Alþýðublaðið - 07.05.1960, Síða 15

sr
1.
Chevrolet-bíllinn beið í
hundrag og fimmtíu metra
fjarlægð frá sjúkrahúsinu.
Bíllinn var ekki nýr og held-
ur ekki gamall, aðeins venju-
legur fjölskyldubíll með daeld
um hér og þar.
Feiti maðurinn, sem sat
bak við stýrið var í góðu sam
ræmi við bílinn. Hann var í
heimapressuðum bláum föt-
um með fáeinum blettum á
jakkauppslaginu, í hvítri
skyrtu, sem var rök vegna
sólarhitans og með blátt
bindi, sem var illa hnýtt.
Það, sem hann vildi helzt
var að líta út eins og miilj-
ónir annarra New York búa.
Feiti maðurinn var vanur að
segja, að í hans vinnu væri
ósýnileiki það bezta. Aðalat-
riðið var að ekkert fífl sæi
mann, því það gat haft ill á
hrif fyrir rétti 'seinna meir.
Sem betur fer þurfti hann
ekki að vera vel klæddur til
að hafa góð áhrif á viðskipta
vini sína. Feiti maðurinn
sagði oft hlæjandi við sjglfan
sig, að þeim, sem hann ætti
viðskipti við, væri sama þó
hann klæddist Bikini baðföt-
um.
Feiti maðurinn hét Finner,
A. Burt Finner. Margar stúlk-
ur. sem unnu í næturklúbbum
kölluðu hann Fimm, af því
að hann hafði það fyrir sið,
að stinga fimm dollara seðli
í nælonsokka þeirra. Hann
hafði sóðaleea litla skrifstofu
holu í East 49th Street.
Finner stangaði úr tönnun-
um með brúmnni á eldspýtna
hulstri, dró andann djúpt
nokkrum sinnum og hallaði
sér aftur á bak til að melta
mi.ðdegisverðinn.
Hann hafði komið of
snemma í svona tilfellum var
það algengt, að sitjandi kráka
sylti, þegar fljúgandi fengi.
Finner kvartaði stundum
yfir því, að í fimm skipti af
hverium tíu, vildu þær skinta
um skoðun á síðustu stundu.
Hann starði á innganginn
að siúkrahúsinu án allrar
geðshrærinrrar. Meðan hann
hann starði svona myndaði
munnur hans -O- þegar augu
hans sukku dýnra í fitufeíl-
ingarnar, perumvndað andlit
hans bar vott um einbeitingu
og áður en hann vissi, var
hann fQr;r'n a?i flauta. Finner
hlustað’ ánæsður á hljóm-
listina. irgr ej„n
um sial'dgæfn. hamingju-
sömu. feitu mönnum.
Lagið. sem harm flautaði
var „Ah, sweet mystery of
life.“
Hann kallaði bað uppáhalds
lagið sitt.
Þegar stúlkan kom út af
sjúkrahúúnu beið feiti maður
inn á tröppunum til að taka
á móti henni.
„Góðan daeinn." sagði feiti
maðurinn. „Gekk allt vel?“
Ellery
Queen
„Já,“ rödd hennar var djúp
og hálfhás.
„Það hefur ekkert ýerið
að?“
„Nei.“
„Og ég vona að litla gest-
inum okkar líði vel?“ Finner
reyndi að lyfta einu horninu
frá andlitinu á barninu, Sfem
stúlkan hélt á, en hún' 'bar
öxlina fyrir. .
„Snertu hann ekki,“ sagði
hún.
„Svona, svona,“ sagði .feiti
maðurinn. „Eg er viss um að
hann er hreinasti Don Júán.
Hvernig gæti hann verið
„Já.“
„Ertu viss um að það sé
ekki hægt að sjá hvaðan fötin
eru?“
„Eg er búin að segja þér
það!“ Hún leit reiðilega á
hann. „Geturðu ekki þagað?
Hann sefur!“
„Þau sofa öll eins og fullir
menn. Gekk þér ekki vel?“
„Vel?“ Stúlkan fór að
hlæja. En svo hætti hún að
hlæja og leit aftur niður.
„Stundum geta tengurnar
U
„Hann er fullkomin verzl-
unarvara,“ sagði stúlkan.
Hún hóf að syngja lágt með
fagurri sontralto rödd og
vaggaði barninu.
Barnið æmti og stúlkan
virtist skelfingu lostin.
„Hjartað mitt, hjartað mitt,
hvað er að? Ekki gráta • •
mamma er hjá þér. . .
„Loft,“ sagði feiti maður-
inn. „Taktu það úr honum.“
sagði stúlkan. -,,Eg gæti aldr-
ei gert það! Eg myndi fá
handa honum góða barn-
„Eg sé að þú hefur hugsað
málið,“ A. Burt Finner
kinkaði kolli í viðurkenn-
ingarskyni,“ jafnvel þó við
höfum gert með okkur samn-
ing, sem ekki er hægt að rjúfa.
Allt í lagi, þú færð góða barn
fóstru. Og hver verður móðir
hans, þú eða barnfóstran? Þú
þrælaðir allan daginn og nótt-
ina til að borga henni kaup
og kaupa mjólk og allt og
hann myndi elska hana, en
ekki big. Og hvað myndirðu
græða á því?“
Stúlkan lokaði augunum.
„Nei, það er ekki hægt. Og
þá ertu komin með hann með
þér á knæpurnar. Og hver
rnyndi halda honum undir
skírn? Einhver hótelþjónn í
Kansas City? Hver yrði leik-
félagi hans? Varaþykkur
trompetleikari í þriðja flokks
QUEEN LÖGREGLUFORINGI
annað, þegar hann á svona
fallega mömmu?“ Hann
reyndi enn að sjá barniS, en
hún hélt honum í skefjum.
„Við skulum koma,“ sagði
Finner stuttur í spuna,
Hann tók plastpokann með
bleyjum og pelum frá íhenni
og vaggaði að bílnurn. Hún
dróst á eftir honum'óg þrýsti
barninu að brjósti sér.
Feiti maðurinn hélt dyrun
um opnum fyrir henni. Hún
hristi af sér hendi hans og
settist inn. Hann yppti öxl-
um.
„Hvert viltu fara?“
„Eg veit. það ekki. Ileim til
mín.“
Hann ók varlega. Stúlkan
hélt fast utan um barníð.
Hún var í grænni dragt og
með filthatt. Hún var mjög
aðlaðandi, gyllt hár hennar
var grænleitt upp við ræturn
ar, augu hennar voru stór og
græn, og munnurinn stór og
titraði. Hún var ómáluð. —
Varir hennar voru fölar.
Hún lyfti horni teppisins
og leit á hrukkótt,,.aí)41it
barnsins.
„’Var hann nokkuð van-
. skapaður eða með ■.
bletti?“ spurði feiti mafúr-
inn skyndilega.
„Hvað?“
Hann endurtók spurning-
una.
„Nei,“ hún vaggaði barn-
inu blíðlega.
„Gerðirðu það, sem ég
sagði þér að gera við fötin
hans?“
Hún leit hatursaugnaráði á
hann. Hún lyfti barninu að
öxl sér og strauk bak hans.
Hann ropaði og sofnaði aft-
ur.
A. Burt Finner ók þegjandi
áfram.
Allt í einu sagði stúlkan.
„Eg get það ekki! Eg vil það
ekki.“
„Auðviíað geturðu :það
ekki,“ svaraði Finner að
bragði. „Þér er óhætt að trúa
því að ég er ekki harðbrjósta
maður. Eg á þrjú börn sjálf-
ur. En hvað með hann?“
Hún sat þarna eins og dýr
í gildru og starði á barnið
sitt.
„Það eina, sem stúlka eins
og þú, getur gert, er að reyna
að gleyma sjálfri þér. Hevrðu
mig,‘“ sagði feiti maðurinn
alvörugefinn, „í hvert einasta
skipti sem þú ferð að hugsa
um tilfinningar þínar, — þá
skaltu reyna að hugsa um
þennan fallega litla dreng.
Gerðu það núna strax. Hvaða
þýðingu hefði það fyrir hann,
ef þú hopaðir núna.“
„Hvaða þýðingu hefði það?
spurði hún hörkulega.
„Hann yrði alinn upp á
krám, það er það, sem að er.
Hann yrði alinn upp í vindla-
reyk og áfengisstybba fyllti
litlu lungun hans, í stað
ferska loftsins, sem Guð hef-
ur gefið okkur,“ sagði feiti
maðurinn, „það er það, sem
að er. Viitu að hann alist upp
þannig?“
„Eg myndi ekki gera það,“
hljómsveit? Hvað myndi
hann naga, þegar hann tæki
tennur? Bjórupptakara og
gamla vindlastubba. Og,“ —■
sagði feiti maðurinn blíðlega,
„myndi hann hlaupa borð frá
borði og kalla hvern einasta
karlmann pabba?“
„Tíkarsonurinn þinn,“ sagði
stúlkan.
„Einmitt,“ sagði feiti mað-
urinn.
„Eg gæti gift mig!“
Þau voru komin á hliðar-
götu að West Side „og voru
að aka yfir torgið.
Finner nam staðar, skipti
og bakkaði Chevroletinum inn
á það.
„Til hamingju,11 sagði hann.
„Þekki ég þennan Herra Ein-
hvern, sem ætlar að taka að
sér slys annars og kalla hann
son si'nn?“
„Hleyptu mér út, feiti
hlunkurinn þinn!“
Feiti maðurinn brosti.
„Þarna eru dyrnar!“
Hún hörfaði út og augu
hennar leiftruðu,
Hann beið.
Það var ekki fyrr en axlir
hennar kipptust til að hann
skildi, að hann hafði sigrað.
Hún teygði sig til hans og
lagði böggulinn varlega á sæt-
ið við hlið hans og lokaði
dyrunum jafn varlega.
„Vertu sæll,“ hvíslaði hún.
Finner þerraði svitann af
andliti sínu. Hann tók þykkt
umslag úr vasa sínum og
teygði sig yfir barnið.
„Hérna er þinn hluti,“ —•
sagði hann vingjarnlega.
Hún starði á haiui. (SVO'
iþreif hún umslagið Oig henti
því í hann. Það lenti á skalla
hans og sprakk og seðlarnir
féllu niður á gólfið og yfir
sætið.
Hún snérist á hæl og hljóp.
„Gaman að ihitta þig,“
sagði feiti maðurinn. Hann,
safnaði saman seðlunum og
tróð þeim í peningavieski sitt,
Hann leit eftir göitunni. —•
Hún var auð. Hann hallaði
sér yfir barnið, tók af því
teppið ig rannsakaði það.
Hann fann vörumerki á borða
skreyttum náttkjólnum, reif
það af og setti í vasa sinn.
Hann fann annað vörumerki
á litla holnum og tók það
einnig af. Svo leit hann á
sofandi foarnið. Loks vafði
hann teppinu um iþað og lagði
það við hlið sér.
Svo rannsakaði hann inni-
hald plastpokans. Þegar hann
var búinn að ganga úr skugga
um að allt væri í lagi, lét
hann pokann frá sér.
„Jæja, kútur, nú áttu fyr-
ir höndum langt og leiðinlegt
líf,“ sagði hann við böggul-
inn við hlið sér. „Þú hefðir
skemmt þér betur hjá henni.“
Hann leit á armbandsúr
sitt og ók af stað.
Þegar hann var kominn út
af aðalbrautinni fór A. Burt
Finner að flauta.
Brátt breyttist flautið í
söng.
Hann söng: „Ahhhh, sweet
myst-ery of life and love I
found youuuuuu.“
Stóri kádiljálkuri'nn beið á
mannlausum vegi milli Pel-
ham og New Rochelle. Hann
var gamaldags, en óaðfinnan-
legur og á honum voru Con-
necticutmerki. Bílstjóri, sem
var rauður í andliti og með
hvítt hár, sat við stýrið. —■
Brjóstamikil kona með fal-
legt nef sat við hlið hans.
Hún var á fimmtugs aldri.
Undir kápunni bar hún hvít-
an einkennisbúning hjúkrun-
arkonu.
í baksætinu sátu Humff-
rey hjónin.
Sarah Stiles Humffrey
sagði: „Alton, er hann ekki
of seinn?“
Maður hennar brosti. „Hann
kemur, Sarah.“
„Eg er að farast úr tauga-
óstyrk.“
Hann klappaði á hönd
hennar. Hún var með stóra
hönd, mjög vel snyrta. Frú
Humffrey var stór kona, með
stórgert andlit sem hún hugs-
aði vel um.

Alþýðublaðið r— 7., maí 1960