Alþýðublaðið - 15.05.1960, Side 15

yrðuð um nóttina í New
York.
Jessie tók upp tösku sína
og fannst hún hafa gert sig
að fífli- „Ég skipti um skoð-
un herra Humffrey. Ég fékk
höfuðverk og það var svo
heitt . . . .“
Hvers vegna beindi hann
enn byssunni að henni?
„Allto! Hyað er að?“
„Almáttugur“, sagði Jessie
og óskaði þess að hann tæki
byssuna brott.
Ljósið streymdi út um
svefnherbergisdyrnar. Frú
Humffrey stóð þar og hélt að
sér einum af sínum glæsilegu
sloppum. Andlit hennar var
teygt og gamalt af ótta.
„Það er ungfrú Sherwool,
Sarah“, Fyrst núna lét Alton
Humffrey byssuna síga.
„Þetta var heimskulegt af yð
ur. Ég hefði getað skotið yð
ur? Því hringduð þér ekki
fyrst?“
„Ég hafði engan tíma til
þess, ég ákvað mig á síðustu
mínútu“. Jessie var orðinn
reið. En sú frekja að spyrja
hana eins og hún væri glæpa
kvendi! „Fyrirgefið ef ég hef
vakið ykkur. Hvernig hefur
barnið það frú Humffrey?“
„Hann hafði það gott síð-
ast þegar ég leit inn til hans“.
Sarah Humffrey kom fram á
ganginn og kveikti á ljósun-
um. Eiginmaður hennar gekk
inn, til sín án þess að segja
eitt orð.“ Hafið þér farið inn
til Michaels?“
„Nei. Hvernig hafið þér
það?“
„Ég hef það gott. Barnið
var að kvarta í allan dag. Ég
skil ekki hvers vegna. Ég fór
aldrei frá honum. Og ég hef
farið inn til hans tvisvar síð
an ég lagði hann í rúmið.
Haldið þér að hann geti hafa
smitast af mér?“
„Ég skal gá að því“, sagði
Jessie þreytulega. „En ég er
viss um að það er ekkert að
honum frú Humffrey annars
hefði hann vaknað við allan
þennan hávaða. Því farið þér
ekki aftur að sofa?“
„Ég ætla að fara inn með
yður“.
Jessie yppti öxlum. Hún
opnaði dyrnar að herbergi
si'nu og henti hattinum og
hönskunum á kommóðuna.
„Ég vona að ég hafi gert
allt rétt,“ sagði frú Humf-
frey“. Hainn var isvo óvær
klukkan hálf ellefu í sfðasta
skiptið, sem ég leit inn til
hans að ég setti stóran kodda
milli höfuðsins og höfðalags
ins. Ég var :svo hrædd um að
hann myndi meiða sig. Litla
mjúka höfuðkújpan hans“.
Jessie óskaði þess að litla
viðkvæma höfuðkúpan henn-
ar hætti að vera svona aum.
Hún reyndi að láta ekki á
iþví bera hve svekkt hún var.
Ellery
Queen

„Ég hef oft sagt yður frú
Humffrey að það er ekki ,s.kyn
samlegt að gera slíkt meðan
iþau eru svona látil. Það er' al
veg nóg fyrir þau að rúmin
séu klædd að innan“. Hún
hraðaði sér til barnaherberg
isins.
„En hann er aldrei kyrr“,
Sarah Humffrey nam staðar
f dyragættinni og hélt vasa-
klút að vitum sér til. að koma
í veg fyrir sýkinganhættu.
Herbergið var heitt og
þungt loft var í því, Jessie sá
að glugginn, sem lá að ak-
brautinni var galopinn og
verið — í örmum hennar, í
vagninum; í baðinu — hún
vissi að hann myndi aldrei
eldast.
„Hann er dáinn“, sagði
Jessie án þess að stoppa án
þess að líta upp. „Hann hief-
ur kafnað,, Ég er að gera lífg
unartilraunir á honum en það
er ekki til neins, hann hefur
verið látinn engi, frú Humf
frey. Kallið á manninn yðar,
hringið í lækni — ekki Holli
day ækni í Greenwich það er
of langt í burtu — hringið í
Wicks lækni og látið ekki
líða eftir yfir yður fyrr en
iþér hafið gert það!“
Frú Humffrey skrækti
aumkvunarlega iog það leið
yfir hana.
Guð minn góður, hugsaði
Jessie skömmu seinna þar
sem hún stóð við að vefja
tieppi utan um Sharah Humf
fre.y. Miilljónamæringúrinn
ið við, breitt yfir líkama þess
og farið inn til frú Humffrey.
Maður hennar var að reyna
að lífga hana við.
„Ég skal gera það“, hafði
Jessie sagt og hann hafði
igiengið út stórstígur eins og
sú þörf hans að reyna að losa
sig við umfram kraft yrði að
fá útrás. Meðan hún reyndi
að lífga meðvitundarlausa
konuna við, heyrði hún hann
tala við þjónustufólkið í ó-
venjulega blíðlegum tón og
hún heyrði konu gráta og
hann hrópa — hann aðals-
manninn, sem aldrei hækkaði
róminn — og þögnina, sem
varð við það. Eftir það gekk
hann um gólf iþangað til
herra Wicks kom.
Jiessie gekk til þeirra og
kallaði sér að veggnum.
„Ó, ungfrú S'herwood”.
Wicks lækni virtist létta við
að sjá hana. Hann var lágvax
QUEEN LÖGREGLUFORINGI
fullt var af flugum í herberg
inu.
Hún hafði getað slegið
heimsku konuna í gættinni.
Hún læddist að rúminu.
Henni fannst köld hönd
kreysta hjarta sitt. Barnið
hafði sparkað sængurfötunum
af sér. Hann lá á bakinu, litlu
feitu fæturnir hans voru
krepptir og koddinn var yfir
andliti hans og maga.
Jessie Sherwood fannst
milljón ár líða frá því að
þrýstingurinn að hjarta henn-
ar minnkaði og það fór að slá
á ný. Hún gat ekki gert neitt
nema starað á litla hreyfing
arlausa líkamann.
Svo þreif hún koddann frá
og tók niður grindina á rúm
inu og hallaði sér yfir hann.
„Kveikið á ljósi'nu í íöft-
inu“ sagði hún rám.
„Hvað? Hvað er að?“ tísti
í frú Humffrey.
„Hlýðið mér! Ljósið!“
Frú Humffrey fálmaði eftir
kveigjaranum á vegg'Kum,
hún hélt hendinni enn fyrir
nefi og munni.
Jessie Sherwood gerði allt
sem hún hafði lært að.bæri
að gera í slíkum tilfelum. En
innra með henni vissi hún að
það var til einksins.
Tveggja mánaða. Tveggja
mónaða gamall.
Meðan hún hreyfði litlu-Mm
ina reyndi hún að sjá hann
fyrir sér ekki eins og hann
var heldur eins og hann hafði
stóð við vegginn og hélt hend
inni fyrir augunum eins og
ljósið særði hann.
„Það er alltaf vafamál,"
heyrði hún að Wicks læknir
sagði við Altan Humffrey.
„Ég er hræddur um að við
vitum ekki mikið um þess-
háttar. Stundum er orsökin
einhver vírus, sfem finnst
ekki einu sinni við krufningu.
Það hefði getað veiiið það.
Ef þér samþykkið krufn-
ingu . . .“
„Nei“. sagði Alton Humf-
frey. „Nei“.
Hún mundi eftir svipnum á
andliti hans þiegar hann kom
ihlaupandi inn eftir að Sarah
Humffrey hafði æpt. í heila
mínútu hafði andlit hans ver
ið eins og frosið á hræðileg-
an hátt meðan hann horfði á
hana reyna að koma aftur
lofti í litlu ■ ungum og reyna
að fá lítið hjarta, sem löngu
'hafði hætt að slá, tU að starfa
á ný.
Þá hafði hann sagt: „Hann
er víst látinn“.
Og hún sagði sagt: „Hring
ið í Wicks lækni fyrir mig
strax“.
Og hann hafði tekið konu
sína upp og borgið hana út
og skömmu seinna hafði
Jessie heyrt hann hringja til
Wicks læknis: og rödd hans
var jafn kuldaleg og andlit
ihans hafði verið.
Eftir smástund hafði Jess
ie haett að reyna að lífga barn
inn maður með stóran skalla.
„Hvetnig líður frú Humf-
frey?“
„Hún er með meðvitund
læknir“. i
„Það er víst bezt að ég líti
á hana. Þér verðið að koma
mjög varlega fram við konu:
yðar í náinni framtíð herra
Humffrey1..
„Já“, sagði Alton Humf-
frey og reis á fætur. „Já“.
Wicks læknir tók upp
tösku sína og gekk hratt inn
í svefnherbergið. Jessie fylgdi
á eftir-. Henni fannst hún
vera of máttvana og veik-
burða til að fara inn, en hún
hristi það af sér og elti.
'Sarah Humffrey var að
gráta, beinaberar axlir henn
ar hristust eins og fiskur á
enda veiðistangar. Wicks
læknis sagði eins og við barn:
„Þetta er allt í lagi, látið eins
og við séum ekki hérna frú
Humffrey. Þetta er aðferð
náttúrunnar til að losna um
spennuna. Ykur líður betur
ef þér getið grátið“.
„Barnið mitt“, kjökraði
hún.
„Þetta er mjög sorglegt,
reglulega sorglegt. En svona
kemur alltaf fyrir. Ég hef séð
börn deyja eins á beztir fæð
ingarheimilinum1 ‘.
„Koddinn“, grét hún“. Ég
, setti koddann þarna til að
vernda hann, læknir. Hvernig
átti ég að vita það?“
„Það er ekki til neins að
hugsa um það frú Humffrey.
Þér þurfið að sofna“.
„Ég hefði ekki átt að láta
ungfrú Sherwood fara. Hún
ibauð mér að vera. En ég varð
að látast vera hæf um að ann
ast hann . . . “ \
„Frú Humffrey, ef þér haid
ið svona áfram . . “
„Ég elskaði hann“, kjökr-
aði konan.
Wicks læknir leit á Jessie
eins og til að styðjast við
hana. En Jessie stóð þarna
eins og steinn, límd föst, hún
vissi ekki hvernig hún átti að
segja það, yissi ekkji hvort
iþað var satt, vissi þó að það
var satt og hataðist við sann
leikann.
Ég er að verða veik, hugs-
aði hún. Veik . .
„Ég held“, sagði Wicks
læknir ákveðinn“, við verð-
um að gefa yður eitthvað“.
Jessie hlustaði undrandi á
hann. Bar hún það svona
með sér? En svo sá hún að
hann var að tala við frú
Humffrey . . .
„Nei“, veinaði konan. „Nei!
Nei! Nei!“
„Allt í lagi frú Humffrey“,
sagði læknirinn í flýti. „Ver
ið þér bara róleg. Leggist þér
niður . . . “ j
„Wicks læknir“, sagði ejg
■fejnmaður hennar.
„Já, herra Humffrey?11
„Ég geri ráð fyrir að þer
-ætlið að tilkynna þetta til lík
skoðunardeidarinnar“.
„Já. Það er að vísu aðeins
formsatriði“.
„Ég þarf ekki að segja yð-
ur hve mjög mér er það á
móti skapi. Ég hef dálítil á-
hrif í Hartfod. Ef þér viljið
vinna með mér læknir, þá . “
„Ég vei-t ekki herra Humf-
frey“, sagði Wicks læknir
með varkárni. „Það er skylda
mín, eins og þér vitið“.
„Ég skil“. Jessie fannst
hinn halda sér í skefjum með
viljaþrekinu einu. „Samt er
ýmislegt sem getur komið í
veg fyrir að maður geri
skyldu sína eins og þér vit-
ið. í sérstökum tilfellum. Hef
ur yður ekki reynst það svo?“
„Það get ég ekki sagt“,
svaraði læknirinn mjög stíft.
„Ég er hræddur um að svarið
verði nei, hvað svo sem það
er, sem þér viljið herra Humf
frey“.
Varir milljónamæringsins
herptust saman. „Það eina,
•sem ég bið um er að okkur
frú Humffrey verði hlíft við
öllum erfiðleikum í samibandi

Alþýðublaðið — 15. maí 1960 |,5