Alþýðublaðið - 13.07.1960, Blaðsíða 15

F
vita það seinna. Geturðu ekki
reynt að sættast við Venet-
iu?“
„Það er ekki til neins. Ég
hef þegar reynt það. Og ég
skreið ekki fyrir henni eins
og ég hef gert oft áður. Ég
vissi hvað ég vildi og vék mér
beint að efninu. En við fór-
um að rífast um leið og þetta
barst í tal og svó var því lok-
ið!“
Myra leit hræðslulega á
hann. „Þú átt þó ekki við að
iþet-ta hafi verið mér að
kenna?“
„Á vissan hátt. Hún ásak-
aði mig um að hitta þig bak
við sig?“
„HÚN LÍKA!“
Hún var búin að segja þetta
áður en hún vissi af.
„Við hvað áttu?“ spurði
Brent. „Hún líka?“
„Ekkert“, Myra leit á úrið
sitt. „Ég verð að fara.“ Hún
gekk að gamla manninum og
kyssti hann á hvítt hárið, svo
tók hún kápuna sína. „Ég kem
á morgun“.
„Frá þrjú til fjögur“, —
gamli maðurinn kinkaði kolli.
„Komdu eins fljótt og þér er
unnt, ég ætla að mála grunn-
inn á meðan“.
Brent fylgdi Myru niður í
lyftunni og þegar þau komu
út á götuna, sagði hann: „Ég
fylgi þér til sjúkrahússins“.
„Nei!“ kallaði Myra og
hann leit hvasst á hana.
„Viltu ekki vera mér sam-
ferða?“ spurði hann sár.
„Það er ekki það. Ég vil
gjarnan vera ein, ef þér er
sama“.
„En mér er ekki sama. Við
getum aldrei verið tvö ein.
Þú kemur ekki' nema til að
sitja fyrir hjá Simon.“
„Vitanlega, ég mundi ekki
koma ella!“
„En erum við ekki vinir,
Myra?“
„Vitanlega erum við það“,
fullvissaði hún hann.
„Og það gerir þá ekkert til
þó við séum saman af og til
fyrst ég er ekki lengur trú-
lofaður 'Venetiu.“
„Ekki annað en það að ég
hef ekki tíma til þess. Simon
þarfnast míns frítíma núna!“
„En þegar hann hefur lokið
við myndina . . .“
„Þá fer ég héðan Brent“.
Hann trúði henni ekki. ,,Þú
ert að gera að gamni þínu!“
„Ég vildi óska að svo væri.
En þetta er satt. Ég hef verið
rekin og fer um mánaðarmót-
in“.
Hann starði skelfdur á
hana. „En hversvegna, —•
HVERSVEGNA? Þú ert svo
dugleg og þér þykir vænt um
sjúklingana . . .“
„Og sjúkrahúsið", viður-
kenndi hún og skyndilega
komu tár fram í augu henn-
ar. „Ekki spyrja mig meira,
Brent. Ég hef ekki hugsað
mér að segja neinum það“.
„Hver rak þig?“ spurði
hann rólegur. „Stjórnin?“
„Nei“.
„Ekki þó LOVELL?“
„Vitanlega. Hann er yfir-
læknir. Ég hélt þú vissir það“.
„Ég hélt ég vissi líka ann-
að. Dálítið, sem gerði mig hálf
afbrýðisaman . .
En Myra hlustaði ekki á
hann. Hún var að þurrka sér
um augun með vasaklútnum
sínum. „Ég er svo heimsk“,
snöggti hún. „Hugsaðu ekki
um þetta Brent“.
„Ég vildi að ég gæti hjálp-
að þér“, tautaði hann. „Þú
tekur þér þetta mjög nærri,
er það ekki?“
„Áttu við að fara frá sjúkra
húsinu?“
„Gæti það verið eitthvað
annað?“ spurði hann óviss.
„Vitanlega ekki“.
„Það er þó ekki Marks
vegna?“
Hún leit stolt á hann. —
„Vertu ekki svona heimskur,
Brent“.
Svo, hugsaði hann. Það er
rétt. Hún elskar hann! Og
hann sem hafði verið svo viss
um að Mark Lovell elskaði
hana einnig, en nú sá hann
ekki annað en Venetiu. Kvöld
ið áður höf ðu þau vakið mikla
athygli á Maxim. Skyldi Myra
vita það? Já öll París hafði
séð myndina, sem hafði birzt
af þeim á forsíðum blaðanna.
Hann vonaði Myru vegna að
hún hefði ekki séð hana.
En Myra hafði séð hana. —
Það var ekki aðeins talað mik
ið um það á sjúkrahúsinu held
ur hafði einhver verið svo
smekklaus að klippa myndina
út og hengja hana á vegginn
í læknastofunni. David Har-
vey hafði tekið myndina nið-
ur. „Því getur fólk ekki hætt
að slaðra svona“, hafði hann
sagt. „Því getur ekki einn
maður boðið einni fallegri
konu út að kvöldi til án þess
að allir þurfi að leggja saman
tvo og tvo. Það er áreiðanlega
ekikert á bak við þetta.“
En Myra var ekki svo viss
um það. Hún gat ekki annað
en séð þetta fyrir sér. Venet-
ia hafði ljómað og hallað sér
að Mark og hún hafði haldið
um hönd hans. Og hann, hann
hafði litið ni'ður til hennar á-
nægjulegur á svip.
„Ég verð að hætta að hugsa
um hann“, sagði Myra hátt
við sjálfa sig. „Ég get ekki
eytt ævi minni í að syrgja
mann, sem elskar aðra konu“.
„Myra!“
Hún hrökk við, þegar hún
heyrði nafn sitt nefnt og sá
JuStin Brooks koma á móti
sér.
„En gaman að hitta þig“,
sagði hann. „Ég hef oft verið
að velta því fyrir mér, hvem-
ig þú hefðir það“.
„Það er auðvelt að komast
að því“, sagði hún stríðnis-
lega. „Það er sími á sjúkra-
húsinu.“
24
„Ég hef ekki verið í skapi til
að tala við einn eða neinn“,
sagði hann stuttur í spuna.
„Þú hefur ekki verið veik-
ur aftur?“
„Nei . . .“ sagði hann og fór
undan í flæmingi. „Heyrðu nú
. . .“ sagði hann svo ákafur.
„Geturðu ekki komið með
mér út einhvern tímann?11
„Gjarnan“, sagði hún glöð.
„í kvöld“, spurði hann á-
kafur.
„Ég er á vakt til tíu“.
„En á eftir? Eigum við ekki
að skemmta okkur og fara í
næturklúbb“.
„Ég verð að fara heim og
skipta um föt fyrst“.
„Ég skal sækja þig hvenær
sem þú vilt, ef þú aðeins kem
ur með“.
Hún lét hann fá heimilis-
fang sitt og hugsaði með
sjálfri sér að hún hefði gott
af að komast út og hitta ann-
að fólk. Kannski tækist henni
þá að gleyma Mark.
Eftir
Rona Randall
24.
Estelle Lovell sat á móti
frænd'a sínum við miðdegis-
verðarborðið, en hann talaði
ekki orð við hana,
„Hvað er að Mark?“ spurðí
Estelle rólega. „Kannski sérðu
að ég er hérna ef þú ferð að
tala við mig!“ Mark brosti af-
sakandi: „Er ég svona ókurt-
eis Estelle? Fyrirgefðu mér!“
„Þú veizt vel að ég fyrir-
gef þér alltaf þó ég verði að
segja að það var erfitt að fyr-
irgefa myndirnar, sem birtust
af þér í blöðunum — eða slaðr
ið, sem á eftir kom“.
„Ég vissi ekki að þú læsir
slúðurdálka blaðanna, Est-
elle!“
„Það gera allar konur —
við elskum slúður! Og það
sama gera flestir karlmenn“,
bætti hún þurrlega við. „Það
er vegna slúðursins, sem öil
París veit að þú ert alltaf með
Venetiu og unnusti hennar er
þar hvergi nærri“.
„Ef þú ert að tala um Brent
Taylor, þá er hann ekki leng-
ur unnusti hennar“, sagði
Mark hinn rólegasti.
„Svo þau hafa slitið trúlof-
uninni?“ spurði Estelle. „Það
var synd, þau áttu svo vel
saman“.
„Það fannst Venetiu ekki“.
„Henni hefur þó sennilega
fundist það þegar hún trúlof-
aðist honum? Og það findist
henni sennilega enn ef hún
reyndi að sættast við hann.
Ég vona að hún geri það bví
það verður ekki auðvelt fyrir
hana að f inna annan mann við
sitt hæfi“.
„Við getum ekki séð um líf
annarra fyrir þá“, sagði Mark
utan við sig. Hann langaði
ekki til að tala um Venetiu
eða um það hvernig það hafði
einhvern veginn komið af
sjálfu sér að hún væri alltaf
þar, sem hann var. Þó hún
væri falleg og skemmtileg var
hann búinn að fá leið á henni.
Hún kunni ekki að tala um
annað en leikhús og dans, á-
huginn, sem hún hafði sýnt
fyrir vinnu hans í upphafi, —
hafði fljótlega fjarað út.
„Nei, það getum við ekki en
við getum kannski breytt ann
arra lífi fyrir þá“.
„'Við hvað áttu með því?“
„Bara það að þú hefur ekki
breytt lífi Bi'ent Taylors svo
lítið með að vera með Venet-
. iu“.
„Og ég held að Brent Tayl-
or hafi mjög slæm áhrif á
vissa aðra manneskju.
„Ef þú heldur að ég ætli að
spyrja þig við hvað þú átt, þá
vil ég ekki gera þér það til
geðs. Ég hef engan áhuga fyr-
ir Brent . . . ég vorkenni hon-
um. Hann er alltof eigingjarn
og hrokafullur fyrir mig . . .
en hann hefur eitthvað gott í
sér eftir því sem ég hef
heyrt“.
„Og hvað hefurðu heyrt,
Estelle?“
„Að hanrt hafi tekið gamla
Joseph að sér“.
Mark kipptist við. „Og hver
hefur sagt þér það?“
„Systir Friar. Hún hjálpaði
Joseph inn í bílinn hans Brent
þegar hann kom að sækja
gamla manninn“.
Mark leit undrandi á
frænku sína. „Þetta getur
ekki verið satt“.
„Systir Friar sá það sjálflt.
„En hvernig vissi hún hver
Brent var?“
„Það var auðvelt. Þegar
hann kom að sækja gamla Jo-
seph lét hann dyravörðinn fá
nafnspjald sitt til að hægt
væri að kalla það gegnum há-
talarann. Það er það sem allt
af er gert þegar sjúklingur er
sóttur“.
„En ég trúi því ekki! Því
skyldi Brent taka gamla mann
inn að sér?“ Hann minntist
þess nú að Myra hafði sagt:
„Vinur hans sér um hann!“ —
Hvaða vinur? Brent Taylor?
En hvenig gat hann verið vin
ur gamla Josephs?“
„Ég get ekki skilið hvers-
vegna hann hefur áhuga fyr-
ir gamla Joseph?“ sagði hann.
hugsandi.
„Kannski er það vegna þess
að þeir eru báðir málarar . . .
kannski vorkenndi hann hon-
um. Það var a. m. k. fallegá
gert af Brent og það gladdi
mig“.
„Mig líka, en einhver hlýtur
að hafa sagt honum frá ganila
Joseph og . . .“
„Og þig grunar sennilega
hver það var“, sagði Estelle
og starði á frænda sinn. „Ég
sé það á þér, það þýðir ekki
að neita. Hver heldurðu að
það sé? Einhver frá sjúkrahús
inu því annars hefði Bfent
ekki notað það nafn á g^mla
Joseph, sem við notuðum. —
Hann spurði eftir gamla Jos-
eph, þegar hann kom að heim-
sækja hann“.
Það komu djúpar hrukkur á-
enni Marks og hann leit á
frænku sína. „Þegar hann
heimsótti hann?“ endurtók;
hann. „Hvenær var það?“
„Hvernig ætti ég að vita
það vinur minn? Ég var að-
eins á sjúkrahúsinu í morgun
til að koma með bækur og þeg
ar ég sá að rúmið hans var
autt spurði ég um hann. Syst-
ir Friar var a vakt og hún var
að springa af forvitni og sagði
mér að fínn maður hefði kom
ið að heimsækja hann og hún
hefði ekki skilið hvemig á því
stóð að hann nefndi hann ekki
með sínu rétta nafni fyrst
hann þekkti hann heldur not-
aði gælunafnið okkar“.
„Sennilega hefur hann not-
að gælunafnið vegna þess að
hann vissi ekki rétta nafnið“.
„Já en þá erum við enn í
sömu sporunum. Það hlýtur
einhver að hafa sagt honum
það . . . einhver sem hafði á-
huga fyrir gamla manninum.
Og ég held að þú vitir hver
gerði það“, sagði Estelle að
lokum.
„Ég er ekki viss, en ég held
að ég viti það . . .“
— 13. júlí 1960 H5
Alþýðublaðið