möl, mulin stein, kalk
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaöar
pípur, sand steypu steinar, “Gips” rennu-
stokkar, “Drain tile,” harfi og lin kol,
eldiviö og fl.
SKRIFSTOFA:
Cor. ROSS & ARLINGTON ST.
11 C7 _ Islenzkar
9MI m )M
I BÆ E5 IK ávísanir
OFCANADA
Union Banki Canada gefur sérstaka athygli og lætur
sér ant um íslenzkar ávísanir. l>að er hinn léttasti og
besti vegur að borga gjöld yðar. Komið inn og talið við
bankastjórann um þær.
Logan Ave. og Sargent Ave., útibú:
A. A. WALCOT, Bankastjóri
w.---------------------------------------------------/
EINA ÍSLENZKA HÚÐABOÐIN I WINNIPEG
Kaupa og verzla meC húðir, gærur, og allar tegundir af dýraskinnum, niark
aðs gengum. Líka með ull og Senoca Roots, m.fl. Borgar hæðs'a verö.
fljót afgreiðsla.
J. Henderson & Co. Phone Garry 2590 236 King St., Winnipeg
=ls til Sumarneyzlus
Fyrsta Maf byrjar RAUÐI vaanlnn hlna DAGLBGU umferö afna,
Hfm svo helat alt 8UMARIÐ. lin þrjðtfu ár hefur þa9 aldrel bnigrö-
ÍHt, mvo yUtur er ðhœtt ab lfta eftir RAUÐA vngnlnnm ok ffl vajfn-
Htjöra pantanlr ytfar, ef þ*r haffff efekl nfl þegar pnntaV.
ísinn fluttur heim til yðar
V13HÐSKRA
Fri 1 Mal tll 30 Seplfmber
10 pund á dag..............................$8.0*
20 pund á dag............................. 12.00
30 pund á dag............................ 1S.OO
40 pund á dag..............................18.00
Flmm prðaent afiilfittur tyrlr pentnga Ot I h«nd.
The Arctic lce Gompany, Ltd.
156 BEUL AVENUE
Sfcrlfatofa: UIN'DSAV BLDG. HORNI GARRY OG NOTRE D.VME
I'honex: Fort Ronge 081—Prlvate Eicbaoge